Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗ 17Ν

Κυνηγοί του χαμένου αντάρτη

ΔΕΥΤΕΡ0 ΜΕΡΟΣ

1. / 2.   

Τέσσερις καταδίκες για τα ΜΜΕ

Με τις τέσσερις απαλλαγές, το δικαστήριο του Κορυδαλλού άφησε έκθετα τα μέσα ενημέρωσης που δεν αρκέστηκαν να περιγράφουν όσα γίνονταν πέρυσι το καλοκαίρι αλλά συνέργησαν στη διαπόμπευση, τη δαιμονοποίηση και αυτών των τεσσάρων (ιδαίτερα της Αγγελικής Σωτηροπούλου και του Γιάννη Σερίφη) και πολλών άλλων. Αδεια και βουβά τα τηλεπαράθυρα, αμήχανα μπροστά στην αθώωση της «γυναίκας αράχνης» (Star 19/9/02). Οχι μόνο δεν βρήκαν δυο αυτοκριτικά λόγια να πουν γι' αυτή τη «γυναίκα με τα 17 πρόσωπα» (Mega 12/9/02), αλλά άρχισαν να υφαίνουν και νέο ιστό γύρω της.

«Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, η δικαστική απόφαση δημιούργησε σε ορισμένους αίσθηση επιείκειας», υποστηρίζει ο κ. Πρετεντέρης («Βήμα», 9/12/03). Και για να μην τον ψέξει κανείς, αποδίδει τη δυσφορία αυτή στους... συγγενείς. Στη συνέχεια ασχολείται με τα «κίνητρα» της επιείκειας και αφήνει να εννοηθεί ότι υπάρχει κάποια αποδεκτή και κάποια απαράδεκτη επιείκεια.

Λες και πέρασαν αιώνες από τότε που τα ίδια τηλεοπτικά παράθυρα στόλιζαν τη Σωτηροπούλου με κάθε λογής χαρακτηρισμούς και φιλοξενούσαν «αναλυτές» που ωρύονταν για την καθυστερημένη προφυλάκισή της. Οι προσωπικές της σχέσεις, η παιδική της ηλικία, το σπίτι της, έγιναν αντικείμενο έρευνας και σχολιασμού. Ούτε καν η σχέση της με το παιδί της δεν έγινε σεβαστή. Τα πράγματα αντιστράφηκαν και εμφανίστηκε η ίδια θύτης του παιδιού της. Πανομοιότυπο τίτλο («Χρησιμοποίησε το παιδί της») εμπνεύστηκαν την ίδια μέρα δυο διαφορετικά κανάλια (Star και Alter, 18/9/02). «Η μικρόσωμη γυναίκα με τα μακριά μαλλιά και το άσπρο καπέλο με το οποίο έκρυβε τα χαρακτηριστικά της έχει υποδειχτεί από την αρχή σαν πρόσωπο-κλειδί στην υπόθεση της 17Ν», μας έλεγε η Μαρία Καρχιλάκη στις 12/9/02 (Mega). Τα κανάλια ήθελαν πάση θυσία «θηλυκό αίμα» (Alter, 15/9/02). Ετσι, την ίδια μέρα το Alter ανακοίνωνε επικείμενη σύλληψη της Μ. Πενό και το Star της Α. Ρομέρο. 

Ακόμα και όταν μετά το τηλεοπτικό λιντσάρισμα συνελήφθη η Σωτηροπούλου, αυτό που επισήμαναν οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ ήταν ότι μεταφέρθηκε «χωρίς χειροπέδες» στον Κορυδαλλό. Αλλά και μέσα στη φυλακή, εξακολουθούσε να προκαλεί το ενδιαφέρον του «ρεπορτάζ» με τις «παράλογες απαιτήσεις της» και τον «σκαιό τρόπο που αντιμετώπιζε τους φύλακες». Βέβαια ο κ. Κακαουνάκης ήταν ήσυχος: «κακό σκυλί ψόφο δεν έχει. Αυτή θα τους πεθάνει όλους εκεί μέσα» (8/10/02). 

Ανάλογη αντιμετώπιση είχε ο Γιάννης Σερίφης, μόνο που εκείνος διέθετε έναν πολιτικό και κοινωνικό περίγυρο, χάρη στη συνδικαλιστική του ιδιότητα, αλλά και τη σκευωρία του 1977-'78. Για να τον απομονώσουν από αυτό το φυσικό χώρο στήριξης έφτασαν εφημερίδες («Χώρα») να δημοσιεύσουν ολόκληρο τον κατάλογο που κρατούσε η Ασφάλεια με το ακροατήριο της παλιάς δίκης του. Τώρα ο Νίκος Κακαουνάκης δηλώνει «υπερήφανος σαν Ελληνας και σαν δημοσιογράφος που δικαιώθηκε το ρεπορτάζ κατά 80%, 90%. Εμείς δεν ταλαιπωρήσαμε τον Σερίφη. 

