ΒΙΟΛΟΓΙΚΑ ΟΠΛΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΗΣ ΚΟΡΕΑΣ


Το αμερικανικό μυστικό του άνθρακα

1.   2.   

Πενήντα χρόνια προτού ξεσπάσει ο πανικός με τον άνθρακα στις ΗΠΑ, ο μυστηριώδης και θανατηφόρος βάκιλος χτυπούσε στην άλλη άκρη της Γης, στα σύνορα της Κορέας με την Κίνα. 
 

Σύμφωνα με πηγές που έρχονται για πρώτη φορά στη δημοσιότητα, ο στρατός των ΗΠΑ έκανε πειραματική χρήση βακτηριολογικών όπλων στον πόλεμο της Κορέας, παρά τις διαρκείς και επίμονες διαψεύσεις των επίσημων αμερικανών εκπροσώπων.

Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα κρατημένα στρατιωτικά μυστικά της υπερδύναμης, ένα πραγματικό ταμπού, που θα εξακολουθούσε να μένει στο σκοτάδι, αν δεν βρίσκονταν δύο δυτικοί επιστήμονες που αποφάσισαν να ψάξουν στα αρχεία της Κίνας, της Κορέας, και να συγκρίνουν τα πορίσματά τους με τα αποχαρακτηρισμένα απόρρητα έγγραφα των κυβερνήσεων και των στρατών της Δύσης.

Ακόμα και σήμερα, η επίσημη άποψη των ΗΠΑ διαψεύδει, ως «αποκυήματα της κομμουνιστικής προπαγάνδας», κάθε σκέψη για χρήση βιολογικών και βακτηριολογικών όπλων στον πόλεμο της Κορέας. Στην επίσημη ιστοσελίδα του Πενταγώνου διαβάζουμε: 

«Κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας, οι κομμουνιστικές υπηρεσίες υγείας κατέρρευσαν. Οι έντονες κλιματολογικές μεταβολές, από το πολύ κρύο στη μεγάλη ζέστη, παρείχαν ένα περιβάλλον κατάλληλο για την ανάπτυξη ιών και βακτηριδίων. Οι κομμουνιστές χάλκευσαν φωτογραφίες, καθώς και δείγματα εντόμων και μικροβιοφόρους μηχανισμούς, προκειμένου να υποστηρίξουν τους ισχυρισμούς τους ότι η Αμερική έκανε χρήση βακτηριολογικού πολέμου».

Αυτή η βεβαιότητα των αμερικανικών αρχών διαταράχθηκε σοβαρά το 1998, με τη δημοσίευση του βιβλίου δύο καναδών ιστορικών, καθηγητών στο Πανεπιστήμιο του Γιορκ στο Τορόντο, του Στίβεν Εντικοτ και του Εντουαρντ Χάγκερμαν. 

Για πρώτη φορά οι δύο ερευνητές έκαναν συγκριτική μελέτη των αρχείων της Κίνας, της Κορέας, των ΗΠΑ, της Βρετανίας και του Καναδά, συνάντησαν τους επιζώντες πρωταγωνιστές της ξεχασμένης ιστορίας και αποκατέστησαν μια καλά κρυμμένη πραγματικότητα.

*Στα τέλη του 1951 και τις αρχές του 1952 διαπιστώθηκε από τις αρχές της Κίνας ότι παρουσιάστηκαν στις περιοχές όπου συνορεύει η χώρα τους με την Κορέα πολλά κρούσματα μολύνσεων από το βάκιλο του άνθρακα, αλλά και άλλες ασθένειες ασυνήθιστες για την περιοχή και την εποχή. 

*Οι μαρτυρίες των κατοίκων, αλλά και ευρήματα που άρχισαν να συγκεντρώνονται, οδήγησαν τους Κινέζους και τους Κορεάτες στο συμπέρασμα ότι για τα κρούσματα αυτά ευθύνονταν οι αμερικανικές επιδρομές, οι οποίες -μεταξύ άλλων- βομβάρδιζαν με μολυσμένα στοιχεία, άμεσα ή με τη βοήθεια «φορέων» (εντόμων και μικρών ζώων). 

