ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

Ο άγνωστος Μακαρθισμός

1.    2.    3.

Ο παλιός διαχωρισμός της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα σε εθνικόφρονες και μιάσματα επιστρέφει. Μόνο που τώρα κριτήριο εθνικοφροσύνης δεν είναι ο πολιτικός, αλλά ο σεξουαλικός προσανατολισμός του πολιτικού. Με υπονοούμενα και εκβιασμούς αμφισβητείται η παρουσία στη δημόσια ζωή, όσων θεωρούνται "ύποπτοι" ως ομοφυλόφιλοι και η ερωτική τους ζωή μπαίνει στο τηλεοπτικό στόχαστρο. Από κοντά και η Ιεραρχία, έτοιμη να καταδικάσει τους αμαρτωλούς. Δυστυχώς και πάλι δεν πρωτοτυπούμε. Το κυνήγι είχε ξεκινήσει στις ΗΠΑ, εδώ και μισό αιώνα. Και ο πρώτος διδάξας δεν ήταν άλλος από τον διαβόητο γερουσιαστή Μακάρθι.

Συμπληρώνονται αυτές τις μέρες 50 ακριβώς χρόνια από μια ιστορική συνεδρίαση του αμερικανικού Κογκρέσου. Οι εκπρόσωποι του αμερικανικού λαού αποφάσιζαν να κηρύξουν τον πόλεμο στους ομοφυλόφιλους συμπατριώτες τους, για να νικήσουν μ’ αυτό τον τρόπο ...τους Ρώσους. Πρόκειται για μια αποσιωπημένη πλευρά της περιόδου του Μακαρθισμού. Η Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών του γερουσιαστή Τζόζεφ Μακάρθι δεν περιορίστηκε να ψάχνει τις (κομμουνίστριες) μάγισσες στο Χόλιγουντ και τους διανοούμενους, αλλά επεκτάθηκε στο σεξουαλικό προσανατολισμό των δημοσίων υπαλλήλων. Η ομοφυλοφιλία ανακηρύχθηκε σε εθνικό κίνδυνο και οι ομοφυλόφιλοι εν δυνάμει προδότες. 

Φέρνουμε σήμερα στη δημοσιότητα το ντοκουμέντο εκείνης της συζήτησης. Πρόκειται για αποσπάσματα από τη Δεύτερη Σύνοδο της 81ης Περιόδου του Κογκρέσου (29 Μαρτίου και 24 Απριλίου 1950, σελ. 4527-4528 και 5401-5402). Στο βήμα είναι ο Ρεπουμπλικάνος αντιπρόσωπος της Νεμπράσκα Άρθουρ Λιούις Μίλερ, ο οποίος καταθέτει μια πρόταση νόμου για τη δίωξη των ομοφυλοφίλων: 

«Κύριε Πρόεδρε, κατανοώ ότι θίγω ένα πολύ ευαίσθητο ζήτημα, στο οποίο δεν μπορώ να μιλήσω εντελώς ανοιχτά, όπως θα έκανα αν βρισκόμουν ενώπιον συναδέλφων μου γιατρών. Θα επιθυμούσα να ξεγυμνώσω αυτό το βρομερό, το δυσώδες κρυφό όνειδος της ομοφυλοφιλίας και να μιλήσω στους συναδέλφους μου για ορισμένα φυσικά χαρακτηριστικά. Δεν μου επιτρέπεται να εκθέσω όλα τα άθλια δεδομένα, διότι αν το έκανα θα έθιγα την ευαισθησία πολλών από σας. Θα χρειαστεί να εκφραστώ με υπονοούμενα και να κάνω χρήση ορισμένων λατινικών όρων προκειμένου να περιγράψω ορισμένα απ’ αυτά τα υποκείμενα. Μην κάνετε λάθος. Πολλές χιλιάδες απ’ αυτούς είναι σήμερα υπάλληλοι της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης, σύμφωνα με τα αρχεία της αστυνομίας.»

