ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ

1.   2.   3.

Φασίστες όλων των χωρών...


Ο ένας λέγεται Ντέιβιντ Ντιουκ και είναι ηγετικό στέλεχος της ρατσιστικής ακροδεξιάς στη Λουϊζιάνα των ΗΠΑ. Στα νιάτα του υπήρξε πιλότος της CIA στο βρόμικο πόλεμο του Λάος, ενώ στις αρχές του '90 έγινε γνωστός ως ο προεδρικός υποψήφιος της Κου Κλουξ Κλαν για το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Στους λόγους και τα κείμενά του δεν παραλείπει να τονίζει πως "η ράτσα είναι το πιο βασικό ζήτημα των καιρών μας" και να καταγγέλλει την άρση των φυλετικών διακρίσεων ως τον αποκλειστικό λόγο που "οι πάλαι ποτέ απαστράπτουσες πόλεις μας μετατράπηκαν σε ζούγκλες εγκλήματος, ναρκωτικών, φτώχειας και αποξένωσης".
Ο άλλος λέγεται Αλμπερτ Μακασόφ, είναι απόστρατος στρατηγός του Κόκκινου Στρατού και μέλος της ΚΕ του ΚΚΡΟ. Τον Οκτώβριο του 1993 είχε αναγορευθεί σε "Υπουργό Αμυνας" του πολιορκημένου Κοινοβουλίου, καθοδήγησε την αιματηρή επίθεση στο σταθμό της ραδιοτηλεόρασης και φυλακίστηκε με την κατηγορία της "απόπειρας πραξικοπήματος". Βουλευτής της περιοχής της Σαμάρα και στέλεχος της "Λενινιστικής-Σταλινικής Πλατφόρμας" του κόμματος, στις εκλογές του προσεχούς Δεκεμβρίου πολιτεύεται με το "Κίνημα Υποστήριξης του Στρατού και της Αμυντικής Βιομηχανίας" που καθοδηγείται από ένα άλλο μέλος της ΚΕ, τον Βίκτορ Ιλιούχιν. Σύμφωνα με δημοσιεύματα δυτικών εφημερίδων, η φαινομενικά περίεργη αυτή διάσπαση των στελεχών ενός και του αυτού κόμματος δεν είναι παρά ένα προεκλογικό τέχνασμα, με σκοπό την υφαρπαγή ψήφων από αντικομμουνιστές ακροδεξιούς ψηφοφόρους. Το σενάριο αυτό μας το επιβεβαίωσε έμμεσα και ο κ. Φιλίποφ, όταν του θέσαμε το σχετικό ερώτημα: "Υπάρχουν άνθρωποι απόλυτα εχθρικοί προς το καθεστώς, που με τίποτα ωστόσο δεν θα μας ψήφιζαν. Γι' αυτό υπάρχει ο συνδυασμός του Ιλιούχιν, αυτός είναι ο ρόλος τους. Εχουμε κάποιες διαφορές μαζί τους, σε γενικές γραμμές όμως αποτελούν μέρος των Πατριωτικών Δυνάμεων. Ισως καταφέρουν να αποσπάσουν κάποιες ψήφους από το Ζιρινόφσκι και τους ομοίους του".
