«ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΣ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ» ΤΟ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
 

Στου Μαξίμου την αυλή!

Δεν χρειάζεται και πολύ φαντασία για να ανακαλύψει κανείς τους λόγους που κατέρρευσε η πανίσχυρη ομάδα συνεργατών του πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μαξίμου. Αρκεί να διαβάσει κανείς προσεκτικά ένα βιβλίο που θεωρήθηκε "προφητικό", αλλά που ήταν απλά ένα μήνυμα.

Οι μέθοδοι αλληλοεξόντωσης των άλλοτε ισχυρών συνεργατών και φίλων του πρωθυπουργού είναι γνωστές: σκάνδαλα, αποκαλύψεις, καρφώματα, διαρροές κλπ. Η αλληλοεξόντωση όμως έχει αφετηρία και ονοματεπώνυμα. Τρίβανε τα μάτια τους ένοικοι και γείτονες στο Μαξίμου, όταν το φθινόπωρο του 2008 αμέσως μετά τα μπάνια τους στη Μύκονο, στα ΜΜΕ άρχισαν να παίζουν τα χρυσόβουλα και το Βατοπαίδι. Μόλις «έτσι ξαφνικά» ξετυλίχτηκε το κουβάρι του Εφραίμ, έπεσε το επιτελείο Ρουσόπουλου και οι υπουργοί του ‘κλίματός’ του. Αυτό το σκάνδαλο άλλωστε ήταν η αφετηρία για τις τωρινές εκλογές. Oσοι όμως νομίζουν ότι όλα ξεκίνησαν απότομα, είναι πολύ γελασμένοι. Να που η πραγματικότητα ξεπερνάει σε πλοκή ακόμα και τη λογοτεχνική φαντασία ενός μυθιστοριογράφου. Και εξηγούμαστε.

Tον Ιούνιο του 2007, ο Γιώργος Μυλωνάς -σκηνοθέτης και στενός φίλος του Χρήστου Ζαχόπουλου- εκδίδει το βιβλίο του www.eleni.oneira.gr στον εκδοτικό οίκο του (επίσης κοινού τους φίλου) Ι. Σιδέρη. Tην παρουσίαση έκανε ο ίδιος ο Χρήστος Ζαχόπουλος. Ήταν λίγο πριν από την τελευταία δημόσια εμφάνιση του άλλοτε τρανού γραμματέα του ΥΠΠΟ στην καμένη Ολυμπία. Αμέσως μετά, για τον μεν Ζαχόπουλο άρχιζε η περίοδος της πτώσης, για τον δε ’πολυδύναμο’ υπουργό Θ. Ρουσόπουλο άρχιζε η τελευταία «χρυσή» περίοδος. Όλα αυτά έχουν σημασία να τα θυμηθεί κανείς πριν αναφερθεί στη «μαντική ικανότητα» του σκηνοθέτη Γ. Μυλωνά. Το ‘μυθιστόρημα’ αφορά πραγματικά πρόσωπα με «πειραγμένα» ονόματα και περίπου προαναγγέλλει την τραγική προσωπική και πολιτική εξέλιξη του στενού πρωθυπουργικού φίλου και μέχρι τότε ισχυρού άνδρα του ΥΠΠΟ. ‘Προαναγγέλλει’ όμως και κάτι άλλο: την πτώση του «επιτελείου» Ρουσόπουλου!

Τις ομοιότητες με πρόσωπα και πράγματα έχουν επισημάνει ο Τύπος και τηλεοπτικές εκπομπές εδώ και μήνες. Όμως μόνο τώρα είμαστε σε θέση να προχωρήσουμε σε μια ολοκληρωμένη «βιβλιοκριτική». Η πλοκή αφορά την περιγραφή και μόνο της ανελέητης σύγκρουσης των δύο αντιπάλων στρατοπέδων στο Μαξίμου που ξεκινάει τουλάχιστον από το 2004. Η σύγκρουση αυτή μάλιστα έχει και ‘γεωγραφικό’ προσδιορισμό Αθήνα-Θεσσαλονίκη (βλ. διπλανή στήλη).

Η υπόθεση

Με δύο λόγια, ο σκηνοθέτης-ήρωας του βιβλίου, παγιδεύεται από μια σκοτεινή πολιτική κλίκα που ελέγχει τα ΜΜΕ και που θέλει να εξοντώσει τον ίδιο αλλά κυρίως το φίλο του Χρηστίδη, που κατέχει μεγάλη πολιτική θέση στον τομέα του πολιτισμού. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας και εντολές υπουργού (εννοείται το υπουργείο Τύπου) η κλίκα που συχνάζει στον Πύργο (Μαξίμου) απεργάζεται ένα σατανικό σχέδιο για να διασύρει το σκηνοθέτη Κώστα Μακεδόνα (Γιώργο Μυλωνά) και να χτυπήσει έτσι το ισχυρό στέλεχος της παράταξης Χρηστίδη (Χρήστο Ζαχόπουλο) και τους ‘δικούς’ του που κατείχαν ισχυρά πόστα. Μια γυναίκα-δόλωμα γίνεται ερωμένη του σκηνοθέτη, με στόχο να οδηγήσει αυτόν και τον ισχυρό φίλο του «σε δυσμένεια αλλά και ηθική εξόντωση στα μάτια του κόσμου και του αρχηγού».

