Η ΝΕΑ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ

Το κόμμα του μαύρου σταυρού

1.  2.  3.

Από τον άμβωνα της εκκλησίας έως την εξέδρα της πλατείας η απόσταση δεν είναι και τόσο μεγάλη. Ο κ. Χριστόδουλος και οι ομοϊδεάτες του ιεράρχες φλερτάρουν με το μεγάλο άλμα. Να ευλογήσουν το νέο κόμμα. Στο "εκκλησίασμα" συνωθούνται απαιτητικά όλα τα ακροδεξιά βαρίδια, απελπισμένα από την αδυναμία τους να αναδείξουν έναν εγχώριο Χάιντερ ή έστω Λεπέν.

Όταν, πριν λίγες μέρες, ο μητροπολίτης Περιστερίου απείλησε ότι η Εκκλησία θα κάνει κόμμα, όλοι θεώρησαν ότι επρόκειτο για σχήμα λόγου. Η πλευρά της κυβέρνησης βρήκε ένα επιπλέον επιχείρημα στην προσπάθειά της να πείσει ότι όσοι αρνούνται την εφαρμογή του νόμου για τις ταυτότητες είναι ακραίοι και κινούνται στα όρια της νομιμότητας και της λογικής. Η πλευρά των ιεραρχών επιχείρησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, μιλώντας για «δηλώσεις εν θερμώ». Οι περισσότεροι λησμόνησαν το μισό της ίδιας φράσης του μητροπολίτη, δηλαδή ότι η εκκλησία θα στηρίξει όποιο κόμμα ταυτιστεί με τις απόψεις της.

Και όμως, ο «Άγιος Περιστερίου» δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να διατυπώνει ρητά αυτό που φαίνεται ότι κυοφορείται στο πολιτικό παρασκήνιο. Για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες είναι τόσο πιθανή η δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχηματισμού, ο οποίος θα κινείται στο χώρο της άκρας δεξιάς και θα στηρίζεται στους ήδη οργανωμένους μηχανισμούς των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων ή και μερίδων της επίσημης εκκλησίας.

Μήπως κινδυνολογούμε; Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς τις καθημερινές εκπομπές του Γιώργου Καρατζαφέρη για να διαπιστώσει ότι οι προσπάθειες έχουν ήδη δρομολογηθεί. Όταν ξεκίνησε ο κ. Καρατζαφέρης την αντιπαράθεση προς την ηγεσία του κόμματός του με τη διαβόητη συνέντευξή του περί Σαλώμης, ήταν σαφές ότι απέφευγε να χτυπήσει ευθέως τον κ. Καραμανλή. Μόλις, όμως, προέκυψε η διαμάχη για τις ταυτότητες, αμέσως ο ευέλικτος πολιτικός κατάλαβε ότι οι ακραίες θέσεις του θα έχουν μεγαλύτερη τύχη αν επενδυθούν με την ευλογία της Ορθοδοξίας. Και αποφάσισε να προχωρήσει σε μετωπική σύγκρουση με τον κ. Καραμανλή, μη διστάζοντας να καταγγείλει τον μέχρι χτες αρχηγό του ως μέρος της σιωνιστικής συνωμοσίας, ως ανεπάγγελτο, συμβιβασμένο και προσκυνημένο.

Απαλλαγμένος ξαφνικά από τις κομματικές δεσμεύσεις, ο Καρατζαφέρης καλεί σε συστράτευση των ομοϊδεατών του πίσω από τον Χριστόδουλο και τους εξεγερμένους εκκλησιαστικούς και παραεκκλησιαστικούς παράγοντες: «Γιατί η Νέα Δημοκρατία δεν κατεβάζει τον κόσμο στο δρόμο με άτυπο ηγέτη τον Χριστόδουλο; Έλα όμως που είναι όλοι συμβιβασμένοι» (εκπομπή 24/5). «Το είχα πει από παλιά στον πρόεδρο. Δεν είναι ανάγκη να ψάξετε να βρείτε (πολιτική γραμμή). Ο,τι λέει ο Χριστόδουλος υιοθετήστε το για να πεταχτείτε στο 70%. Λέει κάτι ο Χριστόδουλος; Πάρτε το κατά βήμα και τρέξτε. Δε χρειάζεται να ψάξετε, να επινοήσετε» (25/5).

