Η λαθραία νομιμοποίηση των μεταναστών     
 

"Η στατιστική κατά της ξενοφοβίας. Τα στοιχεία για την εγκληματικότητα καταρρίπτουν τους μύθους"
        ("Αυγή", 22.1.1997)

Τα επίσημα στοιχεία για την εγκληματικότητα στη χώρα έδωσε στη δημοσιότητα, την περασμένη Τρίτη, ο Γιώργος Ρωμαίος. Ασφαλώς θα στενοχώρησε πολλούς. Οι Αλβανοί και Βορειοηπειρώτες "λαθρομετανάστες" -όπως εσκεμμένα τους χαρακτηρίζουν τα ΜΜΕ- τελικά, δεν ευθύνονται για όλα τα δεινά της κοινωνίας μας. Η περιβόητη εγκληματικότητά τους, την τελευταία τριετία, αποτελεί μόνο το 6%, έναντι 86% των γνησίων Ελλήνων. Η στατιστική αυτή μάλιστα σχετικοποιείται, αν υιοθετήσουμε τις παρατηρήσεις του επικ. καθηγητή εγκληματολογίας, Βασ. Καρύδη, για τη διαφορετική ποινική αντιμετώπιση των Αλβανών, αλλά ιδίως διότι "η ποσοστιαία συμμετοχή τους στη συνολική εγκληματικότητα θα εμφανιζόταν μικρότερη, αν η σύγκριση επιχειρείτο προς την συνολική εγκληματικότητα μόνον αυτών των ηλικιακών κατηγοριών του πληθυσμού, οι οποίες υπερεκπροσωπούνται στις εγκληματολογικές στατιστικές" ("Η εγκληματικότητα των μεταναστών στην Ελλάδα", εκδ. Παπαζήση, 1996).
Κάπως έτσι σκέφτηκε ίσως και ο Γ. Ρωμαίος και έκλεισε τη συνέντευξη Τύπου της Τρίτης ζητώντας από την αστυνομία και την κοινωνία να πουν ένα μεγάλο όχι στην ξενοφοβία. Αριστα, θα πεί ο νηφάλιος πολίτης, που είχε τρομοκρατηθεί τις προηγούμενες βδομάδες από το θέαμα των οργισμένων Ελλήνων που "πήραν το νόμο στα χέρια τους". Αν, μάλιστα, ο ίδιος καλοπροαίρετος συμπολίτης μας έχει πληροφορηθεί ότι επίκειται και η "νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών", τότε βασίμως θα πιστεύει ότι η χώρα, σταδιακά έστω, απομακρύνεται από τη βαρβαρότητα. Μακάρι να 'ταν έτσι.
Το Προεδρικό Διάταγμα, που τόσο διαφήμισε ο υπουργός Εργασίας Μιλτιάδης Παπαϊωάννου μιλώντας την παραμονή της Πρωτοχρονιάς σε Πολωνούς μετανάστες, δεν "βγάζει τους λαθρομετανάστες από τη γκρίζα ζώνη του φόβου, των διακρίσεων, της ημιπαρανομίας και της εκμετάλλευσης των ανόμων κυκλωμάτων". Ο λόγος είναι απλός και επισημαίνεται τόσο από τα κόμματα της Αριστεράς και τα εργατικά συνδικάτα, όσο και από τις αντιρατσιστικές και μεταναστευτικές οργανώσεις. Με το Π.Δ. η ελληνική κυβέρνηση θέλει να καταγράψει τους ξένους μετανάστες, όπως απαιτεί η Ευρωπαϊκή Ενωση και ιδίως η συνθήκη του Σένγκεν, χωρίς καμιά εγγύηση για την εργασία, την παραμονή τους ή τα υπόλοιπα πολιτικά και κοινωνικά τους δικαιώματα.
Μέσα σε ένα δίμηνο (από την ισχύ του Διατάγματος) οι "λαθρομετανάστες" υποχρεούνται να παρουσιαστούν στα γραφεία του ΟΑΕΔ, με σειρά πιστοποιητικών που είναι βέβαιο ότι οι περισσότεροι δεν διαθέτουν. Ως αντάλλαγμα θα λάβουν - αν φυσικά το επιτρέπουν το "δημόσιο συμφέρον", η "δημόσια τάξη", η "εθνική άμυνα", η "δημόσια υγεία", οι "ανάγκες της τοπικής αγοράς" και η γραφειοκρατία- μια "Κάρτα Προσωρινής Αδειας Παραμονής". Η διάρκειά της θα είναι εξάμηνη και μετά ...ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Οι προϋποθέσεις για τις τρίμηνες ανανεώσεις της Κάρτας είναι εξωφρενικές. Χωρίς δικαστικές εγγυήσεις, ο μετανάστης θα απελαύνεται όταν και όποτε αυτό κρίνεται συμφέρον για τις "ανάγκες της οικονομίας" και όλων των άλλων αορίστων αιτιών που μπορεί, αυθαίρετα, να επικαλεσθεί η κρατική γραφειοκρατία.
Οι καχύποπτοι μετανάστες, που δεν θα προστρέξουν χαρωπά στα τοπικά καταστήματα του ΟΑΕΔ, θα αντιμετωπίζουν τις διατάξεις του γνωστού νόμου 1975/91 που τόσο ζήλεψε ο Λεπέν. Οπως άλλωστε και όσοι δεν καταφέρουν να πείσουν τις αρχές ότι απασχολούνται μόνιμα σε συγκεκριμένο εργοδότη, εκτός των καραβιών και των αγροτικών εργασιών (που εξαιρεί προκλητικά από τις διατάξεις του το Π.Δ), δεν "απειλούν" την εργασία των γηγενών, δεν ανήκουν σε "εθνικώς ύποπτη φυλή", δεν εγκαθίστανται σε ευαίσθητη περιοχή, δεν φέρνουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους και δεν πάσχουν από ανίατη ασθένεια.
Κατά τα άλλα, οι αλλοδαποί μετανάστες θα έχουν τα ίδια εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα με τους Ελληνες συναδέλφους τους.
 

(Ελευθεροτυπία, 25/1/1997)