Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΞΗΡΟΥ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 25 ΧΡΟΝΙΑ

Ο Σάββας και ο Χέρμαν

1. / 2.   

Την ίδια «τύχη» με τον Σ. Ξηρό είχε και ο Χ. Φάιλινγκ πριν από 25 χρόνια. Φαίνεται ο κ. Διώτης έχει μελετήσει την ιστορία του γερμανού υποψήφιου βομβιστή και υιοθέτησε τις μεθόδους ανάκρισής του στην εντατική.
 

Πριν από έναν ακριβώς χρόνο, η βόμβα έσκαγε στα χέρια του Σάββα Ξηρού και ο ίδιος οδηγούνταν βαριά τραυματισμένος στο νοσοκομείο και στην ανάκριση. Τη βδομάδα που πέρασε επιχειρήθηκε στο δικαστήριο η ανάπλαση εκείνης της περιόδου. Δύσκολο εγχείρημα, γιατί η υπόθεση είναι φορτισμένη και από τις δύο πλευρές. 

Αν επιβεβαιωθεί ο ισχυρισμός των ανακριτικών αρχών ότι όλα έγιναν σύννομα και τυπικά, τότε εκτίθενται ορισμένοι κατηγορούμενοι για τη 17Ν ως αυτό που περιέγραφαν πέρυσι τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης: ως μια παρέα αλληλοκαρφωνόμενων και ανυπόληπτων προσώπων, ανάξιων ακόμα και για την ιδιότητα του «σοβαρού τρομοκράτη».

Αν όμως τεκμηριωθεί ο ισχυρισμός της υπεράσπισης ότι υπήρξαν σοβαρές παραβιάσεις δικονομικών κανόνων και ότι εκβιαστικά αποσπάστηκαν ομολογίες και κατασκευάστηκαν κατηγορίες, τότε καταρρέει μεγάλο μέρος του παραπεμπτικού βουλεύματος, το οποίο στηρίχτηκε στην ομολογία του Ξηρού, που με τη σειρά της προκάλεσε και άλλες ομολογίες, που έχουν κι αυτές αργότερα ανακληθεί. 

Η δίκη έχει πάρει ήδη το δρόμο της. Το δικαστήριο θα αποφανθεί. Ομως, η υπόθεση αυτή υπερβαίνει την απλή εξιχνίαση της εγκληματικής δράσης της οργάνωσης 17Ν.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για την επαναφορά του «προαιώνιου» διλήμματος της συντεταγμένης ανθρώπινης εξουσίας: όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αυτό που θεωρούμε κάθε φορά ως τη μεγαλύτερη απειλή για την κοινωνία (εν προκειμένω την τρομοκρατία), έχουμε το δικαίωμα να παρακάμπτουμε τα ισχύοντα (νόμους, διαδικασίες, ηθική) προκειμένου να έχουμε άμεσα αποτελέσματα;

Πριν από 25 χρόνια, μια άλλη βόμβα έσκαγε στα χέρια του υποψήφιου δράστη βομβιστικής απόπειρας. Ηταν στη Γερμανία, 23 Ιουνίου 1978. Σε εκείνη την περίπτωση τα τραύματα ήταν ακόμα βαρύτερα και ο ακρωτηριασμός πολύ πιο επώδυνος. Ομως και σε κείνη την περίπτωση ακολουθήθηκαν κάποιες μέθοδοι που θυμίζουν έντονα το περσινό καλοκαίρι. Και ίσως φωτίζουν πλευρές που ακόμα και σήμερα παραμένουν σκοτεινές. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι αναλογίες μεταξύ των δύο περιπτώσεων δεν είναι λίγες: 

- Ο βαριά τραυματισμένος άντρας έγινε αμέσως αντικείμενο ανάκρισης.

- Ουδέποτε συνελήφθη, με τον τυπικό, νόμιμο τρόπο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπέστη όσα προβλέπονται για τους συλλαμβανόμενους.

- Τα φάρμακα που απαιτήθηκαν από τη βαριά κατάστασή του επέδρασαν στην αντιληπτική του ικανότητα. Αυτό δεν αποθάρρυνε αλλά διευκόλυνε τους ανακριτές.

- Για μέρες πολλές παρεμποδίστηκε να τον προσεγγίσει ο συνήγορος της επιλογής του.

- Δεν ενημερώθηκε ο κρατούμενος για τα δικαιώματά του και φυσικά ποτέ δεν τα άσκησε. Αφέθηκε στη φροντίδα των ανακριτών του. 

