ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ AIDS

Οι συνωμοσίες του ιού

1.   2. 

Στην αρχή μας είπαν ότι φταίει ο πράσινος πίθηκος. Επειτα άρχισαν να τα μασάνε. Και ήρθαν οι άλλοι, αυτοί που θεωρούν ότι για το AIDS φταίει ο Λευκός Οίκος και ο ΟΗΕ. Και ώ του θαύματος, πίσω κι απ' αυτούς, κρύβεται - ακόμα και σήμερα- ο διεθνής κομμουνισμός!

 
Η επώαση του ψεύδους

Τελικά από πού μας προέκυψε το AIDS; Η δυσκολία να εντοπιστεί με επιστημονική βεβαιότητα η ιστορική προέλευση του θανατηφόρου ιού έχει δώσει τροφή σε κάθε είδους υποθέσεις. Κάποιες απ' αυτές παίρνουν τη μορφή της απόλυτης αλήθειας και επενδύονται σε ολοκληρωμένες θεωρίες που υπερβαίνουν το ιατρικό πρόβλημα: τείνουν να μεταμορφωθούν σε ερμηνευτικά εργαλεία για τη σημερινή πολιτική συγκυρία. Κοινό τους χαρακτηριστικό, η απόδοση της εξάπλωσης του AIDS σε κάποιο ανθρώπινο χειρισμό, και η ενοχοποίηση της ηγεσίας των ΗΠΑ και των διεθνών οργανισμών.
Οι αντιλήψεις αυτές εμφανίζονται σε τρεις κυρίως παραλλαγές, οι οποίες εναλλάσσονται και αλληλοτροφοδοτούνται:
* Η πρώτη παραλλαγή υποστηρίζει ότι πρόκειται για το αποτέλεσμα ενός ανεξέλεγκτου βιολογικού πειράματος.
* Η δεύτερη, αναφέρεται σε κάποιο ειδικό βιολογικό όπλο, το οποίο είχε στόχο να απαλλάξει την ανθρωπότητα από τον αυξανόμενο αριθμό ομοφυλοφίλων ή να περιορίσει την πληθυσμιακή έκρηξη του Τρίτου Κόσμου.
* Η τρίτη, υποστηρίζει ότι αυτή η ασθένεια δεν υπάρχει καθόλου, και ότι κάτω από κοινό όνομα έχουν συγκεντρωθεί όλες οι ασθένειες που προϋπήρχαν και προσέβαλαν το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα.
Στις επόμενες σελίδες θα αναφερθούμε στο ιστορικό και την επιχειρηματολογία κάποιων απ' αυτές τις θεωρίες. Κοινό τους χαρακτηριστικό, ότι ανατρέποντας τις επίσημα παραδεκτές απόψεις για το AIDS θέτουν ταυτόχρονα σε αμφισβήτηση και τις μέχρι σήμερα υιοθετημένες πρακτικές αντιμετώπισης της επιδημίας: εφόσον, λένε, το AIDS προέκυψε από ανθρώπινο χέρι, δεν είναι δυνατόν να εμπιστευόμαστε τους ίδιους που ίσως συνέβαλαν στη διάδοση της αρρώστιας, δηλαδή τις κυβερνήσεις, τον ΟΗΕ, την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, κλπ.
Το έδαφος είναι καλά στρωμένο για την υιοθέτηση παρόμοιων θεωριών από λαούς που έχουν υποστεί και υφίστανται ακόμα τις συνέπειες από την παγκόσμια δράση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αλλά, ακόμα και στο εσωτερικό των ΗΠΑ, αυτές οι θεωρίες βρίσκουν σημαντική απήχηση, κυρίως στους πληθυσμούς που κινδυνεύουν περισσότερο από τη μετάδοση του ιού. Η αμερικανική κυβέρνηση έχει ήδη σε βάρος της απάνθρωπες "ιατρικές" ή "πειραματικές" συμπεριφορές απέναντι σε τμήματα των κατοίκων της χώρας. Είναι ακόμα πρόσφατη η είδηση της δημόσιας συγνώμης του Κλίντον στους τελευταίους επιζήσαντες του φρικιαστικού "πειράματος" στην Αλαμπάμα. Από το 1932, η κρατική ιατρική υπηρεσία παρακολουθούσε 400 ασθενείς που είχαν προσβληθεί από σύφιλη, εμποδίζοντας κάθε θεραπευτική παρέμβαση, για να διαπιστωθούν οι τελικές συνέπειες της ασθένειας. Ηταν όλοι τους μαύροι άνδρες, και κανείς δεν τους ενημέρωσε για την κατάστασή τους, έτσι ώστε να προφυλάξουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Ενώ η πενικιλίνη ήταν διαθέσιμη από τη δεκαετία του 40, και καθιερώθηκε από το 1951 ως φάρμακο για τη σύφιλη, οι "ερευνητές", εξακολούθησαν να απαγορεύουν στους "πειραματανθρώπους" κάθε λήψη φαρμάκου. Το πείραμα συνεχίστηκε μέχρι το 1972 και σταμάτησε μόνο επειδή έσπασε ένας ομοσπονδιακός υπάλληλος.
