ΔΥΤΙΚΟΣ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΣ

Ο πόλεμος των εκτρώσεων

1.   2. 

Στο κατώφλι του 2000, οι φανατικοί πολέμιοι των εκτρώσεων επιλέγουν όλο και πιο δραστικά μέσα για να επιβάλουν τις απόψεις τους. Η κλιμάκωση του αγώνα προβλέπει ακόμη και τη δολοφονία ανυπάκουων γυναικών και επίορκων γιατρών.

Δολοφόνοι υπέρ της ζωής

Από τις πιο ευαίσθητες γυναικείες κατακτήσεις, το δικαίωμα στην έκτρωση απειλείται για μια ακόμη φορά, και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο. Η διαπίστωση δεν αναιρείται από το γεγονός ότι ορισμένες χώρες (τελευταίο παράδειγμα η Πολωνία) νομιμοποιούν τις εκτρώσεις, ούτε από τη θετική στάση των διεθνών οργανισμών στο ζήτημα (Διασκέψεις Καϊρου, Πεκίνου κ.ο.κ.). Τα τελευταία χρόνια, ακροδεξιές, ρατσιστικές και φονταμενταλιστικές χριστιανικές ομάδες χρησιμοποιούν τις εκτρώσεις ως αιχμή του δόρατος της πολιτικής τους, ασκώντας αποτελεσματικές πιέσεις σε ένα ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων και πείθοντάς τις να αναθεωρήσουν την παλαιότερη, "ανεκτική" ή "φιλελεύθερη", στάση τους.
Οι εκτρώσεις επανέρχονται έτσι στο προσκήνιο κατά τις προεκλογικές περιόδους, θέτοντας διλήμματα σε πολιτικούς που συνήθως αδιαφορούν παντελώς για το ζήτημα αλλά είναι υποχρεωμένοι να μετρήσουν με σύνεση τη βούληση των ψηφοφόρων. Ενδεικτική είναι η πρόσφατη εμπειρία των βρετανικών εκλογών: η επίθεση του σκώτου ρωμαιοκαθολικού καρδινάλιου κατά του Τόνι Μπλερ, σύμφωνα με την οποία ο ηγέτης των Εργατικών "νίπτει τας χείρας του" στο επίμαχο θέμα, προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις και σοβαρούς κλυδωνισμούς στα επιτελεία των υποψηφίων. Αντίστοιχες υπήρξαν οι επιπτώσεις στο πολιτικό σκηνικό των περσινών ισπανικών εκλογών, όταν ομάδα επισκόπων δήλωσε ευθέως ότι αρνείται να ψηφίσει το κόμμα που υιοθετεί τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων (βλέπε το Σοσιαλιστικό). Οσο για το Βατικανό, αυτό δεν χάνει ευκαιρία να επαναλάβει τις θέσεις του για τη "μάστιγα των αμβλώσεων". Τελευταίο κρούσμα, η θέση του Πάπα ότι, νομιμοποιώντας τις εκτρώσεις, η Πολωνία "επέλεξε την οδό του θανάτου".
Στον αγώνα τους κατά του δικαιώματος των γυναικών να ορίζουν το σώμα τους, οι αγωνιούντες χριστιανοί δεν έχουν κανένα λόγο να νιώθουν μόνοι. Στα δεξιά του πολιτικού φάσματος έχουν πληθύνει εντυπωσιακά οι φωνές εκείνων που αποδίδουν στις νόμιμες εκτρώσεις όλα περίπου τα δεινά της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας. Είναι αλήθεια ότι τα πολιτικό-ιδεολογικά αυτά ρεύματα δεν περιορίζονται στην καταγγελία της δυνατότητας των γυναικών να ρυθμίζουν τα της αναπαραγωγικής τους ικανότητας. Με την ίδια ένταση καταφέρονται κατά των μεταναστών ή των ομοφυλοφίλων. Η έκτρωση, ωστόσο, συνιστά τον προσφιλέστερο στόχο τους: ενσαρκώνει στα μάτια τους τον βασικό "εσωτερικό εχθρό" που θα αλώσει από τα μέσα τις δυτικές (προφανώς!) κοινωνίες, αποδεκατίζοντάς τις αριθμητικά και εγκαταλείποντάς τις στα χέρια των πολύτεκνων εισβολέων τους.