Ο σκηνοθέτης στην αρχή πέφτει στην παγίδα, αλλά γρήγορα από πληροφορίες και δική του έρευνα ανακαλύπτει τη σκευωρία και τους αυτουργούς που είναι κυβερνητικά στελέχη. Το ‘όπλο’ της συμμορίας είναι μια ταινία (!) με την γυναίκα-δόλωμα, που τοποθετείται κρυφά στο σκληρό δίσκο του κομπιούτερ του σκηνοθέτη. Εκείνος νομίζει ότι με τη φαντασία του φιλοτεχνεί το πορτρέτο μιας γυναίκας στο κομπιούτερ για το σήμα της προεκλογικής εκστρατείας του κόμματός του. Οταν όμως αυτή η γυναίκα εμφανίζεται ξαφνικά ολοζώντανη μπροστά του σχεδόν τρελαίνεται. Είναι το κόλπο που αποδίδεται στην Coca Cola, ότι δηλαδή για δέκατα του δευτερολέπτου εμφανιζόταν ένα μπουκάλι στην οθόνη της τηλεόρασης μέχρι που καρφωνότανε στο υποσυνείδητο του δύστυχου τηλεθεατή και τον έκανε να διψάει. Το ίδιο έκανε -όπως λέει το βιβλίο- ο Μπους στον υποψήφιο Αλ Γκορ με τη λέξη ποντίκια που περνούσε ακαριαία μόλις εμφανιζόταν ο Γκορ μέχρι που στο τέλος όλοι σκεφτόντουσαν ποντίκια όταν βλέπανε τον Γκορ.

Ο ήρωας ανακαλύπτει σταδιακά την αλήθεια και ‘κρατάει’ τους αντιπάλους «με αδιάσειστα στοιχεία στο χέρι». Ο Χρηστίδης τον παροτρύνει να μην αντιδράσει παρορμητικά: «Το δύσκολο είναι να έχεις την υπομονή και την ψυχραιμία με τις ενέργειές σου να τους εκθέσεις στον Πύργο και στον Αρχηγό». Θα μας επιτρέψει εδώ ο συγγραφέας Γ.Μ. να υποθέσουμε ότι αυτό ακριβώς πήγε να κάνει εκδίδοντας το βιβλίο. Τότε όμως το «μήνυμα» δεν του βγήκε! Στο μυθιστόρημα ο ήρωας-σκηνοθέτης αρκείται σε μία εκφοβιστική επίσκεψη στον ‘σκοτεινό’ υπουργό και δεν υποκύπτει στους εκβιασμούς της κλίκας. Αυτό φαίνεται ότι προσπάθησε να κάνει ο Ζαχόπουλος κι όταν η άλλη πλευρά ξεκίνησε τις αποκαλύψεις και τη διαπόμπευση, έπεσε από το μπαλκόνι. Ενώ στο μυθιστόρημα η κλίκα φοβήθηκε κι έκανε πίσω, στην πραγματικότητα τα DVD άρχισαν τις βόλτες στο Μαξίμου και στα ΜΜΕ.

Ο εκβιασμός είχε γίνει πολύ νωρίτερα και φυσικά πριν εκδοθεί το βιβλίο. Ολοι οι εμπλεκόμενοι τα γνώριζαν και τα έκρυβαν ο καθένας για τους δικούς του πολιτικούς και προσωπικούς λόγους. Ούτε Νοστράδαμος ούτε μάντης ήταν ο Μυλωνάς. Θέλησε με το βιβλίο του απλά να προειδοποιήσει την αντίπαλη κομματική κλίκα. Ο ίδιος τονίζει (στο βιβλίο) αντιγράφοντας ένα κείμενο του Κώστα Γεωργουσόπουλου: «η άμετρη αλαζονεία τυφλώνει τον άνθρωπο… Γίνεται αχόρταγος, προκλητικός, τυραννικός. Ξεπουλάει δημόσια γη, δημόσια περιουσία, μολύνει το περιβάλλον, επιδίδεται σε ασύστολη ρυμούλα, εκβιάζει, παρανομεί, πλαστογραφεί, νοθεύει, κερδοσκοπεί, παραπληροφορεί, συκοφαντεί. Υπάρχει όμως και η δικαιοσύνη που δεν ξεχνά και δεν συγχωρεί». Βουλωμένο γράμμα διάβαζε τότε ο Γιώργος Μυλωνάς, αν αναλογιστούμε όλα όσα ακολούθησαν!