Αλλά τα πειράματα αυτού του είδους δεν εντοπίζονται μόνο στο απώτερο παρελθόν. Το 1989 ξεκίνησε ένα νέο πείραμα σε 1.500 παιδιά του Δυτικού και του Ανατολικού Λος Αντζελες, τα οποία εμβολιάστηκαν με ένα νέο εμβόλιο κατά της ιλαράς. Τα περισσότερα παιδιά ήταν από οικογένειες μαύρων και ισπανόφωνων. Οι γονείς τους δεν ενημερώθηκαν ότι επρόκειτο για τη δοκιμαστική χρήση ενός φαρμάκου, το οποίο δεν είχε ακόμα εγκριθεί. Το ίδιο εμβόλιo δοκιμάστηκε στη Σενεγάλη, τη Γουινέα Μπισάου, την Αϊτή και καμιά δεκαριά άλλες χώρες του Τρίτου Κόσμου. Οι δοκιμές στο Λος Αντζελες σταμάτησαν δυο χρόνια αργότερα, όταν διαπιστώθηκε ένας αυξανόμενος αριθμός θανάτων στα κορίτσια του πειράματος. "Εγινε ένα λάθος", δήλωσε ο Ντέιβιντ Σάτσερ, διευθυντής του CDS, της αρμόδιας δηλαδή κρατικής υπηρεσίας.
Με το βάρος αυτών των αποκαλύψεων δεν είναι δύσκολο να αποδεχθεί κανείς τις θεωρίες για την αμερικανική ευθύνη στην εξάπλωση του AIDS. Μόνο που οι θεωρίες που έχουν μέχρι σήμερα υποστηριχθεί, όχι μόνο δεν φαίνεται να διαθέτουν επιστημονική βάση, αλλά έχουν εξόφθαλμη προπαγανδιστική προέλευση. Χαρακτηριστικότερη και πιο πρόσφατη περίπτωση, η θεωρία του Ουίλιαμ Κάμπελ Ντάγκλας, του οποίου το βιβλίο WHO murdered Africa έγινε ιδιαιτέρως δημοφιλές σε κύκλους μαύρων ακτιβιστών και κρατουμένων στις ΗΠΑ. Η κεντρική ιδέα του Ντάγκλας στηρίζεται σε κάποιο άρθρο από το δελτίο της ΠΟΥ του 1972, όπου σύμφωνα με την ερμηνεία του συγγραφέα, η Παγκόσμια Οργάνωση έδινε εντολή να "ανακαλυφθεί" ο ιός του AIDS. Το επιχείρημα αυτό έχει αποδειχθεί αστήρικτο από άλλους συγγραφείς (Ντέιβιντ Τζίλμπερτ, κ.ά.), οι οποίοι έχουν αναλύσει το επίμαχο άρθρο και έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Ντάγκλας διαπράττει μια ανοιχτή διαστρέβλωση.
Το ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι η συνωμοτική αυτή θεωρία του Ντάγκλας έχει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που υποτίθεται ότι υπηρετεί. Ενώ υποτίθεται ότι παίρνει το μέρος των θυμάτων, στην πραγματικότητα καταλήγει να τα απομονώνει από την κοινωνία και να προτείνει την τοποθέτησή τους σε συνθήκες καραντίνας. Αμφισβητεί ότι ο ιός μεταδίδεται με το σεξ και το αίμα και αντιπροτείνει ότι η μετάδοση γίνεται με απλή παρουσία κάποιου φορέα στο χώρο μας. Τροφοδοτεί έτσι την υστερία και τη μυθοποίηση της ασθένειας. Υποστηρίζει ότι "ο ιός μπορεί να ζήσει 10 ημέρες σε ένα στεγνό πιάτο" και αναρωτιέται "δεν σας απασχολεί να τρώτε σαλάτα σε ένα εστιατόριο που διαθέτει ομοφυλόφιλους σερβιτόρους;".