Πίσω από το «ορθόδοξο» επίχρισμα της νέας πολιτικής εξόρμησης του κ. Καρατζαφέρη, δύσκολα κρύβονται τα βασικά στοιχεία της τυπικής ακροδεξιάς ρητορικής:

1. Ο ανοιχτός αντισημιτισμός. «Ζούμε σε μια χώρα που εβραιοκρατείται. Ο πρωθυπουργός έλκει την καταγωγή από κει. Ααρών Αβουρής ο παππούς του. Ο Γεώργιος Παπανδρέου έχει τη γιαγιά του, η οποία ήταν Πολωνοεβραία, η Μινέικο. Ολη η κυβέρνηση ε-βραι-ο-κρα-τεί-ται» (εκπομπή 24/5). Αυτά τα έλεγε και προεκλογικά ο κ. Καρατζαφέρης. Τώρα, όμως, ανακαλύπτει εβραϊκό δάκτυλο και στο κόμμα που τον έβγαλε βουλευτή: «Και στον Στέφανο Μάνο αν ψάξετε, κι εκεί θα βρείτε εβραϊκή ρίζα. Όπου δείτε υποστηρικτή του θέματος έχει εβραϊκή ρίζα. Να ψάξετε, θα βρείτε. Στην οικογένεια, στη γυναίκα του, στην πεθερά του» (24/5). Από την κατηγορία του εβραϊκού δακτύλου δεν γλιτώνει ούτε ο κ. Έβερτ: «Ο δικός μου άνθρωπος, ο Λάμπρος ο Λαμπράκος είδε τον κ. Έβερτ κατά την επίσημη επίσκεψή του στη Νέα Υόρκη να πηγαίνει στη Μεγάλη Συναγωγή των Εβραίων, να φοράει το σκουφάκι του και να εισχωρεί στα ενδότερα» (24/5). Την επομένη, ο κ. Καρατζαφέρης επαναλαμβάνει την καταγγελία, με μια μικρή διαφορά: εμφανίζει τον κ. Έβερτ να επισκέπτεται τη Μεγάλη Στοά της Ουάσιγκτον, μπλέκοντας έτσι Εβραίους και Τέκτονες, αλλά και δυο μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ. Στην επόμενη εκπομπή του (29/5) ο κ. Καρατζαφέρης περιλαμβάνει στη συνωμοσία και τον πρόεδρο του Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού: «Έμαθα σήμερα ότι η σύζυγος του κ. Αθενς είναι Ελβετοεβραία. Ένα-ένα ενώνονται τα κομμάτια του παζλ. Όσοι βρίσκονται μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία έχουν δούναι και λαβείν με το Ισραήλ».

Όλα αυτά, τις μέρες που βεβηλώθηκαν οι εβραϊκοί τάφοι στο Γ’ Νεκροταφείο και που άγνωστοι φασίστες έγραψαν αντισημιτικά συνθήματα στο σπίτι του Ζιλ Ντασέν.