Στο κλίμα αυτό, η κατάργηση του νόμου για τις εκτρώσεις προκύπτει ως μία από τις κύριες προτεραιότητες του προγράμματος του λεπενικού Εθνικού Μετώπου, όπως συνάγεται και από το πολυσυζητημένο πρόσφατο συνέδριό του στο Στρασβούργο. Και έχει ενδιαφέρον ότι, από όλες τις προτεινόμενες συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, μόνον η κατάργηση του νόμου της Σιμόν Βέιλ (1974) που επιτρέπει υπό όρους την έκτρωση αφορά ένα καθαρά "εσωτερικό" ζήτημα γάλλων πολιτών. Οι λοιπές λεπενικές υποσχέσεις σχετίζονται με θέματα μεταναστών, όπως ο περιορισμός της απονομής της γαλλικής υπηκοότητας, η φορολογία εκείνων που απασχολούν μετανάστες, η κατάργηση της αντιρατσιστικής νομοθεσίας κ.ο.κ. Δεν πρόκειται για γαλλική ακροδεξιά ιδιοτυπία. Αντίστοιχη είναι η σημασία που προσδίδουν στον περιορισμό των εκτρώσεων συντηρητικοί και υπερσυντηρητικοί πολιτικοί και διανοούμενοι και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Δεν πάει πολύς καιρός που η γερμανίδα Κλαούντια Νόλτε, υπουργός Οικογένειας της κυβέρνησης Κολ, έπαιρνε θέση στη θυελλώδη συζήτηση για τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων στη χώρα της προτείνοντας ετήσια καταναγκαστική νοσοκομειακή εργασία σε κάθε γυναίκα που αποφασίζει να κάνει έκτρωση (Νοέμβριος 1994). Οσο για τον μπερλουσκονικό σκηνοθέτη Φράνκο Τζεφιρέλι, αυτός θα προτιμούσε ριζικότερες λύσεις. "Σε όσες κάνουν έκτρωση πρέπει να επιβάλλεται η ποινή του θανάτου", ήταν η δήλωσή του στη γαλλική "Μοντ" (Απρίλιος 1994).
Η διάχυση απόψεων αυτού του τύπου από τη μία διευκολύνει και από την άλλη ενισχύεται από τη "δυναμική" εκδοχή του "κινήματος υπέρ της ζωής" που τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται σε διάφορες δυτικές χώρες, και κυρίως τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γαλλία. Πρόκειται για βίαιες επιθέσεις με στόχο κλινικές, νοσηλευτικό προσωπικό και εγκύους, οι οποίες αποσκοπούν στη βάναυση άρση της ελευθερίας των γυναικών να απευθυνθούν στα ειδικά ιατρικά κέντρα και να προχωρήσουν σε μια νόμιμη έκτρωση. Κοιτίδα των νέων αυτών πρακτικών οι ΗΠΑ, όπου οι εκτρώσεις συνεχίζουν να απασχολούν έντονα την κοινωνία και να αποτελούν βασικό προεκλογικό ζήτημα. Ετσι, η έκρηξη βόμβας που σημειώθηκε στις 21 του περασμένου Ιανουαρίου σε γυναικολογική κλινική της Ουάσιγκτον, ένα μόλις χιλιόμετρο μακριά από τον Λευκό Οίκο, δεν προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση. Οπως μάλιστα έσπευσε να δηλώσει η αστυνομία, η έκρηξη ήταν αναμενόμενη: η ημέρα αυτή ήταν η 24η επέτειος της νομιμοποίησης των εκτρώσεων από το ανώτατο δικαστήριο της χώρας. Είχαν προηγηθεί βομβιστικές επιθέσεις σε κέντρα οικογενειακού προγραμματισμού στην Οκλαχόμα και την Ατλάντα.