Τόσο ο συγγραφέας όσο και ο ίδιος ο Χρήστος Ζαχόπουλος ήξεραν και για την ύπαρξη του DVD και για τον εκβιασμό. Γι’ αυτό καυγαδίζανε οι πρωταγωνιστές και τους άκουγε όλο το υπουργείο, όχι για τις επιχορηγήσεις. Σε πολλά σημεία η ‘υπόθεση’ αυτή επιβεβαιώνεται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στα πρόσωπα και στις ‘δραστηριότητές’ τους στην εξέλιξη αυτού που ονομάστηκε «σκάνδαλο» Ζαχόπουλου και που οδήγησε με «μαθηματική» ακρίβεια στις αποκαλύψεις του Βατοπεδίου. Το λέει ο ίδιος ο συγγραφέας: «Το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτή την απίθανη ιστορία θα τη γράψω σε βιβλίο. Έτσι, για να μείνει να δείχνει στους ανθρώπους μέχρι πού μπορεί να φτάσει η πολιτική μισαλλοδοξία των ηλιθίων». Όλοι τα ήξεραν όλα λοιπόν μια και όλοι ήταν στενοί συνεργάτες του «Αρχηγού».

Ο Χρηστίδης στο βιβλίο το εξηγεί πλήρως: «Είναι μια καλοστημένη μηχανή εναντίον όλων μας. Εδώ έχουμε προσωπικές πολιτικές και προσωπικές σχέσεις που κλονίζουν την ενιαία πολιτική της Δημοκρατικής Αλλαγής (ΝΔ). Δημιουργούν κερκόπορτες και ρήγματα και τορπιλίζουν τη θέση του Αρχηγού (Καραμανλή) απέναντι στη διαπλοκή και στη διαφάνεια. Οταν το χτύπημα είναι από μέσα, η φθορά της παράταξης είναι μεγαλύτερη». Ας θυμηθούμε εδώ τις πρόσφατες δηλώσεις Τσιτουρίδη για τη «διαπλοκή» και τις «αθλιότητες» στο Μαξίμου ή και τις παλιότερες του Μ. Κεφαλογιάννη περί «καραγκιόζηδων» (3/5/2006).

Ο Κλεισθένης και η παρέα του

Ο συγγραφέας περιγράφει τη συμμετοχή του σκηνοθέτη-ήρωα στην ομάδα διαλόγου «Κλεισθένης», που ήταν «καθαρά ένας ιδεολογικός προπομπός του Αρχηγού, με παρεμβάσεις σε μεγάλα εθνικά και πολιτιστικά θέματα». Πρόεδρος της λέσχης ήταν ο Χρηστίδης. Πρόσφατα μάλιστα (εν. το 2004) έκαναν και εκδήλωση για το μεσαίο χώρο και το κοινωνικό κέντρο!

Ο Χρήστος Ζαχόπουλος, στενός συνεργάτης και φίλος του πρωθυπουργού, είχε ιδρύσει τη λέσχη «Ηδύπολις», ενώ αργότερα έγινε πρόεδρος στην πολιτική λέσχη Διαλόγου «Θεσσαλονικαίων Πολιτεία», ένα βήμα «προώθησης της σκέψης Καραμανλή»! Μετά συνίδρυσε την «Ανέμη» με τη Νατάσα Καραμανλή και μετακόμισε στη Ρηγίλλης με καθήκοντα αναπληρωτή γραμματέα πολιτικού σχεδιασμού λίγο πριν διοριστεί από τον πρωθυπουργό γ.γ. του ΥΠΠΟ με αυξημένες αρμοδιότητες. Τα μέλη του Κλεισθένη είναι οι στενοί φίλοι Ζαχόπουλου και φίλοι του Καραμανλή, αν κρίνουμε και από τους μετέπειτα διορισμούς τους επικεφαλής διαφόρων φορέων. Στο βιβλίο αναφέρονται οι: «Ανδρέας Ισαρης, ο επιχειρηματίας της ομάδας με την ευθύνη του έντυπου υλικού». Φωτογραφίζεται εδώ ο εκδότης Ι. Σιδέρης στενός φίλος του Μυλωνά και του Ζαχόπουλου. «Ο Αλέξανδρος Σούκης με λαμπρή καριέρα σαν καθηγητής, οργάνωνε εξειδικευμένα πάνελ και διατηρούσε άριστες σχέσεις με τους νέους». Πιθανότατα εννοεί τον Λουκά Ανανίκα, καθηγητή που τοποθετήθηκε πρόεδρος του Κέντρου Διατήρησης Αγιορείτικης Κληρονομιάς και γ.γ. του υπουργείου Μακεδονίας/Θράκης. «Η Μαρία Σουλοπούλου, έξυπνη και δυναμική πάντα έδινε την εντύπωση ότι στον τομέα της οργάνωσης ήταν ασυναγώνιστη», όμως αργότερα «εκτοξεύει αστήρικτες κατηγορίες» και «διαφαινόταν ότι η εμπιστοσύνη (του Χρηστίδη) στο πρόσωπό της ήταν περιορισμένη». Μάλλον εννοεί η Γεωργία Ηλιοπούλου, φίλη του Ζαχόπουλου που διορίστηκε το 2004 διευθύνουσα σύμβουλος του Οργανισμού Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού. Ήταν ιδιοκτήτρια της εταιρείας οργάνωσης πολιτιστικών εκδηλώσεων «Λάβρυς» που δραστηριοποιήθηκε στην «Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης». Εμενε στην ίδια πολυκατοικία στο Κολωνάκι με τον Ζαχόπουλο. Η κ. Ηλιοπούλου είχε υπάλληλο την Εύη Τσέκου, η οποία στην πορεία γνωρίστηκε με το Χρήστο Ζαχόπουλο. «Ο Βασιλογιάννης γιατρός, ικανός, καλός, ανιδιοτελής». Εδώ φωτογραφίζει το στενό φίλο του Ζαχόπουλου, γιατρό Αντώνη Βασιλογιαννακόπουλο, που έτρεξε κοντά του μετά την απόπειρα. Οι κολλητοί φίλοι του ήρωα, Αθηνά, Γαλιώτος, Σάκης, Γιάννης, Γιώργος θα μπορούσαν να είναι οι: Γιώργος Τσάρας, Θανάσης Πανώρης, Ανδρέας Λεούδης, Γιάννης Τουσιάκης και Ολυμπία Κριμπά-Τζιαμπίρη.

