ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΠΛΕΥΡΗ ΣΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

Οι Αρχαιολάτρες Πολιτεύονται

1.   2.   3.

Το λαϊκό ξεσήκωμα με τις χλαμύδες

"Είναι ή πρέπει να είναι ίδιο το DNA των σύγχρονων Ελλήνων με το DNA των οστών του Κεραμεικού;"
"Μήπως ο δρόμος για να γνωρίσουμε πλήρως την αρχαία ελληνική κοσμοθέαση πρέπει να περάσει ακόμα και μέσα από τις θυσίες των ζώων ή την ωμοφαγία;"
Αυτά και άλλα παρόμοια ερωτήματα έθεταν οι διοργανωτές του διήμερου συμποσίου που φιλοξενήθηκε στο Πολεμικό Μουσείο της Αθήνας στις 23 και 24 Ιανουαρίου, με τίτλο "Η Αρχαιοελληνική Παράδοση στην Τρίτη Χιλιετία".
Οπως αποδείχθηκε, αυτά τα ερωτήματα απασχολούν πολλούς συμπολίτες μας. Σχεδόν γεμάτη η αίθουσα Συνεδρίων του Πολεμικού Μουσείου από τις 9 το πρωί του Σαββάτου, και ανάμεσα στο αρχαιόφιλο κοινό ξεχώριζαν προσωπικότητες του πνευματικού κόσμου, όπως ο τέως πρύτανης του ΕΜΠ Νίκος Μαρκάτος και η καθηγήτρια Μαρία Τζάνη, γνωστή από τη συμμετοχή της στη σύνταξη του νόμου Αρσένη. Παρόντες και άλλοι πανεπιστημιακοί, αλλά και κάθε λογής (άμπελο) φιλοσοφούντες περί την αρχαιότητα ή οπαδοί της επαναφοράς της "αρχαίας θρησκείας".
Η συνύπαρξη ομιλητών με ετερόκλητες ιδιότητες θύμιζε σύνθεση τηλεοπτικού τοκ-σόου (με τη διαβάθμιση από ακαδημαϊκή αυθεντία μέχρι αγράμματο περιφερόμενο μαϊντανό ή απλό ψώνιο). Κάποιοι από τους ομιλητές θα μπορούσαν κάλλιστα να συμμετάσχουν και σε "ριάλιτι-σόου", με εξασφαλισμένο το τηλε-ενδιαφέρον για τα ατομικά προβλήματά τους.
Υπήρξε πραγματική έκπληξη για μας η αθρόα αυτή συμμετοχή, όσο κι αν γνωρίζαμε την έκταση αυτού του ρεύματος της ιδιότυπης αρχαιολατρίας στην ελληνική κοινωνία και την είχαμε ήδη παρουσιάσει από τις σελίδες του "Ιού" ("Πιστεύω εις δώδεκα θεούς", Εψιλον, 13/10/1996).
Απ' ό,τι φαίνεται, τα τελευταία χρόνια έχουν πολλαπλασιαστεί οι ομάδες, τα περιοδικά, οι συγγραφείς, οι εκδότες, που αισθάνονται ότι πρέπει να κάνουν "κάτι παραπάνω" για να σώσουν το έθνος, τη φυλή και το Δωδεκάθεο. Για να περιγράψουμε τις ποικίλες ομάδες που συνωστίστηκαν στο Πολεμικό Μουσείο ακολουθούμε την κατάταξη του κ. Παύλου Βουδούρη, εκδότη-διευθυντή του περιοδικού "Τρίτο Μάτι", το οποίο οργάνωσε τη συνάντηση:
"1. Μια μεγάλη κατηγορία προσεγγίζει την αρχαιοελληνική παράδοση με το γνωστό κατεστημένο τρόπο, μέσα απ' τα κείμενα, μέσα απ' την ιστορία.
2. Μια άλλη κατηγορία ανθρώπων προσεγγίζει την αρχαία ελληνική παράδοση με μεγαλύτερο ζήλο και βιωματικά. Είναι αυτοί που θέλουν να θρησκεύονται.
3. Υπάρχει μια τρίτη κατηγορία που τείνει να γίνει η πολυπληθέστερη. Εκείνοι που εκτιμούν ότι ένας τόσο υψηλός πολιτισμός, όσο εκείνος που δημιούργησε η αρχαία Ελλάδα είχε πηγές διαφορετικές από αυτές που διδάσκονται στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια. Οι ακραίοι εκφραστές αυτής της ομάδας μιλούν για εξωγήινους, για καταγωγή των Ελλήνων από άλλους πλανήτες. Το φαινόμενο αυτό είναι πολύ αξιόλογο και έχει μεγάλη τάση εξάπλωσης.
4. Μια ακόμα μεγάλη τάση είναι αυτή που λέει ότι η αρχαία ελληνική παράδοση ζει μέσα από την Ορθοδοξία."
Οι μόνοι σίγουροι για τον εαυτό τους μέσα στο χάος αυτό, είναι όσοι προσεγγίζουν το ζήτημα με σαφή πολιτική άποψη. Αυτοί έχουν την ικανότητα να τσαλαβουτούν στην άγνοια, το αίσθημα αδικίας, ακόμα και την ψυχική ανισορροπία του ακροατηρίου. Και πρώτος πρώτος ο γνωστός φίρερ του Κόμματος 4ης Αυγούστου, ο Κώστας Πλεύρης. Δεν είναι ασφαλώς χωρίς σημασία ότι το συμπόσιο, του οποίου την έναρξη κήρυξε ο κ. Μαρκάτος, έκλεισε με το γκεμπελικό κήρυγμα του Πλεύρη. Πολλά χειροκροτήματα στην έναρξη, ακόμη περισσότερα στο τέλος.