*Στα τέλη του Φεβρουαρίου 1952 οι ηγέτες της Κίνας Μάο Τσε Τουνγκ και Τσου Εν Λάι εμφανίζονται βέβαιοι ότι οι δυνάμεις των ΗΠΑ πράγματι έκαναν χρήση βιολογικών όπλων και ζητούν τη συγκρότηση μιας διεθνούς επιτροπής.

*Η επιτροπή αυτή πράγματι συγκροτείται, αλλά οι Δυτικοί αρνούνται την εγκυρότητά της. Διεθνές αμερόληπτο όργανο δεν υπάρχει, εφόσον ο ΟΗΕ καλύπτει την πολεμική εκστρατεία των Δυτικών.

Το πρώτο ψέμα που ανασκευάζει η έρευνα των δύο Καναδών είναι ότι δήθεν οι ΗΠΑ δεν είχαν καν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν βιολογικά όπλα. Τα έγγραφα που εντοπίστηκαν στα αρχεία των δυτικών κυβερνήσεων επιβεβαιώνουν ότι από τα μέσα του Β' Παγκόσμιου Πολέμου δόθηκαν διαταγές να διεξαχθούν πολλές έρευνες για τις δυνατότητες του βακτηριολογικού πολέμου. 

*Τον Απρίλιο του 1943 συγκροτήθηκε και ειδικό στρατόπεδο ερευνών, το Καμπ Ντέτρικ, στο Μέριλαντ. Μέσα σε ένα χρόνο είχαν οργανωθεί πολλές μονάδες έρευνας και πειραματισμών. Οι αμερικανοί επιστήμονες πειραματίζονταν με πολλά στοιχεία (βακίλους, βακτήρια, τοξικές ουσίες) και πρώτα απ' όλα με άνθρακα, ο οποίος είχε δοκιμαστεί με «επιτυχία» από τους Βρετανούς και τους Καναδούς.

*Οι Βρετανοί έκαναν πειράματα με βόμβες διασποράς (η καθεμιά τους έφερε 106 μολυσματικά βομβίδια) στο ακατοίκητο νησί Γκρούναρντ έξω από τις ακτές της Σκοτίας. Η ασθένεια, όμως, μεταδόθηκε σε ένα γειτονικό νησί και υποχρεώθηκαν να σταματήσουν. Το νησί έμεινε σε καραντίνα τέσσερις δεκαετίες. 

*Σε ένα άλλο πείραμα, οι Βρετανοί δοκίμασαν τη διασπορά άνθρακα σε μορφή νέφους. Οι Καναδοί έκαναν πειράματα με βόμβες άνθρακα στο Σάφιλντ. Δοκίμασαν πολλές ουσίες, αλλά η βόμβα άνθρακα αποδείχθηκε η προτιμότερη λύση.

*Η πρώτη σκέψη για εφαρμογή βακτηριολογικού πολέμου χρονολογείται το Φεβρουάριο του 1943, κατά την προέλαση του Ρόμελ. 

Το εγχείρημα ματαιώθηκε επειδή επικράτησαν οι συμβατικές δυνάμεις των συμμάχων. Μια δεύτερη σκέψη έγινε το 1944, όταν υπήρξε η εσφαλμένη πληροφορία ότι οι Γερμανοί σχεδίαζαν βακτηριολογική άμυνα στην αναμενόμενη απόβαση των συμμάχων στο έδαφος της ηπειρωτικής Ευρώπης. 

Ενας χρήσιμος εγκληματίας

Ο επικεφαλής της αμερικανικής Υπηρεσίας Χημικού Πολέμου, Ουίλιαμ Πόρτερ, επιχείρησε πολλές φορές να αξιοποιηθεί η υπηρεσία του. Αναθάρρησε όταν οι Βρετανοί παράγγειλαν 500.000 βόμβες άνθρακα, αλλά μεσολάβησε η απόβαση και η παραγγελία ακυρώθηκε. 

Λίγο πριν από τη ρίψη της ατομικής βόμβας πρότεινε στον Τρούμαν τον ψεκασμό (με δηλητήρια) των ορυζώνων στην Ιαπωνία.

Για τις προθέσεις των Αμερικανών είναι χαρακτηριστική η περίπτωση των Ιαπώνων που ανέπτυξαν και εφάρμοσαν τα βιολογικά όπλα εναντίον των Σοβιετικών κατά τον παγκόσμιο πόλεμο. Οσοι έπεσαν στα χέρια των Σοβιετικών δικάστηκαν το 1949 ως εγκληματίες πολέμου. 

