«ΕΡΓΑ» ΣΤΟ ΠΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ

Ο αργός θάνατος ενός πάρκου

1. / 2.   

Οταν, πριν από μερικές ημέρες, διαδηλωτές ξήλωσαν τα κάγκελα που φράζουν τις εισόδους του Πεδίου του Αρεως, κάποια κανάλια έσπευσαν να προβάλουν το «βίαιο» θέαμα, συνοδεύοντάς το με τα τετριμμένα σχόλια περί «βανδαλισμών» των πανταχού παρόντων «γνωστών-αγνώστων».
 

Σπάνια έχουμε συναντήσει τέτοια αντιστροφή της πραγματικότητας: αφενός γιατί κατά την ανοιχτή συνέλευση των κατοίκων που προηγήθηκε είχε τεθεί ρητά το ζήτημα της συμβολικής απελευθέρωσης των εισόδων του πολύπαθου πάρκου από τα κάγκελα που τις κατάργησαν. Αφετέρου, και κυρίως, γιατί το Πεδίον του Αρεως υφίσταται εδώ και χρόνια συστηματικούς βανδαλισμούς από κάποιους γνωστούς-άγνωστους παράγοντες, κρατικούς και μη, που, αυτοί, έχουν τον τρόπο να παραμένουν αόρατοι στα σχετικά ρεπορτάζ της πλειονότητας των ΜΜΕ.

Κάγκελα παντού

Είναι βέβαιο ότι η απόφαση να ζωστεί το Πεδίον του Αρεως με τσιμέντο και κάγκελα στάθηκε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Εξίσου σαφές είναι ότι τα κάγκελα έχουν αναχθεί σε βασικό εργαλείο των επεμβάσεων που τα τελευταία χρόνια επιδιώκουν να αλλάξουν τη λειτουργία του κέντρου της Αθήνας, μετατρέποντάς το σε ζώνη προκαθορισμένης και ελεγχόμενης χρήσης. Οπως και να έχει, και ανεξάρτητα από τις διαφορετικές κάθε φορά προφάσεις για τη δικαιολόγηση της νεόκοπης αυτής πρακτικής (λόγοι «αισθητικής», ασφάλειας, αποθάρρυνσης της παράνομης στάθμευσης κ.ο.κ.), τα κάγκελα εθίζουν τους κατοίκους σε εικόνες που παραπέμπουν αυτομάτως σε φυλακή, εξοικειώνοντάς τους με απαγορεύσεις που σχετίζονται άμεσα με την ελευθερία των κινήσεών τους στο δημόσιο χώρο. 

Κάγκελα λοιπόν στα πεζοδρόμια, κάγκελα και στους λιγοστούς χώρους πρασίνου. Στο Λόφο του Φιλοπάππου οι κάτοικοι αντέδρασαν πρώτοι, ρίχνοντας τμήματα της περίφραξης και προχωρώντας σε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων κατά των έργων που συνεχίζονται ερήμην τους. Ακολούθησαν τα έργα «ανάπλασης» του Πεδίου του Αρεως: τοποθετήθηκε η σχετική πινακίδα και, σιωπηρά, χωρίς προηγούμενη ενημέρωση των ενδιαφερομένων, άρχισε να υψώνεται γύρω από το πάρκο μια τσιμεντένια μάντρα με ψηλά σιδερένια κάγκελα. Οι είσοδοι συρρικνώθηκαν από δεκαπέντε σε τέσσερις, ενώ για να πραγματοποιηθεί το έργο κόπηκαν σε αρκετά σημεία δέντρα και ξεριζώθηκαν οι πυκνοί θάμνοι που επί δεκαετίες αποτελούσαν τη θαυμάσια φυσική περίφραξη του πάρκου. 

Ταυτόχρονα, και για αδιευκρίνιστους λόγους, άρχισαν οι εργασίες διάνοιξης δύο κεντρικών οδικών αξόνων στο εσωτερικό του. Την ώρα λοιπόν που η πρόσβαση του πάρκου γινόταν εξαιρετικά δυσχερής, υποχρεώνοντας τους περιοίκους να περπατήσουν επί ώρα προκειμένου να βρουν κάποια είσοδο, υγιή δέντρα, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, βαφτίζονταν θάμνοι και κόβονταν για να επεκταθούν δύο ήδη υπάρχοντες δρόμοι. Και όλα αυτά, την ώρα που το πάρκο πεθαίνει αργά αλλά σταθερά, καθώς οι αρμόδιοι αδιαφορούν, ρίχνοντας το μπαλάκι ο ένας στον άλλον για όσα επιεικώς απαράδεκτα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια σε έναν από τους ελάχιστους χώρους πρασίνου του κέντρου της πόλης.

