Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΣΕΡΙΦΗ

Ο Γιάννης Αγιάννης της αριστεράς

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

1. / 2.   

Η περίπτωση του Γιάννη Σερίφη είναι μοναδική: Δεν πρόκειται για «συνήθη ύποπτο», αλλά για «αθώο με αναστολή». Μόλις απαλλάσσεται από κάποια κατηγορία, αμέσως μετά εφευρίσκεται μια νέα για να του ασκηθεί δίωξη.

Οι ημιεπίσημοι εκπρόσωποι του υπουργείου Δημόσιας Τάξης στο χώρο του τύπου είχαν κατ' επανάληψη ειρωνευτεί τις διαμαρτυρίες του Γιάννη Σερίφη ότι τη δίωξή του επιβάλλουν οι Αμερικάνοι. «Λες και ο Μπους κάθε πρωί δεν σκέπτεται παρά μόνο τον Σερίφη», είχαν σχολιάσει πικρόχολα. Και να τώρα, που αποδεικνύεται ότι ο Γιάννης Σερίφης πρέπει πάση θυσία να βρίσκεται υπό δίωξη, ακόμα και ως αθώος.

Κάποιος αόρατος Ιαβέρης των εγχώριων ή των διεθνών αντιτρομοκρατικών ομάδων τον έχει καταγράψει στη λίστα του και είναι αποφασισμένος να τον κυνηγά έως το τέλος.

Προηγήθηκε η απίστευτη ενέργεια των εισαγγελέων της δίκης της 17Ν να υποβάλουν έφεση στη δική τους απαλλακτική κρίση. Κλείνοντας την αγόρευσή του, ο κ. Λάμπρου στις 10 Σεπτεμβρίου είχε ζητήσει να παύσει οριστικά η δίωξη εναντίον του Γιάννη Σερίφη, λόγω παραγραφής του αδικήματος της συμμετοχής στην ίδρυση της 17Ν. Και λίγες μέρες αργότερα, όταν το δικαστήριο απάλλαξε τον Σερίφη, άσκησε έφεση, ζητώντας να διωχθεί εκ νέου γι' αυτές τις παραγραμμένες κατά τον ίδιο πράξεις.

Η μοναδική ερμηνεία της ανακόλουθης αυτής στάσης είναι ότι οι εισαγγελείς επιθυμούσαν -για τους δικούς τους λόγους- να καταγραφεί ως πεποίθηση του δικαστηρίου η συμμετοχή του Γιάννη Σερίφη στη 17Ν, έστω και χωρίς την καταδίκη του.

Κάτι ανάλογο και εξίσου εξωφρενικό συμβαίνει και με το παραπεμπτικό βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών για τον ΕΛΑ:

-Υπάρχει ένας «μάρτυρας», ο οποίος καταθέτει στις 26/2/03 στον ειδικό εφέτη ανακριτή κ. Ζερβομπεάκο ότι στο πρόσωπο του Γιάννη Σερίφη αναγνωρίζει κάποιον ύποπτο για μια βομβιστική επίθεση του ΕΛΑ το 1994, για την οποία είχε καταθέσει και τότε.

-Ο μάρτυρας αυτός είχε κληθεί να δώσει «άτυπη κατάθεση» το Δεκέμβριο του 2002 στην Αντιτρομοκρατική. Εκεί δεν κατονόμασε τον Σερίφη ως δράστη, αλλά απλώς τον αναγνώρισε μεταξύ των φωτογραφιών που του επιδείχτηκαν. «Αυτός είναι ο Γιάννης Σερίφης, τον έχω δει στην τηλεόραση», είπε.

-Σύμφωνα με τις καταθέσεις των δύο αστυνομικών που τον εξέτασαν, όχι μόνο δεν «αναγνώρισε» τον Σερίφη, αλλά ανέφερε ότι με τον δράστη μοιάζει ο Σάββας Ξηρός.