Εθνικό-κομμουνιστής στρατηγός και ηγέτης της Κου Κλουξ Κλαν συναντήθηκαν επίσημα στις αρχές Οκτωβρίου στη Μόσχα, τα είπαν σε άκρως θερμό κλίμα και κατέληξαν σε μίαν αγωνιώδη έκκληση προς τους υπόλοιπους ηγέτες της ευρωπαϊκής και υπερατλαντικής ακροδεξιάς, προτείνοντάς τους να συντονιστούν σε παγκόσμιο επίπεδο για την καταπολέμηση του κοσμοπολιτισμού, της ανάμιξης των φυλών και (τι άλλο;) της "παγκόσμιας σιωνιστικής συνωμοσίας". Το γεγονός πληροφορούμαστε από το προτελευταίο φύλλο της "Ζάφτρα" (Αύριο), της εφημερίδας που εκδίδει ο Αλεξάντρ Πραχάνοφ -στενός συνεργάτης του Ζιουγκάνοφ, αντιπρόεδρος της Λαϊκό-Πατριωτικής Ενωσης και θεωρητικός της συμμαχίας κομμουνιστών κι εθνικιστών (το ενθουσιώδες σχετικό ρεπορτάζ τιτλοφορείται "Εμείς μ' εσάς, αδέρφια στον αγώνα"). Το κοινό κείμενο των δυο πολιτικών απευθύνεται ονομαστικά στους "εθνικό-πατριώτες ηγέτες" Ζαν-Μαρί Λεπέν (Γαλλία), Γκέοργκ Χάιντερ (Αυστρία), Πίνο Ράουτι (Ιταλία), Ρίχαρντ Φράι (Γερμανία), Τζόνι Τίνταλ (Βρετανία), Τζέιμς Γιόρμερ (Σύνδεσμος Χριστιανικής Αμυνας ΗΠΑ) και στον "ανεξάρτητο φιλόσοφο" Ροζέ Γκαροντί, το δε περιεχόμενό του κινείται στα κλασικά πλαίσια του "χώρου": απέναντι στα σκοτεινά σχέδια των "δημιουργών της Νέας σιωνιστικής Τάξης", που απεργάζονται "έναν κόσμο δίχως σύνορα, με ανάμιξη των λαών", Μακασόφ και Ντιούκ διακηρύσσουν ότι "μονάχα οι ενωμένες προσπάθειες των πατριωτών διαφόρων χωρών μπορούν να φράξουν το δρόμο των οπαδών της παγκόσμιας βιοτεχνολογικής [sic] δικτατορίας" και καλούν "τους κληρονόμους του μεγάλου ευρωπαϊκού πολιτισμού" να "ενώσουν τις δυνάμεις τους μπροστά στην επαπειλούμενη καταστροφή". Στη δημοσιευμένη συνομιλία τους, οι επίδοξοι καθοδηγητές του διεθνούς νεοφασισμού είναι ακόμα γλαφυρότεροι στις διαπιστώσεις και τους αφορισμούς τους.
Θέσαμε υπόψη του κ. Φιλίποφ το ερώτημα της στάσης του ΚΚΡΟ απέναντι στις δραστηριότητες και τα αντισημιτικά κηρύγματα του ηγετικού του στελέχους. "Φαινόμενα όπως αυτό του Μακασόφ έχουν δημιουργηθεί από τα ΜΜΕ", μας καθησύχασε. "Ο στρατηγός είναι τίμιος αλλά εξαιρετικά ευερέθιστος, και αποτελεί έναν ιδεώδη στόχο για προβοκάρισμα. Δε συμφωνούμε με τις εκφράσεις του και του ασκούμε κριτική γι' αυτές. Είμαστε ρητά εναντίον κάθε είδους ρατσισμού, έχουμε υιοθετήσει και σχετική πλατφόρμα εδώ και δυο χρόνια. Από την άλλη, ωστόσο, πρέπει να επισημάνω ότι αυτοί οι πάμπλουτοι "ολιγάρχες", ο Μπερεζόφσκι κι ο Αμπράμοβιτς, προκαλούν τα συναισθήματα του κόσμου". Επειδή είναι σκοτεινοί μεγιστάνες ή επειδή τυχαίνει να είναι Εβραίοι; Στο πρόσωπο του συνομιλητή μας εμφανίζεται ένα σαρδόνιο χαμόγελο: "Ξέρετε, ο κόσμος μιλάει για ρώσικη μαφία, όταν όμως δείτε τα ονόματά τους, δε θα βρείτε ανάμεσά τους και πολλούς Ρώσους..."