Η «Δημοκρατική Αναγέννηση» με τον «Αρχηγό» που κερδίζει τότε τις εκλογές είναι η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή το 2004. «Ο αρχηγός ήταν πρωθυπουργός κι εμείς πανηγυρίζαμε τη νίκη. Σεμνά και ταπεινά (!) Χωρίς κομπασμούς κι άλλες βλακείες».

Ο ήρωας του βιβλίου, σκηνοθέτης, φιλοτεχνεί το νέο σήμα του κόμματος στο κομπιούτερ όταν στήνεται η πλεκτάνη στο σκληρό του δίσκο. «Προσπαθώ να κατασκευάσω την τρισδιάστατη μορφή μιας γυναίκας που επρόκειτο να συμβολίσει όλες τις αρχές και την ιδεολογική άποψη του κόμματος, μια μορφή που θα συγκέντρωνε από την μία την ομορφιά και τον αλτρουισμό των οπαδών του κόμματος κι από την άλλη τη δύναμη, την ευαισθησία και την αποφασιστικότητα του αρχηγού» (!). Τώρα αν αυτή η εμβόλιμη γυναικεία φιγούρα πήρε τη μορφή της Ελένης Δαγκλή (στο βιβλίο) και της Εύης Τσέκου στην πραγματικότητα, είναι θέμα γούστου και αισθητικής.

Το δόλωμα

Ενας άγνωστος «παραγωγός» αναθέτει στον ήρωα, προπληρώνοντάς τον, ένα ντοκιμαντέρ-έρευνα. Ο σκηνοθέτης τσιμπάει στην αρχή και δηλώνει στον «κοντό με το παχύ μουστάκι» παραγωγό: «Θα αγοράσω μια ψηφιακή κάμερα. Μ’ αυτήν θα κάνω την έρευνα και μετά θα το μεταφέρουμε στο φιλμ»! Εν τω μεταξύ το δόλωμα, Ελένη Δαγκλή, παρουσιάζεται σαν υπάλληλος του παραγωγού και σε αυτήν ο ήρωας σκηνοθέτης αναγνωρίζει τη γυναίκα που είχε φιλοτεχνήσει για το σήμα του κόμματος. Τρελάθηκε ο άνθρωπος από την ομοιότητα, έπαθε εμμονή μαζί της και την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα. Περιγράφει την Ελένη στην πρώτη ερωτική τους συνεύρεση με το καλοκαιρινό ντύσιμο που είχε η Εύη Τσέκου στη γνωστή παλιά φωτογραφία της δίπλα στο Ζαχόπουλο: «Πέταξε το πολύ λεπτό σάλι που είχε ριγμένο στους ώμους της. Το φουστάνι της στηριζόταν σε δύο πολύ λεπτές τιράντες...». Η ηρωίδα-δόλωμα μετά τις σπουδές της δούλεψε για ένα χρόνο στη διαφημιστική εταιρεία Ολύμπικ. Μάλλον αναφέρεται στην εταιρεία Λάβρυς της Γ. Ηλιοπούλου που δραστηριοποιήθηκε στην Ολυμπιάδα. Η ηρωίδα εμφανίζεται περισσότερο σαν άβουλο πιόνι: «Απ’ όλη τη συνεισφορά της σ’ αυτήν την υπόθεση είχε κερδίσει μία μόνιμη θέση στο υπουργείο (σ. σ. έτσι νόμιζε τότε!) και καμιά εκατοσταριά ευρώ από χορηγίες». Οσο για τον άμεσο συνεργό της, το Σάκη Μαραγκό (υποτακτικός του υπουργού), την τρομοκρατούσε λέγοντάς της: «μετά τις αποκαλύψεις θα κλονιστεί όλη η κυβέρνηση. Τα τηλεοπτικά κανάλια που τόσο είχαν συμβάλλει στη δυσφήμιση του σκηνοθέτη τώρα θα ήταν απείρως σκληρότερα στη δικαιολογημένη δυσφήμιση του υπουργού και των φίλων του. Ή τον κάνεις υποχείριό σου ή χαιρέτα την εύκολη ζωή και ετοιμάσου για τον Κορυδαλλό»!