Η διάδοση της θεωρίας του Ντάγκλας στο μαύρο πληθυσμό οφείλεται στην ευθεία επίθεσή του εναντίον της κυβέρνησης των ΗΠΑ και των διεθνών οργανισμών. Αλλά ο ίδιος δεν έχει στο μυαλό του την υπεράσπιση του μαύρου πληθυσμού. Κάθε άλλο. Σε νεότερο βιβλίο του περιγράφει το AIDS ως τμήμα της "επίθεσης εις βάρος του δυτικού πολιτισμού". Με τη λέξη "δυτικός", περιγράφεται βέβαια ο "λευκός". Πιστός στην ακροδεξιά του προέλευση (από την εποχή της Birch Society του '60), ο Ντάγκλας θεωρεί το AIDS αποτέλεσμα κομμουνιστικής συνωμοσίας. Οι κομμουνιστές ελέγχουν την ΠΟΥ, οι κομμουνιστές γιατροί στις ΗΠΑ εμβολίασαν με τον ιό κάποιους ομοφυλόφιλους, έτσι ώστε να καταστραφεί το αμερικανικό έθνος. Ακόμα και μετά την κατάρρευση των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης, ο Ντάγκλας ανακαλύπτει παντού Ρώσους πράκτορες. Καταγγέλλει, μάλιστα, την ΠΟΥ επειδή είχε τοποθετήσει τον Ρώσο γιατρό Σερκέι Λιτιβίνοφ επικεφαλής του προγράμματος ελέγχου του AIDS στα τέλη της δεκαετίας του '80. Δυστυχώς για τον Ντάγκλας, στη θέση αυτή βρισκόταν τότε ένας Αμερικανός, ο Τζόναθαν Μαν.
Οσο για τις προτάσεις του Ντάγκλας, αυτές δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους νεοναζί. Προτείνει να ενισχυθεί η τοπική αστυνόμευση, να ληφθούν προληπτικά στρατιωτικά μέτρα εις βάρος της Ρωσίας, να καταργηθεί ο ΟΗΕ και η ΠΟΥ, να σταματήσει η λαθρομετανάστευση από το Μεξικό, να θεσπιστεί υποχρεωτικό τεστ AIDS, να μπουν σε καραντίνα οι φορείς, να απομακρυνθούν απ' τα σχολεία τα μολυσμένα παιδάκια, και τέλος να καταπολεμηθεί η πορνεία με φυλακίσεις, ευνουχισμούς και εκτελέσεις.
Η απόρριψη των συνωμοτικών θεωριών για την προέλευση του AIDS δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει μια πραγματική ιατρική διάκριση που καταλήγει σε ενός είδους γενοκτονία εις βάρος μερίδων ανεπιθύμητου πληθυσμού ή πολιτών δεύτερης κατηγορίας. Στις ΗΠΑ υπάρχει τεράστια διαφορά στο μέσο όρο ζωής λευκών και μαύρων. Το 1980 το υπουργείο Υγείας υπολόγισε σε 60.000 τους "παραπανίσιους θανάτους", δηλαδή τους θανάτους των μαύρων που δεν θα είχαν συμβεί μέσα στο χρόνο αν υπήρχε το ίδιο ποσοστό θνησιμότητας σε όλα τα τμήματα του πληθυσμού. Ο αριθμός είναι μεγαλύτερος από τις απώλειες των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Δεν είναι λοιπόν ανάγκη να ψάξουμε κάποια συνωμοτική θεωρία για να διαπιστώσουμε ότι η ρατσιστική δομή της αμερικάνικης κοινωνίας πολλαπλασιάζει τα θύματα του AIDS στον πληθυσμό των μαύρων και των ισπανόφωνων. Δεν είναι μόνο η διάκριση στην παροχή υπηρεσιών υγείας. Στο αποτέλεσμα αυτό συντείνει και η διαφορετική ποινική μεταχείριση των χρηστών ναρκωτικών ουσιών. Ερευνα του Εθνικού Ινστιτούτου για τα ναρκωτικά έδειξε ότι οι μαύροι (οι οποίοι αποτελούν το 12% του πληθυσμού των ΗΠΑ) είναι το 13% στο σύνολο των χρηστών παρανόμων ουσιών. Το 75% όμως των φυλακισμένων για κατοχή ναρκωτικών είναι μαύροι! Και είναι γνωστός ο ρόλος της φυλακής στη διάδοση τόσο των ναρκωτικών, όσο και των ασθενειών που μεταδίδονται με το σεξ ή τις βελόνες.