Οι τελευταίες εξελίξεις ήταν λογικό να προκαλέσουν την ανησυχία της Επιτροπής Αγώνα για την Προστασία του Πεδίου του Αρεως, τη δραστήρια επιτροπή που έχουν συγκροτήσει από το 1998 κάτοικοι της περιοχής στην προσπάθειά τους να προλάβουν την περαιτέρω καταστροφή του πάρκου. Εκπρόσωποι των περιοίκων κατέθεσαν αμέσως αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, εξασφαλίζοντας την έκδοση προσωρινής διαταγής, βάσει της οποίας σταματά μέχρι την κοινοποίηση της τελικής απόφασης του δικαστηρίου «κάθε πράξη υλοτομίας, εκρίζωσης και γενικά φθοράς παντός δέντρου, θάμνων και φρύγανων εντός του Αλσους του Πεδίου του Αρεως» (19/12/2002).

Στη συνέχεια συγκλήθηκε γενική συνέλευση των κατοίκων. «Να σηκωθούμε από τους καναπέδες μας και να διεκδικήσουμε την ανάσα μας», διαβάζουμε στο τρικάκι που καλούσε τους περιοίκους στην ανοιχτή αυτή συγκέντρωση (19/1/2003).

Περιττό να σημειωθεί ότι από τη συνέλευση έλειπε, παρ' ότι είχε προσκληθεί, η επικεφαλής της υπερνομαρχίας Φώφη Γεννηματά, στη δικαιοδοσία της οποίας ανήκει το Πεδίον του Αρεως, και η οποία έχει ενημερωθεί αναλυτικά για τα αιτήματα των περιοίκων (με δύο επιστολές της Επιτροπής, το Νοέμβριο και το Δεκέμβριο του 2002). 

Προς τι, όμως, όλα αυτά; Ποιος εντέλει ο λόγος για σχεδιασμούς που υποβαθμίζουν το πάρκο, τη στιγμή που τα κονδύλια που ήδη δαπανώνται για την αμφιλεγόμενη «ανάπλασή» του θα μπορούσαν κάλλιστα να καλύψουν πάγιες ανάγκες του σε καθαριότητα, φροντίδα των φυτών, αντικατάσταση των κατεστραμμένων πάγκων κ.ο.κ.;

Συζητώντας με περιοίκους και μέλη της Επιτροπής, αντιλαμβανόμαστε ότι όσοι παρακολουθούν επί χρόνια τις εξελίξεις στην περιοχή φοβούνται ότι πίσω από τις νέες πρωτοβουλίες δύσκολα καλύπτεται μια διάθεση περαιτέρω ιδιωτικοποίησης του πάρκου. 

Νέα σχέδια, νέοι φόβοι

«Τον τελευταίο καιρό, σε συνεργασία με το (όπως φαίνεται μόνο κατ' όνομα) υπουργείο Περιβάλλοντος, με τρόπο αδιαφανή και κατά παράβαση κάθε αρχής δημοκρατικού προγραμματισμού και συμμετοχικού σχεδιασμού, η νομαρχία ανακοίνωσε μια σειρά νέων καταστροφικών για το πάρκο επεμβάσεων», σημείωνε η Επιτροπή πριν από λίγους μήνες. Και διευκρίνιζε:


