ΤΗΛΕ-ΓΚΛΙΞΜΠΟΥΡΓΚ

1.   2.   3.

Ο κατά φαντασίαν αντιστασιακός

"Αμφιβάλλω αν υπάρχει άνθρωπος, ο οποίος έκανε μεγαλύτερη αντίσταση εις το κίνημα, απ' ό,τι έκανε ο Βασιλεύς." Η κατηγορηματική δήλωση έγινε από τον ίδιο τον Κωνσταντίνο Γκλίξμπουργκ στην εκπομπή "Προφίλ" του Πάνου Παναγιωτόπουλου ("Αντέννα", 22/2/1993) και συμπληρώθηκε με την εξίσου βαρύγδουπη ατάκα: «Επαιξα τη ζωή μου για να απελευθερώσω την Ελλάδα».
Δυστυχώς για τον τέως βασιλιά η ιστορία δεν είναι τόσο μακρινή. Ο Γκλίξμπουργκ πράγματι αιφνιδιάστηκε από το πραξικόπημα. Ο ίδιος και ο μηχανισμός των Ανακτόρων δεν οργάνωσαν τη συνωμοσία των συνταγματαρχών, διότι είχαν στα σκαριά την κίνηση των στρατηγών τους. Αλλά το βράδυ της 20ής Απριλίου δεν άκουσε τη συμβουλή του νόμιμου πρωθυπουργού Παναγιώτη Κανελλόπουλου που του υπέδειξε να αντισταθεί και προσχώρησε στη χούντα. Συνεργάστηκε στη συγκρότηση της κυβέρνησης των χουντικών και έβγαλε λόγο στην πρώτη τους συνεδρίαση (26/4/67). Ο διεθνής Τύπος υπογράμμισε τότε ότι κατέρρευσε ο μύθος για διαφορές του βασιλιά με τη χούντα. Οι Financial Times έγραψαν ότι «ο βασιλιάς ταυτίστηκε με το πραξικόπημα», το BBC σχολίασε ότι «ο Κωνσταντίνος συνέδεσε τη μοναρχία με το πραξικόπημα» και η Monde πρόσθεσε ότι «ο Κωνσταντίνος ενέκρινε δημόσια το στρατιωτικό καθεστώς που επιβλήθηκε με το πραξικόπημα.»
Το μοναδικό εκ των υστέρων επιχείρημα του Γκλίξμπουργκ ήταν ότι υποχώρησε για να αποφύγει την αιματοχυσία: «Αντιμετώπισα το '67 το μεγάλο δίλημμα αν έπρεπε να δεχθώ το αιματοκύλισμα.» Ας τα πει αυτά στις δεκάδες χιλιάδες των εξόριστων, των κυνηγημένων, των βασανισμένων. Και ας εξηγήσει το λόγο που αποπειράθηκε να αντιδράσει μόλις τον Δεκέμβρη του '67, όταν κατάλαβε ότι οι χουντικοί αποστράτευαν όλους τους δικούς του αξιωματικούς.
Η προσπάθειά του να αποκτήσει εκ των υστέρων αντιστασιακές δάφνες έρχεται σε σύγκρουση ακόμα και με τις αναμνήσεις των πιο κοντινών του ανθρώπων. Στις «Σημειώσεις», του ο αυλάρχης του Κωνσταντίνου Λεωνίδας Παπάγος μνημονεύει αντιδικτατορικές εκδηλώσεις στο εξωτερικό εις βάρος του βασιλιά: «Ηταν πολλές οι αντιχουντικές εκδηλώσεις στον Καναδά. Προπάντων στο Μόντρεαλ πήραμε μια πικρή γεύση. Είχαν συγκεντρωθεί μπροστά στο ξενοδοχείο σημαντικό πλήθος οργανωμένων αριστερών διαδηλωτών, που φωνασκούσαν κατά της Χούντας και του Βασιλέως, ώστε η αναχώρηση έγινε από την πίσω πόρτα.» (Σεπτέμβριος 1967, σελ. 18)
Αλλά η μεγαλύτερη απόδειξη της πλήρους ταύτισης του Γκλίξμπουργκ με τους στόχους των Απριλιανών είναι το γεγονός ότι μετά την αποτυχία του δικού του αντιπραξικοπήματος και την εγκατάστασή του στο εξωτερικό, διατηρούσε τακτικές επαφές και είχε συνεχή ανταλλαγή μηνυμάτων με τη χούντα. Καλούσε και έβλεπε κάθε λογής απεσταλμένους του καθεστώτος (τον Αγγελή, τον Ασλανίδη, τον Ρουφογάλη, τον Χατζηγιάννη, τον Πετραλιά) και εκλιπαρούσε μια συνάντηση με τον Παπαδόπουλο. Δεν τολμά να κάνει ούτε πανηγυρικό διάγγελμα για την 25η Μαρτίου 1969, χωρίς να το υποβάλει στον Παπαδόπουλο προς έγκριση. Με την ευκαιρία της κηδείας του Αϊζενχάουερ συναντά επί δίωρο τον Παττακό στην Ουάσιγκτον, κι εκείνος του αρνείται σαδιστικά την επαφή με τον δικτάτορα. Ζητάει να δει τον Αγγελή στη Ρώμη ( 29/6/69) και επαναφέρει το αίτημά του να δει τον Παπαδόπουλο «για να βρεθεί επιτέλους κάποιος τρόπος συνεννόησης».
Μόνο όταν κατάλαβε ότι θα τον κηρύξουν έκπτωτο οι χουντικοί επιχείρησε να αντιδράσει, αλλά πλέον ήταν αργά. Μοναδικό του ελαφρυντικό είναι αυτό που κατέθεσε ο «βασιλικός» ναύαρχος Εγκολφόπουλος στη δίκη των πρωταιτίων του πραξικοπήματος: «Ο Κωνσταντίνος το βράδυ της 20ής Απριλίου είχε τρικυμία εν κρανίω»

(Ελευθεροτυπία, 12/12/1999)