- Από την απολογία του ενοχοποιήθηκαν τουλάχιστον δύο άλλα πρόσωπα, εκ των οποίων το ένα ήταν η σύντροφός του.

Η βόμβα στα χέρια του Χέρμαν

Επειδή τα ζητήματα αυτά είναι λεπτά και έχουν τη φόρτιση που περιγράψαμε θα καταφύγουμε σε μια πηγή που δεν είναι δυνατόν να κατηγορηθεί ως μεροληπτική υπέρ των τρομοκρατών. Πρόκειται για το γερμανικό περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ», το οποίο εκείνη την περίοδο του «γερμανικού φθινοπώρου» είχε πλήρως ταυτιστεί με την πολιτική της σκληρής αντιμετώπισης των υπόπτων, τα έκτακτα μέτρα, τα «λευκά κελιά». 

Μεταφέρουμε στη συνέχεια όσα αναφέρει το «Σπίγκελ» στο τεύχος 24/11/80, με τον τίτλο «Κάτω απ' τις φτερούγες». Ο υπότιτλος προϊδεάζει: 

«Ενας άντρας χωρίς πόδια και μάτια βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Καταπολέμηση της τρομοκρατίας με κάθε τίμημα;»

Και το άρθρο συνεχίζει:

* Η ψεύτικη γενειάδα, τα γυαλιά με τους καθρέφτες και η κρεμαστή τσάντα ήταν έτοιμα. Εφόδια για μια μεταμφίεση σε ταχυδρομικό υπάλληλο. *Ο Χέρμαν Φάιλινγκ, 26 χρόνων, είχε βάλει το εισιτήριο για το Μόναχο και ένα χάρτη της πόλης στις αποσκευές του. Το τρένο θα έφευγε σε δύο ώρες.

*Ο Φάιλινγκ βρισκόταν εκείνο το πρωί στο φοιτητικό του δωμάτιο, στη Χαϊδελβέργη, και ξετύλιγε ακόμα μία φορά τη συσκευασία του πακέτου που επρόκειτο να μεταφέρει στο Μόναχο. Το περιεχόμενο του πακέτου; Εκρηκτική ύλη σε κυλινδρική μορφή, δύο πυροκροτητές, μπαταρίες, ένας διακόπτης και ένας επιβραδυντής.

*Ηθελε να ελέγξει πόσος χρόνος μεσολαβεί από το άνοιγμα του διακόπτη μέχρι την έκρηξη. Νομίζει ότι το ηλεκτρικό κύκλωμα είναι κομμένο, συνδέει τους ακροδέκτες και το μείγμα εκρήγνυται. Η έκρηξη του συνθλίβει και τα δύο πόδια, καταστρέφει τα μάτια του και γεμίζει εγκαύματα το κορμί του.

*Η σπιτονοικοκυρά του, Μαριάνε Μπάγερ, η οποία μένει στον επάνω όροφο, αισθάνεται μια «ισχυρή έκρηξη», που «κυριολεκτικά την τινάζει από την καρέκλα της».

*Στο νοσοκομείο ακρωτηριάζονται και τα δύο πόδια του, λίγο κάτω από τη λεκάνη, και του εξορύσσονται και οι δύο οφθαλμοί.

*Αυτές τις μέρες -παρατηρεί το γερμανικό περιοδικό- θα τοποθετηθεί ο τυφλός και ακρωτηριασμένος άντρας στο εδώλιο του δικαστηρίου της Φραγκφούρτης. Δεν είναι δυνατόν να του επιβληθεί ποινή. Ολες τις ελευθερίες τις οποίες μπορεί να αφαιρέσει ένα δικαστήριο σε κάποιον άνθρωπο, τις έχει στερηθεί ο Φάιλινγκ για πάντα, ήδη πριν βγει η δικαστική απόφαση.

Πρόκειται για την πρώτη δίκη στη Γερμανία εναντίον ενός τέτοιου ανθρώπου. Τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι αστυνομικοί υπάλληλοι και οι εισαγγελείς για να αποσπάσουν τη βάση της κατηγορίας, καθώς και από μόνο του το γεγονός ότι ασχολείται με αυτήν το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, σημαδεύει το ναδίρ της εφαρμογής του δικαίου στην Ομοσπονδιακή Γερμανία.