Παρά τις διεθνιστικές του διαβεβαιώσεις, ο Βίκτορ Τιούλκιν του ΚΕΚΡ θα είναι ακόμη κατηγορηματικότερος. "Ο σιωνισμός είναι ταξικός μας εχθρός σε παγκόσμια κλίμακα", τονίζει, υπενθυμίζοντάς μας ότι σχετική διακήρυξη (που κατατάσσει στο ίδιο επίπεδο του υπ' αριθμόν 1 εχθρού "ιμπεριαλισμό" και "παγκόσμιο σιωνισμό") έχουν συνυπογράψει το 1997 37 αδελφά κόμματα, του δικού μας ΚΚΕ συμπεριλαμβανόμενου. "Δεν αναφέρομαι στο κράτος του Ισραήλ", διευκρινίζει. "Εννοώ το διεθνές καπιταλιστικό κεφάλαιο, την υπερβολικά μεγάλη συμμετοχή του εβραϊκού πληθυσμού της χώρας μας στη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, την υπερεκπροσώπησή τους στο τωρινό πολιτικό σύστημα". Κι αυτός όμως σπεύδει να μας καθησυχάσει, με τον τρόπο του, για τις επιπτώσεις μιας τέτοιας ιεράρχησης: "Κάποτε, πριν το 1993, ο στρατηγός Μακασόφ ήταν μέλος του κόμματός μας. Υποστήριζε, όπως και τώρα, την επιβολή πλαφόν στο ποσοστό συμμετοχής των Εβραίων στα κοινά. Του λέγαμε, λοιπόν, να υποστηρίξει τη δική μας αρχή, για σχηματισμό των κρατικών οργάνων σε ταξική βάση, από εργάτες κι αγρότες. Αφού στα χωράφια και τα εργοστάσια, τέτοιες διαφοροποιήσεις είναι ανύπαρκτες..."


Πατρίς, θρησκεία, Αυτοκρατορία

Αντίθετα από τους λοιπούς ομολόγους του, ο ηγέτης του ΚΚΡΟ αρέσκεται να προβάλλει ένα προφίλ διανοουμένου. Η γαλλική έκδοση ενός από τα βιβλία του τον παρουσιάζει ως "φιλόσοφο με ευρύτητα σκέψης και ετερόδοξη προσέγγιση των πολυσύνθετων προβλημάτων της Ρωσίας και της διεθνούς κοινότητας στο σύνολό της". Αυτή η έμφαση στην πρωτοτυπία της σκέψης Ζιουγκάνοφ δεν είναι τελείως αδικαιολόγητη, δεδομένου ότι η τελευταία δεν έχει την παραμικρή σχέση όχι μόνο με τον κλασικό μαρξισμό αλλά ούτε και με τη σοβιετική εκδοχή του. Ορατές είναι αντίθετα οι συγγένειές της με τις "γεωπολιτικές" επεξεργασίες του Αλεξάντρ Ντούγκιν, ενός από τους πιο χαρακτηριστικούς θεωρητικούς της νέας ρωσικής ακροδεξιάς, σύμφωνα με τον οποίο κινητήρια δύναμη της Ιστορίας δεν είναι η πάλη των τάξεων αλλά η προαιώνια αντίθεση ανάμεσα στις "ηπειρωτικές" και τις "θαλασσοκράτειρες" δυνάμεις.
