Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΟΥ ΑΝΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΥ

Η μάχη των μάγων

1.  /  2.

ΠΑΤΗΡ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ

Ο αντιαιρετικός Αγών μου

«Ξέφραγο αμπέλι για τη δράση παραθρησκευτικών και αιρετικών οργανώσεων είναι η Ελλάδα. Θύματα τους, δεκάδες νέοι άνθρωποι που οδηγούνται στο έγκλημα, στην αυτοκτονία ή στα ψυχιατρεία», μας πληροφορεί η πάντοτε υπερβολική «Απογευματινή» (21.7.1994), αναφερόμενη σε μια ακόμα συνέντευξη Τύπου του υπεύθυνου της Εκκλησίας κατά των αιρέσεων, πατέρα Αντώνη Αλεβιζόπουλου. Τα ΜΜΕ δεν κρύβουν την προτίμηση τους στα θέματα της «διαβρωτικής δράσεως» των πάσης φύσεως «μάγων», «σατανιστών» και των «παραφυάδων αυτών», και ο αρμόδιος πατέρας δεν τους χαλά χατίρι. Η πασίγνωστη λίστα του με τις 1 27 ύποπτες για «σατανική και αντεθνική δράση οργανώσεις» (στις οποίες περιλαμβάνονται όλες οι άλλες γνωστές θρησκείες, τα λοιπά χριστιανικά δόγματα, κάμποσα φιλοσοφικά σωματεία, οικολογίζοντες όμιλοι, κέντρα ομοιοπαθητικής) είναι από τις πιο αγαπημένες «πηγές» για ρεπορτάζ υψηλής θεαματικότητας. Ας θυμηθούμε τις πρόσφατες σχετικές έρευνες του Κ. Χαρδαβέλα, του Γ. Τράγκα και της Σ. Διγενή, οι οποίες δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν χωρίς την ορθόδοξη καθοδήγηση του κ. Αλεβιζόπουλου.
Αν όλη αυτή η βιομηχανία αποκάλυψης «σκοτεινών σεχτών» έμενε σε ένα -έστω άκομψο και μέχρι γελοιότητας ανορθολογικό- επίπεδο φιλοσοφικής και ιδεολογικής σύγκρουσης, ίσως να μη δημιουργούσε κανένα πρόβλημα. Ομως, οι εμμονές και η μισαλλοδοξία του ιερέα εναντίον παντός μη ακραιφνούς ορθοδόξου χριστιανού επηρεάζουν αποφασιστικά (εκτός από κάποιους ευφάνταστους δημοσιογράφους) και ολόκληρες κρατικές υπηρεσίες. «Εισβολή μάγων και στο στρατό» διαπιστώνει ο «Ελ. Τύπος» (25.1.1995) «ανακαλύπτοντας» στο Α2 γραφείο του στρατεύματος τη γνωστή - ήδη από τον Αύγουστο του 1 993 - έκθεση της ΚΥΠ, η οποία ακολουθώντας τη συνταγή Αλεβιζόπουλου έθετε υπό αστυνομική παρακολούθηση και απέκλειε από «εθνικώς ευαίσθητες θέσεις» όσους σχετίζονταν με οποιονδήποτε τρόπο με άθεους ή με κάποια από τις 127 «αιρέσεις» της λίστας. Πολίτες νόμιμοι, σωματεία ή εκκλησίες αναγνωρισμένες από τις επίσημες αρχές, ανακατεύονται αυθαίρετα με κάποιες αόριστες «σατανικές συνωμοσίες», για να τεθούν εκτός συνταγματικής προστασίας εν ονόματι της «ελληνορθόδοξης καθαρότητας».

ΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ

Οσο και αν ψάξετε για πραγματικές ενδείξεις εγκληματικής «μαγείας» και «σατανισμού» πίσω από τους «αιρετικούς», δεν θα βρείτε τίποτα περισσότερο από τις τερατολογίες του Α. Αλεβιζόπουλου. Μοναδικός εγκέφαλος του κυνηγιού των μαγισσών, ο ίδιος και οι στενοί του συνεργάτες. Αλλά ποια διαδρομή ακολούθησε για να φτάσει, το 1980, να αναλάβει και επισήμως την κεντρική ηγεσία το «αντιαιρετικού» αγώνα; Απευθυνθήκαμε στον Πέτρο Κουναλάκη, γνωστό στέλεχος της αριστεράς και σήμερα μέλος της πολιτικής γραμματείας του Συνασπισμού, που πρωτογνώρισε τον παπα-Αντώνη Αλεβιζόπουλο το 1957, στο Ανόβερο. Η συζήτηση είναι ιδιαίτερα διαφωτιστική. Ο κ. Κουναλάκης, τότε, νεαρός αριστερός φοιτητής, ο παπα-Αντώνης, τοπικός ιερέας και ψυχή του αντικομμουνιστικού αγώνα που διεξήγαγε το ελληνικό προξενείο της πόλης. «Ο αρχικός στόχος του Αλεβιζόπουλου ήταν η ματαίωση του εκδημοκρατισμού των φοιτητικών συλλόγων. Μετά το 1960-61, που άρχισαν να φτάνουν στις γερμανικές φάμπρικες οι μετανάστες μας, το βάρος της δραστηριότητας του έπεσε στην υπονόμευση της συνδικαλιστικής τους οργάνωσης. Εμείς - σύμφωνα και με την πολιτική του ΚΚΕ - προσπαθούσαμε να υποστηρίξουμε τους έλληνες εργάτες που ζούσαν και δούλευαν κάτω από απερίγραπτες συνθήκες. Πολλοί κοιμόντουσαν σε στάβλους και τους έτρωγαν τα ποντίκια. Από την άλλη, το επιτελείο του παπα-Αντώνη, εκφράζοντας και τα συμφέροντα του επίτιμου τότε προξένου -που ήταν το αφεντικό της PELICAN, δηλαδή ένας τυπικός γερμανός μεγαλοκαρχαρίας που λέμε -, ήθελε τους μετανάστες να δουλεύουν στη "μαύρη", χωρίς ασφάλιση και συνδικαλιστικά δικαιώματα. Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Ο Αλεβιζόπουλος έγινε ο φόβος και ο τρόμος των φοιτητών και των μεταναστών. Ηταν αδίστακτος. Είναι βεβαιωμένο ότι καθοδηγούσε μαζί με δυο τρομερούς Γερμανούς, ανθρώπους των αφεντικών, το χτύπημα μας με όλους τους τρόπους. Χαφιεδισμός, καρφώματα στις ειδικές ελληνικές (τα περίφημα Κλιμάκια Εργασίας) και γερμανικές υπηρεσίες, συνεργασία με τα αφεντικά κ.ο.κ. Τέλος του 1962 πληροφορούμαι από κάποιον μέσα από το προξενείο ότι ο Αλεβιζόπουλος έχει αποφασίσει να με απελάσει. Φεύγω για το Αμβούργο, αλλά λίγες βδομάδες μετά πάνοπλοι αστυνομικοί με συλλαμβάνουν στο σπίτι που είχα καταφύγει και την επομένη με στέλνουν σιδηροδέσμιο πίσω στην Ελλάδα. Παραλίγο να χάσω τις σπουδές μου. Ευτυχώς, οι φίλοι στη Γερμανία κίνησαν και νομικά την υπόθεση της αυθαίρετης απέλασής μου και τελικά, με τη συμπαράσταση πολλών δημοκρατών και των καθηγητών μου, κατάφερα να γυρίσω μετά ένα χρόνο. Εμένα ο Αλεβιζόπουλος κατάφερε μόνο να με απελάσει, όμως πολλοί άλλοι φοιτητές και μετανάστες στη Γερμανία υπέστησαν διάφορα - πολύ σοβαρότερα - από το "φακέλωμά" του, όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα, τα χρόνια που ακολούθησαν και ιδίως την εποχή της χούντας. Η δικτατορία αξιοποίησε στο έπακρον τους φακέλους του παπα-Αντώνη».

ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Η ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ;

