ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ

Δέν πρόκειται γιά τά γνωστά τηλεοπτικά "καθάρματα". Πρόκειται γιά τά καθάρματα χωρίς εἰσαγωγικά, τούς ἀριστεροφασίστες πού κάνουν τούς πούρους δημοκράτες, καθηγητές καί φοιητητές, στά Πανεπιστήμια μας καί εἰδικά στό Ἀριστοτέλειο. Καί πού αὐτοί μέν χωρίς ντροπή καί αἰδώ ἐξευτελίζουν μιά δημοκρατική ὑποτίθεται καί εὐνομούμενη πολιτεία, αὐτή δέ ἡ πολιτεία μαζοχιστικά καί χωρίς φιλότιμο ἀφήνει στά τομάρια αὐτά νά τήν βιάζουν ἀσύστολα. Εἶχε κανείς τήν ἐντύπωση ὅτι, τελικά, ἡ δῆθεν πολιτεία, τό ἐν τοῖς πράγμασι ψευδεπίγραφο αὐτό κράτος ἀπολαμβάνει τόν βιασμό.

Τά προχθεσινά γεγονότα στήν Ἰατρική Σχολή μόνο στήν Ἑλλάδα θά μποροῦσαν νά συμβοῦν. Ἡ Ἰατρική Σχολή ἀπεφάσισε ὁμοφώνως (κι ὄχι ὁμόφωνα) τήν ἀναγόρευση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἐλλάδος κ. Χριστοδούλου ὡς ἐπιτίμου διδάκτορος.

Ἀπόφαση πλήρως αἰτιολογημένη. Γοῦστο της καί καπέλο της. Ἔτσι ἔκρινε καί ἔτσι ἀπεφάσισε. Καί μάλιστα ὁμοφώνως. Μέχρις ἐδῶ ὅλα καλά καί νόμιμα. Ναί, ἀλλά δέν ρωτήθηκε ὁ ξενοδόχος. Καί στά Πανεπιστήμια, τά κρατικά ἐννοεῖται, ξενοδόχος δέν εἶναι ὁ ἰδιοκτήτης, τό Κράτος ἤ ἡ Διοίκηση, ἡ Σύγκλητος, τό Τμῆμα ὄχι. Ξενοδόχος εἶναι ἡ λαϊκή φοιτητική ὑποτίθεται βάση καί μάλιστα ὄχι ὅλη, ἀλλά ἕνα ἑτερόκλητο ἄθροισμα παρανοϊκῶν καθαρμάτων φοιτητῶν καί μή,πού ἐν ὀνόματι τοῦ ἑαυτοῦ των παρεμβαίνον φασιστικά καί ἀνατρέπουν τά πάντα. Εἶναι γνωστά τά αἴσχη. Καταλαμβάνουν γραφεῖα καθηγητῶν (τό ἐλάχιστο), ἁλυσοδένουν τίς πόρτες ἀπαγορεύοντας τήν εἴσοδο σέ ἐκείνους πού θέλουν νά μποῦν καί νά παρακολουθήσουν τίς παραδόσεις ἤ νά ἐξετασθοῦν, ἀποδοκιμάζουν πολιούς καθηγητές καί πρυτάνεις πού "ἐλευκάνθησαν" στό ἐπιστημονικό ἔργο. Χειροδικοῦν ἐναντίον τους. Μεταβάλλουν τόν πανεπιστημιακό χῶρο σέ ἄσυλο πάσης παρανομίας, ἀκόμη καί σέ χῶρο παροχῆς "ὑπηρεσιῶν" ἀπό μέρους τῶν πάσης μορφῆς, χρώματος, καί ποιότητος ἐκνόμων καί..."Θοῦ Κύριε φυλακήν τῷ στόματί μου" Ἀφήνω τή μεταβολή τους σέ παράδεισο διακίνησης ναρκωτικῶν. Τί ν' ἀπαρριθμήσει κανείς ἀπό αὐτό τό χάος, πού ἀκούει στό τιμημένο ὄνομα Πανεπιστήμιο. Ἄν κανείς θελήσει νά μάθει τί ΔΕΝ εἶναι Δημοκρατία δέν ἔχει παρά νά ἐπισκεφθεῖ μιά πανεπιστημιακή σχολή. Ὄχι νά μπεῖ μέσα. Αὐτό εἶναι ἐπικίνδυνο. Ἁπλῶς νά τήν περιεργασθεῖ ἐξωτερικά. Νά δεῖ τή βρωμιά καί νά μυρίσει τή βόχα, νά ἀντικρίσει τούς πρίν λίγο βαμένους τούχους τῶν κτιρίων μαυρισμένους και μουτζουρωμένους μέ λογῆς συνθήματα πού ντρέπεται νά διαβάσει, ἄν μποροῦν νά διαβαστοῦν. Νά δεῖ ποῦ πηγαίνουν τά χρήματα τοῦ ἱδρώτα καί τοῦ αἵματός του. Νά δεῖ τό ὕφος καί τό ἦθος πού καλλιεργεῖται στά Ἀνώτατα Ἐκπαιδευτικά Ἱδρύμτα - τρομάρα τους. Νά λεχθεῖ, βεβαίως, ὅτι τό ὕφος καί ἦθος αὐτό δέν εἶναιἡ συνισταμένη τοῦ συνόλου τῶν φοιτητῶν, ἀλοίμονο. Εἶναι τό ἦθος πού περνοῦν τά πιό πάνω καθάρματα. Ἕνα ἦθος πού ὑπεισῆλθε σιγά καί ἀθορύβως ἀπό πολλῶν ἐτῶν.