2. Η υπόθαλψη των λαϊκών φόβων και προκαταλήψεων και η καταγγελία της Ενωμένης Ευρώπης. (Όλα αυτά συμβαίνουν) «εις εφαρμογήν των Πρωτοκόλλων της Σιών. Εις εφαρμογήν της Νέας Τάξεως πραγμάτων. Και ποιοι εξυπηρετούνται; Από τη μια μεριά οι Εβραίοι, που είναι ο άμεσος αυτουργός κι από την άλλη ο Πάπας και το Βατικανό που είναι ο έμμεσος αυτουργός» (24/5). «Μπορώ να σας φέρω περισσότερα του ενός παραδείγματα συνωμοσίας του Βατικανού και των Εβραίων κατά της Ελλάδος. Όχι ένα, όχι δύο, πάρα πολλά» ((24/5). «Ο Κώστας Καραμανλής πήγε με το ίδιο αεροπλάνο, το ίδιο αυτοκίνητο στην ίδια λέσχη με τον Γιωργάκη, τη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ» (24/5). «Η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ συνεδρίασε στη Σκοτία. Μέσα είναι ο Καραμανλής και ο Γιωργάκης Παπανδρέου, μέσα είναι και ο Τζεμ, επίσης εξισλαμισθείς Εβραίος και όλο εκείνο το συνάφι το οποίο γνωρίσαμε, προεξάρχοντος του άλλου Εβραίου, του κ. Χόλμπρουκ» (29/5). «Η Νέα Τάξη πραγμάτων σημαίνει (ότι είμαστε) μαριονέτα στα χέρια των Εβραίων. Ισοπέδωση. Πρωτόκολλα της Σιών. Η Παγκυβέρνηση έγινε στην Ευρώπη. Το ενιαίο νόμισμα έγινε κι αυτό. Το χορεύουν όπως θέλουν. Ξέρετε τι χρήματα κερδίζουν οι Εβραίοι μ’ αυτό το ανεβοκατέβασμα; Οδηγούμεθα εις πραγμάτωσιν των στόχων που είχαν τεθεί από 200 χρόνια» (24/5).

3. Η καταγγελία της Βουλής και όλων των πολιτικών συλλήβδην, με καθημερινές αναφορές ότι είναι ο μόνος ακραιφνής Χριστιανός Ορθόδοξος σε όλη τη Βουλή, ενώ οι άλλοι 299 είναι περίπου όργανα της «Νέας Τάξης». Μοναδική εξαίρεση γίνεται για τον κ. Παπαθεμελή: «Είναι θέμα χρόνου ο κ. Παπαθεμελής να βρεθεί στο γραφείο των ανεξαρτήτων, όπου εμείς θα τον καλοδεχτούμε, γιατί προσωπικότητες σαν τον κ. Παπαθεμελή χρειαζόμαστε» (29/5). Οι φιλοξενούμενοί του αναφέρονται στους πολιτικούς ως «κομπάρσους-κλόουν με αξιώματα» και τους δημοσιογράφους ως «θλιβερές φιγούρες σε διατεταγμένη υπηρεσία», ενώ όλα τα κάνουν «ανθέλληνες με εβραϊκή κυρίως καταγωγή» (Ευάγγελος Καχραμάνης, πρόεδρος της Ένωσης Γονέων και Κηδεμόνων Ελλάδος, 25/5).

4. Η συστηματική φιλοξενία των οργανωμένων παραεκκλησιαστικών φορέων, με πρώτους πρώτους τους εκπροσώπους του ΕΛΚΙΣ, της πολιτικής δηλαδή έκφρασης των παλαιοημερολογιτών, που έγινε γνωστό από το Μν του Ανδρουλάκη και το συλλαλητήριο της 31ης Μαϊου. «Δυο εξαίρετοι πολίτες αυτής της χώρας. Οι άνθρωποι που σήκωσαν το ανάστημά τους εις την υπόθεσιν Σέγκεν. Μαζί είμαστε αχθοφόροι της προσπαθείας. Ο κ. Ανδρέας Λύρας και ο κ. Γεώργιος Μαρκουλάτος».

5. Η προβολή του μοναδικού «ηγέτη». «Αρκεί να αποφασίσει ο λαός να έχει έναν ηγέτη, ο οποίος θα τον βάλει στο δρόμο». Και ο ηγέτης, βέβαια, πρέπει να είναι και ήρωας. «Πρόσεχε μη σε φάνε οι σιωνιστές», του λέει μια οπαδός του. Και ο κ. Καρατζαφέρης απαντά: «Το λαμβάνω σοβαρά υπόψη. Ξέρω ότι οι σιωνιστές είναι πάνω από τη 17 Νοέμβρη, πάνω από το κατεστημένο, πιο σκληροί από τη διαπλοκή. Αν πρόκειται όμως να θυσιαστούμε για την πίστη μας…» (24/5).