-Επίσης, στην κατάθεσή του αυτή ανέφερε ότι υπήρξε αυτόπτης της έκρηξης, πράγμα που αντιφάσκει με την αρχική κατάθεσή του το 1994, όπου δηλώνει ότι την έμαθε από την τηλεόραση!

Η εξόφθαλμα αναξιόπιστη αυτή μαρτυρία αξιολογείται ως σημαντική από το Συμβούλιο Εφετών, το οποίο δεν φτάνει βέβαια στο σημείο να παραπέμψει τον Σερίφη, αλλά διατάσσει «περαιτέρω ανάκριση, για να απαγγελθεί κατηγορία». Για να συμβιβάσει μάλιστα τα ασυμβίβαστα, δηλαδή το γεγονός ότι το 1994 ο «μάρτυρας» είχε περιγράψει έναν άνδρα 28-35, ενώ ο Σερίφης ήταν τότε 56 ετών, το Συμβούλιο διατυπώνει και την ακόλουθη πεποίθηση: «Η εμφάνιση του Ιωάννη Σερίφη είναι νεανική και δεν είναι αναγνωρίσιμη η ηλικία του, ακόμα και τώρα, διότι διατηρείται σε πολύ καλή σωματική διάπλαση και εμφάνιση, νεανικότερη της πραγματικής του ηλικίας, που γίνεται εντονότερη από την όλη του εμφάνιση και την ευκινησία του σώματός του».

Πώς μπορεί να ερμηνευτεί όλη αυτή η επιμονή στο πρόσωπο του Γιάννη Σερίφη; Μπορεί κανείς να υποθέσει ότι ποτέ δεν «πείστηκαν» οι διωκτικές αρχές από την αθώωσή του το 1979. Ισως να θεωρούν το φιάσκο του '77-'79 μια προσωπική τους αποτυχία για την οποία διατηρούν κάποια εκδικητική διάθεση. Και ίσως ακόμα να θεωρούν ότι κακώς δεν του άσκησαν δίωξη -έστω και χωρίς κανένα στοιχείο- το 1987 (απόπειρα κατά Γ. Ραυτόπουλου). Το σίγουρο είναι ότι όσο περισσότερες φορές απαλλάσσεται από κάποια δίωξη ο Γιάννης Σερίφης τόσο πιο «ύποπτος» και «δαιμονικός» φαντάζει στα μάτια των διωκτών του.

Θα περίμενε κανείς ότι αυτή η πεισματική πεποίθηση των αστυνομικών μηχανισμών δεν θα επηρέαζε τη δικαστική λειτουργία.

Γνωρίζουμε όμως ότι, στον τομέα της αντιτρομοκρατικής στρατηγικής, οι αρχές διεθνώς ακολουθούν τους κανόνες που επικρατούσαν στη χώρα μας κατά την περίοδο του αντικομμουνιστικού κράτους: παράκαμψη της νομιμότητας, υποχώρηση του κράτους δικαίου, συγκρότηση φακέλων υπόπτων, χρήση ανυπόληπτων πληροφοριοδοτών, ανάθεση εν λευκώ των επιχειρήσεων σε ειδικούς κεφαλοκυνηγούς. Η Δικαιοσύνη επιτελεί έναν απλώς συμπληρωματικό ρόλο. Η διάκριση εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας ειδικά στον τομέα καταπολέμησης της τρομοκρατίας «αναστέλλεται».

Αυτή η υπαγωγή της δικαστικής στην εκτελεστική (δηλαδή την αστυνομική) λειτουργία, δεν αναιρείται από την κατά καιρούς τοποθέτηση κάποιου εισαγγελικού λειτουργού επικεφαλής των ερευνών για την τρομοκρατία.

Σ' αυτές τις περιπτώσεις ο αρμόδιος εισαγγελέας αποβάλλει τις ιδιότητες του δικαστικού και μπαίνει στο πετσί του αστυνομικού του ρόλου, με τις αναμενόμενες συνέπειες. Το είδαμε με το φιάσκο των συλλήψεων από τον μακαρίτη Τσεβά. Το ζήσαμε και με τον κ. Διώτη στην εντατική του «Ευαγγελισμού» το καλοκαίρι του 2002.