«Αντίκειται στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια η μετατροπή του ανθρώπου σε απλό αντικείμενο κρατικής χειραγώγησης» έλεγε μια σημαντική απόφαση του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου το 1970. Στην περίπτωσή μας υπήρξε επί μήνες παραβίαση αυτού του θεμελιώδους δικαιώματος.

* 23 Ιουνίου 1978: Δεν έχουν περάσει ούτε 24 ώρες από την εγχείρηση, κατά την οποία αφαιρέθηκαν τα πόδια και οι οφθαλμοί του Φάιλινγκ. Ο βαριά τραυματίας παλεύει ακόμα με το θάνατο. 

Είναι συνδεδεμένος με πολυάριθμα σωληνάκια, τα οποία υποκαθιστούν τεχνητά τις σωματικές του λειτουργίες. Του παρέχουν τέσσερις αμπούλες Dipidolor. Σύμφωνα με το φαρμακευτικό λεξικό «το Dipidolor είναι ένα μορφινούχο παυσίπονο, το οποίο συνταγογραφείται μόνο σε ιδιαίτερα ισχυρούς πόνους... Σε ορισμένους ασθενείς προκαλεί μια ευφορία, δηλαδή ένα μη ρεαλιστικό αίσθημα ευεξίας, καθώς και το αίσθημα της ασφάλειας. Διευκολύνει τη διατύπωση σκέψεων, μια "θετική" αντίληψη της πραγματικότητας, καθώς και την (αρρωστημένη) μεταπήδηση από τη μια σκέψη στην άλλη». 

* Το μέσο λειτούργησε. Πιεσμένος από τους ανακριτικούς υπαλλήλους, ένας γιατρός πιστοποιεί το πρωί μετά την εγχείρηση ότι ο Φάιλινγκ είναι ικανός να δώσει κατάθεση. Ο ανώτερος εισαγγελέας του ομόσπονδου κρατιδίου Πέτερ Βέχσουνγκ, 36 ετών, αρχίζει τη δουλειά και βάζει τον ετοιμοθάνατο να μιλάει. Οπως θυμάται αργότερα ο Φάιλινγκ, το όνομα Βέχσουνγκ το είχε συνδυάσει με κάποιο δικηγόρο. Δεν μπορεί όμως να θυμηθεί ότι την πρώτη μέρα στο νοσοκομείο μίλησε μαζί του.

* Ο εισαγγελέας Βέχσουνγκ και οι βοηθοί του επισκέπτονται σχεδόν καθημερινά το κρεβάτι του αρρώστου. Δεν παίζει κανένα ρόλο η παράγραφος 136α του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, σύμφωνα με την οποία «δεν επιτρέπεται να παραβλάπτεται η ελευθερία της εκούσιας απόφασης και της εκούσιας τοποθέτησης του κατηγορουμένου». Ο Βέχσουνγκ παραλείπει ακόμα και την υποχρέωση που επιτάσσει ο νόμος να εξηγήσει στον ανακρινόμενο ότι έχει το δικαίωμα να αρνηθεί την κατάθεση. Το κάνει «για λόγους χρόνου», όπως παρατηρεί αργότερα στα πρακτικά της ανάκρισης.

* Ακολουθεί η επίσκεψη του ομοσπονδιακού εισαγγελέα. Εμφανίζεται και ο ομοσπονδιακός δικαστής. Ο αδυσώπητος τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι διωκτικές αρχές τον βαριά τραυματία έχει τις αιτίες του.

- Ο Χέρμαν Φάιλινγκ ήταν μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης «Επαναστατικοί Πυρήνες». Την εκρηκτική ύλη επρόκειτο να τοποθετήσει στο προξενείο της Αργεντινής στο Μόναχο -αφού πρώτα θα είχε βεβαιωθεί ότι το κτίριο άδειασε από ανθρώπους το σαββατόβραδο. Ηταν η εποχή του Παγκόσμιου Κυπέλου Ποδοσφαίρου και ο Φάιλινγκ ήθελε να διαμαρτυρηθεί εναντίον του καθεστώτος της Αργεντινής.

- Οι Επαναστατικοί Πυρήνες υπάρχουν από το 1973 και τοποθετούνται στο χώρο του λεγόμενου αντάρτικου πόλης. Μεταξύ των ενεργειών τους συγκαταλέγεται η διατάραξη της λειτουργίας του κράτους, για παράδειγμα με φάρσες για τοποθέτηση βομβών, η αχρήστευση των τηλεοπτικών συσκευών παρακολούθησης των δημόσιων χώρων (με χρωματισμό των φακών τους), αλλά ακόμα και βομβιστικές απόπειρες και εμπρησμοί εναντίον «φασιστικών και ιμπεριαλιστικών στόχων».