«Συγκεκριμένα, σχεδιάζεται η μονιμοποίηση και νομιμοποίηση της χρήσης του πάρκου από τα μηχανοκίνητα τροχοφόρα με την κατασκευή πλήρως ιεραρχημένου οδικού δικτύου μέσα στο πάρκο, με βάση δύο διασταυρούμενους κυκλοφοριακούς άξονες. Για την πραγματοποίηση μάλιστα αυτού σχεδιάζεται η καταστροφή πρασίνου με το πρόσχημα της αντικατάστασής του με ανθεκτικά φυτά. Ακόμα, σχεδιάζεται η μονιμοποίηση των εμπορικών εκθέσεων με την κατασκευή μόνιμων εκθετηρίων, παρά τις κατά καιρούς υποσχέσεις που είχαν εκφραστεί για απομάκρυνσή τους. Επίσης σχεδιάζεται ο περιορισμός των εισόδων του πάρκου για τους πεζούς (από περισσότερες από 15 που είναι σήμερα σε 4 μόνο) με αποτέλεσμα να γίνεται δυσκολότερη η πρόσβασή του και η διέλευση των πεζών διά μέσου του πάρκου. Τέλος, εκφράζεται η βούληση για εγκατάσταση και νέων δραστηριοτήτων μέσα στο πάρκο (δεύτερο θέατρο κ.λπ.) με στόχο τη δημιουργία και νέων εσόδων για τα κρατικά ταμεία και κερδών στους αντισυμβαλλομένους». 

Είναι προφανές ότι οι περισσότεροι από τους φόβους που διατύπωσαν εγκαίρως τα μέλη της Επιτροπής για την Προστασία του Πεδίου του Αρεως έμελλε πολύ σύντομα να αποδειχθούν βάσιμοι. Ούτως ή άλλως, τόσο η ένταξη των εργασιών «ανάπλασης» του πάρκου στο ομώνυμο πρόγραμμα του ΥΠΕΧΩΔΕ ενόψει του 2004 («Αναπλάσεις»), όσο και η ιεράρχηση των ίδιων των σχεδιαζόμενων επεμβάσεων (η πρόταξη δηλαδή της διάνοιξης των δρόμων και του κλεισίματος των εισόδων), γεννούν πολλά ερωτηματικά για την τύχη που επιφυλάσσεται στο πάρκο και την περιοχή γύρω από τον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Καθώς δεν υπάρχει καμία επίσημη ενημέρωση για το ζήτημα, το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι, όπως προβλέπεται στο Επιχειρησιακό Σχέδιο Ολυμπιακής Προετοιμασίας του Δήμου, στους «ανοιχτούς χώρους» που θα «παραχωρηθούν για τη στάθμευση αυτοκινήτων και λεωφορείων» τον καιρό των Ολυμπιακών Αγώνων περιλαμβάνεται και «τμήμα του δρόμου που εφάπτεται του Κλειστού Γυμναστηρίου του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου και οδηγεί στο Αλσος».

Το δεδομένο αυτό, μαζί με το γεγονός ότι τις ημέρες εκείνες θα απαγορεύεται η στάθμευση αυτοκινήτων στην οδό Ευελπίδων (έξω από τον Πανελλήνιο), συνιστούν ενδείξεις ότι, αν μη τι άλλο, ο Πανελλήνιος έχει να διαδραματίσει κάποιο συγκεκριμένο ρόλο (ενδεχομένως ως προπονητήριο) τον καιρό των Ολυμπιακών, επομένως τμήμα του πάρκου πρόκειται να χρησιμοποιηθεί ως πάρκινγκ. 

«Αναπλάσεις»...

Οπως και να έχει, η ενημέρωση για τους σχεδιασμούς που κρίνουν το μέλλον του Πεδίου του Αρεως υπήρξε ανέκαθεν ελλιπής, ενώ η ασάφεια που χαρακτήριζε πάντοτε το νομικό καθεστώς του διευκόλυνε κατά καιρούς τις εμπλεκόμενες υπηρεσίες του Δημοσίου ή της τοπικής αυτοδιοίκησης να προφασίζονται αναρμοδιότητα, όταν είχαν να αντιμετωπίσουν τις διαμαρτυρίες των κατοίκων της περιοχής. 

Πάντως, από το 2000, η αρμοδιότητα για τη συντήρηση και εκμετάλλευση του πάρκου ανήκει στη νομαρχιακή αυτοδιοίκηση Αθηνών-Πειραιώς, στην οποία μεταβιβάστηκε με προεδρικό διάταγμα (Π.Δ. 98/2000 «περί καταργήσεως του ΕΤΜΟΑ»), ενώ μέχρι τότε βρισκόταν στην ευθύνη του Ειδικού Ταμείου Μόνιμων Οδοστρωμάτων Αθηνών (ΕΤΜΟΑ), υπηρεσίας του υπουργείου Περιβάλλοντος. Σήμερα, το πάρκο ανήκει στην υπερνομαρχία, τα έργα της «ανάπλασής» του εκπορεύονται από το ΥΠΕΧΩΔΕ, ενώ οι ελάχιστοι εναπομείναντες υπάλληλοί του συνεχίζουν να μισθοδοτούνται από το ΕΤΜΟΑ. Στο κλίμα αυτό, ο Φώτης Κουβέλης υποστήριξε σε πρόσφατη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Αθήνας τη μεταβίβαση της διαχείρισης του πάρκου στις αρμοδιότητες του δήμου.