Ενα καταχθόνιο ψυχολογικό όπλο

Πολλές και συχνά αντικρουόμενες, οι θεωρίες για την προέλευση του ιού του AIDS προσφέρουν σε αρκετές περιπτώσεις τον απαραίτητο "επιστημονικό" μανδύα για να ενισχύσουν ατεκμηρίωτες εικασίες που βασίζονται απλώς σε κάποιους ευσεβείς πόθους υπαγορευμένους από πολιτικές ή άλλες σκοπιμότητες. Ανάμεσα στις θεωρίες αυτές, η πιο διαδεδομένη υπήρξε χωρίς αμφιβολία εκείνη που υποστήριξε ότι το AIDS είναι ένα καταχθόνιο βιολογικό όπλο που σχεδιάστηκε και δημιουργήθηκε σε αμερικανικά εργαστήρια με στόχο να πλήξει τους πληθυσμούς του Τρίτου Κόσμου.
Σύμφωνα με τη θεωρία περί ιού-βιολογικού όπλου, το AIDS ξεκίνησε από το Ζαϊρ, η προέλευσή του ωστόσο δεν είναι αφρικανική, αλλά αμερικανική. Πάντοτε κατά την υπόθεση αυτή, ο ιός πρέπει να μεταφέρθηκε στο Ζαϊρ το 1978 από αμερικανούς ανοσιολόγους, οι οποίοι φρόντισαν να τον μεταδώσουν σε αρκετούς κατοίκους της αφρικανικής αυτής χώρας. Η αφήγηση έχει και μια δευτεύρουσα παραλλαγή, η οποία ισχυρίζεται ότι η "απόδραση" του θανατηφόρου ιού από τα εργαστήρια οφείλεται σε ανθρώπινο σφάλμα, ότι δηλαδή η διάδοσή του έγινε κατά λάθος.
Η ιστορία είχε αρχίσει ήδη να κάνει τη δειλή εμφάνισή της στον μη ειδικευμένο τύπο πολλών χωρών, όταν στις 30 Οκτωβρίου 1985 δημοσιεύτηκε ένα εκτενές σχετικό άρθρο στις στήλες της ρωσικής "Λιτερατούρναγια Γκαζέτα". Ως πηγή του, το άρθρο αυτό ανέφερε μία έκθεση που είχε πρόσφατα δημοσιευτεί σε εφημερίδα του Νέου Δελχί. Αργότερα θα γινόταν γνωστό ότι το ινδικό πρωτότυπο ήταν φανταστικό και ότι η συγκεκριμένη έκθεση δεν δημοσιεύτηκε ποτέ στην Ινδία, αλλά η αποκάλυψη δεν θα έπαιζε ιδιαίτερο ρόλο στην πορεία των γεγονότων. Ούτως ή άλλως, η καταγγελία επανήλθε δριμύτερη τον Σεπτέμβριο της επόμενης χρονιάς, όταν κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης των Αδεσμεύτων στη Χαράρε της Ζιμπάμπουε μοιράστηκε στους συμμετέχοντες εκπροσώπους μία έκθεση με θέμα την προέλευση και τη διάδοση του AIDS. Το σοβαροφανές κείμενο έφερε δύο υπογραφές που έμοιαζαν υπεράνω υποψίας (Γιάκομπ και Λίλι Ζέγκαλ, "ερευνητές του Ινστιτούτου Παστέρ") και κατέληγε σε ένα σαφές συμπέρασμα: "Οπως μας επιτρέπεται να υποθέσουμε με το επίπεδο των σημερινών μας γνώσεων, ο ιός του AIDS είναι αποτέλεσμα γενετικής μηχανικής. Η πρώτη εμφάνιση του ιού του AIDS, αν λάβουμε υπόψη την περίοδο επώασής του, συμπίπτει με απόλυτη χρονική ακρίβεια με το άνοιγμα του εργαστηρίου στο Φορτ Ντίτρικ του Μέριλαντ. Στην ίδια διαπίστωση μας οδηγεί και το γεγονός ότι η πρώτη διάδοση του AIDS στον πληθυσμό σημειώθηκε στη Νέα Υόρκη, η οποία, ως γνωστόν, βρίσκεται πολύ κοντά στο Φορτ Ντίτρικ. Με την έννοια αυτή, η υπόθεση ότι ο ιός του AIDS είναι προϊόν συνδεόμενο με την προετοιμασία βιολογικού πολεμικού εξοπλισμού μπορεί να θεωρηθεί απολύτως βάσιμη."