- Οι «Πυρήνες» διατηρούν ένα καλά οργανωμένο δίκτυο πληροφοριών, αλλά και παράνομα οπλοστάσια. Λειτουργούν σε υψηλό διανοητικό επίπεδο και τεχνικές γνώσεις.

- Το εγκληματικό διαμέτρημα της οργάνωσης έγινε σαφές το 1976, κατά τη θεαματική αεροπειρατεία στο Εντεμπε. Ο επικεφαλής του κομάντο των αεροπειρατών, που βρήκε το θάνατο κατά την αιματηρή καταστολή της αεροπειρατείας ήταν ο Βίλφριντ Μπέζε, ο γερμανός ηγέτης των Επαναστατικών Πυρήνων.

- Για πολλά χρόνια η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας είχε υποτιμήσει την επικινδυνότητα των Επαναστατικών Πυρήνων και δεν συνέλεγε καν στοιχεία γι' αυτούς, επειδή τους θεωρούσε άκακη ομάδα «τρομοκρατών για τα πανηγύρια». Η περίπτωση του Φάιλινγκ επέτρεπε επιτέλους στους διώκτες να κερδίσουν το χαμένο έδαφος στις έρευνες.

- Δεν έχασαν την ευκαιρία: Οι διαρκώς παρόντες ανακριτικοί υπάλληλοι ήταν τα μοναδικά πρόσωπα στα οποία είχε τη δυνατότητα να απευθυνθεί ο ανήμπορος Φάιλινγκ. Ωστόσο, από δικαστική άποψη αυτοί ήταν ταυτόχρονα οι αντίπαλοί του. Ο φοιτητής της γερμανικής φιλολογίας υπέστη τακτικά την εκβιαστική ανάκριση. Συνολικά 40 φορές. Το αποτέλεσμα ήταν 1.296 σελίδες χαρτί. Πολλά απ' αυτά, όσο ήταν δυνατόν να διασταυρωθούν, ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. 

* Οι ανακριτές έκρυψαν την πηγή τους στην Ανώτερη Σχολή Αστυνομίας του Μίνστερ. Παρά το γεγονός ότι ουδέποτε εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης για τον Φάιλινγκ, ο κρατούμενος απομονώθηκε εκεί από κάθε ανεπιθύμητη επαφή.

«Βρίσκομαι εντελώς κάτω από τις φτερούγες τους» δηλώνει ο Φάιλινγκ σε μια μαγνητοφωνημένη ιδιωτική συνομιλία και θεωρεί ότι πρέπει να είναι και ευγνώμων, εφόσον, «κάτω από άλλες συνθήκες, δεν θα είχα αυτή την εκπαίδευση για αναπήρους».

* Τον Οκτώβριο του 1978 ο Φάιλινγκ εκδηλώνει την επιθυμία να μιλήσει με το δικηγόρο του Μανχάιμ Στέφαν Μπάιερ. Στο δικηγόρο αρνούνται ακόμα και τηλεφωνική επαφή με τον Φάιλινγκ. Ακόμα κι όταν ταξιδεύει στο Μίνστερ και ζητεί να συμβουλεύσει νομικά τον Φάιλινγκ, δεν του το επιτρέπουν και υποχρεώνεται να φύγει. 

Ως δικαιολογία ακούγεται ότι «ο Μπάιερ θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια». Πρόκειται δηλαδή για απαγόρευση επαφής του κρατούμενου, ακόμα και χωρίς ένταλμα σύλληψης. Μια πραγματική καινοτομία στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας! Θα χρειαστεί να καταφύγει ο δικηγόρος στα διοικητικά δικαστήρια για να ανοίξουν επιτέλους οι πόρτες γι' αυτόν.

* Ο Μπάιερ είναι ένας πολιτικοποιημένος και έμπειρος συνήγορος, ο οποίος έχει δικαίως κερδίσει την εικόνα του αριστερού αγωνιστή. Στο Στάμχαϊμ υπερασπίστηκε το φίλο και συνάδελφό του Κλάους Κρουασάν. Οπως λέει ο ίδιος ο Μπάιερ, «φυσικά ακούω τώρα την κατηγορία ότι δήθεν ευθύνομαι για τη μεταστροφή του Φάιλινγκ και ότι ασκώ πολιτική πάνω στις πλάτες του. Σήμερα ο Φάιλινγκ νιώθει τύψεις επειδή ευθύνεται για τις κατηγορίες εις βάρος φίλων του, ακόμα και της αρραβωνιαστικιάς του. Αγωνίζεται να μη γίνουν δεκτές οι καταθέσεις του».