Η διαρροϊκή δημοσιογραφία

Η θεωρία των διωκτικών αρχών το καλοκαίρι του 2002 για τον Γιάννη Σερίφη ήταν ότι υπήρξε μέλος της ιδρυτικής τριάδας της 17Ν και συμμετείχε στη δολοφονία του Γουέλς το 1975. Μέχρι τέλους εμφανίστηκε να το πιστεύει ο κ. Λάμπρου.

Υποτίθεται ότι αυτή η πεποίθηση στηρίζεται στις ομολογίες τριών συγκατηγορουμένων του, του Χριστόδουλου Ξηρού, του Σάββα Ξηρού και -κυρίως- του Παύλου Σερίφη. Πρόκειται για ψεύδος. Η «θεωρία» αυτή προϋπήρχε των ομολογιών.

Η διαδοχή των γεγονότων αποκαλύπτει το αντίθετο: ότι δηλαδή πρώτα κατασκευαζόταν (μέσω «διαρροών») μια ορισμένη πεποίθηση στην κοινή γνώμη για τον Γιάννη Σερίφη και στη συνέχεια ερχόταν μια ομολογία, για να την επιβεβαιώσει!

Προηγήθηκε δημοσίευμα του Τριαντάφυλλου Δραβαλιάρη το Σάββατο 6/7/02 στην «Ημερησία», όπου κατονομάζεται μόνο ο Γιάννης Σερίφης:

«Σύμφωνα με άκρως αξιόπιστη πηγή των διωκτικών αρχών, τρία άτομα έχουν εντοπιστεί και παρακολουθούνται από καιρό ως πιθανοί αρχηγοί της 17Ν. Είναι ταυτόχρονα στο στόχαστρο του εδώ κλιμακίου της Σκότλαντ Γιαρντ, των ελληνικών και των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Πρόκειται για τον "ψηλό" που έρχεται το 1975 από το Παρίσι στην Αθήνα, συνοδευόμενος από μια γυναίκα και έναν άνδρα. Ο άνδρας, σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, ήταν ο Γιάννης Σερίφης». Σε άλλο σημείο αναφέρεται ότι οι τρεις αυτοί μετείχαν στη δολοφονία Γουέλς.

Ο «εντοπισμός», λοιπόν, του Γιάννη Σερίφη από τις αρχές προηγείται των ομολογιών που τον κατονομάζουν. Η πρώτη «άτυπη» κατάθεση του Σάββα Ξηρού τοποθετείται στις 9/7, ενώ του Χριστόδουλου στις 17/7.

*Αλλά υπάρχει και συνέχεια. Αρχίζουν να πληθαίνουν δημοσιεύματα που «φωτογραφίζουν» τον Γιάννη Σερίφη, χωρίς να τον κατονομάζουν.

Τα «Νέα» (17/7) δημοσιεύουν εκτενές ρεπορτάζ από την «Πρώτη συμπλοκή στην AEG» και σε τίτλο υπενθυμίζεται ότι «Η Αστυνομία κατηγόρησε τον Σερίφη για τον θάνατο Κασσίμη». Σε πρωτοσέλιδο του κυριακάτικου «Εθνους» (21/7) αποκαλύπτεται ως «Στόχος τώρα το νούμερο 2 της ηγεσίας της 17Ν», προαναγγέλλεται η σύλληψή του και γίνεται ομιχλώδης αναφορά στις ομολογίες.

Το εντυπωσιακό είναι ότι οι πληροφοριοδότες της εφημερίδας προβλέπουν ότι αποκλείεται να βρουν κάποιο στοιχείο εις βάρος του, αν και ακόμα δεν είχε αρχίσει καν η εργαστηριακή έρευνα: «Σύμφωνα με πληροφορίες από αρμόδιες πηγές, το πρόσωπο αυτό απέφευγε να εμπλακεί σε επιχειρήσεις τα τελευταία χρόνια και ακόμα, στις επισκέψεις του σε σημεία συναντήσεων (σε σπίτια, αλλά όχι στις γνωστές γιάφκες), δεν ακουμπούσε τίποτε, για να μην υπάρξει στο μέλλον οποιοδήποτε αποδεικτικό στοιχείο...».

