Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ ΤΗΣ ΤΖΕΣΙΚΑ ΛΙΝΤΣ

Το παραμύθι της χρονιάς

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

1. / 2.   

Τα διεθνή ΜΜΕ διάλεξαν φέτος πρόσωπα που σχετίστηκαν με την εισβολή στο Ιράκ για να απονείμουν τον τίτλο του «ανθρώπου της χρονιάς». Ετσι και εμείς προτείνουμε σήμερα την Τζέσικα Λιντς ως το πρόσωπο που -ερήμην του- έχει να μαρτυρήσει πολλά για τους μηχανισμούς νομιμοποίησης των σύγχρονων πολέμων.

Μάλλον δεν τα είχαν υπολογίσει σωστά οι προπαγανδιστές του Πενταγώνου, όταν την περασμένη άνοιξη επέλεγαν τη δεκαεννιάχρονη Τζέσικα Λιντς από τη Δυτική Βιρτζίνια για να τη μεταμορφώσουν μέσα σε μία νύχτα σε ηρωίδα-σύμβολο της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ.

Πλούσιοι σε αποκαλύψεις, οι μήνες που ακολούθησαν τη θεαματική «διάσωση» της τραυματισμένης στρατιωτίνας από το νοσοκομείο της Νασιρίγια θα αποδεικνύονταν εξαιρετικά δύσκολοι στο χειρισμό τους, φέρνοντας τους σχεδιαστές της όλης ιστορίας αντιμέτωπους με τα κενά, και τις ανακολουθίες του παραμυθιού τους. 

*Είναι βέβαιο ότι στις αρχές του περασμένου Απριλίου, η με το ζόρι κατασκευή μιας ηρωίδας ερχόταν να καλύψει τις ανάγκες της αμερικανικής στρατιωτικής προπαγάνδας.

*Μερικούς μήνες μετά, η αμφισβήτηση που συνόδευε πλέον κάθε είδηση σχετική με την Τζέσικα Λιντς απηχούσε σε μεγάλο βαθμό την αμφιθυμία όλο και σημαντικότερου μέρους της αμερικανικής κοινής γνώμης απέναντι σε έναν πόλεμο που αποδεικνυόταν εξίσου, αν όχι περισσότερο, αιματηρός από τη στιγμή της 
επίσημης κατάπαυσης του πυρός.

*Εκτός αυτού, ο αδυσώπητος ανταγωνισμός εκδοτικών οίκων και μέσων ενημέρωσης, κατά κύριο λόγο τηλεοπτικών, καθώς και τα συχνά αντικρουόμενα συμφέροντα των υπόλοιπων επιζώντων πρωταγωνιστών της ιστορίας, έρχονται να συμπληρώσουν την όχι και τόσο ειδυλλιακή πλέον εικόνα: η επιστροφή της εύθραυστης «ηρωίδας» στην πατρίδα της εξελισσόταν σε φιάσκο... 

Οικεία βέλη...

Θα υπέθετε κανείς ότι το «ξήλωμα» της λίγο πολύ κατασκευασμένης ιστορίας θα ξεκινούσε από τις μειοψηφικές εκείνες φωνές που είχαν το κουράγιο να αντιταχθούν εγκαίρως στην «αντιτρομοκρατική» υστερία η οποία λειτούργησε ως νομιμοποιητικό υπόβαθρο της εισβολής στο Ιράκ. 

Τη φορά ωστόσο αυτή, οι «αρνησιπάτριδες» Αμερικανοί θα ανακάλυπταν έκπληκτοι ότι δεν ήταν μόνοι στην αμφισβήτηση ενός ακόμη θεαματικού παραμυθιού που προσπαθούσε να τους πλασάρει το Πεντάγωνο.

-Στους συγκυριακούς όσο και απρόβλεπτους συμμάχους τους θα συγκαταλέγονταν τώρα πανίσχυρα μέσα ενημέρωσης που έμειναν εκτός νυμφώνος τις κρίσιμες ώρες της διαρροής «αποκλειστικών» πληροφοριών από τη μακρινή Νασιρίγια. Εκδοτικοί οίκοι που δεν κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν τα δικαιώματα της «αυτοβιογραφίας» της «ηρωίδας». Κανάλια που παρακολούθησαν τον ιρακινό σωτήρα της να υπογράφει συμβόλαιο με τους ανταγωνιστές τους. 

-Ισχυροί παράγοντες του στρατιωτικού κατεστημένου και ακροδεξιοί πολιτικοί που βρήκαν το τέλειο πάτημα για να δυσφημήσουν τη συμμετοχή των γυναικών σε μάχιμες θέσεις.

