Οι γνωστοί άγνωστοι του '95

1.  /  2.

Tην ιστορία πάντοτε την έγραφαν οι νικητές. Τη σύγχρονη ιστορία τη γράφουν οι νικητές του αδυσώπητου πολέμου στα ΜΜΕ, οι τηλεοπτικές κάμερες. Αν ένα γεγονός δεν περάσει στο γυαλί, αυτό σημαίνει ότι δεν αξίζει να προβληθεί, δηλαδή ότι δεν χρειάζεται να το πληροφορηθεί κανείς. Μια είδηση που δεν φτάνει στα τηλεοπτικά δελτία -όσο σημαντική κι αν είναι για κάποια μερίδα του πληθυσμού- είναι σαν να μην υπάρχει. Αλλά και οι ειδήσεις που περνούν από την κρησάρα της τηλεοπτικής επιλογής εμπεριέχουν υποχρεωτικά την επίσημη ερμηνεία της κοινωνικής και πολιτικής εξέλιξης.
Παρουσιάζουμε σήμερα 9 πρόσωπα που συνδέονται με 9 πολύ γνωστά τηλεοπτικά πλάνα του 1995. Η δική τους γνώμη δεν ζητήθηκε απ' τα δημοσιογραφικά επιτελεία που επιμελήθηκαν τα σχετικά ρεπορτάζ. Κι όμως αυτοί είχαν κάτι παραπάνω να πουν, εφόσον η σχέση τους με το θέμα είναι άμεση. Μόνο που η δική τους τοποθέτηση δεν βόλευε τη μονοδιάστατη τηλεοπτική λογική. Προκειμένου, λοιπόν, να χαλάσει η συνταγή, καλύτερα να σιωπούν όσοι έχουν κάτι ξεχωριστό να πουν.
Για να καλύψει αυτή την αδυναμία, ο πάντοτε προβλεπτικός μηχανισμός της τηλεοπτικής μονοκρατορίας έχει μεριμνήσει χρίζοντας "αιρετικούς" ή "ανατρεπτικούς" κάποιους ειδικούς τηλεοπτικούς αστέρες. Τους καλούν, λοιπόν, τους ίδιους και τους ίδιους σε δελτία και τοκ σόου, για να αντιπαρατεθούν, υποτίθεται, στον κυρίαρχο λόγο. Μόνο αποτέλεσμα, είναι να εμφανίζονται ως "γραφικοί" ή "αντιεξουσιαστικές γλάστρες" όσοι δεν συμφωνούν με τους αυθεντικούς εκφραστές της "κοινής γνώμης".
Στις σπάνιες περιπτώσεις που γλιστρά μέσα σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή μια άποψη πραγματικά διαφορετική και απρόβλεπτη, την τάξη αναλαμβάνει να αποκαταστήσει η εισαγγελική αρχή, ασκώντας δίωξη εναντίον όποιου τόλμησε.

Δίκη των βιαστών, καταδίκη των φεμινιστριών

ΤΟ ΠΛΑΝΟ: Η συνήγορος του βιαστή Παπαραφίου συγκεντρώνει τα τηλεοπτικά μικρόφωνα (23.9.95).
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ: Η Ειρήνη Ριζάκη, μέλος της "Επιτροπής γυναικών ενάντια στη βία και τους βιασμούς".

