Η κρυφή επιτυχία της Πρυτανείας     

"Η επιχείρηση "Πολυτεχνείο" εστέφθη με επιτυχία"
        ("Εξουσία", 21/11/96)

Ο ενθουσιασμός για τον "αναίμακτο" εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου ήταν τόσο μεγάλος ώστε μέσα στα συγχαρητήρια που έδιναν και έπαιρναν τη βδομάδα αυτή πολιτικοί παράγοντες, αστυνομία και πρύτανης, λησμονήθηκε το πραγματικό γεγονός. Κι αυτό δεν είναι άλλο παρά το ότι φέτος επανελήφθη το ίδιο ακριβώς σκηνικό με το περυσινό.
* Οπως και πέρυσι, έτσι και φέτος ο μεγάλος πρωταγωνιστής του "εορτασμού" ήταν η ίδια η αστυνομία. Πέρυσι, με την εισβολή στο Πολυτεχνείο και τη μαζική σύλληψη 529 νέων. Φέτος, με την εφιαλτική επιχείρηση αποκλεισμού του κέντρου της Αθήνας.
* Οπως και πέρυσι, έτσι και φέτος το άσυλο καταπατήθηκε βάναυσα. Πέρυσι η βίαιη εκκένωση του Ιδρύματος έγινε με την άδεια της Συγκλήτου. Φέτος η καταπάτηση έγινε από "τα μέσα". Οργανωμένα μέλη σωματείων, καθοδηγούμενα από τον Πρύτανη και το υπουργείο Δημόσιας Τάξης ανέλαβαν να κρατήσουν τις πόρτες του Πολυτεχνείου κλειστές το απόγευμα της Κυριακής, αποκλείοντας την είσοδο σε "ανεπιθύμητους" φοιτητές και διαδηλωτές.
* Οπως και πέρυσι, έτσι και φέτος, τον τόνο έδωσε ο κ. Μαρκάτος, ο οποίος πασχίζει με κάθε τρόπο τα τελευταία χρόνια να "αποχαρακτηρισθεί", μετά το άγος της καμένης Πρυτανείας που φορτώθηκε το 1991. Μόνο που φέτος αντιμετώπισε την άρνηση της πλειοψηφίας του διδακτικού και επιστημονικού προσωπικού. Τόσο το χειρότερο για την πλειοψηφία. Η Σύγκλητος (που πέρυσι βρισκόταν σε διαρκή συνεδρίαση) παραμερίστηκε και όλη η εξουσία πέρασε στην τριμελή Πρυτανεία. Εκεί ο κ. Μαρκάτος διαθέτει αναμφισβήτητη πλειοψηφία: τον εαυτό του και τον κ. Τσαμασφύρο.
Η μόνη ίσως διαφορά ήταν ότι τα κανάλια δεν μπόρεσαν φέτος να βρουν κάτι αξιόλογο για να βομβαρδίζουν το κοινό τους. Προετοίμασαν βέβαια όσο μπορούσαν το κλίμα τις προηγούμενες μέρες, και φρόντισαν και το απόγευμα της Κυριακής να διασπείρουν ανησυχίες ότι 30 αναρχικοί "κάτι ετοιμάζουν" στο ισόγειο της Αρχιτεκτονικής, αλλά τα γεγονότα ήταν κατώτερα των προσδοκιών τους. Το πλάνο με τη σύλληψη μιας κοπέλας το είδαμε δεκάδες φορές, αλλά ασφαλώς δεν ήταν αρκετό.
Και οι ζημιές; Πού τις βάζετε τις ζημιές, ρωτούν όσοι αισθάνονται ευτυχείς με τη φετινή κατάληξη. Αν περιοριστούμε στην οικονομική ζημιά, ασφαλώς η κινητοποίηση τόσων χιλιάδων ανδρών της αστυνομίας κοστίζει πολύ περισσότερο από την αποζημίωση στα μαγαζιά που βλέπουν τακτικά τις βιτρίνες τους να πέφτουν θύματα μιας άνισης μάχης κι αγώνα. Θα είχε λοιπόν πολύ ενδιαφέρον να ακούσουμε από τα χείλη των κ.κ. Ρωμαίου και Μαρκάτου τον οικονομικό απολογισμό της επιχείρησης "Κλειστό Πολυχνείο 96".