-Αλλά και εξέχοντα μέλη της αφροαμερικανικής κοινότητας που δικαίως διαπίστωσαν ότι την ώρα του θριάμβου της λευκής Τζέσικα κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τις δύο έγχρωμες συμπολεμίστριές της: τη μαύρη Σοσάνα Τζόνσον, που αιχμαλωτίστηκε τραυματισμένη, και την Ινδιάνα Λόρι Πιστίουα, που σκοτώθηκε στο πεδίο της μάχης.

-Στο μακρύ κατάλογο ας προσθέσουμε και την ίδια την Τζέσικα Λιντς, που, απ' ό,τι φάνηκε, κάποια στιγμή δεν άντεξε την τόση δημοσιότητα και κάτι τόλμησε να ψελλίσει για τη χρήση της από την κυβέρνηση Μπους και τα τσακάλια του Πενταγώνου. 

Είναι αλήθεια ότι η ιστορία πήρε δυσάρεστη τροπή για τους εμπνευστές της μερικά μόλις εικοσιτετράωρα από τη στιγμή της απαγωγής της Τζέσικα Λιντς από το νοσοκομείο της Νασιρίγια και την αερομεταφορά της στη βάση Ραμστάιν της Γερμανίας. Η ακρίβεια του βίντεο με τη θεαματική απελευθέρωση της νεαρής στρατιωτίνας από τα βέβηλα χέρια του εχθρού, καθώς και κάποια πρώτα άρθρα για τον απαράμιλλο ηρωισμό της, έμελλε σύντομα να αμφισβητηθούν. 

1. Στο στόχαστρο θα έμπαινε κυρίως το πρωτοσέλιδο της «Ουάσιγκτον Ποστ», το οποίο υποστήριζε ότι η Τζέσικα είχε δεχθεί σφαίρες και μαχαιριές, ότι αντιστάθηκε με λύσσα και ότι, προτού συλληφθεί, πρόλαβε να στείλει στον άλλο κόσμο κάμποσους Ιρακινούς, «εκμεταλλευόμενη και την τελευταία της βολή». 

Με την Τζέσικα στο στρατιωτικό νοσοκομείο του Ραμστάιν και τους γιατρούς και τα μέλη της οικογένειάς της να δίνουν αντιφατικές πληροφορίες για τις συνθήκες του τραυματισμού της, ορισμένα μέσα ενημέρωσης μπήκαν γρήγορα στον πειρασμό να διερευνήσουν τις πολλές πτυχές της ιστορίας που παρέμεναν σκοτεινές. 

2. Πολύ σύντομα, η «Ουάσιγκτον Ποστ» φρόντιζε να αποστασιοποιηθεί από το αρχικό της δημοσίευμα, ενώ άρχιζαν να διατυπώνονται και οι πρώτες ενστάσεις από μερίδα του αμερικανικού στρατιωτικού κατεστημένου: στην όλη υπόθεση κάποιοι διέβλεπαν τον κίνδυνο να επικρατήσουν οι απόψεις των υποστηρικτών της συμμετοχής των γυναικών στις μάχιμες μονάδες του στρατεύματος.

Στους «φεμινιστές του Πενταγώνου» χρέωνε χαρακτηριστικά η Ιλέιν Ντόνελι του Κέντρου Στρατιωτικής Ετοιμότητας τη διαρροή της ιστορίας στην «Ουάσιγκτον Ποστ», στο λόμπι, για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια της, «που προωθεί την εμπλοκή των γυναικών στο στράτευμα πέρα από όσα υπαγορεύει η κοινή λογική και με κόστος την ίδια την αποτελεσματικότητα των αμερικανικών ένοπλων δυνάμεων».

... και φιλικά πυρά

Βλέποντας τα σκούρα, οι εμπνευστές της υπόθεσης στράφηκαν στα φιλικά τους μέσα ενημέρωσης, διοχετεύοντας τη βολική πληροφορία ότι η Τζέσικα υποφέρει από αμνησία και ότι της είναι αδύνατο να ανακαλέσει τι συνέβη από τη στιγμή που η μονάδα της, ο 107ος Λόχος Συντήρησης, έπεσε σε ενέδρα των Ιρακινών μέχρι την ώρα που η ίδια βρέθηκε και πάλι στα χέρια των συμπατριωτών της. 