Κεντρικός ιστός των αναλύσεων του Ζιουγκάνοφ είναι η ρητή απόρριψη της επαναστατικής τομής του 1917 και η αποκατάσταση μιας "ενιαίας ιστορικής αφήγησης" για την πορεία της Ρωσίας από το δέκατο αιώνα μ.Χ. μέχρι σήμερα. Υποκείμενο αυτής της αφήγησης δεν είναι ο ρώσικος λαός, αλλά μια σχεδόν υπερβατική "ρωσική ταυτότητα", βασισμένη σε πανάρχαιες παραδόσεις και αναλλοίωτη διαμέσου των αιώνων. Αμεση συνέπεια αυτής της θεώρησης είναι ο πανηγυρικός εναγκαλισμός των πιο αντιδραστικών πτυχών του τσαρικών παρελθόντος στο όνομα της εθνικής ιδιαιτερότητας: "Η Αυτοκρατορία, μάς λένε, σημαίνει παντοδύναμοι γραφειοκράτες του δημοσίου, ασφυκτική λογοκρισία και απουσία στοιχειωδών ελευθεριών. Σημαίνει καταναγκασμό πάνω στα εθνικά αισθήματα, περιφρόνηση της ανθρώπινης προσωπικότητας, παραβίαση των ορίων της φυσικής συμβίωσης των ανθρώπων. Ψέμα! Η Αυτοκρατορία είναι η ιστορικά και γεωπολιτικά προσδιορισμένη μορφή εξέλιξης της ρωσικής κρατικής οργάνωσης (...) Η Ρωσία από παλιά αναγνώριζε τον εαυτό της ως κληρονόμο και θεματοφύλακα αυτοκρατορικής κληρονομιάς" ("Rossiya -rodina moya", σ. 224). 
Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι η ανάγνωση της ιστορίας των τελευταίων δεκαετιών κάτω απ' αυτό το πρίσμα. Το μπολσεβίκικο κόμμα και το ΚΚΣΕ θεωρούνται δισυπόστατοι οργανισμοί, μέσα στους οποίους συνυπήρχαν -και πάλευαν μεταξύ τους- δυο διακριτές συλλογικότητες: απ' τη μια "το κόμμα της πατρίδας", στο οποίο μετείχαν ο Στάλιν, ο Ζούκοφ, ο Γκαγκάριν και "η πλειοψηφία των απλών στελεχών και υπαλλήλων". Από την άλλη, "το κόμμα των απάτριδων, για το οποίο αυτή η χώρα κι αυτός ο λαός δεν ήταν παρά η αρένα για την υλοποίηση των φιλοδοξιών και των απερίσκεπτων κοινωνικών πειραματισμών τους, το κόμμα του Τρότσκι και του Καγκάνοβιτς, του Μπέρια, του Γκορμπατσόφ και του Γέλτσιν" ("Derzhava", σ. 66). Το πρώτο παρέλαβε χάος (για την ακρίβεια, "γεωπολιτική καταστροφή") και το μετέτρεψε σε υπερδύναμη, φροντίζοντας "να αποκαταστήσει την πνευματική υγεία του έθνους" και "τερματίζοντας τις διώξεις της εκκλησίας" ("La Russie", σ. 153). Το δεύτερο, αντίθετα, ανάλωσε τη ρωσική πατρίδα στο βωμό αρχικά της προλεταριακής επανάστασης και αργότερα της υποταγής στο "χυδαίο ορθολογισμό, που αποτελεί σήμα κατατεθέν της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας" (ό.π. σ. 153). Δε λείπει η γνώριμη κινδυνολογία για τη "δημογραφική συρρίκνωση" του έθνους (σ. 154), ούτε η καταγγελία του γεγονότος ότι υποστηρίχθηκαν, στο όνομα "αυταπατών εντελώς ξένων προς το πνεύμα της ρωσικής γεωπολιτικής παράδοσης", τριτοκοσμικές επαναστάσεις όπως αυτή της Νικαράγουα (σ. 108).
Τι μέλλει γενέσθαι, λοιπόν, με δεδομένη τη μόνιμη περικύκλωση της Ρωσίας "από γείτονες εχθρικούς, που ανήκουν σε άλλους πολιτισμούς" (σ. 88); Τίποτα λιγότερο από τον "τρίτο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο, αυτή τη φορά για την υπεράσπιση της ιστορικής μας ιδιαιτερότητας" (σ. 79-80). Αρκεί ο λαός να συνειδητοποιήσει ότι κεντρική στόχευση της "γεωπολιτικής συνωμοσίας" των "απόκρυφων μαέστρων" του κοσμοπολιτισμού υπήρξε η προσπάθεια να τον κάνουν να απαρνηθεί "τον ενστικτώδη, σφριγηλό συντηρητισμό του" (σ. 109)...

(Ελευθεροτυπία, 7/11/1999)