«Είναι τύχη που ζούμε ακόμη!»

ΞΑΝΘΗ Καταγγελίες κατά της Diana για παντελή αγνόηση των μέτρων ασφαλείας

Ο τρίτος νεκρός μέσα σε ένα μήνα από εργατικό ατύχημα στο εργοστάσιο της Diana στην Ξάνθη δικαιώνει με τραγικό τρόπο τους εκπροσώπους του συνδικαλιστικού κινήματος στην περιοχή, που διαμαρτύρονταν από την πρώτη στιγμή για την εγκληματική απουσία μέτρων ασφαλείας στη βιομηχανία.

Την περασμένη Πέμπτη, μόλις πληροφορήθηκαν από ανώνυμο τηλεφώνημα ότι υπήρχε νέο δυστύχημα, έσπευσαν στο εργοστάσιο οι εκπρόσωποι του Εργατικού Κέντρου, οι συγγενείς των εργαζομένων και τα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Σε κανένα δεν επιτράπηκε η είσοδος. «Βγήκε μόνο το ασθενοφόρο με το νεκρό και δεν έκαναν τον κόπο ούτε να μας πουν δυο λόγια, τι έχει γίνει», μας λέει με πίκρα και οργή ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ξάνθης Σωτήρης Στολίδης. «Οι άνθρωποι έχουν ξεπεράσει κάθε όριο. Δεν λειτουργεί ούτε σωματείο ούτε επιτροπή υγιεινής και ασφάλειας. Κυριαρχεί η τρομοκρατία. Εχουν χάσει κάθε μέτρο οι υπεύθυνοι του εργοστασίου. Ζούνε στην εποχή της φεουδαρχίας».

Ο 40χρονος ηλεκτρολόγος-θερμαστής Μιχάλης Κασαπίδης δούλευε συνεχώς δωδεκάωρα τον τελευταίο καιρό για να καλύψει την απώλεια των δύο άλλων συναδέλφων του που σκοτώθηκαν στις 3 Ιανουαρίου. «Αν δείτε την κάρτα του τη χθεσινή, είχε 6 ώρες υπερωρία», παρατηρεί ο κ. Στολίδης. Και το θανάσιμο ατύχημα συνέβη όταν έπεσε πάνω σε κάτι ράουλα και ιμάντες, οι οποίοι έπρεπε να είναι σκεπασμένοι. «Την ώρα που τον μετέφεραν στο νοσοκομείο, νεκρό, κάποιοι υπεύθυνοι σκέπαζαν τους ιμάντες με καπάκια».

Κανένα μέτρο ασφαλείας

Το πόρισμα των εμπειρογνωμόνων για το πρώτο δυστύχημα δεν έχει ακόμα συνταχθεί, αλλά ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου δεν έχει καμία αμφιβολία: «Εμάς δεν μας ενδιαφέρει για ποιο λόγο ανατινάχθηκε ο λέβητας. Εμάς μας ενδιαφέρει ότι δεν υπήρχε κανένα μέτρο ασφαλείας. Αν το ατύχημα αυτό γινόταν πρωινές ώρες, δηλαδή μετά τις 7.30, που έρχεται όλο το προσωπικό, θα είχαμε πάνω από 50 νεκρούς». Κατά την άποψη των συνδικαλιστών, αν υπήρχε επιτροπή υγιεινής και ασφάλειας στο χώρο εργασίας, αν υπήρχε τεχνικός εργασίας και αν υπήρχε και εργοστασιακό σωματείο, θα είχε αποφευχθεί το ατύχημα. «Το λεβητοστάσιο ήταν στη μέση της βιομηχανίας, με τούβλο γύρω γύρω, ενώ ο νόμος ορίζει σαφώς ότι οι θυρίδες ασφαλείας πρέπει να βλέπουν προς την ύπαιθρο και να είναι γύρω το κτίριο οπλισμένο με μπετόν. Οι νεκροί κι οι τραυματίες προκλήθηκαν όλοι από το ωστικό κύμα».

Πριν από δέκα περίπου χρόνια έγινε προσπάθεια να στηθεί ένα εργοστασιακό σωματείο στην DIANA. «Ξαφνικά είδαμε όλο το σωματείο να παραιτείται και να φεύγει από την επιχείρηση με μεγάλες αποζημιώσεις», θυμάται ο κ. Στολίδης. «Και βλέπουμε ένα διευθυντή προσωπικού να αναλαμβάνει προσωρινά πρόεδρος ο ίδιος και να εμφανίζεται μέχρι σήμερα πρόεδρος του σωματείου. Ομως το σωματείο είναι φάντασμα. Ούτε εκλογές κάνει ούτε έχει καμιά δραστηριότητα». Αυτός που εμφανίζεται ως «πρόεδρος», ενώ είναι προσωπάρχης της βιομηχανίας, ονομάζεται Αναστάσιος Σελένιος. Είναι το δεξί χέρι του βιομήχανου Πάνου Ζερίτη, και είναι ο ίδιος που εμπόδισε τους συνδικαλιστές να προσεγγίσουν το χώρο του εργοστασίου έπειτα από τα δύο τραγικά συμβάντα.