Η ανάκληση των ομολογιών είναι δικαίωμά του, είτε το αποφάσισε μόνος του είτε το κάνει με τη συμβουλή των φίλων του, των μόνων που του στέκονται αλληλέγγυοι αυτή τη στιγμή.

* Τα πρακτικά των ομολογιών του Φάιλινγκ έχουν τεράστια σημασία για την καταπολέμηση των Επαναστατικών Πυρήνων. Μόνο μ' αυτή την κατάθεση των 1.296 σελίδων μπόρεσαν οι αρχές πρώτη φορά να φέρουν ενώπιον του δικαστηρίου την απόδειξη ότι οι Επαναστατικοί Πυρήνες είναι μια τρομοκρατική ένωση. Και αυτό ήταν η βάση για όλες τις δίκες που ακολούθησαν και επίσης επιτρέπει στις αρχές στο μέλλον να φυλακίζουν χωρίς συγκεκριμένο λόγο σύλληψης όλους όσους υποψιάζεται ότι είναι μέλη των Επαναστατικών Πυρήνων.

* Από νομική άποψη η κατάσταση αντιστρέφεται με κυνικό τρόπο. Ο Φάιλινγκ φαίνεται ότι δεν πρόκειται να τιμωρηθεί, διότι σύμφωνα με το νόμο το δικαστήριο «αποφεύγει να επιβάλει ποινή όταν οι συνέπειες που έχει υποστεί ο δράστης από την πράξη του είναι τόσο σοβαρές ώστε η απειλή μιας ποινής θα ήταν εξόφθαλμα περιττή». Ομως το κρατικό συμφέρον απαγορεύει τη λογική διέξοδο, δηλαδή την παύση της δίωξης του Φάιλινγκ εξαιτίας της αδυναμίας του να μετέχει στη διαδικασία, είτε την απλή εξέτασή του ως μάρτυρα.

* Ως μάρτυρας ο Φάιλινγκ θα είχε το δικαίωμα να αρνηθεί να καταθέσει, εφόσον η συγκατηγορούμενή του Σιμπίλε Στράουμπ είναι αρραβωνιαστικιά του. Αν έκανε χρήση αυτού του δικαιώματος του μάρτυρα, τότε θα στερούσε στους κατήγορους όλο το αποδεικτικό υλικό και θα τορπίλιζε ακόμα και τη δίκη των συγκατηγορουμένων του, εφόσον δεν θα μπορούσε να γίνει χρήση των προανακριτικών ομολογιών του.

Ολα αυτά ισχύουν για τους μάρτυρες και όχι για τους κατηγορούμενους. Γι' αυτό και μόνο το λόγο, ο Φάιλινγκ σέρνεται στο εδώλιο. Το συμφέρον του κράτους προηγείται της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αυτή η σειρά κατάταξης τροφοδοτεί συνεχώς με νέο μίσος το χώρο και ενισχύει με νέους υποστηρικτές την τρομοκρατία. 

Μια ιστορία χωρίς τέλος

Εδώ τελειώνει το κείμενο του περιοδικού «Ντερ Σπίγκελ».

Τελικά οι κατηγορίες εναντίον του Φάιλινγκ αποσύρθηκαν. Η Σιμπίλε Στράουμπ καταδικάστηκε σε 15 μήνες φυλάκιση με αναστολή και η Σίλβια Χέρτσινγκερ απαλλάχτηκε.

Ομως η παραβίαση των κανόνων της ανάκρισης και της δίκης, ο εκβιαστικός τρόπος εξασφάλισης της ομολογίας, η χρήση του ανθρώπινου σώματος ως αντικειμένου «χειρισμών», η υπαγωγή της ιατρικής φροντίδας στις προδιαγραφές της εισαγγελίας στιγμάτισαν από τότε τη «αντιτρομοκρατική» δραστηριότητα των γερμανικών αρχών. Ηταν ένα από τα φαιά σημεία του μακρόχρονου γερμανικού «φθινοπώρου».