"Η δίκη σε δεύτερο βαθμό των βιαστών του Γαλατσίου Κ. Παπαραφίου, Ι. Κολιού και Π. Πολύδωρου (τέλη Σεπτεμβρίου - αρχές Οκτωβρίου) μετατράπηκε από τα ΜΜΕ σε καταδίκη του φεμινισμού και των φεμινιστριών. Ο μηχανισμός δεν είναι άγνωστος: ενώ τα δελτία τύπου της "Επιτροπής" -και κάθε σχετική παρέμβαση γυναικείας οργάνωσης- πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων και οι απόψεις τους αγνοήθηκαν συστηματικά, τα μέσα πλημμύρισαν τις ημέρες εκείνες από καταγγελίες για την απουσία των φεμινιστριών από την αίθουσα του δικαστηρίου.
Προφανώς, η παρουσία του φεμινιστικού κινήματος είναι σήμερα λιγότερο ορατή από την αμέσως μεταπολιτευτική περίοδο. Και είναι ασφαλώς γνωστό ότι τη μεταβολή αυτή ο λόγος των ΜΜΕ έσπευσε να την εμφανίσει ως τέλος του φεμινισμού και αυγή της νέας, μεταφεμινιστικής, περιόδου. Γιατί τα ΜΜΕ συνεχίζουν να αγνοούν τη δράση και τις νέες αναζητήσεις του παρόντος φεμινιστικού χώρου και αντιμετωπίζουν τις φεμινίστριες ως φαντάσματα ενός παρελθόντος χρόνου που και οι ίδιες οι γυναίκες έχουν συλλογικά απορρίψει και υπερβεί.
Το τέλος λοιπόν του φεμινισμού μοιάζει κατά τα ΜΜΕ διακριβωμένο. Με την ευκαιρία ωστόσο της δίκης των βιαστών του Γαλατσίου, πολλά υπήρξαν τα σχόλια που αναφέρθηκαν στις φεμινίστριες εγκαλώντας τις για "πλημμελή άσκηση των καθηκόντων τους". Οι φεμινίστριες ανασύρθηκαν έτσι από το παρελθόν στην ενεστώσα πραγματικότητα, αλλά μόνο για να λογοδοτήσουν στους δημόσιους κατηγόρους τους. Καθώς όμως τα κείμενά τους δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας, και καθώς η γνώμη τους δεν ζητήθηκε παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις, η καταγγελία γινόταν εύκολη και η καταδίκη πειστική. Εξάλλου για την ίδια υπόθεση, όλες οι φεμινιστικές πρωτοβουλίες από τις αρχές του '93 έως σήμερα δεν θεωρήθηκαν άξιες να περιληφθούν στην τρέχουσα ειδησεογραφία (για παράδειγμα: συγκέντρωση στα Προπύλαια, συνέντευξη τύπου, δημόσια έκφραση της αλληλεγγύης προς τις γυναίκες που τόλμησαν να καταγγείλουν το βιασμό τους, εκκλήσεις στην ΕΣΗΕΑ και τα ίδια τα ΜΜΕ να σεβαστούν την προσωπικότητα των βιασμένων γυναικών κ.λπ.). Ούτως ή άλλως, η στρατηγική των ΜΜΕ ως προς την κάλυψη των σύγχρονων μορφών της φεμινιστικής δράσης συνοψίζεται στις περισσότερες περιπτώσεις σε δύο μόνο λέξεις: αποσιώπηση και παραπληροφόρηση".


Τα μπεστ σέλερ του φασισμού

ΤΟ ΠΛΑΝΟ: Ο "φύρερ" του κόμματος της "4ης Αυγούστου" Κωνσταντίνος Πλεύρης, μόνιμος καλεσμένος τηλεοπτικών εκπομπών "απαγγέλλει" το δικό του αντισημιτικό πόνημα με φόντο τον χρυσαυγίτη Μιχαλολιάκο (ΑΝΤΕΝΝΑ, 10.5.95).
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ: Ο Ντίνος Παλαιστίδης, πρόεδρος του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου, Χάρτου και Γραφικών Τεχνών.

"Πολλοί έμαθαν ότι ο σύλλογος μας οργάνωσε στις 21.5.95 συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην είσοδο της 18ης Γιορτής Βιβλίου στο Πεδίον του Αρεως, κατά της παρουσίας φασιστικών εκδοτικών οίκων στις εκθέσεις βιβλίου και εναντίον της διακίνησης φασιστικών ιδεών στο χώρο μας. Επίσης, πολλοί γνωρίζουν ότι την ίδια ώρα 200 άτομα, κυρίως νέοι, εκφράζοντας με το δικό τους τρόπο τις αντιφασιστικές τους διαθέσεις έκαναν διαδήλωση μέσα στο χώρο της έκθεσης και γκρέμισαν τα περίπτερα 3 φασιστικών εκδοτικών οίκων.
Αυτό που δεν ακούστηκε καθόλου είναι ότι ο φασίστας Πλεύρης στην εκπομπή του στο TELE CITY (23.5.95) παρουσία του ομογάλακτού του Γ. Σχινά, ιδιοκτήτη του εκδοτικού οίκου "ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ", χαρακτήρισε "ηθικό αυτουργό" για το γκρέμισμα των 3 φασιστικών περιπτέρων τον σύλλογο μας. Εκτόξευσε απειλές εναντίον των μελών του Διοικητικού του Συμβουλίου. Μας χαρακτήρισε "πληρωμένους πράχτορες" και -ούτε λίγο, ούτε πολύ- "πρεζέμπορους που έχουμε στο χέρι τους αναρχικούς γιατί τους δίνουμε ηρωίνη και αυτοί πάνε και τα σπάνε". Παρουσίασε, μάλιστα, τα ονόματα των μελών του Δ.Σ και τα τηλέφωνα από τα βιβλιοπωλεία που εργάζονται. Από την επόμενη μέρα άρχισαν απειλητικά τηλεφωνήματα: "Εβραίε θα πεθάνεις. Χρυσή Αυγή!", "Είστε προδότες", "Κόκκινοι θα πεθάνετε", "Ντροπή σας να ενοχλείτε τον κ. Πλεύρη" κ.λπ. Δύο συναδέλφισσες, μέλη του Δ. Σ, δέχτηκαν απειλητικά τηλεφωνήματα και στο σπίτι τους. Κάποιοι εργοδοτικοί κύκλοι φρόντισαν να δώσουν στους φασίστες τους αριθμούς. Γι' αυτούς τους κύκλους η συγκεκριμένη εξέλιξη ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να εκφοβίσουν το σύλλογό μας -δηλαδή, τον ταξικό τους αντίπαλο.
Η όλη ιστορία, κρίνοντας λογικά, ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα -αν όχι "ελκυστική"- για να παρουσιαστεί στα κανάλια και τις εφημερίδες. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Τα "πλουραλιστικά" ΜΜΕ δεν ασχολήθηκαν με το θέμα και βεβαίως δεν δημοσιοποίησαν τις απόψεις και τις καταγγελίες του συλλόγου μας. Αντίθετα, την ίδια περίοδο και κατ' εξακολούθηση, τα ίδια μέσα προσκαλούσαν σε συζητήσεις τον Πλεύρη για να διαλαλήσει την εθνικιστική, ρατσιστική και φασιστική πραμάτειά του. Αναρωτιέμαι, μήπως το πρόσφατο σύνθημα των αναρχικών "Μπάτσοι - ΤV - Χρυσή Αυγή, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί", κρύβει πολλές αλήθειες.".