3. Υπερθεματίζοντας, το λαϊκό υπερπατριωτικό «Φοξ» μετέδιδε στις 5 Μαΐου ότι κυβερνητικές πηγές δεν κρύβουν την ανησυχία τους για την ψυχική υγεία της νεαρής στρατιωτίνας, καθώς και ότι οι γιατροί κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να τη βοηθήσουν να ανακτήσει τη μνήμη της προκειμένου να δώσει στοιχεία για τα εγκλήματα των Ιρακινών (!).

Στη δύσκολη αυτή στιγμή, η πρωτοβουλία των βρετανών, στρατιωτικών και δημοσιογράφων, να εμφανίσουν τη δική τους εκδοχή για την ιστορία της Τζέσικα θα λειτουργούσε καταλυτικά. Είναι αλήθεια ότι οι Βρετανοί είχαν ήδη μαζεμένα πολλά εναντίον του Πενταγώνου και του τρόπου με τον οποίο είχε οργανώσει τη δημοσιογραφική κάλυψη του πολέμου.

Ετσι, η υπόθεση της Τζέσικα τους πρόσφερε την τέλεια ευκαιρία να διακηρύξουν σε όλους τους τόνους την αντίθεσή τους προς την κατευθυνόμενη, «ενσωματωμένη», αμερικανική πολεμική ειδησεογραφία. 

4. Οπως και να έχει, στα μέσα του περασμένου Μαΐου, το BBC και η «Γκάρντιαν» δημοσίευαν εκτενή ρεπορτάζ στα οποία γίνονταν σαφή τα αμερικανικά ψεύδη: η Τζέσικα δεν είχε αντισταθεί, δεν είχε δεχθεί σφαίρες και μαχαιριές και οι ιρακινοί γιατροί είχαν κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να τη φροντίσουν, ενώ οι δυνάμεις του Σαντάμ είχαν εγκαταλείψει το νοσοκομείο πολύ προτού εμφανιστούν οι κομάντος που θα «απελευθέρωναν» την κοπέλα.

«Υπάρχουν δύο διαφορετικές σχολές διαχείρισης της ενημέρωσης» δήλωνε στην «Γκάρντιαν» ο λοχαγός Αλ Λόκγουντ, εκπρόσωπος τύπου των βρετανικών ένοπλων δυνάμεων στην κεντρική διοίκηση των επιτιθέμενων, στην Ντόχα του Κατάρ: «Επιτρέψτε μου να νιώθω τυχερός που ανήκω στη βρετανική και όχι στην αμερικανική». 

5. Σύμφωνα με τις βρετανικές αποκαλύψεις, η υπόθεση φάνηκε να «μπάζει» από το ίδιο εκείνο πρωινό, στις 2 Απριλίου, όταν μέσα στα άγρια χαράματα οι αμερικανοί υπεύθυνοι κουβάλησαν άρον άρον τους δημοσιογράφους στην κεντρική διοίκηση της Ντόχα, προκειμένου να τους ενημερώσουν για ένα θέμα «υψίστης σημασίας». 

Ολοι έτρεξαν σαν τρελοί, πιστεύοντας ότι θα τους ανακοινωθεί η σύλληψη του Σαντάμ. Αντ' αυτού, άκουσαν την ιστορία της Τζέσικα και είδαν την πεντάλεπτη ταινία από την απελευθέρωσή της. Μετέδωσαν την είδηση, αλλά ορισμένοι απ' αυτούς θέλησαν να την ελέγξουν. Μίλησαν με τους γιατρούς και τις νοσοκόμες που είχαν περιθάλψει την κοπέλα, εντόπισαν αυτόπτες μάρτυρες, γύρεψαν να επικοινωνήσουν με τον ιρακινό σωτήρα της.

Συμπέρασμα; «Η διάσωση της Τζέσικα Λιντς θα μείνει στην ιστορία ως ένα από τα πιο εντυπωσιακά περιστατικά χειραγώγησης των μέσων ενημέρωσης» χλεύαζε στις 15 Μαΐου ο Τζον Κάμπφνερ στο «Γκάρντιαν». «Αποκαλύπτει την επίδραση των χολιγουντιανών παραγωγών στους μάνατζερ που έχει ορίσει το Πεντάγωνο υπεύθυνους για τα μέσα ενημέρωσης και μας βοηθάει να αντιληφθούμε πώς μεθοδεύει η Αμερική τη μελλοντική παρουσίαση των πολέμων της».