Οι περισσότεροι, όμως, με επικεφαλής τον διαβόητο Σίρο Ισι, δέχτηκαν να συνεργαστούν με τους Αμερικάνους με αντίτιμο την ασυλία τους.

*Από τις αρχές του 1947 το υπουργείο Αμυνας των ΗΠΑ συγκρότησε ειδική Επιτροπή Βιολογικού Πολέμου (την περίφημη «Επιτροπή Χ»), η οποία στα τελικά της πορίσματα είναι σαφής: «Εχει αναπτυχθεί μια πεπλανημένη εντύπωση ότι τα όπλα μπορεί να διαχωριστούν σε ηθικά και ανήθικα. Δεν είναι αλήθεια ότι αυτά ή τα άλλα σύγχρονα όπλα έχουν επιδεινώσει τη φρίκη του πολέμου. Από την εποχή που μεταβλήθηκαν σε ολοκληρωτικούς αγώνες μεταξύ κρατών, οι πόλεμοι συνεχίζονται έως ότου οι απώλειες της μιας ή της άλλης πλευράς οδηγήσουν στην παράδοση ή την κατάρρευση. Ούτε ο λαός που υπερασπίζεται την ελευθερία ούτε ο λαός που θέλει να την καταστρέψει μπορεί να περιορίσει τα όπλα του στη σύγκρουση».

Πρόκειται για μια τυπική τοποθέτηση της ψυχροπολεμικής περιόδου. Ειδικά για τα βιολογικά όπλα η επιτροπή καταλήγει ότι δεν μπορεί κανείς να τα κατατάξει στα όπλα μαζικής καταστροφής, διότι «οι συνέπειές τους δεν είναι δα και τόσο τρομερές»! 

*Ο υπουργός Αμυνας Τζορτζ Μάρσαλ έκανε δεκτό στις 27 Οκτωβρίου 1950 το πόρισμα της Επιτροπής Στίβενσον (που διαδέχθηκε την Επιτροπή Χ), δύο βδομάδες μετά την είσοδο της Κίνας στον πόλεμο. Για πολιτικούς λόγους απέρριψε μόνο τη σύσταση της επιτροπής να καταργηθεί ο όρος της χρήσης των όπλων «ως ανταπόδοση». Από 5,3 εκατ. δολ. που δαπανήθηκαν το 1950 για την ανάπτυξη των βιολογικών όπλων, οι πιστώσεις εκτοξεύτηκαν στα 345 εκατ. για τα έτη 1951-53, δηλαδή εικοσαπλασιάστηκε η ετήσια χρηματοδότηση του προγράμματος.

*Η αρχική ευθύνη για την ανάπτυξη του προγράμματος ανατέθηκε στον υποστράτηγο Εγκμπερτ Μπουλίν. Τη διοίκηση του Chemical Corps ανέλαβε ο ταξίαρχος Ουίλιαμ Κρίζι. Σε έκθεσή του προς την επιτροπή Στίβενσον, ο Κρίζι υποσχόταν το Φεβρουάριο του 1950 ότι μέσα σε τρεις μήνες οι μονάδες του θα ήταν ετοιμοπόλεμες. Μεταξύ των δέκα βιολογικών ουσιών που πρόκρινε η υπηρεσία του Κρίζι τον Οκτώβριο του 1950 (5 κατά των ανθρώπων και 5 κατά των σοδειών) πρώτος ήταν ο βάκιλος του άνθρακα με το κωδικό όνομα «Ν».

Παράλληλα αναπτύχθηκε και ο τομέας των εντόμων ως μολυσματικών φορέων. Πρόκειται για κάτι που το αρνούνται επισήμως οι αμερικανικές αρχές. 

