ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

1.   2.   3.

Πώς θα εγκαθιδρύσουμε τη νέα τάξη

Ο σχεδιασμός της αμερικανικής άμυνας για τα έτη 1994-1999, όπως προκύπτει από έγγραφο του Πενταγώνου που εκπονήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1992 και δημοσιεύτηκε στους "Νιου Γιορκ Τάιμς" (8/3/1992):

"Πρωταρχικός μας στόχος είναι να προλάβουμε την επανεμφάνιση ενός νέου αντιπάλου, ο οποίος θα μπορούσε να εξελιχθεί σε απειλή αντίστοιχη με εκείνη που αντιπροσώπευε παλαιότερα η Σοβιετική Ενωση. Η επισήμανση αυτή συνιστά θεμέλιο της νέας περιφερειακής αμυντικής στρατηγικής μας και συνεπάγεται ότι θα πασχίσουμε να αποτρέψουμε κάθε εχθρική δύναμη από το να κυριαρχήσει σε μια περιοχή που θα της προσέφερε τα μέσα για τη μετατροπή της σε πλανητική δύναμη. Στις περιοχές αυτές συγκαταλέγονται η Δυτική Ευρώπη, η Ανατολική Ασία, η πρώην ΕΣΣΔ και η Νοτιοδυτική Ασία.
Ο στόχος αυτός έχει τρεις συμπληρωματικές όψεις: Πρώτον, οι ΗΠΑ οφείλουν να ασκήσουν αποτελεσματικά την ηγεμονία τους ώστε να εγκαθιδρύσουν και να προστατεύσουν μια νέα τάξη που θα επιτυγχάνει να πείθει κάθε ενδεχόμενο ανταγωνιστή ότι δεν έχει καμία ελπίδα να αποκτήσει σημαντικότερο ρόλο ή να ακολουθήσει μια πιο επιθετική στάση ώστε να προστατεύσει τα νόμιμα συμφέροντά του. Δεύτερον, [...] πρέπει να αποθαρρύνουμε τις βιομηχανικές χώρες από το να αμφισβητούν την ηγεμονία μας ή να επιζητούν να ανατρέψουν την καθεστηκυία πολιτική και οικονομική τάξη. Τέλος, πρέπει να συντηρήσουμε τους μηχανισμούς που θα αποτρέπουν τους ενδεχόμενους ανταγωνιστές ακόμη και να επιθυμήσουν έναν ευρύτερο ρόλο στο επίπεδο του πλανήτη. Με την εξαφάνιση μιας πλανητικής στρατιωτικής απειλής κατά των αμερικανικών συμφερόντων, περιφερειακές στρατιωτικές διενέξεις, μεταξύ των οποίων και εκείνες εντός ή εκτός του εδάφους της πρώην ΕΣΣΔ, θα αποτελέσουν προτεραιότητα για τις ΗΠΑ στο μέλλον. Οι απειλές αυτές αναφύονται σε κρίσιμες για την ασφάλεια των ΗΠΑ και των συμμάχων τους περιοχές, όπως η Ευρώπη, η Ανατολική Ασία, η Μέση Ανατολή, η Νοτιοδυτική Ασία και η πρώην ΕΣΣΔ. Σημαντικά είναι τα συμφέροντά μας και στη Λατινική Αμερική, την Ωκεανία και την Αφρική νοτίως της Σαχάρας. [...]
Στη Μέση Ανατολή και τη Νοτιοδυτική Ασία, στόχος μας είναι να παραμείνουμε η κυρίαρχη εξωτερική δύναμη στην περιοχή και να διατηρήσουμε την αμερικανική και δυτική πρόσβαση στο πετρέλαιό της. Οπως αποδείχθηκε με την εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ, παραμένει εξαιρετικά σημαντικό να αποκλείσουμε άλλη δύναμη ή συνασπισμό δυνάμεων από την κυριαρχία της περιοχής. [...]
Θα επιχειρήσουμε να προλάβουμε κάθε περαιτέρω ανάπτυξη των πυρηνικών εξοπλισμών στην ινδική χερσόνησο. [...] Οφείλουμε να αποθαρρύνουμε τις ινδικές ηγεμονικές βλέψεις. Μια εποικοδομητική στρατιωτική αμερικανοπακιστινική συνεργασία θα αποδειχθεί σημαντικό στοιχείο της στρατηγικής μας να προωθήσουμε συνθήκες ασφαλείας στη ΝΔ και Κεντρική Ασία.