Η νοοτροπία τον ταλαιπώρησε, οι καταδόσεις, ο χαφιεδισμός των άλλων», (Alpha, 8/12/03). «Προσυπογράφω απολύτως το σχόλιό σου» ήταν η άμεση αντίδραση του Νίκου Χατζηνικολάου.

Αλλά για ποιο λόγο είναι περήφανοι οι δύο συνεργάτες; Ποια «νοοτροπία» υποχρέωνε τότε τον κ. Κακαουνάκη να γράφει ότι μεταμφιεζόταν σε μαθήτρια ο Γιάννης Σερίφης για να δράσει; («Καρφί», 18/8/02). Με πόση ευκολία υιοθετούσε τότε ο τύπος το χαρακτηρισμό «Αδίστακτος εγκληματίας» για τον σήμερα δικαιωμένο συνδικαλιστή («Απογευματινή» 14/11/02); Πόσα σενάρια γύρω από το παρατσούκλι «Σαρδανάπαλος» δεν του αποδόθηκαν; Πόσες φορές δεν πιέστηκε η εισαγγελία να προβεί στη σύλληψή του; Οι κάμερες στημένες έξω από το σπίτι του για να απαθανατίσουν ζωντανά τη στιγμή αυτή. Και ο κ. Λιάγκας «συγκλονισμένος» να μεταδίδει απευθείας την παρουσία του Γιάννη Σερίφη σε πορεία για τη ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη (Star, 7/9/02).

Κάποιος πρέπει να ντρέπεται κατά 80%-90%.



ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Αλέξης Παπαχελάς, Τάσος Τέλλογλου
«Φάκελος 17 Νοέμβρη» (εκδ. Εστία, Αθήνα 2002).
Το αδιαφιλονίκητο μπεστ σέλερ της περιόδου του αντιτρομοκρατικού αγώνα, με το οποίο ασχοληθήκαμε σε ειδικό δημοσίευμα («Ενας, δύο, πολλοί Ζεράρ ντε Βιλιέ», 26/1/03). http://www.iospress.gr/ios2003/ios20030126a.htm 
Οι συγγραφείς έχουν υποσχεθεί ότι σε προσεχή έκδοση θα ανασκευάσουν τις ανακρίβειες, τα λάθη και τις χαλκευμένες πληροφορίες.

Jacques Verges 
«Η στρατηγική της δίκης» (μετάφραση Μ. Κουμπούρα - Γ. Σπανός, εκδ. Πλέθρον, Αθήνα 2003). 
Γραμμένο σε διαφορετική συγκυρία (1968) το βιβλίο του αμφιλεγόμενου σταρ των γαλλικών δικαστηρίων, που αναφέρεται σε πολιτικές δίκες, χρησιμοποιήθηκε από όλες τις πλευρές.

Λουίτζι Φεραγιόλι 
«Βία και πολιτική» (μετάφραση Δημήτρης Δεληολάνης, εκδ. Στοχαστής, Αθήνα 1985). 
Συνοπτικές αλλά διεισδυτικές μελέτες του ιταλού καθηγητή με αφορμή το φαινόμενο της τρομοκρατίας στη χώρα του. Στοχασμοί πάνω στη σχέση πολιτικής και εγκληματικότητας στις σύγχρονες δημοκρατίες δυτικού τύπου.

Ηλίας Ιωακείμογλου, Σώτη Τριανταφύλλου 
«Αριστερή τρομοκρατία, δημοκρατία και κράτος» (εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2003). 
Προσπάθεια να διατυπωθεί ένας διαφορετικός λόγος για το ζήτημα της τρομοκρατίας, στο πλαίσιο μιας σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας.

Νίκου Κλειτσίκα, Andrea Sperazioni 
«Φαινόμενα τρομοκρατίας» (εκδ. Προσκήνιο, Αθήνα 2002).
Ο ελληνικός νεοφασισμός μέσα από τα απόρρητα έγγραφα των μυστικών υπηρεσιών. Η άλλη πλευρά της τρομοκρατίας που δεν εξιχνιάστηκε ποτέ μέχρι τέλους, εξαιτίας των υψηλών της διασυνδέσεων.


ΔΕΙΤΕ

Θόδωρος Αγγελόπουλος
«Οι κυνηγοί» (1977).
Η μνήμη της εμφύλιας σύρραξης ξυπνάει τον τρόμο της αστικής τάξης. Συμβολική ανάπλαση των σύγχρονων πολιτικών συγκρούσεων στην Ελλάδα, γύρω από την ανακάλυψη ενός νεκροζώντανου αντάρτη.

 

(Ελευθεροτυπία, 14/12/2003)