Οπως έχει επανειλημμένα αναλυθεί, η πάλη κατά των εκτρώσεων αποτελεί στις ΗΠΑ κλασικό μέσο στρατολόγησης μελών για τις ποικιλώνυμες ακροδεξιές παραστρατιωτικές οργανώσεις. Ο αιδεσιμώτατος Μάθιου Τρουίλα, επικεφαλής των "Ιεραποστόλων του Αγέννητου" που τον Αύγουστο του '94 μπλοκάρησαν την είσοδο κλινικής στο Μιλγουόκι, δήλωνε προ καιρού ότι "οι εκκλησίες πρέπει να οργανώσουν παραστρατιωτικά κομάντο και να διδάξουν τους πιστούς τους να μάχονται". Ο ίδιος έχει υποσχεθεί μια καραμπίνα για χριστουγεννιάτικο δώρο σε κάθε παιδί πιστού που αντιτίθεται στις αμβλώσεις. Στις 10 Μαρτίου 1993, καθώς η ομάδα "Σώστε την Αμερική" του Ντόναλντ Τρέσμαν διαμαρτυρόταν για τις εκτρώσεις στην είσοδο κλινικής της Πενσακόλα, ο εκ των διαδηλωτών Μάικελ Γκρίφιν τραβούσε το όπλο και δολοφονούσε με τρεις σφαίρες το γιατρό Γκαν. Η καταδίκη του σε ισόβια δεν άλλαξε το κλίμα. Τη σκυτάλη του αγώνα θα αναλάμβανε τώρα ο ηγέτης της "Αμυντικής Πράξης" Πολ Χιλ, οργανώνοντας συνεχείς επιθέσεις σε κλινικές. Παρά τις διαμαρτυρίες γυναικείων οργανώσεων, ο Πολ Χιλ συνέχισε ανενόχλητος και τον Ιούλιο του 1994 εκτέλεσε εν ψυχρώ το νέο γιατρό της κλινικής της Πενσακόλα και το συνοδό του, ένα συνταξιούχο 75 ετών. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ανακριτικές αρχές είχαν βάλει στο συρτάρι τις καταγγελίες κατά του Χιλ, ενώ η αστυνομία είχε αρνηθεί να προσφέρει προστασία στον αντικαταστάτη του δολοφονημένου γιατρού.
Δεν πρόκειται για μεμονωμένα επεισόδια. Η κλιμάκωση της βίας θα προκαλούσε σύντομα νέα θύματα. Στις 31 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου, κάποιος Τζον Σάλβι δολοφονεί δύο άτομα και τραυματίζει άλλα πέντε σε μια κλινική προαστίου της Βοστώνης. Για τον προαναφερθέντα Ντ. Τρέσμαν, το γεγονός ήταν αναμενόμενο: "Βρισκόμαστε σε πόλεμο. Μέχρι τώρα, οι απώλειες βρίσκονταν στο ένα στρατόπεδο. Τριάντα εκατομμύρια μωρά από τη μια, μερικοί νεκροί από την άλλη. Δεν καταλαβαίνω προς τι η όλη φασαρία". Λίγο αργότερα, η "Ενωση Ακτιβιστών υπέρ της Ζωής" δημοσίευε κατάλογο γιατρών που κάνουν εκτρώσεις μαζί με τη διεύθυνση και το τηλέφωνό τους. Η λίστα κυκλοφόρησε ευρύτατα ως προκήρυξη. Στο τέλος του καταλόγου, η παρότρυνση προς τους αποδέκτες δεν χωρούσε παρερμηνεία: "Shoot them!" ("Σκοτώστε τους!"). Την ίδια στιγμή, ο ρωμαιοκαθολικός ιερέας Ντέιβιντ Τρος, συνέτασσε μια "θεολογία της δικαιολογημένης ανθρωποκτονίας", εξηγώντας ότι η υπεράσπιση του εμβρύου απαιτεί δυστυχώς τη χρήση βίας...
Αν και σαφώς επηρεασμένη από τις αμερικανικές μεθόδους, η δράση των "υπερασπιστών της ζωής" στη Γαλλία διαθέτει ασφαλώς τις δικές της ιδιομορφίες. Σύμφωνα με την αναλυτική ταξινόμηση της ιστορικού Φιαμέτα Βενέρ, οι πενήντα περίπου γαλλικές ομάδες που συγκροτούν τα "κομάντο κατά των εκτρώσεων" από το 1987 έως σήμερα έχουν οργανώσει περισσότερες από 100 επιχειρήσεις κατά νοσοκομείων και ιατρικών κέντρων. Παρόλο που δεν έχουν (προς το παρόν) αποτολμήσει δολοφονίες, οι διαμαρτυρίες τους είναι εξαιρετικά βίαιες προς τις γυναίκες και το νοσηλευτικό προσωπικό, ενώ πολλές είναι οι περιπτώσεις κατά τις οποίες επιχειρούν να πείσουν τις εγκύους να τους παραδώσουν το παιδί μόλις γεννηθεί. Οπως αποδεικνύει η γαλλίδα ιστορικός, οι ομάδες αυτές συνδέονται στενά και χρηματοδοτούνται από τη γαλλική ακροδεξιά και τους γερμανούς νεοναζιστές. Ετσι γίνεται κατανοητή και η τάση τους να αμφισβητούν διαρκώς τη σημασία του Ολοκαυτώματος, επιμένοντας ότι το "πραγματικό Ολοκαύτωμα είναι εκείνο των εμβρύων" και οι "πραγματικοί ναζί" είναι οι γυναίκες που κάνουν εκτρώσεις και οι γιατροί που τις αναλαμβάνουν.