*Από τότε αρχίζει ένας πόλεμος νεύρων που καθοδηγείται από το επιτελείο του υπουργείου Δημόσιας Τάξης με ελεγχόμενες διαρροές που έχουν στόχο τον Σερίφη. Πολλές φορές ο ίδιος δεν κατονομάζεται, αλλά φωτογραφίζεται με τρόπο που δεν αφήνει καμιά αμφιβολία.

Στο ρεπορτάζ των «Νέων» (22/7/02), για παράδειγμα, αναφέρεται ότι «έγκυρες πηγές» κατατάσσουν στον ηγετικό πυρήνα των τρομοκρατικών οργανώσεων «τον Χρήστο Κασσίμη, όπως και ένα άλλο πρόσωπο που συνδεόταν με τον Κασσίμη, όσο και μ' άλλα πρόσωπα που σήμερα εμφανίζονται να είναι μέλη της 17Ν. Μάλιστα, όταν το πρόσωπο αυτό βρέθηκε στο στόχαστρο των αρχών -στη δεκαετία του '70- και οι δύο οργανώσεις σταμάτησαν για λίγο τη δράση τους, μέχρι να... ξεχαστεί η υπόθεση». Η αναφορά στην υπόθεση της AEG και στο πρόσωπο του Γιάννη Σερίφη είναι σαφής.

*Την ίδια μέρα η «Χώρα» ανακοινώνει τη σύλληψη του Μάκη Σερίφη, με φωτογραφία του Γιάννη, ενώ ο «Ελεύθερος Τύπος» ξαναθυμίζει και αυτός την υπόθεση του 1977 (AEG), αλλά χωρίς να αναφέρει όνομα. Λες και δεν γνωρίζουν όλοι ότι αυτός ο «συγγενής του Θωμά Σερίφη», αυτός ο (τότε) «39χρονος εργάτης», είναι ο Γιάννης Σερίφης.

*Την επομένη (23/7/02) τα πράγματα γίνονται σαφή: «Οι ομολογίες της 17Ν εμπλέκουν τον Γιάννη Σερίφη» αναφέρει το πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής». Ανάλογοι τίτλοι σε εφημερίδες και τηλεόραση. Η «Απογευματινή» σπεύδει να αποδώσει την αθώωση του Σερίφη για την υπόθεση της AEG στο κίνημα συμπαράστασης:

«Μια ανάσα από τον Γιάννη Σερίφη ήταν από το 1977 οι διωκτικές αρχές. Μετά, όμως, το θόρυβο που προκλήθηκε, την κινητοποίηση της Αριστεράς, ο Σερίφης αθωώθηκε για τη δολοφονία Κασσίμη στο επεισόδιο στην AEG. Ορθώθηκε τότε ένα τεράστιο κίνημα συμπαράστασης και έτσι εξασφάλισε την ασυλία του». Λες και δεν δικάστηκε τότε ο Σερίφης, μέσα σε ένα κλίμα έντονης αστυνομοκρατίας. Λες και δεν έμεινε τότε προφυλακισμένος για 15 μήνες...

Σαρδανάπαλοι

*Μια μέρα αργότερα (24/7/02), σε ανυπόγραφο σχόλιό του το «Βήμα» κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. «Δεν αρκεί η ομολογία του Χρ. Ξηρού», μας πληροφορεί ο τίτλος του σημειώματος που εξηγεί: «Η ομολογία Ξηρού, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, συνιστά ανάμειξη του Σερίφη με τη 17Ν, που όμως έχει παραγραφεί. Το ερώτημα είναι αν οι διωκτικές αρχές έχουν άλλα στοιχεία».