«Τελευταία οι προβολείς της δημοσιότητας συγκεντρώθηκαν όχι μόνο πάνω στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, αλλά και στο Υπουργείο Εμπορίου, εξαιτίας των ομοφυλοφίλων που απασχολούνται σ’ αυτά και σε άλλα υπουργεία. Πρόσφατα ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ κ. Πιουριφόι δήλωσε ότι επέτρεψε σε 91 άτομα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να παραιτηθούν επειδή ήσαν ομοφυλόφιλοι. Αλλά αυτοί είναι ένα σινάφι του ίδιου φυράματος και όλοι μένουν συνέχεια μαζί. Πού να πήγαν άραγε τώρα;»

Ο αναγνώστης ασφαλώς θα πρόσεξε τη λεπτότητα της διατύπωσης: «επέτρεψε να παραιτηθούν»! Όσο για τον Πιουριφόι που αναφέρεται δεν είναι άλλος από το διαβόητο στέλεχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που την ίδια χρονιά (1950) διορίστηκε πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα και έμεινε εδώ τρία χρόνια, συνδέοντας το όνομά του με τη σκληρότερη περίοδο της μετεμφυλιακής αμερικανοκρατίας. Ο Πιουριφόι είχε διοριστεί από τον πρόεδρο Τρούμαν ήδη από το 1946 στην Επιτροπή Ελέγχου Νομιμοφροσύνης των Δημοσίων Υπαλλήλων. 

Η τροπολογία του Μίλερ αφορούσε το νόμο του Ρεπουμπλικάνου Τζον Βόρις (1940), ο οποίος με τη σειρά του ενίσχυσε το νόμο του Χατς (1939), απαγορεύοντας στους "εμφορούμενους από ολοκληρωτικές ιδέες" ναζιστές και τους κομμουνιστές να καταλαμβάνουν κυβερνητικές θέσεις. 

Ο Κομφούκιος και οι Ρώσοι 

Ακολουθεί η «θεωρητική» ανάλυση του Μίλερ για να ενημερώσει, ως ειδικός επιστήμονας, τα μέλη του Κογκρέσου περί της ομοφυλοφιλίας:

«Πρέπει να μάθετε τι είναι ένας ομοφυλόφιλος. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι στην πρωτεύουσα, την Ουάσιγκτον, έχει πλακώσει μια τόσο μεγάλη ομάδα παρόμοιων ατόμων. Η Ουάσιγκτον προσελκύει αυτούς τους τύπους. Τα σεξουαλικά εγκλήματα πληθαίνουν.»