Ο δεκαετής πόλεμος


Βρισκόμαστε πολύ μακριά πια από την εποχή εκείνη -μόλις στα μέσα του περασμένου Δεκεμβρίου- που ο τετραήμερος βομβαρδισμός του Ιράκ από την αμερικανική και βρετανική αεροπορία γινόταν η υπ' αριθμόν ένα διεθνής είδηση των ημερών. Εκτοτε το θέμα εξαφανίστηκε από τα πρωτοσέλιδα (και, εν πολλοίς, από τις εσωτερικές στήλες) των εφημερίδων, οι αεροπορικές επιδρομές εναντίον ιρακινών στόχων όμως κάθε άλλο παρά έχουν σταματήσει. Το αντίθετο, μάλιστα. Ως αναπόσπαστο τμήμα των καθημερινών περιπολιών τους στο τμήμα εκείνο του εναέριου χώρου του Ιράκ που οι ίδιες έχουν κηρύξει "ζώνη απαγόρευσης πτήσεων" (για την ιρακινή αεροπορία), οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν κάθε δυο-τρεις μέρες και κάποιο στόχο, με πρόσχημα την προσφυγή σε μια εξαιρετικά διευρυμένη εκδοχή "αυτοάμυνας". Από κοντά και οι αεροπορίες της Τουρκίας και της Βρετανίας, που μετέχουν επίσης σ' αυτή την εκστρατεία.
Το γεγονός δεν είναι μυστικό, ούτε ανομολόγητο: αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις σχετικές ιστοσελίδες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ή του Πενταγώνου στο Ιντερνετ, για να διαπιστώσει τη συχνότητα αυτών των επιδρομών. Τυπικό δείγμα γραφής από ένα τέτοιο λακωνικό ανακοινωθέν της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ: "Αεροσκάφη F-16C κι F-15E, ευρισκόμενα σε κατάσταση αυτοάμυνας, έριξαν βόμβες λέιζερ GBU-12 σε ιρακινές εγκαταστάσεις ραντάρ ανατολικά της Μοσούλης. Μεταξύ 11 πμ και 2 μμ (ώρα Ιράκ), αεροσκάφη της Επιχείρησης Βόρεια Επιτήρηση έγιναν στόχος ιρακινών ραντάρ και δέχτηκαν πυρά από ιρακινά αντιαεροπορικά. Η απάντηση της Συμμαχίας δόθηκε λίγο αργότερα. Η ζημιά που προκλήθηκε στις ιρακινές δυνάμεις εκτιμάται. Ολα τα συμμαχικά αεροσκάφη εγκατέλειψαν την περιοχή σώα" (18/6/99). Για τη συχνότητα αυτών των επιχειρήσεων, εύγλωττες είναι οι ανακοινώσεις και των δυο πλευρών. Σύμφωνα με τον ιρακινό στρατό, μεταξύ 20ης Δεκεμβρίου 1998 και 30ης Οκτωβρίου 1999, αμερικανοβρετανικά αεροπλάνα είχαν παραβιάσει τον εναέριο χώρο του Ιράκ 14.615 φορές. Κατά το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, πάλι, μέχρι την 5η Αυγούστου τα συμμαχικά αεροσκάφη είχαν πραγματοποιήσει 108 βομβαρδισμούς. Αναπόδεικτοι παραμένουν τέλος οι κατά καιρούς ισχυρισμοί των ιρακινών, σχετικά με την κατάρριψη αεροσκαφών των εισβολέων.
Αυτό που δεν μπορεί με τίποτα να αμφισβητηθεί, ωστόσο, είναι το ανθρώπινο κόστος αυτού του συνεχιζόμενου πολέμου. Οι αμερικανικές βόμβες δεν πλήττουν μονάχα τη στρατιωτική υποδομή του αντιπάλου αλλά και τον άμαχο πληθυσμό των "υπό προστασία" περιοχών, με αποτέλεσμα εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες. Η πρώτη θεαματική τέτοια "παράπλευρη απώλεια", πιστοποιημένη από διεθνείς μη κυβερνητικούς οργανισμούς, προκλήθηκε από τη ρίψη δυο πυραύλων σε κατοικημένες περιοχές της Βασόρας στις 25 Ιανουαρίου: 17 πολίτες σκοτώθηκαν (ανάμεσά τους 10 παιδιά), πάνω από 100 τραυματίστηκαν και 45 σπίτια ισοπεδώθηκαν. Ο αρμόδιος αμερικανός διοικητής, στρατηγός Ζίνι, έσπευσε να εκφράσει τη λύπη του και να βεβαιώσει πως οι ΗΠΑ "κάνουν ό,τι μπορούν για να μην επαναληφθεί κάτι τέτοιο". Αυτό που δεν επαναλήφθηκε, ωστόσο, ήταν η αναγνώριση του "λάθους": ούτε στις 15 Φεβρουαρίου (5 νεκροί), ούτε στις 17 Ιουλίου (20 νεκροί), ούτε κατά τα αλλεπάλληλα επεισόδια με έναν ή δύο νεκρούς -το τελευταίο, μόλις στις 31 Οκτωβρίου, αφορούσε το θάνατο του 8χρονου Αλαά Χαμίντ Τουρκί και το βαρύ τραυματισμό της 9χρονης αδελφής του στο χωριό Σαμάουα, 270 χλμ νοτίως της Βαγδάτης. Σε μια ακραία κίνηση, μάλιστα, ο εκπρόσωπος τύπου της βάσης του Ιντσιρλίκ, αντισυνταγματάρχης Γουότερς, δε θα διστάσει να αποδώσει την όποια ευθύνη στους αμυνόμενους: "Ο Σαντάμ Χουσείν", δήλωσε, "σκοτώνει το λαό του με το να ανοίγει πυρ [sic] εναντίον μας. Αν οι οβίδες του δεν εκραγούν στον αέρα επιστρέφουν στη γη και εκρήγνυνται στο έδαφος"...

(Ελευθεροτυπία, 14/11/1999)