Η «συμμορία»

Στο βιβλίο, εκτός από το Σάκη Μαραγκό, την Ελένη κι ένα θείο της Ελένης με το όνομα Πανάγος (που παραπέμπει στη γενικότερη έννοια κουμπάρος), τη συμμορία απαρτίζουν οι: «Γιαλόπουλος, Μπαξεβάνης, υπουργός Μαραγκόζης, μια κυρία αγνώστων λοιπών στοιχείων, μπορεί να είναι και κύριος (;) και κανά δυο άλλοι που σήμερα υπηρετούν τον υπουργό από δημόσιες θέσεις».

«Ο Σάκης ήταν αεριτζής με αστικές καταβολές και πανεπιστημιακό πτυχίο. Τον προσέλαβε ο Γιαλόπουλος, ο βοηθός του πολιτευτή (τότε) Μαραγκόζη, τον είχε σαν τον μικρό του γραφείου. Ο Σάκης αναδομήθηκε οικονομικά, έμαθε για τα κοστούμια Αρμάνι και ραβόταν σε πουκαμισά αποκλειστικά με δικό του πατρόν. Στη συνέχεια όταν ο Μαραγκόζης υπουργοποιήθηκε, ο Γιαλόπουλος του ανέθεσε τον τομέα των ‘εξαιρετικών αποστολών’. Η φασιστική νοοτροπία του Γιαλόπουλου γοητευόταν από τις δυνάμεις του ενστίκτου και από ανθρώπους που δεν είχαν καμιά αναστολή». Μια ωραία ατμόσφαιρα στην παράταξη!

«Στην πραγματικότητα όμως», λέει ο Σάκης, «το αντικείμενο ήταν η συκοφαντία και η λάσπη. Συνεργάτες ήταν μια ομάδα δημοσιογράφων, που κατά περίπτωση στρέφονταν εναντίον αυτών που ο υπουργός θεωρούσε ότι μπορούσαν να βλάψουν αυτόν και τα συμφέροντα που εκπροσωπούσε». Ο Γιαλόπουλος, ήταν που έδωσε το σύνθημα στο Σάκη: «Εξόντωσε το Χρηστίδη!». Κι όταν αυτός αντέτεινε ότι δεν χτυπάει το Χρηστίδη αλλά το σκηνοθέτη φίλο του, του απάντησε: «Χτυπώντας αυτόν εκθέτουμε το Χρηστίδη (Ζαχόπουλο) στον Πύργο (Μαξίμου). Είναι και οι δύο μέλη του Κλεισθένη και επομένως μ’ ένα σμπάρο δύο τρυγόνια. Όσο για τους υπόλοιπους του Κλεισθένη δεν θα αφήσουμε κλαδί για να σταθούνε!»

«Ο Γιαλόπουλος, από επαγγελματίας πορτιέρης νυχτερινών κέντρων έγινε ο γενικός δερβέναγας όλων των υποθέσεων του υπουργού». Ο ίδιος λοιπόν όταν απειλεί το Σάκη για να τελειώσει τη ‘δουλειά’ του λέει: «Ρε βλάκα! Είναι δυνατόν ένας υπουργός να πέσει τόσο χαμηλά; Ο υπουργός ήταν και θα παραμείνει λευκός. Φρόντισε λοιπόν αυτήν την υπόθεση να κλείσει ανώδυνα πριν γίνει επικίνδυνη, φρόντισε να κάνεις αυτό το τσουλί να λογικευτεί». Ο ίδιος ο εκτελεστής της πλεκτάνης μονολογεί τρομοκρατημένος, όταν το θύμα ανακαλύπτει την αλήθεια, «να το ξέρεις μ’ αυτόν που μπλέξαμε κινδυνεύουμε όλοι και πιο πολύ ο υπουργός Μαραγκόζης». Ποιός τον άκουσε όμως;