Στον αντίποδα της αστυνομικής λογικής που κυριάρχησε βρίσκονται οι αποφάσεις των φοιτητικών συλλόγων και του συλλόγου Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού του ΕΜΠ. Επιθυμία τους να μείνει το Πολυτεχνείο ανοιχτό και να μετέχουν στον εορτασμό όσοι πολίτες επιθυμούν. Η άποψη αυτή εκφράστηκε στη μαζικότατη συνέλευση ΔΕΠ-φοιτητών και εργαζομένων στο ΕΜΠ, αμέσως μετά την περίεργη έκρηξη της Τετάρτης. Στην ίδια κατεύθυνση εργάστηκε ο αντιπρύτανης κ. Πολύζος και ο πρόεδρος του τμήματος Αρχιτεκτόνων κ. Καλογεράς. Πολύτιμη βοήθεια πρόσφερε και η "Κίνηση Πολιτών για Ανοιχτό Πολυτεχνείο", που συντόνισε εξωπανεπιστημιακές πρωτοβουλίες. Η αξία, αλλά και η αδυναμία, όλων αυτών των δυνάμεων ήταν ότι δεν στηρίζονταν σε κανενός είδους μηχανισμούς. Βρέθηκαν έτσι απροετοίμαστες να αντιμετωπίσουν τους μηχανισμούς της αστυνομίας και των οργανωμένων "περιφρουρητών".
Θα στεναχωρήσουμε τους ενθουσιώδεις "φαν" του κ. Μαρκάτου στα ΜΜΕ που είναι συνηθισμένοι στο face control των νυχτερινών μαγαζιών και υπερθεματίζουν στην απόφασή του να κλείσει το Ιδρυμα. Η μέθοδος της "κλειστής πόρτας" δεν είναι δική του εφεύρεση -ούτε των λοιπών πρυτάνεων που πρόλαβαν να κλείσουν τα ΑΕΙ όλης της Αθήνας για να μη διασπαρεί η αστυνομική δύναμη. Η ίδια ακριβώς μέθοδος εφαρμοζόταν από τους κυβερνώντες 23 χρόνια πριν, τότε που έγινε αυτό το περίεργο γεγονός που υποτίθεται ότι όλοι σήμερα τιμούμε. Εκλειναν και τότε τις πύλες τους τα ιδρύματα, οσάκις το έκρινε σκόπιμο το δικτατορικό καθεστώς. Οσο για το "control", αυτό είχε ανατεθεί στο "Σπουδαστικό Τμήμα" της Ασφάλειας. Ειδικά στο Πολυτεχνείο τον έλεγχο της "πόρτας" διεκπεραίωναν με απόλυτη επιτυχία οι γνωστοί βασανιστές Βασιλακόπουλος και Σμαϊλης.
Και σ' αυτό το σημείο βρίσκεται ίσως η κυριότερη "επιτυχία" του φετινού εορτασμού. Χωρίστηκαν ακριβώς στα δύο, όσοι επιμένουν στην αξία της μνήμης. Από τη μια μεριά βρέθηκαν εκείνοι που επιδίωκαν να παραμείνει ανοιχτό το ίδρυμα και να μην καταπατηθεί το άσυλο. Από την άλλη, οι "περιφρουρητές", που κι αυτοί διεκδικούν ένα κομμάτι της παράδοσης του ίδιου κινήματος. Μόνο που η συνήθειά τους να βλέπουν παντού μια εχθρική περικύκλωση τους οδήγησε στην ταύτιση με τα σχέδια του κ. Μαρκάτου. Το κέρδος για όσους θέλουν "να τελειώνουμε" μ' αυτό τον ενοχλητικό εορτασμό είναι λοιπόν διπλό: όχι μόνο αποδείχθηκε ότι η λύση σε όλα τα προβλήματα είναι η αστυνομία, αλλά και οι αμετανόητοι νοσταλγοί της εξέγερσης χωρίστηκαν σε δύο κομμάτια, όπου οι μισοί θεωρούν τους άλλους μισούς "σεκιουρητάδες" ή "μπάτσους" ενώ οι δεύτεροι αποκαλούν τους πρώτους "ύποπτους" και "προβοκάτορες". Κάτι μας θυμίζει αυτή η εξέλιξη.

(Ελευθεροτυπία, 23/11/1996)