«Υπήρξα ο συντάκτης του νόμου για τους σεξουαλικά διεστραμμένους που ψηφίστηκε στην 80ή Περίοδο του Κογκρέσου και είναι σήμερα νόμος στην περιοχή της Κολούμπια. Σύμφωνα μ’ αυτόν, ορισμένοι απ’ αυτούς τους ανθρώπους εγκλείονται στο Νοσοκομείο της Αγίας Ελισάβετ για θεραπεία. Πρόκειται για σεξουαλικά διεστραμμένους. Ορισμένοι απ’ αυτούς αξίζουν μάλλον τον οίκτο μας παρά την καταδίκη, διότι εν πολλοίς πρόκειται για μια παθολογική κατάσταση, κάτι παρόμοιο με τον κλεπτομανή, ο οποίος πρέπει να κλέβει, έχει αυτή την ακατανίκητη τάση. Σαν τον πυρομανή που πέφτει στο κρεβάτι του και ξυπνάει μεσ’ τη νύχτα με μια ακατανίκητη ορμή να πάει να βάλει φωτιά. Και το κάνει. Ορισμένοι απ’ αυτούς τους ομοφυλόφιλους ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία. Θυμηθείτε ότι 91 απ’ αυτούς απολύθηκαν από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Αυτό είναι ένα μικρό ποσοστό από όσους απασχολούνται στο δημόσιο. Πριν από δύο χρόνια μάθαμε ότι υπάρχουν 4.000 ομοφυλόφιλοι στην περιοχή. Η Αστυνομία την επομένη ανακοίνωσε ότι υπάρχουν πέντε με έξι χιλιάδες που δραστηριοποιούνται στην περιοχή και ότι το 75% απασχολείται σε κυβερνητικές θέσεις. Υπάρχουν σημεία στην Ουάσιγκτον όπου συγκεντρώνονται για να προβούν σε σεξουαλικά όργια, στον κοπρώνα των πολυτελών κέντρων της ανομίας. Υπάρχει ένα εστιατόριο στο κέντρο της πόλης, όπου μπορείς να βρεις άνδρες πόρνους. Ψαρεύουν δουλειές για άλλους αρσενικούς πελάτες. Πρόκειται για νταβατζήδες και αντιπαθητικούς τύπους. Επιδίδονται σε κάθε είδους νεκροφιλία, φετιχισμό, πυγμαλιονισμό, πεολειξία, σοδομισμό, πρωκτολειξία, παιδεραστία, σαδισμό και μαζοχισμό. Υπάρχουν πολλών ειδών πράξεις μεταξύ ομοφυλοφίλων. Πράγματι, σε ένα από τα πλέον διακεκριμένα εστιατόριά μας πραγματοποιούνται ακόλαστα πάρτι και σεξουαλικά όργια. Μερικοί απ’ αυτούς τους τύπους βρίσκονταν στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και γνωρίζω ότι κάποιοι άλλοι βρίσκονται στα άλλα υπουργεία. Αυτοί οι 91 που τους επέτρεψαν να παραιτηθούν κάπου θα πήγανε, και αυτοί συνηθίζουν να μαζεύονται όλοι μεταξύ τους. Αυτοί οι τύποι θέλουν να γνωρίζονται μεταξύ τους. Έχουν σημάδια που χρησιμοποιούν στα τραμ και σε δημόσιους χώρους για να προκαλούν την προσοχή άλλων του ιδίου φυράματος. Τα αδελφίστικα χαρακτηριστικά τους είναι ανεπτυγμένα.»

«Γι’ αυτό το λόγο προτείνω αυτή την νομοθετική τροπολογία και όταν έλθει η ώρα να ψηφιστεί, ελπίζω ότι κανένας δεν θα διαφωνήσει. Πολλές φορές αναρωτιέμαι πόσο πολλοί ομοφυλόφιλοι έχουν μερίδιο στη χάραξη της εξωτερικής μας πολιτικής. Πόσοι πολλοί έχουν βρεθεί σε ευαίσθητες θέσεις και έχουν γίνει αντικείμενο εκβιασμού. Είναι ιστορικό δεδομένο ότι η ομοφυλοφιλία έχει τις ρίζες της στους Ανατολικούς, πολύ πριν από την εποχή του Κομφούκιου. Είναι γνωστό ότι οι Ρώσοι πιστεύουν βαθιά στην ομοφυλοφιλία και ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι ικανοί να μπουν στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και να πάρουν κάποιον στην αγκαλιά τους. Τότε αυτός θα φοβάται τον εκβιασμό και θα είναι έτοιμος να φτάσει στα άκρα. Ισως αν γνωρίζαμε όλα τα στοιχεία θα μαθαίναμε ότι αυτοί οι ίδιοι ομοφυλόφιλοι χρησιμοποιήθηκαν από τους κομμουνιστές.»

«Αναγνωρίζω ότι όποιος αναλύει όλα τα στοιχεία για τη μοχθηρότητα της ομοφυλοφιλίας θέτει τον εαυτό του σε άμεσο κίνδυνο, διότι αυτοί οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Ξεπερνούν όλα τα όρια. Αυτοί οι ομοφυλόφιλοι έχουν ισχυρά συναισθήματα. Δεν μπορεί κανείς να τους εμπιστευτεί, και όταν κινδυνεύουν από εκβιασμό μεταβάλλονται σε μια επικίνδυνη ομάδα.»