Δεν μπορεί κανείς να προεξοφλήσει την επιτυχία του εγχειρήματος του κ. Καρατζαφέρη και των εν Χριστώ συνοδοιπόρων του. Δεν αποκλείεται, αν αλλάξει η συγκυρία, να κάνει στροφή 180 μοιρών, όπως συνέβη πριν από τέσσερα χρόνια, μόλις διαπίστωσε ότι δεν ευδοκιμεί το πείραμά του να οργανώσει τη «Νέα Ελπίδα», μια «φράξια» με χουντικούς, βασιλόφρονες και χρυσαυγίτες στο περιθώριο της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά λίγο ενδιαφέρει η προσωπική περίπτωση του κ. Καρατζαφέρη. Εκείνο που σηματοδοτούν οι εκπομπές του είναι η ύπαρξη ενός πολιτικού και ιδεολογικού χώρου με στίγμα ρατσιστικό, ακροδεξιό και φανατικά θρησκόληπτο.

Εκκλησία και άκρα δεξιά

Το πρόβλημα που επισημαίνουμε είναι ότι, ενώ στην Ελλάδα έχουν μέχρι στιγμής αποτύχει όλες οι προσπάθειες να συγκροτηθεί ένα μαζικό ακροδεξιό κόμμα, παρόμοιο με εκείνα που συγκεντρώνουν ικανά εκλογικά ποσοστά σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και στη χώρα μας ένα ευνοϊκό πεδίο για την ανάπτυξη των ιδεών της μισαλλοδοξίας, του άλογου φόβου και του ανορθολογισμού. Οι τηλεοπτικοί «διάλογοι» για τις ταυτότητες αποκάλυψαν ότι το στελεχικό δυναμικό αυτού του άτυπου κόμματος είναι έτοιμο να αναλάβει υπηρεσία. Θα είναι η πρώτη φορά που το εγχείρημα φέρεται εις πέρας, όχι όμως η πρώτη απόπειρα.

Ήδη το 1946 στο κλίμα της δεξιάς πολιτικής τρομοκρατίας επιχειρήθηκε να δημιουργηθεί ένα πολιτικό ρεύμα αντιδραστικού χριστιανικού προσανατολισμού, με πρωτοβουλία της ανερχόμενης τότε παραεκκλησιαστικής οργάνωσης "Ζωή". Όχημα της πρωτοβουλίας ήταν η "Διακήρυξη της Χριστιανικής Ενώσεως Επιστημόνων" που κυκλοφόρησε σε 150.000 αντίτυπα και συνοδευόταν από μια "Δήλωση Ελλήνων Επιστημόνων, Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών", την οποία ο Χρήστος Γιανναράς στο αυτοβιογραφικό "Καταφύγιο Ιδεών" περιγράφει ως "ιδεολογικό μανιφέστο της αντικομμουνιστικής παράταξης". Όμως οι 220 υπογραφές που συγκέντρωσε η Δήλωση αντιπροσώπευαν κυρίως το φόβο που είχε ήδη εξαπλωθεί κατά της αριστεράς και λιγότερο μια πραγματική ιδεολογική αμφισβήτηση της μαρξιστικής ηγεμονίας στο χώρο των ιδεών. Πολύ γρήγορα εγκαταλείφθηκε το σχέδιο δημιουργίας ενός "χριστιανικού" κόμματος. Τό λόγο είχαν πλέον ο Βασιλιάς, οι στρατιωτικοί και οι Αμερικανοί.