*Ο επικεφαλής του εντομολογικού τμήματος στο Φορτ Ντέτρικ (όπως είχε μετονομαστεί το Καμπ Ντέτρικ) είχε διαβεβαιώσει σε ένα συμπόσιο το 1963 ότι «ουδέποτε οι ΗΠΑ διερεύνησαν τη χρήση αρθροπόδων στον Βιολογικό Πόλεμο». Αυτή η κατηγορηματική δήλωση διαψεύδεται από τα νέα στοιχεία των δύο καναδών ιστορικών. Σε επίσημη έκθεση του Chemical Corps (30.10.1951) αποκαλύπτεται ότι 160.000 δολ. δαπανήθηκαν για την έρευνα της μόλυνσης μέσω αρθροπόδων. Το ποσό έφτασε στα 380.000 δολ. το 1953. Γνωρίζουμε επίσης ότι ο Ισι είχε πολύ προχωρήσει σ' αυτόν τον τομέα και ότι οι αμερικανοί προστάτες του έκριναν «εξαιρετική» τη δουλειά του και φρόντισαν για την «αξιοποίησή» της.

*Στην αρχή του πολέμου της Κορέας (Δεκέμβριος 1950 - Ιανουάριος 1951) οι δυσκολίες των Αμερικανών οδήγησαν τον Τρούμαν να αντιμετωπίσει σοβαρά το ενδεχόμενο χρήσης ατομικών όπλων. Τον αποθάρρυναν οι ευρωπαίοι σύμμαχοί του, οι οποίοι τον προειδοποίησαν ότι μια τέτοια κλιμάκωση της σύγκρουσης θα οδηγούσε σε νέο παγκόσμιο πόλεμο. Φαίνεται ότι τότε ωρίμασε η σκέψη για τη χρήση των βιολογικών όπλων. Πρώτα πρώτα ξεπεράστηκε το τυπικό κώλυμα που πρόβλεπε τη χρήση τους μόνο ως «ανταπόδοση». Ο περιορισμός αυτός παρέμεινε μόνο για τα χημικά όπλα, ενώ τα βιολογικά ανατέθηκαν (όπως τα ατομικά) στην άμεση δικαιοδοσία του προέδρου.

*Το καλοκαίρι του 1951 συγκροτήθηκε από την κυβέρνηση των ΗΠΑ μια ξεχωριστή Διεύθυνση Ψυχολογικού Πολέμου. Μην σας παρασύρει ο τίτλος. Δεν πρόκειται για απλό όργανο προπαγάνδας. Σύμφωνα με τα απόρρητα έγγραφα που αποχαρακτηρίστηκαν τα τελευταία χρόνια, αυτή η Διεύθυνση είχε την ευθύνη «να οργανώνει και να ελέγχει τις μυστικές επιχειρήσεις που σχετίζονται με τα προγράμματα μη συμβατικών όπλων, χημικών και βιολογικών». Συγκρίνοντας τα στοιχεία Κίνας και Αμερικής, οι δυο ιστορικοί καταλήγουν ότι η Διεύθυνση αυτή πράγματι έδρασε, με ειδικές μονάδες, και πειραματίστηκε επί μήνες στο βακτηριολογικό πόλεμο εις βάρος των αμάχων της περιοχής.

Ενα από τα πλέον αμφιλεγόμενα στοιχεία της υπόθεσης ήταν η χρήση από την κινέζικη προπαγάνδα των ομολογιών που έγραψαν 25 αιχμάλωτοι αμερικανοί πιλότοι. 

*Σύμφωνα με τα κείμενα των ομολογιών, οι αιχμάλωτοι παραδέχονταν τη συνενοχή τους σε επιθέσεις με βιολογικά όπλα. Οταν μετά το 1953 οι πιλότοι επέστρεψαν στις ΗΠΑ, όλοι αναίρεσαν τις ομολογίες τους και τις απέδωσαν σε κακομεταχείριση, πείνα, μακρόχρονη απομόνωση, πνευματική βία και -σε μια περίπτωση- φυσική βία. 

Οπωσδήποτε δεν μπορεί κανείς να θεωρήσει αβίαστες τις ομολογίες των αιχμαλώτων. Ομως αβίαστες δεν ήταν ούτε οι αυτοαναιρέσεις. 

Ο υπουργός Δικαιοσύνης των ΗΠΑ υποδέχτηκε τους πιλότους με τη δήλωση ότι «οι αμερικανοί αιχμάλωτοι πολέμου που συνεργάστηκαν με τους κομμουνιστές που τους συνέλαβαν στην Κορέα μπορεί να αντιμετωπίσουν την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας». 