Ἀπό τούς αἰώνιους ἀμφισβητίες μαρξιστές λενινιστές, τροτσκιστές, ἀναρχικούς, πού κάνουν πώς ξέρουν ἀπό Μπακοῦνιν, Τρότσκι, Λένιν καί λοιπά "λαμπρά" ὀνόματα τῆς διεθνοῦς προοδευτικῆς σκέψης. Δυστυχῶς μαζί μ' αὐτό τόν ἐσμό συμπορεύονται, νομοτελειακά καί μερικοί πού κάνουν τόν καθηγητή, ὑπακούοντες σέ ἐκείνους πού τούς ἔκαναν καθηγητές. Εἶναι οἱ κομματικοί καί ἄλλοι ἐγκάθετοι. Ἔτσι ἐπιτυγχάνεται κατά τρόπο θαυματουργικό τό ὅραμα τῆς ἐπιστημονικῆς ἐλευθερίας. Οἱ δικινητές τῶν ἰδεῶν, πού πρέπει ἐλεύθερα νά διακινοῦνται στά ἐργαστήρια αὐτά τῆς ἐπιστήμης καί τῆς ἐλευθερίας, δέν εἶναι ἁπλῶς ἐλεύθεροι, εἶναι ἀσύδοτοι. Ἐξ οὗ καί ἡ διά νόμου θέσπιση τοῦ διαβόητου πλέον πανεπιστημιακοῦ ἀσύλου. Καί ἡ κατοχύρωση αὐτή ἀπέδωσε τούς ἀναμενόμενους καρπούς μέ τήν ἁρπαγή καί καταστροφή τῆς δημόσιας περιουσίας πού εἶναι τά πανεπιστήμα καί τή μηδανινή ἕως μηδενική ἀπόδοση τῆς ἔρευνας κ.λπ. Ἐν ὀνόματι αὐτῆς τῆς ἀσυλίας ἐξευτελίζεται κάθε ἔννοια κράτους, δημοκρατίας, ἐλευθερίας, ἤθους καί πολιτισμοῦ. Μέ τά ὄργανα τῆς τάξης καί ἀσφάλειας δεμένα χειροπόδαρα καί ὑβριζόμενα. Μέ τούς καθηγητάς πρυτάνεις καί τίς συγκλήτους νά θεῶνται τό ὄργιο αὐτό ἐκ τοῦ μακρόθεν ἀνίκανοι νά κάνουν τό παραμικρό.

Τά βλέπουμε κάθε λίγο καί πενθοῦμε. Τά εἴδαμε καί προχθές μέ τήν ἄκρως φασιστική κατοχή τῆς αἰθούσης τελετῶν, ὅπου θά γίνονταν ἡ ἀναγόρευση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Πέτρες, ντομάτες, αὐγά στήν αἴθουσα. Προπηλακισμοί καθηγητῶν καί πρυτάνεων ἀπό γαυγίζοντα προοδευτικά φασιστοειδῆ πού μπροστά στίς κάμερες δέν μποροῦσαν ν' ἀρθρώσουν δύο προτάσεις σέ γνήσια ἑλληνιά. Συμφυρμός "φοιτητῶν" χούλιγκανς ἀναρχικῶν καί δῆθεν καθηγητῶν, πού ἡ πλέρια δημοκρατική τους συνείδηση δέν μποροῦσε νά ἀνεχθεῖ τό ἔγκλημα πού ἀπεφάσισε ὁμοφώνως ἡ Ἰατρική Σχολή. Δέν μπορεῖ νά ὑπενθυμίσει τή γνωστή φράση τοῦ Βολταίρου, οὔτε νά συζητήσει τό πελώριο τοῦτο θέμα. Ἀφοῦ τό κράτος ὄχι μόνον ἀνέχεται, ἀλλά καί πλειοδοτεῖ στά φαινόμενα αὐτά, ὄχι μόνον μέ τή σιωπή του, ἀλλά καί μέ τή διατήρηση αὐτοῦ τοῦ διάτρητου καί διαβεβοημένου ἀσύλου, τά πάντα θά βγαίνουν κατά κρημνόν. Ὁδός σωτηρίας δέν διαφαίνεται ἀπό πουθενά. Ἄβουλοι καί μοιραῖοι θά παρακολουθοῦμε τό συντελούμενο καταστροφικό "ἔργο" τῶν σιτιζομένων δωρεάν τούτων καθαρμάτων καί τεμπελχανάδων, οἱ ὁποῖοι θά ἐκγαταστήσουν μιά ἰδανική ὀργουελική δημοκρατία πρός δόξαν τῆς βιαίως θνησκούσης Μητρός Ἐλλάδος, πάντων ἡμῶν ἀδόντων τό Ρέκβιεμ ὄχι του Βάγκνερ, ἀλλά τοῦ ἡμετέρου Θεοδωράκη.

6.6.2001