«Ο στρατός κάποτε τους απέλυε με ατιμωτικό τρόπο, αλλά αργότερα αυτό άλλαξε. Πάντως δεν τους κρατούν εν γνώσει τους στην στρατιωτική υπηρεσία. Δεν θα έπρεπε να τους κρατά ως υπαλλήλους ούτε η κυβέρνηση. Πιστεύω ότι και οι δύο πτέρυγες της βουλής θα υποστηρίξουν την τροπολογία αυτή.»

Οι «επικίνδυνοι»

Το δεύτερο απόσπασμα είναι ο διάλογος μεταξύ δύο Ρεπουμπλικάνων αντιπροσώπων, του Τζορτζ Ντόντερο και του Κλιφ Κλέβεντζερ, μέλους της ειδικής ερευνητικής επιτροπής του Κογκρέσου. Ο Ντόντερο ρωτάει, αποφεύγοντας να μιλήσει ευθέως για ομοφυλόφιλους. Τους αναφέρει ως άτομα «επικίνδυνα για την ασφάλεια». Αυτή ήταν η κωδική ονομασία των ομοφυλοφίλων: 

«Υπήρξε στοιχείο ή μαρτυρία που κατατέθηκε στην Επιτροπή σας σε σχέση με τον αριθμό των ατόμων που εγκατέλειψαν την υπηρεσία στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ αλλά στη συνέχεια κατέλαβαν θέσεις σε άλλα υπουργεία; Αναφέρομαι σε εκείνους που θεωρήθηκαν ότι είναι επικίνδυνοι για την ασφάλεια. Ειπώθηκε τίποτα στην Επιτροπή σας σε σχέση με αυτό το θέμα;»

Ο Κλέβεντζερ απαντά πιο ανοιχτά: «Θα απαντήσω στον κύριο. Και εγώ έθεσα αυτό το ερώτημα πριν από ένα χρόνο, αν δηλαδή έχουν προειδοποιηθεί και τα άλλα υπουργεία, έτσι ώστε να μην προσλάβουν αυτούς -που τώρα μπορούμε να τους κατονομάσουμε- αυτούς τους ομοφυλόφιλους. Μέχρι τη στιγμή που ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ κ. Πιουριφόι έκανε δημόσιες δηλώσεις για το ζήτημα αυτό, εμείς στην επιτροπή διαθέταμε ανεπαρκείς πληροφορίες και δεν θα μπορούσα να σας απαντήσω. Σε απάντηση της ερώτησής μου με πληροφόρησαν ότι δεν προσελήφθησαν, αλλά ανεπισήμως μας είπαν ότι τουλάχιστον κάποιοι προσελήφθησαν σε άλλους τομείς της κυβέρνησης.»

Ο Ντόντερο επανέρχεται και επισημαίνει κυβερνητική ολιγωρία: «Ο λόγος που ρωτάω είναι ότι διεξάγω έρευνα με αλληλογραφία για να διαπιστώσω που πήγαν αυτοί οι άνθρωποι και αν εργάζονται σήμερα για την κυβέρνησή μας. Μέχρι σήμερα δεν πήρα καμιά απάντηση με πληροφόρηση πάνω σ’ αυτό το ζήτημα.»

Ο Κλέβεντζερ τον παραπέμπει στα ντοκουμέντα της επιτροπής: «Αν ο κ. συνάδελφος κοιτάξει την έκθεσή μας θα βρει κάποια πληροφόρηση σ’ αυτό το ζήτημα. Θα αναφερθώ τώρα κι εγώ στις συνθήκες που ανακάλυψα στο Υπουργείο Εμπορίου. Όταν ρώτησα τον υπεύθυνο ασφαλείας αν επρόκειτο να τους εκδιώξει, μου απάντησε ότι θα το έκανε. Του είπα ότι φοβόμουν πως δεν θα ήταν σε θέση να το κάνει, επειδή υπήρχε μια εντολή άνωθεν, η οποία περιόριζε τις πληροφορίες γι’ αυτούς τους ανθρώπους.»