Και πώς κέρδισε αυτήν την αναγνώριση ο Πλεύρης; Επανέλαβε απλώς τα γνωστά ναζιστικά στερεότυπα, περί "βιολογικής ανωτερότητος της ελληνικής φυλής" και περιέγραψε την περιβόητη ανθελληνική συνωμοσία που εξυφαίνει ο σιωνισμός: Ετσι μάθαμε ότι "4 Εβραίοι καθορίζουν την εκπαιδευτική μας πορεία", ότι οι σιωνιστές "δηλητηριάζουν με χλώριο το νερό που πίνουμε", ότι "ο Λάο Τσε και ο Κομφούκιος έτυχε να βρουν ελληνικά βιβλία και τα αντέγραψαν", ότι "η μισή Ελλάς είναι υπόδουλος", ότι "η αφηρημένη τέχνη είναι η τέχνη του εκφυλισμού", κλπ.
Το μόνο που δεν έκανε ο Πλεύρης είναι να χαιρετίσει με "Xάιλ Χίτλερ". Και όμως. Ούτε ένας από τους παρισταμένους δεν διαμαρτυρήθηκε. Ενθουσιασμένοι όλοι τον επευφημούσαν, ακόμα κι όταν εξήγγειλε ανοιχτά ότι το συμπόσιο είναι ιδρυτική πράξη του φασιστικού κόμματος, το οποίο ευαγγελίζεται: "Σήμερα η παρουσία σας εδώ είναι λαϊκό ξεσήκωμα. Αυτό που έγινε σήμερα εδώ, αν γίνει είκοσι φορές το χρόνο σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας αναπτύσσεται ένα κίνημα, το οποίο αύριο μπορεί να βγάλει και 2 και 5 και 10 Ευρωβουλευτάς."
Η υπόθεση αυτή έχει μια μικρή ιστορία. Δεν την φανταστήκαμε εμείς. Την αντιγράφουμε από ένα περιοδικό του ακροδεξιού χώρου, τον "21ο αιώνα", όργανο της παρέας του φερέλπιδος έλληνα Λεπέν, του Μάκη Βορίδη.
"Κάποτε επειδή ο κόσμος φοβόταν να πλησιάσει κόμμα ελληνοκεντρικό για να μη χαρακτηρισθεί φασίστας, σωβινιστής, κλπ, λέγαμε ότι πρέπει να δημιουργηθούν ελληνοκεντρικοί σύλλογοι, σωματεία, ομάδες με διάφορα αντικείμενα δραστηριοποίησης." Αυτή η κυνική ομολογία αποδεικνύει ότι δεν υπήρξε και τόσο αυθόρμητη αυτή η πληθώρα των "εθνικοφρόνων" οργανώσεων.
Το ίδιο κείμενο διαπιστώνει ότι "έχει γεμίσει η Ελλάδα από ελληνοκεντρικούς φορείς που σκοπό έχουν την ιστορική έρευνα, την πολιτιστική δράση, την επιστημονική έρευνα, τη γλώσσα, κλπ. Σήμερα η Ελλάδα έχει γεμίσει από περιοδικά και εφημερίδες που μιλάνε για Ελλάδα. Σήμερα με μεγάλη χαρά διαπιστώνουμε ότι είμαστε πάρα πολλοί."
Η διαπίστωση καταλήγει στην ευνόητη πρόταση: "Σήμερα αυτό που χρειάζεται είναι να αποκτήσουμε πολιτική έκφραση. Να αποκτήσουμε φωνή μέσα στο σύστημά τους. Σήμερα, λοιπόν, προτεραιότητα έχει ο πολιτικός αγώνας." Δεν κρύβεται ακόμα και η φύση αυτού του αγώνα: "Οταν αγωνιζόμενοι νικήσουμε τότε θα επιβάλουμε τους όρους και τους κανόνες μας. Με τη δύναμή μας." Και, τέλος, υπάρχει και το εγερτήριο σύνθημα, το οποίο απευθύνεται με σαφή ειρωνική διάθεση σε όσους από τους αρχαιόπληκτους δεν κατάλαβαν ακόμα ότι η αρχαιοφιλία ήταν απλώς το κάλυμμα της φιλοναζιστικής πολιτικής: "Βγάλτε τις χλαμύδες, ανασκουμπωθείτε και αγωνισθείτε" (Σεπτέμβριος 1998).
Ασφαλώς δεν ήταν στις προθέσεις όλων των συμμετασχόντων στο Συμπόσιο η στοίχιση πίσω από τον Πλεύρη και την παρέα του. Ούτε μπορεί κανείς να καταλογίσει στον κ. Μαρκάτο ότι το πολιτικό του σχέδιο είναι να εκλέξει τον Πλεύρη στο Ευρωκοινοβούλιο. Ακόμα και οι ίδιοι οι διοργανωτές του Συμποσίου δεν είναι σίγουρο ότι συμμετείχαν στο σχεδιασμό του "κόμματος Πλεύρη". Δεν διαπιστώσαμε, πάντως, και καμιά κίνησή τους να το αποτρέψουν. Οσο για το Πολεμικό Μουσείο, αυτό θα έχει την "τιμή" ότι από το χώρο του εξαγγέλθηκε το νέο πολιτικό εγχείρημα του "φίρερ".

(Ελευθεροτυπία, 7/2/1999)