Ανάκριση στην εντατική

Ο δικηγόρος του Φάιλινγκ Στέφαν Μπάιερ περιγράφει την κατάσταση του εντολέα του κατά την ανάκριση:

«Η βόμβα εξερράγη μπροστά στην κοιλιά του Φάιλινγκ γύρω στις 10 το πρωί της 23ης Ιουνίου 1978. Μεταφέρθηκε αμέσως στην πανεπιστημιακή κλινική της Χαϊδελβέργης. Εκεί ακρωτηριάστηκαν τα δυο του πόδια και του εξορύχτηκαν οι δύο οφθαλμοί. 

»Οι ανακρίσεις αρχίζουν, την επομένη, αμέσως μετά την αφαίρεση της τεχνητής αναπνοής, παρά το γεγονός ότι κινδυνεύει ακόμα άμεσα η ζωή του. Οι ανακρίσεις συνεχίζονται στις 25 Ιουνίου για τρεις ώρες και τρία τέταρτα. Μεταξύ 27 και 30 Ιουνίου ανακρίνεται συνολικά οκτώμισι ώρες.

»Ο ισχυρισμός ότι αυτές οι ανακρίσεις είχαν επείγοντα χαρακτήρα, προκειμένου να σωθεί ενδεχομένως κάποια ανθρώπινη ζωή που κινδύνευε, δεν ευσταθεί. Το περιεχόμενο των ανακρίσεων περιστρέφεται γύρω από τον τρόπο με τον οποίο επρόκειτο να δράσει ο ίδιος, καθώς και από το αν είχε συνεργούς στη ματαιωμένη απόπειρα κατά του προξενείου της Αργεντινής. Σε κανένα σημείο των ανακρίσεων δεν υπήρξαν ερωτήσεις οι οποίες θα διευκόλυναν τους ανακριτές να πληροφορηθούν στοιχεία για ανθρώπους που κινδύνευαν από μελλοντικά χτυπήματα.

»Εξαιτίας της ολικής ανημπόριας, της τύφλωσης και του ακρωτηριασμού του, ο Φάιλινγκ είχε συνείδηση ότι βρισκόταν σε απόλυτη εξάρτηση από άλλους. Δεν ήταν δυνατόν να διακρίνει το νοσηλευτικό προσωπικό από τους αστυνομικούς υπαλλήλους. Εξάλλου είναι γεγονός ότι οι αστυνομικοί υπάλληλοι τον φρόντιζαν. Ο,τι χρειαζόταν (πλύσιμο, τάισμα, μεταφορά στην πολυθρόνα) γινόταν με την ευθύνη των αστυνομικών. Δημιουργήθηκε μια σχέση εξάρτησης ανάλογη μ' εκείνη του μωρού προς τη μητέρα, μόνο που ο Φάιλινγκ είχε συνείδηση της εξάρτησης αυτής. 

»Οι αστυνομικοί τού μετέφεραν την πληροφορία ότι κινδυνεύει η ζωή του από κάποιους. Αυτό προκάλεσε ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης προς τους αστυνομικούς, τους οποίους έβλεπε πλέον ως προστάτες και όχι ως δεσμοφύλακες. 

»Αντίθετα από τους αστυνομικούς, οι οποίοι έχουν απόλυτη συνείδηση του ρόλου τους, ο Φάιλινγκ στην αρχή δεν μπορεί να διακρίνει ποια από τις φωνές που ακούει ανήκει στο νοσηλευτικό προσωπικό, ποια ανήκει σε αστυνομικό και ποια σε γιατρό, ο οποίος δεσμεύεται από το ιατρικό απόρρητο. Ούτε μπορεί να κατανοήσει τι ακριβώς σχεδιάζουν οι αστυνομικοί. Μόνο πολύ αργότερα, όταν συνήλθε από το φρικιαστικό σοκ, διαπίστωσε ότι οι προστάτες του ήταν στην πραγματικότητα δεσμοφύλακές του και ότι οι εξομολογητές του μετατράπηκαν σε κατηγόρους του. 

»Οι ανακριτικές αρχές εκμεταλλεύθηκαν με ανενδοίαστο και βάρβαρο τρόπο την κατάσταση αδυναμίας, απώλειας προσανατολισμού και απόλυτης εξάρτησης του Φάιλινγκ.

»Αυτό δεν είναι οπισθοχώρηση σε ιεροεξεταστικές μεθόδους του σκοτεινού Μεσαίωνα. Είναι η πρόοδος της πιο σύγχρονης ανακριτικής μεθόδου στο σκοτεινό παρόν».

(Ελευθεροτυπία, 29/6/2003)