2004: Ο θρίαμβος της φαμίλιας     

"Εγώ εκπλήρωσα το ρόλο μου"
        (Γιάννα Δασκαλάκη-Αγγελοπούλου, "Τα Νέα", 11/9/97)

Δεν δίστασε να μιλήσει για τη "γλώσσα του σώματος", που της φανέρωσε τα πρώτα θετικά μηνύματα για τις προθέσεις των "αθανάτων". Λίγο αργότερα κατέφυγε, η ίδια, σε μια άλλη γλώσσα, εξίσου υπαινικτική αλλά σαφέστατη στο συμβολισμό της: Κατεβαίνοντας τη σκάλα του αεροπλάνου, υποκλίθηκε βαθιά, αυτή, η θριαμβεύτρια της Λωζάννης, και ασπάστηκε με σεβασμό το χέρι του πατριάρχη-πεθερού, που είχε σπεύσει να την υποδεχθεί. Εξάλλου δεν ήταν μόνη η Γιάννα Δασκαλάκη- Αγγελοπούλου στο δύσκολο ταξίδι της διεκδίκησης, ούτε μόνη έζησε τα επινίκια της επιστροφής και τις συναντήσεις με τους επισήμους. Δίπλα της, στο ημίφως που αρμόζει στους πραγματικά ισχυρούς, στάθηκε εξαρχής ο άντρας της, ο άνθρωπος που, όταν ο πρωθυπουργός της πρότεινε την προεδρία της Επιτροπής, την παρότρυνε να προχωρήσει: "Γιάννα, πρέπει να κάνουμε κάτι για την πατρίδα" ("Τα Νέα", 6/9).
Σε αυτό το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο που παραπέμπει στη γνώριμη συλλογικότητα της οικογένειας, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και η πάνδημη αποδοχή που συγκεντρώνει στο πρόσωπό της η "κυρία που επανέφερε τους Ολυμπιακούς στην κοιτίδα τους". Η Γιάννα Δασκαλάκη-Αγγελοπούλου το ξέρει καλά και δεν χάνει ευκαιρία να ευχαριστήσει το σύζυγο και τα παιδιά της, μιλώντας με συγκίνηση για τη συμπαράστασή τους ή αφιερώνοντάς τους ένα τραγούδι στο πανηγύρι του Ζαππείου (η επιλογή του "Μίσος δεν σου κρατώ" πρέπει να αποδοθεί μάλλον σε αστοχία του Νταλάρα). Στο σημείο αυτό, η τέως βουλευτής της ΝΔ είναι εξαιρετικά συνεπής: η παραίτησή της το 1990 από το βουλευτικό αξίωμα συνδέθηκε από την ίδια με τον φρέσκο τότε γάμο της και την προοπτική της μητρότητας, ενώ η ενδεχόμενη επιστροφή της στα κοινά θα προέκυπτε πλέον ως οικογενειακή απόφαση και όχι ως προσωπική πρωτοβουλία.
"Βρέθηκα σε μια άλλη οικογένεια, με αυτές τις παραδόσεις και μ' αυτές τις αρχές, και μ' έναν τρόπο ζωής που ένιωσα ότι πρέπει να σεβαστώ", δήλωνε στην Ολγα Μπακομάρου τον Μάιο του 1991 ("Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", 5/5/91). Και εξηγούσε: "Δεν ήταν δυνατόν να μη λάβω υπόψη μου ότι κάθε κίνησή μου στο Κοινοβούλιο θα μπορούσε να συνδεθεί με την οικογένεια, που τώρα πια είμαι κι εγώ μέλος της." Ακόμη σαφέστερη ήταν η απάντηση στο ερώτημα, κατά πόσον η αποχώρησή της από την πολιτική ήταν οριστική: "Εδώ θα πρέπει να απαντήσει ο άντρας μου, που του αρέσει να λέει 'η Γιάννα ανέστειλε την πολιτική της δραστηριότητα'".
Λίγα χρόνια μετά, ο άντρας της αποφάσιζε ότι έληξε η περίοδος της "αναστολής". Και βρέθηκε ο τρόπος να επανακάμψει η πρώην βουλευτής σε μια πολιτική ενασχόληση υπεράνω κομματικών αντιθέσεων, σε μια δραστηριότητα που, χάρη στο "εθνικό" της περιεχόμενο, εμφανίζεται ως αρμονική -δηλαδή ευλογημένη από την οικογένεια- διεύρυνση του συζυγικού και μητρικού της ρόλου. Στο κλίμα αυτό, η συνεχής αναφορά στη συζυγική συναίνεση δεν αποτελεί το γνωστό ισονομιστικό καρύκευμα που συνιστούν στους άνδρες πολιτικούς οι διαφημιστές τους. Πρόκειται για την απαραίτητη νομιμοποίηση της δημόσιας παρουσίας μιας πολιτικού η οποία, στα μισά του δρόμου, επέλεξε να διακηρύξει ότι η δράση των γυναικών αντανακλά άμεσα στην οικογένειά τους και, γι' αυτό, είναι θεμιτή μόνο όταν έχει εξασφαλίσει την έγκριση του συζύγου τους.
Δικαίωμα ασφαλώς της κυρίας Δασκαλάκη-Αγγελοπούλου να πολιτεύεται με τους τρόπους της αρεσκείας της. Οφείλουμε ωστόσο να παρατηρήσουμε ότι, το γυναικείο στερεότυπο που προβάλλει, αντιφάσκει έντονα με το γενικότερο εκσυγχρονιστικό της προφίλ. Οπως και το χειροφίλημα του πατριάρχη, σκηνή από ταινία για τον ιταλικό νότο, όχι -ελπίζουμε- πρόγευση από την Αθήνα του 2004.
 

(Ελευθεροτυπία, 13/9/1997)