Φανατικοί προστάτες της εθνικής μήτρας

Από το καλοκαίρι του 1986 που το ΠΑΣΟΚ, μετά επίπονους συμβιβασμούς, πέρασε το νόμο 1607 ("για την υγεία της γυναίκας και την τεχνητή διακοπή της κύησης"), οι συντηρητικοί κύκλοι δεν μπορούσαν να ησυχάσουν. Το όχημα για την προσπάθεια επαναποινικοποίησης, που πολύ γρήγορα επελέγη από τους οπαδούς της ορθόδοξης εξίσωσης: "έκτρωση = φόνος", δεν ήταν άλλο από το δημογραφικό πρόβλημα. Η μείωση των γεννήσεων και οι πανικόβλητες φωνές που ακολουθούν αυτή τη διαπίστωση, χωρίς δεύτερη σκέψη έφεραν το γυναικείο πληθυσμό, σταδιακά, στη θέση του κατηγορούμενου και τα όποια θεσμοθετημένα δικαιώματά του τέθηκαν στο στόχαστρο των επαγγελματιών της εθνικής κινδυνολογίας.
Φυσικά, στο μυαλό όσων προσχωρούν με ενθουσιασμό στο διακομματικό "κάλεσμα" κατά της πληθυσμιακής γήρανσης δεν υπάρχει εξαρχής η ιδέα της ποινικοποίησης των εκτρώσεων, ούτε άλλων αντιδημοκρατικών και ρατσιστικών μέτρων. Οταν όμως με συστηματικό τρόπο προβάλλονται όλων των ειδών οι δημογραφικές απειλές, συνήθως ατεκμηρίωτες και επιλεκτικές ("γεννάνε οι εχθροί μας", "γεμίσαμε ξένους","εκφυλιζόμαστε", "διαλύεται το ασφαλιστικό σύστημα" κ.λπ), τότε μοιραία η συζήτηση για τα δικαιώματα πάει περίπατο: Οι γυναίκες λογαριάζονται πλέον σαν μήτρες παραγωγής φαντάρων ή γνησίων Ελλήνων φορολογουμένων, ενώ οι ηλικιωμένοι κρίνονται εθνικώς ανεπιθύμητοι. Κάθε διακοπή εγκυμοσύνης προσμετράται στις απώλειες του ελληνισμού! Ηδη από το 1992, η Βουλή στο πολυδιαφημισμένο σχετικό της πόρισμα, σερβίρει ένα κράμα μεσαιωνικών και τεχνοκρατικών μέτρων για την "γονιμότητα της χώρας", ανοίγοντας το δρόμο στους πάσης φύσεως σκοταδιστές. Οι εκδηλώσεις δημογραφικού περιεχομένου γίνονται της μόδας, και στα πάνελ δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για νέες συμμαχίες.
Στην Κομοτηνή, στις 12.4, η Ενωση Μαιευτήρων-Γυναικολόγων Ελλάδος, διοργάνωσε στρογγυλό τραπέζι περί του "δημογραφικού προβλήματος, ιδίως των ακριτικών περιοχών". Αν δεν υπήρχε ο δημοσιογράφος Γιάννης Τζανετάκος μεταξύ των προσκεκλημένων, όλα θα κυλούσαν ομαλά και ίσως κανείς δεν θα στεκόταν ιδιαίτερα στη σημασία των τοπικών πολιτικών προβληματισμών. Σύμφωνα με το πρόγραμμα οι εισηγητές, ανάλογα με την ιδιότητά τους, θα έφτιαχναν τη γνωστή συναινετική συνταγή: "γεννάτε, γιατί χανόμαστε". Εν ονόματι των τοπικών συσχετισμών, οι διαφορές θα καλύπτονταν και θα έφευγαν όλοι ικανοποιημένοι. Πράγματι, ο βουλευτής της Ν.Δ. Β. Σωτηρόπουλος, πρόεδρος παλιότερα της διακομματικής για το δημογραφικό, κινδυνολόγησε μαγειρεύοντας τις στατιστικές, ο γνωστός βιομήχανος Πρ. Εμφιετζόγλου εξήγησε ότι η εταιρεία του πριμοδοτεί τους καρπερούς εργαζόμενούς της και ο πρόεδρος των Ελλήνων μαιευτήρων Β. Σωτηρακόπουλος απέδειξε ότι "σαν λαός κινδυνεύουμε πλέον και στη Θράκη ακόμη περισσότερο, όχι γιατί ο συντελεστής είναι μεγαλύτερος, αλλά σε συσχετισμό με τον πληθυσμό. Επειδή ο πληθυσμός δεν είναι απόλυτα αμιγής υπό την έννοια