Στην κυβερνητική πραγματικότητα όλος ο Πύργος σωριάστηκε σαν τραπουλόχαρτο, μαζί κι ο Μαρα-γκόζης που δεν μπορεί φυσικά να είναι άλλος από τον Θοδωρή Ρουσόπουλο μια και ο συγγραφέας φωτογραφίζει επανειλημμένα αυτόν αλλά και το υπουργείο προπαγάνδας, όπως το λέει: «Από το μικρόκοσμο προέρχεται κι ο ίδιος κι έχει αποφασίσει να ξεκόψει από τους φτωχούς, να δώσει έναν πήδο και σα σπιούνος πίθηκος να κρεμαστεί στο κλαδί του δέντρου της πλουτοκρατίας». Μερίδα δημοσιογράφων είναι οι «διορισμένοι» του υπουργού που διασύρουν τα μέλη της ομάδας Κλεισθένη. Ολες οι αναφορές στην πλεκτάνη εμπλέκουν τηλεοπτικά μέσα και κατευθυνόμενη δημοσιογραφία. Στην επίσκεψή του στον υπουργό Μαραγκόζη λέει ο σκηνοθέτης: «έβλεπα να ιδρώνει αυτό το ανθρωπάκι, ο πρωτομάστορας της λαθραίας πειθούς και της μυστικής προπαγάνδας». Αν βέβαια ισχύει η υπόθεση ότι αναφέρεται στον Θ. Ρουσόπουλο, μάλλον άργησε ένα ολόκληρο χρόνο για να ιδρώσει τελικά ο συγκεκριμένος υπουργός.

Οσο για τους συνεργάτες του Μαραγκόζη (Γιαλόπουλο, Σάκη Μαραγκό, δημοσιογράφους, διορισμένους κλπ) εμείς απλά θυμίζουμε ποιοί ήταν οι σύμβουλοι του Ρουσόπουλου στο υπουργείο και στο μέγαρο Μαξίμου: Χρήστος Χατζηεμμανουήλ (ήρωας και της σημερινής επικαιρότητας), Διονύσης Ζακυνθινός, Γιάννης Χατζής, Αγγελος Φιλιππίδης και άλλοι. Ειδικά για τα ονόματα των εμπλεκόμενων δημοσιογράφων δεν θα ρισκάρουμε ταυτίσεις, μια και ο πιθανός κατάλογος είναι πολύ μεγάλος.

Ακολουθεί ο υπουργός Μπαξεβάνης, πρόσωπο που ταιριάζει στον Πέτρο Τατούλη. «Μου σαμποτάρει κάθε προσπάθεια», λέει γι' αυτόν -τον προϊστάμενό του- ο Χρηστίδης. «Είναι απρόβλεπτος και κάθε κίνησή του είναι εμφορούμενη από προσωπικό συμφέρον».

Καταστροφικό ρόλο αποδίδει ο συγγραφέας ειδικά στο δημοσιογράφο Ανανιάδη (εδώ αναγνωρίζουμε το ενιαίο τότε δίδυμο του Πρώτου Θέματος). «Μόλις γύρισα σπίτι μου ένας διακεκριμένος συνάδελφος μου χτυπούσε την πόρτα κρατώντας μια κασέτα VHS με την εκπομπή του Ανανιάδη. Αυτός ο ταλαντούχος, αλλά προφανώς εντολέας κάποιων συμφερόντων, δεν δίστασε ο αθεόφοβος να παρουσιάσει στην εκπομπή του τίτλους των ταινιών μου με μεγάλους έλληνες ηθοποιούς και να δηλώσει ότι αυτές οι ταινίες είναι ροζ, πονηρές και πορνό».

Μόλις ο σκηνοθέτης διορίστηκε Σύμβουλος, κατάλαβε «ότι δόθηκε εντολή σε δυο τρεις δημοσιογράφους να τον κατασπαράξουν». Οταν η δικηγόρος αυτών των δημοσιογράφων του ζήτησε να μην κάνει αγωγή, απάντησε: «Θα το κάνω αν οι πελάτες σου γράψουν σ’ ένα χαρτί με ποιανού εντολή με λοιδόρησαν και ποιός είναι αυτός στον Πύργο (Μαξίμου) που θα πήγαιναν, όπως δήλωσαν, για να με τελειώσουν!»

«Ανακρίνοντας» τέλος έναν πρώην συνεργάτη του μοντέρ, αποσπάει την κρίσιμη ομολογία για το πώς στήθηκε η πλεκτάνη: «Το φιλμάκι με την εικόνα της Ελένης το έφερε ένας Πανάγος και μαζί του ήταν ένας σκηνοθέτης και ένας άλλος τύπος. Ο σκηνοθέτης ήταν ένας νεαρός από αυτούς που συνεργάζονται με τα κανάλια. Έκατσε ο ίδιος στο avid φόρτωσε τις εικόνες του και μετά τις τοποθέτησε, με τη μέθοδο που απ’ ότι φαινόταν του ήταν πολύ οικεία, στο κομπιούτερ σου. Αμέσως μετά υπέγραψαν το χαρτί του διορισμού μου στην τηλεόραση».

Στο βιβλίο ο ήρωας εκβιάζοντας τους εκβιαστές εξασφαλίζει τη ροή πληροφοριών από το αφεντικό τους προς τον ίδιο, λέγοντας στον Χρηστίδη: «θα παίξουμε το παιχνίδι με τους δικούς τους όρους μια και ιστορικά η αφέλεια του έντιμου δεν είναι πάντα αφοπλιστική αλλά τραγικά εγκληματική». Με λίγα λόγια, εκτός από τη δικαιοσύνη που δεν συγχωρεί, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο.
 