6. Οπως ήταν λογικό, τα περισσότερο δηλητηριώδη σχόλια των Βρετανών συγκέντρωσε το φιλμ της διάσωσης, και συγκεκριμένα η έφοδος των αμερικανών ράμπο στο αφύλακτο νοσοκομείο: «Εσπαγαν τις πόρτες, πυροβολούσαν στον αέρα και ούρλιαζαν, ενώ δεν υπήρχε κανείς απολύτως λόγος για όλη αυτή τη φασαρία. Ηταν σαν ταινία του Σιλβέστερ Σταλόνε» φερόταν να δηλώνει ιρακινός γιατρός. 

7. Η αλήθεια είναι ότι η σκηνοθεσία είχε τους λόγους της: ακολουθώντας τις συμβουλές του Τζέρι Μπρακχάιμερ, πολύπειρου δημιουργού πολεμικών ταινιών, οι 
προπαγανδιστές του Πενταγώνου προκάλεσαν την επεισοδιακή επιχείρηση με αποκλειστικό στόχο να γυρίσουν ένα σύντομο φιλμ που θα αποτελούσε αδιάσειστη απόδειξη για την ακρίβεια των ισχυρισμών τους. Κι όταν το BBC παρουσίασε αυτόπτες μάρτυρες που μιλούσαν για χολιγουντιανές μεθόδους και άσφαιρα πυρά, ο εκπρόσωπος τύπου του Πενταγώνου Μπράιαν Γουίτμαν έσπευσε να υπερασπιστεί το φιλμάκι και να καταγγείλει ως «απίστευτες γελοιότητες» τους ισχυρισμούς των Βρετανών (CNN, 22/7/2003). 

Ο θρίαμβος...

Στο μεταξύ, τα περισσότερα αμερικανικά μέσα, ακολουθώντας κατά γράμμα τις επιθυμίες του Πενταγώνου, συνέχιζαν απτόητα να αναμασούν τη θαυμαστή ιστορία της άσημης επαρχιωτοπούλας που από τη μια ώρα στην άλλη μεταμορφώθηκε σε εμβληματική μορφή της «δίκαιης» εισβολής στο Ιράκ. Η επιστροφή της Τζέσικα Λιντς στο σπίτι της, στα μέσα του καλοκαιριού, θύμιζε κορύφωση χολιγουντιανής ταινίας. 

8. Σε απευθείας μετάδοση, το αμερικανικό έθνος έβλεπε με τα ίδια του τα μάτια πώς ανταμείβεται ο ηρωισμός στο πεδίο της μάχης: όρθια δίπλα στο στρατιώτη αδελφό της στο πίσω κάθισμα μιας ανοιχτής λιμουζίνας, με το ένα χέρι να χαιρετά τα πλήθη και το άλλο ακουμπισμένο τρυφερά στον ώμο του επίσης στρατιωτικού αρραβωνιαστικού της, η Τζέσικα παρήλαυνε θριαμβευτικά στους κεντρικούς δρόμους της Δυτικής Βιρτζίνια. Η περιοχή είχε ετοιμαστεί ειδικά για την περίσταση, η διαδρομή είχε σημαιοστολιστεί και κόσμος πολύς είχε συρρεύσει για να επευφημήσει την ηρωίδα. 

Αλλά η μεγάλη έκπληξη την περίμενε στο χωριό της, την άσημη Παλαιστίνη: το φτωχικό της οικογένειας Λιντς την υποδεχόταν ανακαινισμένο, μεγαλύτερο κατά μερικά δωμάτια, με ολοκαίνουρια κουζίνα και διαρρυθμισμένο έτσι ώστε να μπορεί να κινείται άνετα μέσα σ' αυτό με το αναπηρικό της καροτσάκι για το διάστημα που δεν θα ήταν ακόμη σε θέση να σταθεί στα πόδια της. 

Για συγκινητική προσφορά των γειτόνων που πρόσφεραν την προσωπική τους εργασία, προκειμένου να τα βρει όλα στην εντέλεια η ηρωίδα τους, μιλούσαν τα ρεπορτάζ, ενώ κάποιες πηγές έκαναν λόγο για αξιοσέβαστα ποσά που διέθεσαν για τον ιερό σκοπό αμερικανοί επιχειρηματίες.

Εξω από την πόρτα της μονοκατοικίας μια τεράστια πινακίδα είχε στηθεί για να μην επιτρέπει στους περαστικούς να προσπερνούν αδιάφοροι: «Εδώ βρίσκεται το σπίτι μιας πραγματικής αμερικανίδας ηρωίδας, της Τζέσικα Λιντς».