που γνωρίζουμε, πιστεύουμε ότι είναι μεγαλύτερο το πρόβλημα". Κάτι για παιδικούς σταθμούς προσπάθησε να πεί ο υφυπουργός Υγείας Θ. Κοτσώνης, συνεισφέροντας κι αυτός στις ιδέες που έπεφταν εκείνο το βράδι, αλλά ήταν φανερό ότι το κοινό της αίθουσας ζητούσε καθαρές λύσεις. Ο Αγιος Αλεξανδρουπόλεως και ο εκπρόσωπος του Αγίου Μαρωνείας και Κομοτηνής κατέθεσαν ακόμα μια φορά ότι πάνω απ' όλα πρέπει να επαναποινικοποιηθούν οι αμβλώσεις και ότι η Εκκλησία πρέπει να διαχειρίζεται και να διοχετεύει τα επιδόματα των πολυτέκνων μόνο προς τους χριστιανούς της ευαίσθητης περιοχής. Οι ακροατές, επιτέλους, ικανοποιήθηκαν. Ο Γιάννης Τζανετάκος καθόλου. Και αντί να καταπιεί τις απόψεις του, όπως διδάσκει ο συνήθης καιροσκοπισμός, υπενθύμισε ότι διανύουμε έτος κατά του ρατσισμού. Και δεν έμεινε στις γενικεύσεις. Ομολόγησε ότι επί δικτατορίας με τη σύζυγό του αποφάσισαν να προβούν σε εθελουσία έκτρωση. "Διότι πιστεύαμε ότι το καθεστώς δεν μας επέτρεπε να μεγαλώσουμε στις συνθήκες που θέλαμε το παιδί μας", είπε προκαλώντας τους παριστάμενους χουντικούς. Οταν ρητορικά ρώτησε γιατί δεν επιτρέπεται ο γάμος και η τεκνοποιία στα ύπατα αξιώματα της ιεροσύνης, η αίθουσα πήρε φωτιά και η ομιλία διεκόπη κακήν κακώς. "Τουρκόσπορε να φύγεις από τη Θράκη", φώναζαν οι ευγενικοί ακρίτες.
Ημερίδα για το δημογραφικό έγινε και στην Αθήνα, στις 7 Μαϊου. Οργανωτές το Ιδρυμα Αντιμετώπισης Δημογραφικού (ΙΑΔΗΠ) και το Κέντρο Μελέτης Μεσογειακών Θεμάτων (ΚΕΜΕΘΕ). Πλήθος οι ειδικοί εισηγητές, οι ειδικοί προσκεκλημένοι (από το πολυτεκνικό κίνημα) και οι παρεμβαίνοντες. Πάλι προβλήθηκαν οι συγχυτικές στατιστικές, πάλι ο απαραίτητος Μητροπολίτης (Θήρας, αυτή τη φορά) μίλησε για τη "νόθευση μας από τους ξένους", πάλι μέσα στον όγκο των απαιτούμενων παροχών και των άλλων μέτρων προτάθηκε η ποινικοποίση των εκτρώσεων, αλλά και κάποιες (αδιευκρίνιστες) θεσμικές αλλαγές για τη θέση των γυναικών -στον Αστικό κώδικα και στο νόμο για τον οικογενειακό προγραμματισμό. Και δώστου η συντονίστρια Ελ. Θηβαίου να ρίχνει λάδι στη φωτιά: "ο Οζάλ είχε πεί ότι θα μας κατακτήσει πληθυσμιακά". Και μετά ο μαιευτήρας δρ. Δημ. Παπαευαγγέλου θρήνησε για τα χιλιάδες έμβρυα που δολοφονούνται από εγκληματίες συναδέλφους του, διότι η "ζωή αρχίζει από τη σύλληψη". Αποκάλυψε δε ότι οι κυριότερες αιτίες της υπογεννητικότητας είναι η αθεϊα, η αντισύλληψη και οι εκτρώσεις. Στο τέλος, ο σοσιαλιστής Παπαθεμελής απείλησε ότι ούτως ή άλλως "οδηγούμεθα στον βιολογικό εκφυλισμό και τον αφανισμό" και δεν μας σώζει ούτε "ο πολλαπλασιαστής των δυνάμεων του Ελληνισμού". Δηλαδή αυτό το χαρακτηριστικό της φυλής που οδηγούσε τον Μεγαλέξανδρο σε θριάμβους έναντι πολυπληθέστερων εχθρών! Ετσι, έμενε στην κα Γιαννάκου-Κουτσίκου, της επαράτου, να υπερασπιστεί τις μεταρρυθμίσεις του ΠΑΣΟΚ: "Δεν μπορούμε να γυρίσουμε την οικογένεια και τις γυναίκες πίσω. Υπάρχουν δημοκρατικές κατακτήσεις". Απέφυγε ωστόσο να κατονομάσει εκείνους που τις απειλούν.