Θεσσαλονίκη-Αθήνα: σημειώσατε Χ

«Σφαχτήκαν παλικάρια» στην «ποδιά» του Καραμανλή την πενταετία της πρωθυπουργίας του. Ολα σχεδόν τα ονόματα των στενών φίλων και συνεργατών του μπλέχτηκαν έμμεσα και άμεσα στα σκάνδαλα ενώ οι περισσότεροι μπαινόβγαιναν στα ανακριτικά γραφεία. Το Μαξίμου έτριζε συθέμελα, όχι από κάποιον πολιτικό αντίπαλο αλλά από την αλληλοεξόντωση των δύο ισχυρών ομάδων που διεκδικούσαν την κυβερνητική πίττα. Με τη βοήθεια δημοσιογράφων και επιχειρηματιών, με υπουργούς και βουλευτές, με διορισμούς συγγενών σε επιτελικές κρατικές θέσεις, η κάθε ομάδα διεκδικούσε όχι απλά την εύνοια αλλά την πλήρη χειραγώγηση του Καραμανλή.

Με στόχο το τρόπαιο της εξουσίας οργανώθηκαν τα δύο ισχυρά (τότε) στρατόπεδα, οχυρωμένα πίσω από την αδιαφάνεια, τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά, την αλαζονεία και την απληστία. Το πεδίο της μάχης ήταν ο Τύπος και κυρίως η τηλεόραση. Τα επιχειρηματικά λόμπυ, φιλικά και μη, που διεκδικούσαν κερδοφόρους δημόσιους οργανισμούς, γη και δημόσια έργα εξαγόρασαν μερίδια στα κανάλια με τις αντίστοιχες εσωκομματικές πλάτες.

Η κρίσιμη φάση στις εκλογές του 2007 (μετά τις πυρκαγιές) ήταν η στιγμή που επέλεξε η μία ομάδα (το επιτελείο Ρουσόπουλου) για να προχωρήσει σε «εθνοκάθαρση» των αντιπάλων. Τότε άρχισε το πριόνισμα των «Θεσσαλονικέων», παρ’ όλα τα ισχυρά μηνύματά τους ότι δεν θα μείνουν με σταυρωμένα χέρια.

Το βιβλίο του Μυλωνά -πέρα από το μήνυμα στους «εξ Αθηνών» εσωκομματικούς αντιπάλους- περιγράφει αυτή την εμφύλια σύρραξη, προσπαθώντας να περιχαρακώσει και τις ιδεολογικές διαφορές των δύο στρατοπέδων του Μαξίμου. Είναι φυσικό βέβαια η ματιά του να εκφράζει και την προτίμησή του, αλλά δεν παύει να είναι ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική.

Τη δική του ομάδα χαρακτηρίζουν: ο Κλεισθένης, ο πολιτισμός, η παιδεία, η γενοκτονία των Τούρκων, η Μακεδονία, ο διαφωτισμός, ο εθνάρχης, η αρχαία Ελλάδα, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, η θρησκεία, το Σύνταγμα, η Θεσσαλονίκη, τα πολιτιστικά projects, ο Huxley, ο Ιγνάσιο Ραμονέ, ο Χατζιδάκις και ο Καραμανλής.

Την αντίπαλη ομάδα χαρακτηρίζουν: η ψηφιακή κάμερα, η γραφειοκρατία, τα ΜΜΕ, οι συσκευές παρακολούθησης, η προπαγάνδα, η δωροδοκία, οι διαφημιστικές, η λοιδορία, ο ορθολογισμός, η ψευτιά, οι δημοσιογράφοι, οι μοδάτοι σύμβουλοι, η αλαζονεία και φυσικά ο Κώστας Καραμανλής.

Ενδιαφέρον έχει η αφήγηση του Μυλωνά σχετικά με τον τρόπο που έβλεπε το δικό του στρατόπεδο τα ΜΜΕ σαν «μηχανισμό επιβολής και προπαγάνδας», ενώ αντίθετα τα «μεταμοντέρνα» στελέχη του άλλου στρατοπέδου «χρησιμοποιούσαν τα ΜΜΕ σαν ιδεολογικά όπλα με στόχο την εκμηδένιση του αντιπάλου και τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης».

Αποκαλυπτικά είναι τα αποσπάσματα που περιγράφουν αυτή την ευγενή άμιλλα ανάμεσα στους συνεργάτες του πρωθυπουργού:

- «Η κακή χρησιμοποίηση της τηλεοπτικής εικόνας όχι μόνο δεν διδάσκει αλλά συντελεί στο να μεγαλώνουν οι πολιτισμικές ανισότητες (π.χ. η πλειοψηφία προτιμάει τα ρεάλιτι αντί για μια αρχαία τραγωδία). Είναι σίγουρο ότι κάποιοι δια των τηλεοπτικών ΜΜΕ επιβάλλουν αρχές, ιδεολογίες, νοοτροπίες, στάσεις ζωής, συμπεριφορές πρότυπα και είδωλα. Εχουμε να κάνουμε εδώ με ένα μηχανισμό εξουσίας των ΜΜΕ που παρεμβαίνει στη διαμόρφωση της λαϊκής κυριαρχίας» λέει ο Χρηστίδης (Ζαχόπουλος).