Ολα, λοιπόν, πήγαιναν ρολόι: η πώληση αντικειμένων με τη φωτογραφία της Τζέσικα έκανε ήδη θραύση στο διαδίκτυο, η ιστοσελίδα που δημιούργησαν οι θαυμαστές της δεχόταν καθημερινά χιλιάδες επισκέψεις και η ηρωίδα παρέμενε χαμογελαστή αλλά αμίλητη, παλεύοντας με τα προβλήματα της υγείας της, όπως ακριβώς προέβλεπε το σενάριο που είχε γραφεί ερήμην της. 

...και η αποκαθήλωση

Τα δύσκολα δεν θα αργούσαν, ωστόσο, να έρθουν. Την ώρα που τα πρωινάδικα των καναλιών σκοτώνονταν ήδη για μια «αποκλειστική» συνέντευξη, το NBC ανακοίνωνε ότι ετοιμάζει ταινία για το θέμα με τίτλο «Η σωτηρία της Τζέσικα Λιντς».

9. Το πιο γερό χαρτί της ταινίας ήταν η συνεργασία του Μοχάμεντ Οντέχ Αλ-Ρεχαγιέφ, του Ιρακινού που ειδοποίησε τους αμερικανούς στρατιώτες για την ύπαρξη μιας τραυματισμένης συναδέλφου τους στο νοσοκομείο της Νασιρίγια. Εχοντας ήδη εξασφαλίσει άσυλο στις ΗΠΑ, καθώς και ένα καλό συμβόλαιο για το εμπνευσμένο από την υπόθεση βιβλίο του «Γιατί κάθε ζωή είναι πολύτιμη», ο ιρακινός δικηγόρος νομιμοποιούσε την κίνηση του NBC να γυρίσει μια ταινία για την ιστορία της Τζέσικα χωρίς να ζητήσει την άδειά της. 

Ενώ, λοιπόν, είχε ανάψει η συζήτηση μεταξύ εμπειρογνωμόνων σχετικά με το κατά πόσον κάποιος ή κάποια έχει δικαίωμα να κυνηγήσει δικαστικά μια ταινία που πραγματεύεται χωρίς εξουσιοδότηση τη ζωή του/της, η Τζέσικα υπέγραφε συμβόλαιο με τον εκδότη Αλφρεντ Κνοπφ, εκχωρώντας του την άδεια να δημοσιεύσει την «αυτοβιογραφία» της. Καλά πληροφορημένες πηγές ανέφεραν ότι ο Κνοπφ διέθεσε «με το καλημέρα» ένα εκατομμύριο δολάρια, τα οποία μοιράστηκαν η Τζέσικα και ο συγγραφέας της «αυτοβιογραφίας» της, ενώ η Τζέσικα θα εισπράξει και ένα ποσοστό επί των πωλήσεων. 

Σημειωτέον ότι ο συγγραφέας που ανέλαβε να ολοκληρώσει σε χρόνο μηδέν το σίγουρο μπεστ-σέλερ ήταν ο Ρικ Μπραγκ, ο δημοσιογράφος που παραιτήθηκε πρόσφατα από τους «Νιου Γιορκ Τάιμς», όταν αποκαλύφθηκε ότι είχε υπογράψει φαρδιά πλατιά το ρεπορτάζ μιας συναδέλφου του.

10. Καθώς ο καιρός περνούσε, η ιστορία της Τζέσικα αποκτούσε όλο και περισσότερες ρωγμές: οι επιζώντες συμπολεμιστές της αρνούνταν να επιβεβαιώσουν τα περί απεγνωσμένης της αντίστασης, οι γιατροί μιλούσαν πλέον για τραύματα που προκλήθηκαν από σύγκρουση του τεθωρακισμένου στο οποίο επέβαινε, οι συγγενείς των έντεκα νεκρών της ίδιας μάχης διεκδικούσαν μερίδιο της δόξας για τους δικούς τους. 

11. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η οικογένεια της Σοσάνα Τζόνσον, της μαύρης μαγείρισσας που τραυματίστηκε και αιχμαλωτίστηκε την ίδια μέρα στη Νασιρίγια, κατήγγελλε στα μέσα ενημέρωσης ότι το Πεντάγωνο στην περίπτωση της Σοσάνα ενήργησε με τρόπο καθαρά ρατσιστικό: δεν ασχολήθηκε καθόλου με την περίπτωσή της και της αναγνώρισε σύνταξη πολύ μικρότερη από της Τζέσικα. 