*Και, ω του θαύματος, την ίδια μέρα συλλαμβάνεται ο Παύλος Σερίφης, ο οποίος, αφού αρνηθεί τα πάντα, σε δύο μέρες (26/7/02) θα ζητήσει να δώσει μεταμεσονύκτια απολογία χωρίς δικηγόρο. Εκεί θα αναφερθεί στον ξάδερφό του και θα «αποκαλύψει» όσα έγραφε η «Ημερησία» πριν από είκοσι μέρες.

Πριν ακόμη γίνει γνωστή η απολογία του Παύλου Σερίφη, εντείνονται οι διαρροές εις βάρος του Γιάννη και αρχίζει να κάνει την εμφάνισή του το παρατσούκλι «Σαρδανάπαλος». «Ο συνιδρυτής της 17Ν σε κλοιό», γράφουν σε πρωτοσέλιδο τα «Νέα» (26/7/02) και προσθέτουν: «Είχε τον κωδικό "Σαρδανάπαλος". Τον ξέρουν αλλά δεν έχουν στοιχεία».

*Στο εσωτερικό ρεπορτάζ «φωτογραφίζεται» ο Γιάννης Σερίφης και επαναλαμβάνεται η πρόβλεψη των αρχών ότι δεν θα βρουν στοιχεία εις βάρος του. «"Αυτός πριν φάει πλένει τα χέρια του για διαφορετικό λόγο από εμάς. Ούτε και στο φαγητό που τρώει δεν αφήνει αποτυπώματα", έλεγε χαρακτηριστικά στέλεχος της Αντιτρομοκρατικής». Ανάλογο είναι και το δημοσίευμα στο «Βήμα».

*Την επομένη τη σκυτάλη παίρνουν και οι υπόλοιπες εφημερίδες. «Δένουν 17Ν-ΕΛΑ με Σαρδανάπαλο» («Απογευματινή», 27/7/02), «Σφίγγει ο κλοιός για τον Σαρδανάπαλο» («Εθνος»). Η χρήση της λέξης «Σαρδανάπαλος» βολεύει τους συντάκτες να δημοσιεύουν ανενόχλητα όσα τους μεταδίδουν οι αστυνομικές πηγές. Αλλά κανείς δεν διστάζει να τον φωτογραφίσει, ακόμα και με κακόγουστους γρίφους: «Το όνομά του θυμίζει Φαρ Ουέστ, αν και κατάγεται από τη Θεσπρωτία» («Απογευματινή»). Οσο για το περιεχόμενο του φακέλου που διατηρούσαν οι διωκτικές αρχές για τον Γιάννη Σερίφη είναι αποκαλυπτικός ο Πάνος Σόμπολος («Εθνος»): «Τον γνώριζαν οι αρχές τον Σαρδανάπαλο στη δράση που είχε επιδείξει στη χώρα μας μετά το 1975. Πρωτοστατούσε σε διαδηλώσεις, σε απεργιακές κινητοποιήσεις και γενικά ήταν παρών σε αυτού του είδους τις εκδηλώσεις». Να, λοιπόν, τι του καταλόγιζαν οι αρχές.

*Την ίδια μέρα (27/7), το «Βήμα» πάει ένα βήμα παραπέρα και αποκαλύπτει στις εσωτερικές σελίδες ότι, λέγοντας Σαρδανάπαλο, εννοεί το Γιάννη Σερίφη. Στο πρωτοσέλιδο, βέβαια, συνεχίζει τη βολική χρήση του παρωνυμίου.