- «Η γραφειοκρατία δημιουργήθηκε για να μπορούν τα διάφορα κέντρα να συλλέγουν την πληροφορία και να την αξιολογούν σύντομα. Εσείς στον Κλεισθένη δεν οργανωθήκατε σύμφωνα με τα γραφειοκρατικά πρότυπα. Αυτό πρόλαβαν άλλοι να το κάνουν και να μπουν πρώτοι στο χορό της εξουσίας», λέει ένας φίλος του ήρωα από άλλο κόμμα.

Πιο κάτω ο ήρωας-σκηνοθέτης ρωτάει το φίλο του: «Μα οι λασπολόγοι γραφειοκράτες είναι;» Και εκείνος απαντά: «Όταν ήρθε η έκρηξη της πληροφόρησης, η διαχείριση της πληροφορίας έγινε γραφειοκρατική υπόθεση. Εκεί που η γραφειοκρατία έπρεπε να λύνει προβλήματα, τα δημιουργεί. Όλες οι ιστορίες ξεκινάνε από το γραφείο ενός γραφειοκράτη. Τα αλλοπρόσαλλα δημοσιεύματα στον Τύπο, οι μασημένες λέξεις και τα υπονοούμενα στην τηλεόραση, δεν είναι παρά γραφειοκρατικές μέθοδοι τρομοκρατίας». Και συνεχίζει: «Ο τομέας του ακροάματος-θεάματος τα τελευταία χρόνια αλλάζει χέρια. Γίνονται επενδύσεις πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Οι άνθρωποι που επενδύουν θέλουν να έχουν δικούς τους στα κέντρα εξουσίας κι εσείς δεν ανήκετε στην ομάδα τους. Δημιούργησαν λοιπόν μια ομάδα που είναι έτοιμη να προασπίσει τα συμφέροντά τους. Όποιος δεν είναι δικός τους θα τον κατασπαράξουν!»
 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ:

Γιώργος Μυλωνάς
«www.ELENH-ONEIRA.gr»
(εκδ. Ι.Σιδέρης, Αθήνα 2007)

Το μυθιστόρημα του γνωστού σκηνοθέτη ελληνικών ταινιών και τηλεταινιών με σκαμπρόζικους τίτλους («Εδώ και τώρα αγγούρια», «Η γκομενάρα από το Μέτσοβο», «Ο βιασμός μιας μοναχής», «Παρθενοκυνηγός»), τον οποίο εμπιστευόταν ο Χρήστος Ζαχόπουλος και τον τοποθέτησε στη θέση του Προέδρου του Μουσείου Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Το βιβλίο που πέρασε απαρατήρητο όταν εκδόθηκε, αποτέλεσε αντικείμενο προσεκτικής ανάλυσης από εφημερίδες και κανάλια όταν διαπιστώθηκε ότι παρουσιάζει εντυπωσιακές ομοιότητες με τα γεγονότα που εξελίχθηκαν στην ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού και τις σχέσεις της με το Μαξίμου. Οι ερμηνείες που δόθηκαν κατέληγαν όλες σε αδιέξοδο, δηλαδή στις μαντικές ικανότητες του συγγραφέα.

Όπως, όμως, γράφαμε απ’ αυτή τη στήλη στις 6.7.08, αν κάποιος θέλει να μάθει τι ακριβώς συνέβη στην υπόθεση Ζαχόπουλου αρκεί να διαβάσει προσεκτικά δυο ντοκουμέντα. Το ένα είναι αυτό το βιβλίο, το οποίο, «γραμμένο σε προγενέστερο χρόνο, δεν είναι προφητικό, όπως έσπευσαν να αποφανθούν οι δημοσιογράφοι αναλυτές του, αλλά περιγράφει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τη διαπάλη των ομάδων στο εσωτερικό της κυβέρνησης και της Ν.Δ. που οδήγησαν στο δράμα».

Το άλλο ντοκουμέντο δεν είναι παρά το μικρό σημείωμα που άφησε ο παρ’ ολίγον αυτόχειρας στους οικείους του. Το σημείωμα αυτό έμεινε σχεδόν στο περιθώριο των πάμπολλων εκπομπών για την υπόθεση και στα ψιλά των εφημερίδων. Μιλούσε για «ευήκοα ώτα» που ήταν πρόθυμα να δεχτούν τον εκβιασμό, ο οποίος είχε γίνει «εύπεπτος πολιτικά» μέσω «κατασκευασμένης συκοφαντίας - εκμετάλλευση δεσπόζουσας θέσης». Αιτία ήταν τα «ασύδοτα φαινόμενα νεοφασισμού».

Ελευθεροτυπία, 27/9/2009