Αναγκαίο κακό η ασυδοσία

«Αδικείται η βιομηχανία που την εκπροσωπεί ένας τέτοιος άνθρωπος», παρατηρεί ο κ. Στολίδης, και προσθέτει ότι δεν μπορούμε να κατατάξουμε τον κ. Ζερίτη στην κατηγορία «των τυχάρπαστων και των απατεώνων που έστησαν εργοστάσια χωρίς κεφάλαιο με υπερτιμολογήσεις και μας άφησαν τώρα ντουβάρια. Δυστυχώς, όμως, και αυτός χρησιμοποιεί ανθρώπους σαν το Σελένιο, δεν δέχεται κανενός είδους συλλογική λειτουργία μέσα στο εργοστάσιο, και έχει κι αυτός -όπως όλοι- σπεκουλάρει πάνω στη λογική του εθνικού κινδύνου». Μόνιμος εκβιασμός των επιχειρηματιών της περιοχής προς την εκάστοτε κυβέρνηση: αν δεν δεχθείτε τα αιτήματά μας, σηκωνόμαστε και φεύγουμε.

Αναζητώντας τις πηγές αυτής της απόλυτης ασυλίας που φαίνεται ότι έχουν οι βιομήχανοι στην περιοχή, καταλήγουμε στους «αναπτυξιακούς νόμους» που θεσπίστηκαν από τη δεκαετία του '70. Μαζί με τις πλούσιες επιδοτήσεις που δόθηκαν κατά καιρούς σε επιχειρηματίες για να επενδύσουν στην περιοχή, δόθηκε σιωπηλά και το κίνητρο του ελλιπούς ή ανύπαρκτου ελέγχου. Η εργοδοτική ασυδοσία θεωρήθηκε ως αναγκαίο κακό για την «εθνικώς απαραίτητη» ανάπτυξη της Θράκης και την αναχαίτιση του μεταναστευτικού ρεύματος.

Ο μόνος δρόμος που μένει στους συνδικαλιστές της περιοχής είναι να καταφύγουν στη δικαιοσύνη. Ηδη έχει κατατεθεί μηνυτήρια αναφορά της ΓΣΕΕ κατά όλων των υπευθύνων της βιομηχανίας και το Εργατικό Κέντρο με ανακοίνωση-καταγγελία του ζήτησε από την Εισαγγελία Ξάνθης «να κινήσει διαδικασία αυτόφωρου εναντίον της Χαρτοποιίας DIANA, για εγκληματική αμέλεια σε ό,τι αφορά στην τήρηση των κανόνων ασφαλείας, που οδήγησε σε κατ' εξακολούθηση θανάτους». Η έκκληση αυτή δεν εισακούστηκε. Η Εισαγγελία Ξάνθης ενημέρωσε απλώς το Εργατικό Κέντρο ότι είχε στείλει «σύσταση» προς τους αρμοδίους, να προσέχουν. Η μόνη συγκεκριμένη πράξη της διοίκησης εναντίον της βιομηχανίας ήταν το πρόστιμο 100.000 δρχ. που επέβαλε στον κ. Ζερίτη ο επιθεωρητής εργασίας του νομού Δημήτριος Πατσής, επειδή δεν επιτράπηκε η είσοδος στο εργοστάσιο των συνδικαλιστών και των ελεγκτών του υπουργείου Εργασίας.

Τραγική ειρωνεία: ένα μήνα πριν από το πρώτο δυστύχημα επισκέφθηκε την Ξάνθη αντιπροσωπεία του ΣΕΒ και του κοινοτικού επιτρόπου Φλιν και βράβευσε μια τοπική βιομηχανία για τα μέτρα ασφαλείας. Ο κ. Στολίδης διαμαρτυρήθηκε στον εκπρόσωπο του κ. Φλιν. «Εδώ ζούμε στη δεκαετία του '60. Από πού αντλήσατε την πληροφόρησή σας; Είναι λάθος να έρχεστε και να τους βραβεύετε κι από πάνω. Αν δεν παρέμβει το κράτος με τα ελεγκτικά του όργανα θα θρηνήσουμε θύματα». Τότε κανείς δεν τον άκουσε.

(Ελευθεροτυπία, 8/2/1998)