Δεν θα αργούσε να αποκαλυφθεί ότι οι "ερευνητές του Ινστιτούτου Παστέρ" ήταν στην πραγματικότητα ανατολικογερμανοί εκπαιδευτικοί που ζούσαν και εργάζονταν στο Ανατολικό Βερολίνο. Οσο για την έκθεσή τους, αυτή ήταν αδύνατο να πείσει τους επιστήμονες. Ο Mirko Grmek, ειδικευμένος σε θέματα ιστορίας της ιατρικής και συγγραφέας μελέτης για την ιστορία του AIDS, υποστηρίζει χαρακτηριστικά ότι επρόκειτο "για μια αδιανόητη συρραφή υποθέσεων, ψεμάτων και επιστημονικών ανακριβειών". Κατά την άποψη του καθηγητή Grmek, η θέση που οι δύο εκπαιδευτικοί εμφάνιζαν ως "απολύτως βάσιμη" υπαγορευόταν από πολιτικές σκοπιμότητες και στόχευε να ικανοποιήσει τους μύχιους πόθους κάποιων από τους αφρικανούς εκπροσώπους της Διάσκεψης.
Το Φορτ Ντίτρικ βρίσκεται κοντά στο εργαστήριο του δόκτορα Ρόμπερτ Γκάλο, του ειδικού που είχε ανακοινώσει την ανακάλυψη του ιού και είχε μάλιστα διατυπώσει την υπόθεση περί αφρικανικής προέλευσής του. Σύμφωνα, λοιπόν, με τη συνωμοτική λογική της έκθεσης Ζέγκαλ, ο Γκάλο παρουσιάστηκε ως ο άνθρωπος που αποκάλυψε την ύπαρξη του AIDS, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για έναν από τους δημιουργούς του. Ξεκινώντας από την τότε Σοβιετική Ενωση και τη Λαοκρατική Γερμανία, το επιστημονικό ψέμα για τον ιό του AIDS θα δεχόταν στη συνέχεια μια νέα, δυτική αυτή τη φορά, επεξεργασία και θα επανερχόταν δριμύτερο. Οπως προκύπτει από το οδοιπορικό του συγκεκριμένου ψεύδους που συνέθεσε ο καθηγητής Grmek, το θέμα αναζωπυρώθηκε με ένα κύριο άρθρο του βρετανού φυσικού Τζον Σιλ στο "Journal of the Royal Society of Medicine", με συνέντευξη του ίδιου στην εφημερίδα "Sunday Express" (26/10/1986/) και με το βιβλίο του γαλλίδας δημοσιογράφου Ρολάντ Ζιράρ που εκδόθηκε στο Παρίσι τον Νοέμβριο του 1987. Τις κατηγορίες υιοθέτησαν αμέσως τα σοβιετικά μέσα ενημέρωσης, γεγονός που οδήγησε τον Τζον Σιλ να επαναλάβει τη θέση του αναγνωρίζοντας ότι αγνοεί αν ο ιός είναι δημιούργημα αμερικανών επιστημόνων ή σοβιετικών βιολόγων του Ινστιτούτου Ιβανόφσκι της Μόσχας. Από την πλευρά της, η Ρολάντ Ζιράρ έμεινε αμετακίνητη στην υπόθεσή της, σύμφωνα με την οποία ο ιός είναι προϊόν "γενετικού μοντάζ", ότι δημιουργήθηκε στο Φορτ Ντίτρικ από αμερικανούς ιολόγους προς το τέλος του 1977 και ότι ασφαλώς οι έρευνες χρηματοδοτήθηκαν από κονδύλια της CIA και του Πενταγώνου.
Οι απόψεις ωστόσο αυτές δεν είχαν την παραμικρή επιστημονική βάση. "Εκτός των άλλων", συμπεραίνει ο καθηγητής Grmek, "γιατί ο ιός υπήρχε στη φύση ήδη πριν από το 1977, καθώς και γιατί η βιοτεχνολογία εκείνης της εποχής δεν ήταν σε θέση να τον "δημιουργήσει". Είναι ακόμη χαρακτηριστικό ότι οι εκπρόσωποι των επίσημων ιατρικών θεσμών στην ΕΣΣΔ και την Ανατολική Γερμανία απέφυγαν να τοποθετηθούν στο θέμα των συγκεκριμένων καταγγελιών. Ο ιός δεν ήταν όπλο βιολογικού πολέμου, μπορούσε όμως κάλλιστα να χρησιμεύσει σαν ένα αποτελεσματικό ψυχολογικό όπλο".