Η ύπαρξη προβλήματος με τις αλληλοεπικαλυπτόμενες αρμοδιότητες και τις λίγο-πολύ αδιαφανείς αποφάσεις που σχετίζονται με το Πεδίο του Αρεως επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά στη Βουλή, όπου το ζήτημα έφτασε προ ημερών ύστερα από τρεις διαδοχικές ερωτήσεις βουλευτών του ΣΥΝ (η πρώτη του Φώτη Κουβέλη, που κατατέθηκε στις 17/12 και οι δύο επόμενες της Μαρίας Δαμανάκη, 23/12 και 28/1). Μεταφέροντας τις ανησυχίες των περιοίκων, οι δύο βουλευτές αναφέρθηκαν στον περιορισμό της ελεύθερης πρόσβασης στο πάρκο, αλλά και στη διάνοιξη δρόμων στο εσωτερικό του («η εικόνα προσομοιάζει περισσότερο σε αεροδιάδρομο και όχι σε δρόμο περιπάτου», σημείωνε χαρακτηριστικά η Μαρία Δαμανάκη). 

Απαντώντας, η υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Βάσω Παπανδρέου ξεκαθάρισε ότι το υπουργείο της «στα πλαίσια της προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες συμπεριέλαβε στο πρόγραμμά του "Αναπλάσεις" και την ανάπλαση υπαρχόντων μεγάλων χώρων πρασίνου, συμπεριλαμβανομένου και του Πεδίου του Αρεως, χρηματοδοτώντας και εκτελώντας διάφορα έργα» και υποστήριξε ότι «η μελέτη και η εκτέλεση έργων στο Πεδίο του Αρεως γίνονται από το ΥΠΕΧΩΔΕ βάσει κατευθύνσεων της Διευρυμένης Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Αθηνών-Πειραιώς και στηρίζονται κυρίως σε χρόνια αιτήματα των κατοίκων των γύρω περιοχών».

Στην ίδια τοποθέτησή της, η κυρία Παπανδρέου ανέφερε ότι λόγοι ασφάλειας και σωστής φύλαξης επιβάλλουν τον περιορισμό των εισόδων του σε πέντε, ενώ για θέματα που σχετίζονται με τις «άλλες υπάρχουσες χρήσεις του (θέατρο Αλσους, Green Park, μικροπωλητές, παράνομες σταθμεύσεις κ.ο.κ.)» παρέπεμψε τους ενδιαφερομένους στη νομαρχιακή αυτοδιοίκηση, στην αρμοδιότητα της οποίας ανήκει η διαχείριση του πάρκου (14/1/2003). 

Αξίζει να σημειωθεί ότι, απαντώντας στη δεύτερη κατά σειρά ερώτηση της Μαρίας Δαμανάκη, η υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ Ροδούλα Ζήση επανέλαβε στις 31/1 τα περί «κατευθύνσεων της νομαρχιακής αυτοδιοίκησης» και ικανοποίησης «χρόνιων αιτημάτων των κατοίκων των γύρω περιοχών», αναφέρθηκε ωστόσο σε επτά εισόδους που θα μείνουν ανοιχτές και οι οποίες κατά μέσον όρο δεν απέχουν περισσότερο από 300 μέτρα η μία από την άλλη. 

(Κατά έναν παράδοξο τρόπο, η ίδια «κατά μέσον όρο» απόσταση είχε αναφερθεί από την υπουργό και στην προηγούμενη φάση, οπότε οι προβλεπόμενες είσοδοι ήταν λιγότερες.) Από τις δηλώσεις αυτές προκύπτει ότι οι τελευταίες κινητοποιήσεις των περιοίκων αύξησαν «μαγικά» τον αριθμό των εισόδων του πάρκου, καθώς και ότι παραμένει άλυτο το πρόβλημα με τις αρμοδιότητες των φορέων που εμπλέκονται στη διαχείρισή του.