Η νίκη των αλλεργικών

Πριν από ένα μήνα, η γαλλική φαρμακευτική βιομηχανία Roussel Uclaf, θυγατρική της γερμανικής Hoechst, ανακοίνωσε ότι σταματά την παραγωγή του φαρμάκου RU 486 και παραχωρεί δωρεάν όλα τα δικαιώματα εκμετάλλευσής του στον Εντουάρντ Σακίς, τον πρώην πρόεδρό της. Η πρωτοφανής αυτή ενέργεια, να πεταχθούν δηλαδή στον αέρα τα 15 δισ. που στοίχισαν οι έρευνες για την ανακάλυψη και τον έλεγχο του φαρμάκου, ήταν το αποτέλεσμα της συστηματικής δράσης των εκκλησιαστικών κύκλων και των παραθρησκευτικών οργανώσεων, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Το RU 486, βλέπετε, είναι το χάπι που επιτρέπει τη διακοπή της κύησης και αντικαθιστά τις επώδυνες και κάποτε επικίνδυνες εκτρώσεις. Παρά την προφανή ευεργετική του δράση, το χάπι, από το 1981 που ανακαλύφθηκε (στην αγορά μπήκε το 1988), δεν εγκρίθηκε παρά μόνο στη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία και τη Σουηδία. Στις ΗΠΑ, ο Ρίγκαν και ο Μπους το πολέμησαν, ενώ ο Κλίντον που υποσχέθηκε τη νομιμοποίησή του, βρίσκεται ήδη στη δεύτερη θητεία χωρίς να τολμήσει να έρθει σε ρήξη με το λόμπι των θρησκολήπτων.
Οσο για τα επιχειρήματα των πολέμιων του χαπιού, συνοψίζονται κυρίως σε δύο. Πρώτα πρώτα, το RU 486 είναι ομόλογο του 666, διότι το R είναι το 18ο γράμμα του αλφαβήτου. Τρεις έξι δεκαοκτώ, δηλαδή 666, το όνομα του Αντιχρίστου. Αλλά και το U είναι το έκτο γράμμα του αλφαβήτου από το τέλος. Οσο για το 486, αν προσθέσουμε τους αριθμούς, βγάζουμε και πάλι 18. Το δεύτερο επιχείρημα είναι "ιστορικό", ανάλογης επιστημονικής σοβαρότητας. Η Hoechst, λένε, είναι διάδοχος της I.G. Farben, η οποία, μέσω της θυγατρικής της Degesh, παρήγαγε το Zyklon B, το αέριο των θαλάμων του Αουσβιτς. Αρα και το RU 486 είναι το δηλητήριο της σύγχρονης γενοκτονίας. Φυσικά παραλείπουν οι "μαχητές της ζωής" οποιαδήποτε αναφορά στην πρακτική του Τρίτου Ράιχ, που υπήρξε αυστηρότερο από κάθε άλλο καθεστώς στην απαγόρευση των εκτρώσεων.
Δεν είναι βέβαια τα "επιχειρήματα" αυτά που έπεισαν την Hoechst. Η πολυεθνική που διεκδικεί σήμερα την πρώτη θέση στον κλάδο της, προτίμησε να "θυσιάσει" το χάπι, κάτω από την απειλή ενός μεγάλου μποϊκοτάζ στις ΗΠΑ. Βιαζόταν, άλλωστε, να διαδώσει το νέο της μπεστ σέλερ, ένα χάπι για την αλλεργία. Ο τζίρος που προβλέπεται γι' αυτό το νέο φάρμακο θα είναι πολλαπλάσιος από του RU 486.

(Ελευθεροτυπία, 25/5/1997)