Η πραγματική συνωμοσία

Από τη γηραιά ήπειρο μέχρι τη μακρινή Ιαπωνία, η ειδησεογραφία μιας δεκαετίας το επιβεβαιώνει: ουκ ολίγοι πολίτες, αιμοφιλικοί ή απλώς εγχειριζόμενοι, έχουν πέσει θύματα μιας απίστευτα εγκληματικής πολιτικής των υπεύθυνων για τη διαχείριση των κατά τόπους αποθεμάτων σε αίμα. Το πρώτο σκάνδαλο ξέσπασε το 1992 στη Γαλλία, όταν έγινε γνωστό ότι στις αρχές του 1985 το Εθνικό Κέντρο Μεταγγίσεων απέφυγε να καταστρέψει τα μη ελεγμένα αποθέματά του, παρά το γεγονός ότι ήδη είχε γίνει γνωστό ότι ο ιός μπορεί να μεταδοθεί με τις μεταγγίσεις · μέχρι το φθινόπωρο, όταν τα αποθέματα είχαν σχεδόν εξαντληθεί, κάπου 1.200 ανυποψίαστοι πολίτες είχαν πέσει θύματα αυτής της διοικητικής ασυνειδησίας. Ο διευθυντής του Κέντρου Μισέλ Γκαρετά καταδικάστηκε σε φυλάκιση 4 χρόνων και πρόστιμο 100.000 φράγκων. Στην απολογία του ήταν σαφής: ό,τι έκανε το έκανε για λόγους εθνικού συμφέροντος, όχι μόνο για να προστατέψουν τον εθνικό προϋπολογισμό από μια έξτρα δαπάνη 2.000.000 φράγκων, αλλά και για να δώσει στο Ινστιτούτο Παστέρ τη δυνατότητα να αναπτύξει τις τεχνικές θέρμανσης του πλάσματος και να ισοφαρίσει έτσι στον αγώνα δρόμου με τους υπερατλαντικούς ανταγωνιστές του...
Παρόλο που η γαλλική περίπτωση απέσπασε τα φώτα της δημοσιότητας, δεν αποτελεί μεμονωμένο κρούσμα. Τον Οκτώβριο του 1996 ανακοινώθηκε η σύλληψη του Ακιχίτο Ματσουμούρα, τέως διευθυντή του Αιματολογικού Τμήματος του ιαπωνικού υπουργείου Υγείας, για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, η υπηρεσία του εισήγαγε το 1985-6 μεγάλες ποσότητες ανεξέλεγκτου αίματος, με αποτέλεσμα τη μόλυνση τουλάχιστον 2.000 ατόμων. Η δικαιολογητική βάση του κρατικού αυτού εγκλήματος ήταν η ίδια: η παροχή στις ιαπωνικές επιχειρήσεις των απαραίτητων περιθωρίων για την ανάπτυξη της "δικής τους" τεχνογνωσίας συν η "ανησυχία" ότι "μια γενική απόσυρση θα προκαλούσε δραστική μείωση των εθνικών αποθεμάτων σε αίμα". Ακόμα χειρότερα ήταν τα πράγματα στη Γερμανία, όπου οι υπεύθυνοι απλώς άργησαν να ελέγξουν τις δραστηριότητες της ιδιωτικής εταιρείας UB Plasma, προτού αυτή οδηγηθεί σε χρεοκοπία. Μεταγενέστερες έρευνες απέδειξαν ότι το 1992-3 η εταιρεία είχε προμηθευτεί 7.000 δόσεις αίματος αλλά μόνο 2.500 μηχανισμούς μιας χρήσης για τον έλεγχό του. Οταν επενέβη εισαγγελέας, ήταν μάλλον αργά για αρκετούς ασθενείς. Το "αόρατο χέρι" της αγοράς, όπως αλλού οι "εθνικές ανάγκες", είχε αποδειχτεί για μια ακόμα φορά αποτελεσματικότερο από τους όποιους -υπαρκτούς ή φανταστικούς- "σκοτεινούς κύκλους"...

(Ελευθεροτυπία, 30/11/1997)