Σύμφωνα με ρητή καταγγελία της Μαρίας Δαμανάκη, η υπερνομαρχία δεν γνώριζε τα έργα του ΥΠΕΧΩΔΕ που βρίσκονται σε εξέλιξη, ενώ το γραφείο της κυρίας Γεννηματά διαβεβαίωσε τη βουλευτή ότι η υπερνομαρχία «προγραμματίζει δικά της έργα» στο πάρκο. Εξίσου εύγλωττο είναι το γεγονός ότι μόνο μετά τις συνεχείς αυτές πιέσεις φιλοτιμήθηκαν οι αρμόδιοι του ΥΠΕΧΩΔΕ να καταθέσουν στη Βουλή τα σχέδια του προγράμματος «ανάπλασης», το οποίο, όπως υποστηρίζουν, θα έχει ολοκληρωθεί τον ερχόμενο Ιούνιο. 

...και αυθαιρεσίες

Αν σήμερα τα κάγκελα, η δραστική μείωση των εισόδων και η διάνοιξη δρόμων εμφανίζονται ως τα κύρια προβλήματα του Πεδίου του Αρεως, μια παλιά αμαρτία που επιδεινώνεται με το πέρασμα του χρόνου παραμένει η σοβαρότερη ίσως πληγή του: Ο λόγος για το σκάνδαλο του Πανελλήνιου Γυμναστικού Συλλόγου, ο οποίος, παρά τις διαπιστωμένες παρανομίες του, παραμένει στο απυρόβλητο, έχοντας εξασφαλίσει την ατιμωρησία που του παρέχει η σιωπηρή συναίνεση ενός ευρύτατου πολιτικού φάσματος.

«Η υπόθεση των αυθαίρετων κτιρίων του Πανελληνίου είναι μια ιστορία που καταδεικνύει σε όλο της το μεγαλείο την αυθαιρεσία, τη διαπλοκή και διαφθορά που επικρατεί στο ελληνικό κράτος και κατεξευτελίζει κάθε έννοια νομιμότητας, "κράτους δικαίου" και δημοκρατίας», σημειώνει σχετικά η Επιτροπή Αγώνα .

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:

*Η υπόθεση ξεκινά το 1988, όταν η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου, με τη σύμφωνη γνώμη του ΥΠΕΧΩΔΕ, παραχωρεί στον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο τη χρήση 5,6 γειτονικών στρεμμάτων για τις ανάγκες των αθλητικών του εγκαταστάσεων, δεσμεύοντάς τον να μην πειράξει το πράσινο που υπήρχε στην έκταση αυτή. (Με αλλεπάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις, το πάρκο είχε κηρυχθεί από το 1900 «κοινόχρηστος χώρος», υπαγόμενος από το 1930 σε ειδική κρατική προστασία, ενώ το 1977 η τότε κυβέρνηση χαρακτήρισε τον Πανελλήνιο «χώρο κοινόχρηστων αθλητικών εγκαταστάσεων»).

*Προς το τέλος του '90, κι ενώ πλέον την προεδρία του Πανελληνίου έχει αναλάβει ο Μίνως Κυριακού, στα σχέδια «αναβάθμισης» του εν λόγω αθλητικού συλλόγου εντάσσεται και η κατασκευή νέων κτισμάτων, καθώς και η «βελτίωση» και ο «εκσυγχρονισμός» των παλαιότερων εγκαταστάσεων (στέγαστρο στο κολυμβητήριο κ.ο.κ.).

*Καθώς οι εργασίες ανέγερσης των νέων κτισμάτων αλλά και οι επεμβάσεις στα προϋπάρχοντα δεν διέθεταν άδεια, στο διάστημα 1998-2001 διενεργούνται στον Πανελλήνιο επανειλημμένες αυτοψίες (στα χέρια μας έχουμε πέντε) από τη Διεύθυνση Πολεοδομίας του Δήμου Αθηναίων (Τμήμα Αυθαιρέτων), που διαπιστώνουν την αυθαιρεσία και ζητούν από το αστυνομικό τμήμα Κυψέλης την άμεση διακοπή των εργασιών στα συγκεκριμένα κτίσματα, τα οποία κρίνονται κατεδαφιστέα. 