«Οι σχετικές ιστορίες είναι πολλές. Ο Τύπος είναι γεμάτος. Αλλά δεν θα αναφερθώ σ’ αυτά. Κατά τη συζήτηση περί της συνταγματικότητας του λεγόμενου «προγράμματος νομιμοφροσύνης» ο Τζον Εντγκαρ Χούβερ, διευθυντής του FBI, είχε την ευκαιρία να μνημονεύσει μια απόφαση του περιοδεύοντος εφετείου, που εκδόθηκε στις 11 Αυγούστου 1949 σχετικά με την Αντιφασιστική Επιτροπή (σ.σ. Joint Anti-Fascist Committee, πρόκειται για μια οργάνωση που χαρακτηρίστηκε ως κρυπτοκομμουνιστική). Ένα απόσπασμα της απόφασης αυτής αξίζει να επαναληφθεί:

'Αντίθετα από τα σημεία τριβής της επιτροπής, δεν υπάρχει τίποτα στο πρόγραμμα νομιμοφροσύνης που να στερεί την επιτροπή ή τα μέλη της από κάποιο δικαίωμα. Από κανέναν δεν αφαιρείται η ελευθερία του λόγου και της συνάθροισης. Η ελευθερία της σκέψης και της πίστης δεν παραβλάπτεται. Καθένας είναι ελεύθερος να προσχωρήσει στην επιτροπή και να της παράσχει την υποστήριξή του. Καθένας έχει το συνταγματικό δικαίωμα να το κάνει, αλλά κανείς δεν έχει το συνταγματικό δικαίωμα να είναι κυβερνητικός υπάλληλος.'

Για έμφαση επιτρέψτε μου να επαναλάβω την τελευταία φράση: 'αλλά κανείς δεν έχει το συνταγματικό δικαίωμα να είναι κυβερνητικός υπάλληλος.'"

«Μου φαίνεται ότι η ουσία ολόκληρου του συστήματος ασφαλείας μας συνοψίζεται σ’ αυτή τη φράση. Είναι πράγματι ένα προνόμιο και όχι δικαίωμα να εργάζεται κάποιος για την κυβέρνηση και είναι καιρός να ξεκαθαρίσουμε τις παρανοήσεις πολλών καλοπροαίρετων ανθρώπων που έχουν παραπλανηθεί από την προπαγάνδα των κομμουνιστών και των συνοδοιπόρων τους και πιστεύουν ότι η ευθύνη της «απόδειξης καταλληλότητας» ανήκει στον εργοδότη -δηλαδή εν προκειμένω στην κυβέρνηση- και όχι στον εργαζόμενο. Τίποτα δεν απέχει τόσο πολύ απ’ την αλήθεια. Η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να θέσει προδιαγραφές για την απόδοση όχι μόνο των μελλοντικών υπαλλήλων της αλλά και όσων βρίσκονται ήδη στην υπηρεσία. Αυτή η ιερή υποχρέωση προς τον φορολογούμενο συνεπάγεται την απόλυση με συνοπτικές διαδικασίες όλων των υπαλλήλων που δεν εκπληρώνουν αυτές τις προδιαγραφές, σε πείσμα των αντίθετων που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα με τη θολωμένη τους σκέψη. Είναι τραγική αλήθεια ότι η παρούσα κυβέρνηση υστέρησε δυστυχώς σε θάρρος ή ικανότητα να φέρει σε πέρας αυτές τις υποχρεώσεις της, αλλά αυτό δεν αποτελεί κατά κανένα τρόπο δικαιολογία ή ελαφρυντικό στοιχείο γι’ αυτήν.» 

