Οι αποδομιστές της ΕΛ.ΑΣ     

"Δεν υπάρχουν φαντάσματα. Οποιος ψάχνει, βρίσκει"
        ("ΤΑ ΝΕΑ", 30/5/97)

Η Ελληνική Αστυνομία είναι άξια θαυμασμού. Μπορεί να μην εντόπισε τα χέρια που αντιστοιχούν στο περιβόητο "45άρι", πέτυχε όμως να λύσει ένα σοβαρό επιστημολογικό γρίφο. Και πρέπει να είναι κανείς πολύ μικρόψυχος για να μην αναγνωρίσει τη συμβολή της αυτή σε μια επιστημονική συζήτηση που τώρα τελευταία έμοιαζε να βουλιάζει σε βαθύ τέλμα. Ας μην μακρηγορούμε: Στο ίσαμε σήμερα αναπάντητο ερώτημα "υπάρχει γυναικεία γραφή;", οι Ελληνες αστυνομικοί απαντούν θετικά, με την αντρίκια σιγουριά που οφείλει να διακρίνει το Σώμα.
Η σχετική επιστημονική ανακοίνωση είχε προαναγγελθεί, παρουσιάστηκε ωστόσο κατά τον πλέον σαφή τρόπο στο δελτίο ειδήσεων του Σκάι. Ετσι πληροφορηθήκαμε ότι, σύμφωνα με έκθεση της ΕΛΑΣ, οι προκηρύξεις της "17 Νοέμβρη" έχουν τέσσερις συγγραφείς, τρεις άντρες και μία γυναίκα. Οι άντρες διαθέτουν ειδικά χαρακτηριστικά (ο ένας ξέρει από οικονομικά, ο άλλος ρέπει προς το λαϊκισμό κ.ο.κ.), ενώ η γυναίκα έχει το ιδιαίτερο γνώρισμα ότι είναι γυναίκα. Το δυστύχημα είναι ότι η ενημέρωση δεν προχώρησε σε ζητήματα μεθοδολογίας και έτσι περιμένουμε με αγωνία να μάθουμε τους δρόμους μέσα από τους οποίους οι Ελληνες αστυνομικοί οδηγήθηκαν να σπάσουν τον γλωσσικό κώδικα των προκηρύξεων και να τις κάνουν να αποκαλύψουν το γένος των συγγραφέων τους. Να επέλεξαν άραγε μια προσέγγιση κοινωνιογλωσσολογική ή να προτίμησαν μια ματιά ψυχοκοινωνιολογική; Να βασίστηκαν σε μια κλασική ανάλυση λόγου ή να επιστράτευσαν τις πλούσιες γνώσεις τους στις τεχνικές του σύγχρονου αποδομισμού;
Οπως και να είναι, η ΕΛΑΣ σημείωσε επιτυχία ολκής. Καλώς ή κακώς, τα ελληνικά δεν συγκαταλέγονται στις γλώσσες εκείνες -τα ιαπωνικά, για παράδειγμα- στις οποίες κάθε φύλο χρησιμοποιεί έναν κάπως διαφορετικό γλωσσικό κώδικα. Και είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς αν το υποκείμενο της γραφής είναι γυναίκα ή άντρας. Οι άσχετοι περιορίζονται να θεωρούν "γυναικεία" τη γραφή που αναφέρεται άμεσα στα "γυναικεία έργα". Οι άσχετοι, όχι οι Ελληνες αστυνομικοί, που είχαν να κάνουν με κείμενα τα οποία -αν δεν μας απατά η μνήμη- δεν αναφέρθηκαν ποτέ στη μίζερη γυναικεία καθημερινότητα. Ούτε χαρακτηρίζονται από τα στοιχεία που οι "παραδοσιακοί" κριτικοί συνεχίζουν να αποδίδουν στις γυναίκες συγγραφείς: τον αυθορμητισμό, τον αισθησιασμό, το λυρισμό τους.
Είναι βέβαιο ότι η ΕΛΑΣ ξέρει κάτι παραπάνω για όλα αυτά τα ζητήματα. Οτι εντόπισε στις προκηρύξεις τής "17 Νοέμβρη" εκείνο το "γυναικείο φάντασμα" που χρειάστηκε να σκοτώσει η Βιρτζίνια Γουλφ μήπως και πάψει να γλιστρά στα χαρτιά της και την αναγκάζει να γράφει "γυναικεία". Καιρός ήταν. Γιατί οι επιδόσεις των εγχώριων "επαγγελματιών" τρομοκρατολόγων είναι εξαιρετικά απογοητευτικές: Ποιο το συμπέρασμα από όσα συγχυτικά ανακυκλώνουν χρόνια τώρα ο Πάνος Καμμμένος, ο Ντάνος Κρυστάλλης, ο Δήμος Μπότσαρης; Και τι να πει κανείς για τον τέως υπουργό Δημόσιας Τάξης, που επί των ημερών του σημειώθηκε το φιάσκο με την κατά λάθος σύλληψη των δύο αμερικανών πρακτόρων και περιφέρεται τώρα με μια λίστα ονομάτων που, απ' ό,τι φαίνεται, είναι γνωστά στο πανελλήνιο;
Και να 'ταν μόνον αυτοί; Εσχάτως λάμπει το άστρο και της ειδικής επιστήμονος Μαίρης Μπόση, η οποία, εκτός υπηρεσίας πλέον, δεν κουράζεται να διατείνεται ότι "αν το επιθυμούσε, η πολιτεία θα μπορούσε να τελειώνει μέσα σε λίγα 24ωρα με τη '17 Ν'". Γνωστή από το "επιστημονικό" φακέλωμα των συλληφθέντων του Πολυτεχνείου, η Μαίρη Μπόση μας εξέπληξε πρόσφατα, όταν ισχυρίστηκε στον Αντέννα ότι δεν φοβάται για τη ζωή της, γιατί οι τρομοκράτες δεν χτυπούν γυναίκες. Να της θυμίσουμε τη βόμβα που τοποθετήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου στην κουζίνα της; Η μήπως η απάντηση ήταν "επιστημονική" και αναφερόταν σε ταξινομήσεις που μας διαφεύγουν;
 

(Ελευθεροτυπία, 7/6/1997)