*Η συνέχεια δεν υπήρξε ιδιαίτερα ενθαρρυντική για τους πολίτες που αγωνίζονται για τη σωτηρία του Πεδίου του Αρεως: η ανέγερση των αυθαιρέτων προχώρησε ανενόχλητη, ενώ ο δήμος προφασίστηκε ότι δεν διαθέτει συνεργεία για την κατεδάφισή τους. (Οπως σημειώνουν μέλη της Επιτροπής, ήταν η εποχή που τα συνεργεία του ασχολούνταν με την κατεδάφιση του διατηρητέου κτιρίου του Φιξ.) 

Απαντώντας σε ερώτηση των τότε βουλευτών του ΣΥΝ Σπύρου Δανέλλη και Στέλλας Αλφιέρη, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Μ. Χρυσοχοΐδης υπογράμμιζε στις 2/3/2000 ότι η αρμόδια υπηρεσία του υπουργείου του διενήργησε σε δύο περιπτώσεις έλεγχο στον Πανελλήνιο (4/11/1998 και 10/2/2000) και ότι και οι δύο έλεγχοι διαπίστωσαν εκτέλεση οικοδομικών εργασιών χωρίς άδεια, με αποτέλεσμα να υποβληθούν μηνύσεις κατά των υπευθύνων.

«Προς τις υπηρεσίες μας», κατέληγε η τοποθέτηση του υπουργού, «δόθηκαν πρόσθετες εντολές και οδηγίες, τόσο για την εντατικοποίηση της αστυνόμευσης, όσο και για την τήρηση διακοπής των οικοδομικών εργασιών στις εγκαταστάσεις του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου». Και ως προς την «τήρηση της διακοπής των εργασιών», η αποτελεσματικότητα του υπουργείου φάνηκε το αμέσως επόμενο διάστημα, κατά το οποίο τα αυθαίρετα του Πανελληνίου ολοκληρώθηκαν δίχως πρόβλημα. Ως προς την «αστυνόμευση», ο κ. Χρυσοχοΐδης είχε κάνει ήδη σαφές πώς αντιλαμβάνεται το ζήτημα της ασφάλειας του πάρκου, όταν στην ίδια απάντησή του επαιρόταν ότι «κατά το παρελθόν έτος, από το Πεδίον του Αρεως και την εγγύς περιοχή προσήχθησαν για έλεγχο 1.765 άτομα, στην πλειοψηφία τους αλλοδαποί»... 

Δεν έχει νόημα να σταθούμε στην απίστευτη γραφειοκρατική ανταλλαγή εγγράφων μεταξύ δήμου, νομαρχίας και υπουργείου σχετικά με τα αυθαίρετα του Πανελληνίου και τη διατεταγμένη αλλά συνεχώς αναβαλλόμενη κατεδάφισή τους. Σημειώνουμε απλώς τι απάντησε η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου στον Συνήγορο του Πολίτη σχετικά με τις αιτιάσεις των πολιτών, σύμφωνα με τις οποίες κόπηκαν δέντρα κατά τις εργασίες κατασκευής των αυθαιρέτων του Πανελληνίου. (Θυμίζουμε ότι η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου είναι εκείνη που παραχώρησε τα 5,6 στρέμματα στον Πανελλήνιο με την προϋπόθεση να μην πειραχθεί το πράσινο.): «Δεν υπάρχει δυνατότητα να διαπιστωθεί η καταγγελθείσα κοπή δέντρων, αφού δεν είχε γίνει καταγραφή του ενυπάρχοντος πρασίνου κατά την έναρξη του χρόνου της παραχώρησης» (5/10/2001).

Χρήματα λοιπόν δεν υπάρχουν για να κατεδαφιστούν τα αυθαίρετα, τα πρόστιμα (41.467 ευρώ) για τις παρανομίες δεν εισπράττονται, αφού ο δικαστικός επιμελητής ψάχνει και δεν βρίσκει κινητή ή ακίνητη περιουσία του Πανελληνίου, και τα κομμένα δέντρα δεν μετρήθηκαν εγκαίρως.

Στο κλίμα αυτό της απόλυτης ασυδοσίας, η προοπτική των Ολυμπιακών, υπεύθυνη ούτως ή άλλως για την ήδη επιχειρούμενη «ανάπλαση» του πάρκου, προκαλεί μαύρες σκέψεις για όσα το περιμένουν στο άμεσο μέλλον. Μοναδική του ελπίδα η συνέχιση της κινητοποίησης των περιοίκων του.

(Ελευθεροτυπία, 9/2/2003)