Κάτι σαν τον καρκίνο

Ο Κλέβεντζερ διαμαρτύρεται στη συνέχεια για την ευαισθησία που έδειχνε μερίδα του Τύπου στη διαφύλαξη των ατομικών δικαιωμάτων και τις αντιδράσεις που ξεσήκωσε η εκστρατεία κατά των ομοφυλοφίλων: 

«Τις τελευταίες βδομάδες ακούσαμε πολλά σχετικά με τους επικίνδυνους για την ασφάλεια μέσα στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και θα ήθελα να πω ότι ενώ δεν γνωρίζω πολλά για όσα σχετικά καταμαρτυρούνται, πιστεύω ότι το βασικό ζήτημα κατά κάποιο τρόπο συσκοτίστηκε, εξαιτίας του ατυχούς κομματισμού που αναπτύχθηκε κατά την έρευνα, ενώ πρόκειται για ένα θέμα ύψιστης σημασίας για κάθε Αμερικάνο, είτε είναι Ρεπουμπλικάνος είτε Δημοκρατικός.»

«Οι αισθηματίες του Τύπου και οι φιλελεύθεροι που πιπιλούν το δάχτυλό τους φωνάζουν για αποδείξεις της έλλειψης νομιμοφροσύνης με τη μορφή ανοιχτής πράξης από κάθε επικίνδυνο για την ασφάλεια που απομακρύνθηκε από την κυβερνητική υπηρεσία. Όμως οι ίδιοι δεν χύνουν ούτε δάκρυ για τις ζωές που χάθηκαν ως αποτέλεσμα της δράσης του Χις, του Κόπλον και του Γουάντλι, όλων αυτών που θα μπορούσαν να εκπληρώνουν πανηγυρικά τις προδιαγραφές νομιμοφροσύνης.»

«Εύχομαι όλοι οι Αμερικάνοι να έχουν στο μυαλό τους ότι για να είναι κάποιος 'επικίνδυνος για την ασφάλεια' δεν είναι ανάγκη να ανήκει στο Κομμουνιστικό Κόμμα, ούτε καν σε κάποια μετωπική κομμουνιστική οργάνωση. Είναι όχι μόνο δυνατόν αλλά και πολύ πιθανόν ότι πολλοί 'επικίνδυνοι για την ασφάλεια' είναι νομιμόφρονες Αμερικανοί, εντούτοις υπάρχει κάτι στο παρελθόν τους που κρύβει τη δυνητική πιθανότητα να υποκύψουν σε συγκρουόμενα συναισθήματα και να βλάψουν την εθνική ασφάλεια. Μπορεί να έχουν συγγενείς πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα και έτσι να γίνουν αντικείμενο πίεσης. Μπορεί να είναι εθισμένοι στο αλκοόλ ή μπορεί απλώς να είναι πολυλογάδες. Το πλέον ειδεχθές παράδειγμα είναι ο ομοφυλόφιλος, ο οποίος υπόκειται στον πιο αποτελεσματικό εκβιασμό. Είναι γεγονός αποδειγμένο ότι η Ρωσία κρατά λίστες σεξουαλικά διεστραμμένων στις εχθρικές χώρες και ο πυρήνας της κατασκοπείας του Χίτλερ βασιζόταν στην τρομοκράτηση αυτών των δύστυχων ατόμων.»