Οι καναδοί ιστορικοί διαπιστώνουν επιπλέον ότι ορισμένα από τα στοιχεία που περιλαμβάνονταν στις ομολογίες δεν ήταν δυνατόν να τα γνωρίζουν οι Κινέζοι για να τα υποβάλουν στους αιχμαλώτους.

Μια ιστορία χωρίς τέλος

Το εντυπωσιακό σ' αυτό το θρίλερ προπαγάνδας και αντιπροπαγάνδας που διεξάγεται εδώ και μισό αιώνα, είναι ότι ακόμα και σήμερα διατηρείται τόσο έντονη η αντιπαράθεση. Οι δυο καναδοί ιστορικοί που τόλμησαν να τα βάλουν με την επίσημη δυτική άποψη δέχτηκαν σειρά επιθέσεων, μέχρι και προσωπικές ύβρεις και συκοφαντίες. Κυρίως, όμως, επιχειρήθηκε να αποσιωπηθεί η έρευνα και τα συμπεράσματά τους. 

Σε διπλανή στήλη φιλοξενούμε την περιγραφή αυτής της εκστρατείας από τον ίδιο τον καθηγητή Στίβεν Εντικοτ προς τους αναγνώστες του «Ιού». Ενδιαφέρον έχει ότι, σχεδόν ταυτόχρονα με την έκδοση του βιβλίου, τον Ιανουάριο του 1998, δημοσιεύθηκαν από τη συντηρητική ιαπωνική εφημερίδα «Σανκέι Σιμπούν» δώδεκα ντοκουμέντα από τα σοβιετικά αρχεία, τα οποία προβλήθηκαν ως απόδειξη ότι ο βακτηριολογικός πόλεμος ήταν χαλκευμένος από την κινεζική προπαγάνδα.

Αφήνοντας κατά μέρος τα «τεχνικά» στοιχεία της αποκάλυψης που θυμίζουν περισσότερο διαρροή μέσω μυστικών υπηρεσιών, παρά επιστημονική έρευνα (τα έγγραφα δεν έχουν στοιχεία, και έχουν αντιγραφεί στο χέρι, από κάποιον ανώνυμο Ρώσο, ο οποίος τα διοχέτευσε στους Ιάπωνες!), ακόμα και η ουσία τους δεν ανατρέπει τις αποκαλύψεις των Εντικοτ και Χάγκερμαν. 

Τα έγγραφα αυτά αναφέρονται στη διαμάχη των επιγόνων του Στάλιν, την επαύριο του θανάτου του, το 1953, και ειδικά στη διαμάχη των δύο υπευθύνων ασφαλείας του καθεστώτος, του Μπέρια και του Ιγκνάτιεφ. Ο πρώτος κατηγορεί τον δεύτερο ότι βοήθησε τους Κινέζους στις καταγγελίες για το βιολογικό πόλεμο που έθεσαν σε εφαρμογή οι ΗΠΑ και παρέσυρε την ηγεσία της ΕΣΣΔ. Ο Μπέρια πέτυχε την απομάκρυνση του Ιγκνάτιεφ, αλλά πολύ γρήγορα «εκκαθαρίστηκε» κι αυτός. Η ΕΣΣΔ εξακολούθησε να υποστηρίζει τις κινεζικές καταγγελίες μέχρι το 1969, όταν αναθερμάνθηκαν οι σχέσεις Μόσχας-Ουάσιγκτον, ενώ είχε βαθύνει ήδη το σινοσοβιετικό σχίσμα.

Εξίσου παράξενη με αυτή την «αιφνίδια» ανακάλυψη των σοβιετικών εγγράφων είναι και η απουσία οποιασδήποτε διπλωματικής ενέργειας των Αμερικανών να πείσουν τους Ρώσους να ανοίξουν κανονικά στην επιστημονική ιστορική έρευνα αυτά τα αρχεία. 

Περιττό να προσθέσουμε ότι οι Αμερικανοί εξακολουθούν να αρνούνται την πρόσβαση και σε δικά τους κρίσιμα αρχεία, ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζουν ότι καταστράφηκαν για λόγους ασφαλείας ορισμένα κρίσιμα ντοκουμέντα.

(Ελευθεροτυπία, 4/11/2001)