Μια άλλη μαρτυρία για τη στρατευμένη πορεία του κ. Αλεβιζόπουλου -πάντοτε εν ονόματι της εκκλησίας- μας πηγαίνει στην τελευταία φάση της χούντας, στην εποχή του Ιωαννίδη. Τέλος του 1973, ο διώκτης των «αιρέσεων» εμφανίζεται στο πλευρό του διαβόητου Γκόρου, διοικητή του κολαστηρίου των στρατιωτικών φυλακών στο Μπογιάτι- τις μέρες που έκαιγαν στον ασβέστη τον Κ. Κάππο, βασάνιζαν το Στ. Παναγούλη και τους αγωνιστές του ΠΑΚ. Το έργο του κ. Αλεβιζόπουλου ήταν λεπτό. Επρεπε να διαπαιδαγωγήσει θρησκευτικά όλους τους κρατούμενους και, ιδίως, να επαναφέρει στον ίσιο δρόμο τους 36 κρατούμενους αρνητές στράτευοης, Μάρτυρες του Ιεχωβά. Η ταρίφα γι' αυτούς προέβλεπε 7-8 χρόνια φυλακή. Οσοι απέφευγαν να παρακολουθήσουν το κήρυγμα, δέχονταν τις «περιποιήσεις» των ΕΣΑτζήδων. Οταν, μάλιστα, τον Απρίλιο του 1974, ο αντιρρησίας Τηλέμαχος Παππάς δεν θέλησε να συνεχίσει τον... θεολογικό διάλογο με τον ειδικό πατέρα Αλεβιζόπουλο, βασανίστηκε άγρια επί δύο εβδομάδες στο ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Μετά τη μεταπολίτευση, ο Α. Αλεβιζόπουλος ασχολείται αρχικά με τη συγγραφή διαφόρων χριστιανοσυνωμοτικών βιβλίων υπό την αιγίδα της Ιεράς Συνόδου. Βήμα βήμα χτίζει, κατά τα πρότυπα των υπηρεσιών με τις οποίες έχει συνεργαστεί, τη δική του. Στέλνει ανθρώπους του να κατασκοπεύσει από τα μέσα τις εκκλησίες των «αιρετικών». Στα δικαστήρια πρωτοστατεί στις περί «προσηλυτισμού» διώξεις των αντιπάλων του, καταθέτοντας «πειστήρια» από τις κρυφές πηγές του και τους «εγκατεστημένους» πράκτορες του.
Από τις αρχές του 1980 συνεργάζεται με τον αξιωματικό της γεν. ασφάλειας Μηνά Αναστασάκη, ο οποίος δουλεύει υπερωριακά (;) διεισδύοντας με ψεύτικα ονόματα στους αλλόθρησκους. Μετά τη συνταξιοδότησή του από την αστυνομία, ο κ. Αναστασάκης εμφανίζεται πλέον ως το νούμερο δύο του Γραφείου Καταπολέμησης των Αιρέσεων. Γίνεται ένας από τους έγκυρους επί θεμάτων «σατανισμού» καλεσμένους των καναλιών.

ΤΟ ΝΕΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ

Από τις πιο διαφημισμένες πρωτοβουλίες του κ. Αλεβιζόπουλου είναι η διασύνδεσή του με αντιαιρετικούς διεθνείς παράγοντες. Η διοργάνωση κλειστών πολυήμερων συνεδρίων βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των φιλοδοξιών του. Από τις 11 έως τις 16 Νοεμβρίου 1993, παραδείγματος χάριν, το μοναστήρι της Πεντέλης φιλοξένησε δεκάδες ειδικούς, ιερωμένους και επιστήμονες με κοινές αγωνίες και πολιτικοφιλοσοφικές απόψεις. Από την ατζέντα μαθαίνουμε ότι οι περισσότεροι εισηγητές προέρχονταν από τη Γερμανία. Κοινός παρονομαστής, η ακροδεξιά τους τοποθέτηση. Ενας μάλιστα από τους τακτικότερους συνεργάτες και καλεσμένους στα συμπόσια του πατέρα Αλεβιζόπουλου, ο δικηγόρος του Αμβούργου Ralf Abel, που δραστηριοποιείται επί χρόνια σε «θεολογικά» ζητήματα, από τις 31 Οκτωβρίου 1991 κατέχει τον... επίσημο τίτλο του Ναζί, σύμφωνα με απόφαση του Περιφερειακού Δικαστηρίου του Αμβούργου. Αυτόματα, έρχεται στο νου η ιστορία του Ανοβέρου και του Αμβούργου. Αλλωστε, ο Πέτρος Κουναλάκης δεν έχει και πολλές αμφιβολίες: «Και τώρα με τις αιρέσεις τα ίδια κάνει, είναι μέσα στη νοοτροπία του. Ο Αλεβιζόπουλος είναι αδίστακτος, συνεργάζεται με τον οποιονδήποτε. Είναι φανατικός, επικίνδυνος».
 
 

(Ελευθεροτυπία, 12/2/1995)