Τα χρόνια του εμφυλίου και της μετεμφυλιοπολεμικής τρομοκρατίας οι παραεκκλησιαστικές οργανώσεις λειτουργούν ως προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του βασιλικού παρακράτους. Δεν έχουν λόγο να αυτονομηθούν. Όπως αναφέρει ο κ. Γιανναράς, "στελέχη της 'κινήσεως' είχαν διοριστεί σε καίριες θέσεις του κρατικού μηχανισμού και το 'Ελληνικόν Φως' (δηλαδή τα 'συνεργαζόμενα χριστιανικά σωματεία') είχε οργανώσει ειδικούς κύκλους πνευματικής επιμόρφωσης για ανώτερους και ανώτατους αξιωματικούς όλων των όπλων". Την περίοδο αυτή τρεις μόνο οργανισμοί ήταν απαλλαγμένοι από το χαρτόσημο: το παλάτι, η Αμερικανική Πρεσβεία και η "Ζωή". Τρία από τα ηγετικά στελέχη της "Ζωής", ο Τσιριντάνης, ο Μερτικόπουλος και ο Ράμμος χρησιμοποιήθηκαν επανειλημμένα ως υπουργοί υπηρεσιακών κυβερνήσεων. Ο Αλέξανδρος Τσιριντάνης είχε το καίριο πόστο του υπουργού Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση που διενήργησε τις εκλογές βίας και νοθείας του 1961. Σύμφωνα με τις πληροφορίες του κ. Γιανναρά, ο Τσιριντάνης είχε επιλεγεί τρεις φορές από το παλάτι ως το κατάλληλο πρόσωπο για την επιβολή δικτατορίας στην Ελλάδα, όμως ο ίδιος απέκρουσε τις προτάσεις.

Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, η "Ελλάς των Ελλήνων Χριστιανών", ήρθε να επισφραγίσει την ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία των στελεχών της παραεκκλησιαστικής κίνησης. "Κυκλοφόρησε ταχύτατα η φήμη ότι όλα τα στελέχη της Δικτατορίας προέρχονταν από τους κύκλους 'πνευματικής επιμόρφωσης' των στρατιωτικών, που είχε οργανώσει το 'Ελληνικό Φως' στα χρόνια του Εμφύλιου", γράφει ο Γιανναράς. "Τη μέρα της χειροτονίας και αναρρήσεως του Ιερωνύμου Κοτσώνη στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, η Μητρόπολη των Αθηνών εμφάνιζε την εικόνα γενικής σύναξης των παλιών στελεχών της 'κινήσεως', που χειροκροτούσαν έξαλλα τους στρατιωτικούς πραξικοπηματίες, 'τα παλικάρια που μας έσωσαν'".

Η μεταπολίτευση ανέκοψε την πορεία των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων. Η ταύτισή τους με τη χούντα οδήγησε σε βαθμιαία παρακμή και πολιτική περιθωριοποίηση. Όμως ο μηχανισμός της Εκκλησίας ήταν ο μόνος στον οποίο δεν επιχειρήθηκε κανενός είδους αποχουντοποίηση. Απλώς χωρίστηκε σε χουντικούς πρώτης (Ιερωνυμικοί) και δεύτερης (Σεραφειμικοί) τάξης. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι μητροπολίτες είναι ισόβιοι, δεν υπήρξε ούτε καν η βιολογική ανανέωση που βοήθησε στον εκδημοκρατισμό άλλων κλάδων (δικαιοσύνη, στρατός). Δεν αποτελεί, λοιπόν, έκπληξη το γεγονός ότι αρκετοί Ιεράρχες (και ανάμεσά τους ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος) διατηρούσαν επαφή με όλα τα ακροδεξιά και ρατσιστικά μορφώματα των τελευταίων χρόνων και ευλογούσαν διακριτικά τη δραστηριότητά τους. Από τον "Στόχο" και τους "εθνικούς αγώνες" του μέχρι τις ομάδες των παλαιοημερολογιτών και των καντιωτικών φονταμενταλιστών που κυνηγούν βλάσφημες ταινίες ή καίνε αντίχριστα βιβλία, η υποστήριξη μερίδων της επίσημης Εκκλησίας ήταν δεδομένη. Όμως, μέχρι πολύ πρόσφατα, κανείς ιεράρχης δεν τολμούσε να αναφερθεί ανοιχτά σε πολιτική συγκρότηση του χριστιανικού ακροδεξιού ρεύματος. Φαίνεται ότι σήμανε πλέον η καμπάνα.

(Ελευθεροτυπία, 18/6/2000)