*Το παράλογο είναι ότι η ίδια εφημερίδα δυο μέρες αργότερα (30/7/02) εξακολουθεί να παίζει με τα ονόματα. Τίτλος, «Μετράει μέρες ο Σαρδανάπαλος». Υπότιτλος, «Ιω. Σερίφης: Εγώ δεν πρόκειται να συνεργαστώ». Στο εσωτερικό η εφημερίδα αποδίδει σε «κυβερνητικό αξιωματούχο» τη δήλωση «καιρός να ασχοληθούν μαζί του οι δικαστικές αρχές». Πρόκειται για προφητική δήλωση, εφόσον πράγματι οι δικαστικές αρχές ανέλαβαν τη δίωξή του, όταν η αστυνομία σήκωσε τα χέρια ψηλά από την αδυναμία να βρει οτιδήποτε επιβαρυντικό. Στο ίδιο ρεπορτάζ εκφραζόταν η αισιοδοξία των διωκτικών αρχών ότι «θα προκύψουν νέες καταθέσεις που θα τον εμπλέκουν με τη 17Ν ακόμη και τη δεκαετία του 1990».

Σύλληψη με το ζόρι

Αλλα «στοιχεία» δεν βρέθηκαν. Ούτε και άλλες καταθέσεις. Ούτε ένας μάρτυρας που δεν ήταν συγκατηγορούμενος. Ανέλαβαν δυστυχώς τα μέσα ενημέρωσης να αναπληρώσουν το κενό. Οι «διαρροές» βρήκαν και πάλι εύφορο έδαφος. Επιστρατεύτηκε πάλι το παρατσούκλι «Σαρδανάπαλος» για να καλυφτούν οι ποινικές συνέπειες των συκοφαντικών δημοσιευμάτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η «Espresso» (12/8/02), η οποία στο ίδιο «σαλόνι» φιλοξενεί ένα κατηγορώ για την Αστυνομία («Κολλημένη με τον Σερίφη η Αστυνομία. Παρά την αθώωσή του δεν έπαψε ποτέ να τον έχει στο στόχαστρο») και δίπλα μια «αποκάλυψη» για τον Σαρδανάπαλο («Ο Σαρδανάπαλος συνδετικός κρίκος»).

*Αρχίζουν και οι πιέσεις: «Τολμήστε κύριοι! Γνωρίζουμε ότι ο Σαρδανάπαλος έχει ισχυρές πλάτες και πιέζει από το παρασκήνιο να μην τον αγγίξουν», αναφέρει το κύριο άρθρο της «Απογευματινής» (20/8/02). Και συνεχίζει:

«Οσο κυκλοφορούν ελεύθεροι Σαρδανάπαλος και Κουφοντίνας, αυτοί που είναι τα κεντρικά πρόσωπα στην υπόθεση της τρομοκρατίας, τόσο η επιχείρηση μοιάζει με κακόγουστη φάρσα».

*Η «Αυριανή» προαναγγέλλει τη σύλληψη ένα μήνα πριν: «Εντάλματα σύλληψης για Σερίφη και Πισιμίση» (21/9/02). Τελικά ο Γιάννης Σερίφης καλείται σε απολογία στις 23 Οκτωβρίου και προφυλακίζεται στις 27.

*Οι ίδιοι που πίεζαν επί μήνες για τη σύλληψή του κάνουν τώρα τους έκπληκτους: «Η κλήση του Γιάννη Σερίφη προκάλεσε εντύπωση» («Απογευματινή», 24/10), «Απρόσμενη χαρακτηρίστηκε από ανώτατα στελέχη της αστυνομίας η απόφαση εισαγγελέα και ανακριτή για την προφυλάκιση του Γιάννη Σερίφη» («Ελεύθερος Τύπος», 29/10), «Αιφνιδίασαν χθες οι εφέτες ανακριτές» («Νέα», 24/10).

