Το κίνημα με τους πολλούς συμβούλους     
 

"Ανεμος Καραμανλή. Επεσε η αποχή στις φοιτητικές εκλογές"
        ("Ελεύθερος Τύπος", 10.4.1997)

Παραμονές των φοιτητικών εκλογών, πλήθος ανησυχούντων κοινωνικών και πολιτικών παραγόντων διέβλεπε -όπως περίπου κάθε χρόνο- την περαιτέρω απαξίωση του θεσμού. Σχεδόν ταυτόσημες, όλες οι αναλύσεις διαπίστωναν ότι οι σημερινοί φοιτητές θα γυρίσουν τις πλάτες τους στις κάλπες επειδή: 1. "δεν γνωρίζουν ούτε το εκλογικό σύστημα", 2. "δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική και τα κοινά", 3. "δεν έχουν οράματα και ιδανικά", 4. "ακολουθούν τη φιλοσοφία του ατομισμού".
Κατά παράδοξο τρόπο, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, προερχόμενοι μάλιστα απ' όλο το πολιτικό φάσμα, φαίνεται να επιθυμούν την μαζική συμμετοχή των σπουδαστών στις συνδικαλιστικές πρακτικές και να αναπολούν τις παλιές καλές μέρες. Ομως, δεν μπήκαν στον κόπο να θυμηθούν ούτε τα ποσοστά συμμετοχής στις φοιτητικές εκλογές τις εποχές των μεγάλων αγώνων, ούτε τις υπόλοιπες ενοχλητικές λεπτομέρειες. Πιθανότατα να μην πρέπει να ομολογηθούν ορισμένα - πασίγνωστα- δεδομένα, τα οποία ίσως θα μπορούσαν να καταστρέψουν τα τρέχοντα σχετικά στερεότυπα. Ποια είναι η προσέλευση στις κάλπες στους άλλους κοινωνικούς χώρους; Γιατί κανείς δεν σχολίασε με τον ίδιο τρόπο, π.χ, τη συμμετοχή στις πρόσφατες εκλογές του ΤΕΕ -που είναι και υποχρεωτικές για τους μηχανικούς; Γιατί οι απεργούντες καθηγητές δέχτηκαν απίστευτες επιθέσεις, παρότι όλες οι αποφάσεις τους λαμβάνονταν με τις πιο μαζικές και δημοκρατικές διαδικασίες;
Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης (1974-1976), δηλαδή στην κατ' εξοχήν περίοδο της έντονης πολιτικοποίησης των φοιτητών, στις κάλπες δεν πήγαιναν ούτε δύο στους πέντε φοιτητές. Δηλαδή, όσο ακριβώς σήμερα. Την περίοδο των καταλήψεων (1979-80), της δομικής αμφισβήτησης του εκπαιδευτικού μηχανισμού και της υπέρβασης από τα κάτω της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, άντε να ψήφιζε ο ένας στους δύο. Τα "συγκλονιστικά" ποσοστά συμμετοχής στους φοιτητικούς θεσμούς, ήρθαν στα μέσα του '80, την εποχή ακριβώς που τα κομματικά επιτελεία θεωρούσαν τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών ως πρόκριμα των δικών τους κοινοβουλευτικών αναμετρήσεων. Αλλά και το 1991, πάλι πολλοί δάκρυζαν για τα "χάλια του φοιτητικού κινήματος", επειδή δε γέμισαν οι κάλπες, αν και δυό μήνες νωρίτερα χιλιάδες σπουδαστές είχαν στείλει σπίτι του τον τότε υπουργό Παιδείας και τους σχεδιασμούς του.
Ολοι υποτίθεται ότι σέβονταν την αυτονομία του φοιτητικού κινήματος, όμως το μόνο που τελικά τους ενδιέφερε ήταν η έγκυρη καταγραφή των κομματικών δυνάμεων. Εξού και η τόσο έντονη στενοχώρια της "κοινωνίας των ενηλίκων" όταν, μετά την αποσύνθεση του Κ.Σ της ΕΦΕΕ, δεν μπορούσαν να καταλάβουν ποιος κέρδισε και τί είναι όλες αυτές οι ψήφοι στους "διάφορους". Γρήγορα όμως και σ' αυτό βρέθηκε λύση: καταγγέλλεται το φοιτητικό κίνημα επειδή κάθε παράταξη εκδίδει κατά πώς τη συμφέρει τα αποτελέσματα, και με ήσυχη τη συνείδηση μας όλοι οι υπόλοιποι μπορούμε να πολιτικολογούμε, επιλέγοντας από αυτά τα αναξιόπιστα αποτελέσματα όσα μας βοηθούν.
Ας επιστρέψουμε, όμως, στην επικαιρότητα. Οπως είναι γνωστό, οι δυσμενείς προβλέψεις έπεσαν έξω. Οι σπουδαστές βελτίωσαν το ποσοστό συμμετοχής τους στις εκλογές, παρότι πάσχουν από "έλλειψη ιδανικών". Και γέμισαν με ελπίδα τις κομματικές ηγεσίες. "Δαγκωτό ΠΑΣΠ από τους νέους φοιτητές", είδε η μιά εφημερίδα, "Σάρωσε η ΔΑΠ", διαπίστωσε η άλλη. Τέλος καλό, όλα καλά. Φτάνει όλοι να κάτσουν -όπως και 'μεις- ήσυχοι στα θρανία τους και να μάθουν καλά τα μαθήματά τους, μέχρι τις επόμενες (προκριματικές για τα κόμματα) εκλογές. Αν όμως αποκτήσουν δικά τους ιδανικά και οράματα και κατέβουν στο πεζοδρόμιο, αγνοώντας τις νουθεσίες, ας πούμε, των προβεβλημένων σήμερα "παλαιών αγωνιστών" της ΕΦΕΕ, τότε θα μάθουν πόσοι θα είναι μαζί τους απ' όσους προχτές συνέπασχαν με την κατάσταση του κινήματός τους.
 

(Ελευθεροτυπία, 12/4/1997)