Συγκάλυψη κι εκφοβισμός 

ΤΟ ΠΛΑΝΟ: Ο Π. Καμμένος καλείται ως επαΐων να κρίνει τα γεγονότα του Πολυτεχνείου (ΣΚΑΙ 23.11.95). 
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ: Η εργάτρια Μέλπω Κορωναίου μας μιλά για την αντιφασιστική πορεία της 14ης Απριλίου, η διάλυση της οποίας από την αστυνομία είχε ως αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό της.

"Στις 14/4/95 οργανώθηκε από νεολαιίστικες ομάδες αντιφασιστική διαδήλωση στην Κυψέλη. Στόχος της ήταν η "Χρυσή Αυγή", ο αυθεντικός πολιτικός εκφραστής των φασιστικών- ρατσιστικών αντιλήψεων και πρακτικών ( επιθέσεις σε μετανάστες, προοδευτικούς μαθητές, κλπ). Παράλληλα, οι διαδηλωτές στηλίτευαν το γεγονός ότι οι φασιστικές ομάδες έχουν νομιμοποιηθεί σαν "συνομιλητές" στα πλαίσια του "δημοκρατικού διαλόγου."
Είκοσι μέρες πιο πριν, έξω απ' την κατάληψη στέγης της Αλκαμένους, ο φασίστας Μανώλογλου είχε μαχαιρώσει δυο νεαρούς, ο ένας εκ των οποίων ( Γ. Σταθόπουλος) τραυματίστηκε βαριά και είχε εισαχθεί σε εντατική μονάδα του "Ευαγγελισμού". Αστυνομία και δικαιοσύνη έδειξαν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους προς τον ταξικό τους αδερφό, τους φασίστες. Ο Μανώλογλου προφυλακίστηκε τρεις μόνο βδομάδες, όσες το θύμα του παρέμεινε στην εντατική. Διμοιρίες τον προστάτευαν στα δικαστήρια, καθώς η δίκη αναβαλλόταν διαρκώς μέχρι που αναβλήθηκε. Τις ίδιες μέρες, στο νοσοκομείο, οι αστυνομικοί έπαιρναν τα στοιχεία των φίλων του τραυματισμένου Γ. Σταθόπουλου, τους έβριζαν και τους απειλούσαν.
Αυτό το κλίμα συγκάλυψης κι εκφοβισμού θέλησε να σπάσει η πορεία της 14ης Απριλίου. Χτυπήθηκε άγρια από τα πάνοπλα ΜΑΤ-ΜΕΑ-ΕΚΑΜ, με αποτέλεσμα δεκάδες τραυματίες. Σοβαρότερα χτυπηθήκαμε δυό κοπέλες, εγώ (τριπλό κάταγμα κάτω γνάθου κι αυχενική θλάση) κι η Νικολέτα Ντάμπουρα (εγκεφαλική θλάση), που μέχρι σήμερα βρισκόμαστε υπό ιατρική παρακολούθηση. Φύγαμε απ' το Γενικό Κρατικό στα τέλη Μάιου και την 1/6/95 υπέβαλλα μήνυση κατά του αστυνομικού Β. Αθανασόπουλου - φυσικού αυτουργού του τραυματισμού μου ενώ ήμουνα πεσμένη στο έδαφος, όπως αποδεικνύουν οι φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν στον Τύπο. Η υπηρεσιακή ΕΔΕ του επέβαλε μόλις τρίμηνη αργία, λόγω αμφιβολιών (!), η δε δικαιοσύνη δεν προχώρησε ούτε καν σε προανάκριση. Σύμφωνα με τις εξηγήσεις που δόθηκαν στους δικηγόρους μου, η υπόθεση σκάλωσε γιατί η εισαγγελέας που χειριζόταν το ζήτημα έφυγε στη Ζάκυνθο! Ας σημειωθεί ότι, πριν φύγει, ανέθεσε την προανάκριση όχι σε πρωτοδίκη αλλά στο Αστυνομικό Τμήμα Κυψέλης που, ως αναρμόδιο, επέστρεψε το φάκελο...

(Ελευθεροτυπία, 31/12/1995)