Για να δικαιολογηθεί η προφυλάκιση επιστρατεύονται κάθε είδους «πληροφορίες»: Ο «Ελεύθερος Τύπος» (29/10) αναφέρει ότι βρέθηκε αποτύπωμα του Σερίφη σε βιβλίο της γιάφκας και «αποκαλύπτει» ότι η δικαστική απόφαση εις βάρος του «στηρίχτηκε σε μυστική κατάθεση ενός προσώπου το οποίο λίγο πριν από την πτώση της χούντας και κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης βρέθηκε στο χώρο τρομοκρατικών ομάδων». Φυσικά, τίποτα απ' όλα αυτά τα «στοιχεία» δεν ήταν αληθινό. Το μόνο που ίσχυε είναι αυτό που έγραφαν τα «Νέα» την ίδια μέρα: «Η πεποίθηση ότι (ο Σερίφης) ήταν κεντρικό πρόσωπο της τρομοκρατίας στην Ελλάδα υπήρχε στην Αστυνομία, ωστόσο αυτό που πάντοτε έλειπε ήταν τα αδιάσειστα στοιχεία για την ενοχή του».

*Μετά τη σύλληψη και την παραπομπή, τα ολοσέλιδα καταδικαστικά δημοσιεύματα πολλαπλασιάστηκαν, με στόχο κυρίως το κίνημα συμπαράστασης στον Σερίφη. «Αίσχος. Ηρωοποιούν τους δολοφόνους», κραυγάζει ο Δημήτρης Ρίζος («Αδέσμευτος», 29/10/02). «Αδίστακτος εγκληματίας ο Σερίφης», αποφαίνεται η «Απογευματινή» (14/11/02).

*Η καθηγήτρια Αννα Παναγιωταρέα τις μέρες της σύλληψης του Σερίφη μας μετέφερε από τη στήλη της στο «Εθνος» (25/10/02) την πληροφορία ότι «στο πλούσιο υλικό που συνέλεξε η αντιτρομοκρατική υπάρχουν και κάποια άλλα επιβαρυντικά στοιχεία για τον Γιάννη Σερίφη, τον οποίο είχε επονομάσει ο Λάμπρος ως Σαρδανάπαλο».

*Εξι μέρες αργότερα (31/10), από την ίδια στήλη, η αρθρογράφος μοιάζει λιγότερο αισιόδοξη για τα «στοιχεία»: «Αυτό που κανείς πολίτης δεν θα ήθελε είναι να αποδειχθεί στο δικαστήριο ότι άρκεσαν για την προφυλάκιση οι μαρτυρίες των τριών κρατουμένων. Διότι τότε, για τρίτη φορά, η απόφαση του δικαστηρίου θα δικαιώσει τον χαρακτηρισμό του συνήθους υπόπτου που αποδίδει ο ίδιος στον εαυτό του».

Και όμως αυτό ακριβώς αποδείχτηκε στο δικαστήριο. Αλλά αντί να το πάρουν πια απόφαση οι διωκτικές αρχές και να ζητήσουν συγνώμη τα μέσα ενημέρωσης, φαίνεται ότι πείσμωσαν ακόμα περισσότερο. Και μπήκαν μπρος οι εφέσεις και οι απειλές νέων διώξεων. Επιβεβαιώνεται, δηλαδή, η κυνική τοποθέτηση ενός αρθρογράφου κατά τη διάρκεια της δίκης:

«Το γεγονός ότι όσες φορές παραπέμφθηκε μέχρι στιγμής σε δίκη αθωώθηκε, είναι περισσότερο ενδεικτικό για τη λειτουργία του κράτους δικαίου στη χώρα μας, παρά τιμητικό για το συγκεκριμένο πρόσωπο. Ο Σερίφης είναι αποδεδειγμένο ότι εκινείτο, ανοιχτά ίσως, σε χώρους που πολεμούσαν, επίσης ανοιχτά, τους θεσμούς της δημοκρατίας και, αν ο ίδιος δεν "κρατούσε κουμπούρια" (κάτι που μένει να αποδειχθεί), κάθε άλλο παρά έκανε κάτι για να πείσει και τους ομοϊδεάτες του να τα βάλουν στην άκρη» («Νέα», 4/6/03).

Ωμή ομολογία ότι ο Γιάννης Σερίφης παρακολουθείται, διώκεται και δικάζεται για τις ιδέες του και τη δημόσια δράση του.

(Ελευθεροτυπία, 18/1/2004)