«Δύο γυναίκες στην ίδια μονάδα, στον ίδιο πόλεμο, αντιμέτωπες με την ίδια μοίρα. Κι όμως, πόσο διαφορετικός ο χειρισμός του Πενταγώνου» δήλωνε στην «Ουάσιγκτον Ποστ» (25/10) ο Τζέσε Τζάκσον, αποφασισμένος να κυνηγήσει την υπόθεση μέχρι τέλους. 

12. Το επόμενο πλήγμα θα ερχόταν από το μεγαλοεκδότη πορνογραφικών περιοδικών Λάρι Φλιντ, ο οποίος ανακοίνωσε στα μέσα του Νοεμβρίου ότι έχει στην κατοχή του φωτογραφίες της Τζέσικα να διασκεδάζει γυμνόστηθη με δύο στρατιώτες στο Φορτ Μπλις του Τέξας λίγο πριν από τη μεταφορά της μονάδας της στο Ιράκ. 

Σε μια εντυπωσιακή επίδειξη «μεγαλοψυχίας», ο Φλιντ, δηλωμένος πολέμιος της εισβολής στο Ιράκ, εξηγούσε ότι δεν πρόκειται να δημοσιεύσει τις επίμαχες φωτογραφίες, καθώς πιστεύει ότι η Τζέσικα είναι «ένα ακόμη θύμα των μέσων ενημέρωσης και της κυβέρνησης στην προσπάθειά τους να νομιμοποιήσουν τον πόλεμο». 

Στο κλίμα αυτό, η «ηρωίδα» παρέμενε πάντα σιωπηλή, επικοινωνώντας με τους πάντες μέσω του δικηγόρου της. Ετσι, ο δικηγόρος της ήταν αυτός που προσπάθησε να δικαιολογήσει την άρνησή της να συναντήσει τον ιρακινό σωτήρα της που ταξίδεψε ώς το χωριό της για να τη γνωρίσει. 

13. Είναι βέβαιο ότι όλα είχαν πια ειπωθεί για την Τζέσικα, όταν τον περασμένο Νοέμβριο κυκλοφόρησε το βιβλίο του Ρικ Μπραγκ «Κι εγώ είμαι στρατιώτης. Η ιστορία της Τζέσικα Λιντς». Κι όμως, το βιβλίο διέθετε μια πληροφορία που θα το βοηθούσε να σπάσει τα ταμεία: ο δαιμόνιος δημοσιογράφος είχε εντοπίσει 
«απόρρητες ιατρικές εκθέσεις», οι οποίες τεκμηρίωναν τον ισχυρισμό του ότι η Τζέσικα βιάστηκε παρά φύση από τους Ιρακινούς στο διάστημα μεταξύ της σύλληψής της και της μεταφοράς της στο νοσοκομείο της Νασιρίγια. 

14. Τι κι αν η ίδια δεν θυμάται τίποτα, τι κι αν οι ιρακινοί γιατροί που τη φρόντισαν διαβεβαιώνουν ότι, όταν έφτασε στα χέρια τους, η κοπέλα δεν έφερε ίχνη βιασμού. Η Τζέσικα όφειλε να εξοικειωθεί με την ιδέα ενός βιασμού για τον οποίον η ίδια δεν είχε ιδέα.

Το κλίμα ήταν πια πολύ βαρύ για την άπειρη «ηρωίδα». Ετσι, όταν η νεαρή στρατιωτίνα βρέθηκε στην πρωινή εκπομπή του ABC για να διαφημίσει το βιβλίο της, τα λόγια της δεν ήταν ακριβώς αυτά που περίμεναν να ακούσουν από τα χείλη της οι προπαγανδιστές του Πενταγώνου. Η Τζέσικα παραδέχθηκε ότι δεν έριξε ούτε μισή σφαίρα και ότι την κρίσιμη ώρα έπεσε στα γόνατα, κάλυψε τα μάτια και προσευχήθηκε. Ψέλλισε ακόμη ότι νιώθει πως τη χρησιμοποίησαν και πως η ίδια δεν νιώθει ηρωίδα. 

Η λέξη κατακραυγή δύσκολα θα μπορούσε να περιγράψει τη θύελλα των αντιδράσεων που ξεσήκωσε η ομολογία της «ηρωίδας». Ολως τυχαίως, στις επόμενες εμφανίσεις της η Τζέσικα θα άφηνε τους δημοσιογράφους να αφηγηθούν ανενόχλητοι την ιστορία της (βλ. διπλανή στήλη).

(Ελευθεροτυπία, 11/1/2004)