«Εντούτοις, παρά αυτό το δεδομένο, ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (ο Πιουριφόι) δήλωσε πρόσφατα ότι εντοπίστηκαν 91 σεξουαλικά διεστραμμένοι και απολύθηκαν από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Πρέπει να επαινέσουμε το υπουργείο. Όμως πήγε άραγε η έρευνα αρκετά βαθιά; Οι εφημερίδες αναφέρουν άλλους 400 στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και 4.000 στην κυβέρνηση. Πού βρίσκονται αυτοί; Ποιος τους προσέλαβε; Γιατί δεν τους ξετρύπωσαν και δεν τους απέλυσαν; Δεν έχει άραγε πρόσβαση το Στέιτ Ντιπάρτμεντ στους φακέλους της Αστυνομίας της Ουάσιγκτον; Πρέπει μήπως να υποθέσουμε ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχει το μονοπώλιο σ’ αυτό το πρόβλημα; Τι κάνουν τα άλλα υπουργεία;"

"Επί χρόνια είχαμε την προκατάληψη να μην αναφερόμαστε δημόσια σε ορισμένες ασθένειες όπως η βλεννόρροια και ο καρκίνος. Κατά την ίαση αυτών των ασθενειών το ιατρικό προσωπικό κατάλαβε ότι το πρώτο βήμα είναι η δημόσια εκπαίδευση. Αυτά τα θέματα αναδείχθηκαν δημόσια και συζητήθηκαν με ειλικρίνεια. Μόνο τότε υπήρξε πραγματική πρόοδος στην αντιμετώπιση των ασθενειών. Είναι καιρός να φέρουμε και το πρόβλημα της ομοφυλοφιλίας στη δημοσιότητα και να το αναγνωρίζουμε ως τέτοιο.»

«Οι ακροάσεις στο υπουργείο Εμπορίου είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικές για το συνολικό πρόβλημα ασφαλείας και προτείνω στα μέλη του Κογκρέσου να διαβάσουν τις λεπτομέρειες. Εδώ διαπιστώνουμε ότι το Υπουργείο Εμπορίου δεν εντόπισε ούτε έναν ομοφυλόφιλο στις γραμμές του. Αλλά πώς να πιστέψουμε ότι ούτε ένας ομοφυλόφιλος δεν βρίσκεται στο Υπουργείο Εμπορίου, τη στιγμή που η αστυνομία δηλώνει ότι το 75% από τους 4.000 διεστραμμένους της περιοχής της Κολούμπια είναι υπάλληλοι της κυβέρνησης;»

«Τι φταίει άραγε μ’ αυτό το πρόγραμμα νομιμοφροσύνης και δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε αυτά τα άτομα, αλλά και όταν τα αποκαλύπτουμε ψάχνουμε να βρούμε την έλλειψη νομιμοφροσύνης στη μορφή ανοιχτών πράξεων αντί να εντοπίσουμε τα στοιχεία του κινδύνου ασφαλείας; Δεν μπορεί άραγε η κυβέρνηση να αρνείται την απασχόληση με το αιτιολογικό της έλλειψης προσόντων, εκεί όπου ο κίνδυνος είναι φανερός; Μ’ αυτά δεν θέλουμε να κατηγορήσουμε ή να καταδικάσουμε, θέλουμε μόνο να επιστήσουμε την προσοχή σας για το κοινό καλό.»

Μια κωμικοτραγική πλευρά της υπόθεσης αποκαλύφθηκε πολύ αργότερα, το 1988, από τον Τζορτζ Τέιμς, τον επίσημο φωτογράφο των Νιου Γιορκ Τάιμς στην Ουάσιγκτον. Ο Τέιμς υπήρξε προσωπικός φίλος του Μακάρθι και παρακολούθησε όλη την εκστρατεία του γερουσιαστή εναντίον των «ύποπτων» κομμουνιστών και ομοφυλοφίλων. Έγινε μάρτυρας της αγωνίας του φίλου του να ανακαλύψει όλο και περισσότερους «υπόπτους» και της απογοήτευσης που ένιωσε όταν βρέθηκαν μόνο 91 «δημόσιοι κίνδυνοι» στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Όπως υποστηρίζει σήμερα ο Τέιμς, ο έμπιστος του Μακάρθι, ο οποίος ανέλαβε την εκκαθάριση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ήταν απλώς και ο ίδιος ομοφυλόφιλος!

(Ελευθεροτυπία, 23/4/2000)