Overdose υποκρισίας     

"Ευρεία σύσκεψη για τα ναρκωτικά τη Δευτέρα στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο υπό την προεδρία του πρωθυπουργού"
        (Οι εφημερίδες, 9.10.1997)

Η νέα ναρκο-υστερία της εβδομάδας που κλείνει μας γυρίζει μια εικοσαετία πίσω. Οταν το πρόβλημα των ναρκωτικών μονοπωλούσαν οι δυνάμεις καταστολής και οι κοινωνικές του συνιστώσες ήταν ορατές μόνο στους "ειδικούς αναλυτές". Από τότε έγιναν σημαντικά βήματα. Οχι ότι αντιμετωπίσθηκε το πρόβλημα, αλλά άνοιξε τουλάχιστον μια νηφάλια διακομματική συζήτηση και ξεκίνησε μια ενημέρωση βασισμένη σε στοιχεία και όχι σε κραυγές. Μια σοβαρή μερίδα του Τύπου άρχισε τότε να αναζητά νέους τρόπους προσέγγισης αυτής της "μάστιγας", μακριά από το ατελέσφορο κυνηγητό των χρηστών και των κατ' ανάγκη μικρεμπόρων.
Και να λοιπόν που επιστρέφουμε στην εύκολη δαιμονολογία. Πρώτο θύμα, ο υπουργός αναπληρωτής Εξωτερικών, ο οποίος τόλμησε να αρθρώσει το αυτονόητο, ότι δηλαδή η ταύτιση της κάνναβης με την ηρωίνη διευκολύνει τη θανατηφόρα εξάπλωση της δεύτερης, και ότι η ποινικοποίηση της χρήσης κάθε είδους ουσιών είναι η αιτία του υπερκέρδους των εμπόρων. Δεύτερος στόχος, ο νομάρχης Ηλείας, που έχει το θάρρος να πει δημόσια αυτό που όλοι γνωρίζουν: ότι η κάνναβη υπήρξε παραδοσιακή ελληνική καλλιέργεια, ότι εξακολουθεί να ευδοκιμεί σε πολλά μέρη της χώρας, και ότι το χασίς είναι ένα ευφορικό, λιγότερο επικίνδυνο από το αλκοόλ. Και πιο πρόσφατο κρούσμα, η άσκηση δίωξης για την έκδοση του ενημερωτικού φυλλάδιου που συνέταξε ο ψυχίατρος Κλεάνθης Γρίβας για την Ελευθεροτυπία.
Μια παράξενη -αλλά όχι ανεξήγητη- σύμπλευση των πιο αντιδραστικών πολιτικών απόψεων με τους παραδοσιακούς μηχανισμούς καταστολής αλλά και μια μερίδα του ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ, καταλήγουν στη φίμωση όχι των "εμπόρων" (αυτοί δεν έχουν λόγο να διαφημίζουν το προϊόν τους), αλλά των πολιτικών, των δημοσιογράφων, των πολιτών. Από την παρέα δεν λείπουν ακόμα και οι "μεταμοντέρνοι" κήρυκες του έντυπου κυνισμού, οι οποίοι προτείνουν την επαναφορά της θανατικής ποινής ως πανάκεια για τη λύση του προβλήματος. Μπροστά σ' αυτή την ιερή συμμαχία κάνουν πίσω ακόμη και όσοι τολμούσαν, πριν λίγα χρόνια, να αναρωτηθούν για την αποτελεσματικότητα της κατασταλτικής πολιτικής.
Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς που τον τόνο σ' αυτή την αναπάντεχη συμμαχία τον δίνουν οι πιο γνήσιοι αντιδραστικοί. Ας πρόσεχε το ΚΚΕ. Σε μια ανοιχτή πρόσκλησή του από τον Αδέσμευτο Τύπο, ο Δημήτρης Ρίζος κραυγάζει που οι αστυνομικοί δεν έχουν τη δυνατότητα να επιβάλουν βασανιστήρια σε όσους συλλαμβάνονται για υποθέσεις ναρκωτικών και δημοσιεύει τις προτροπές που έδωσε ο ίδιος σε αστυνομικό: "Αν ήμουν στη θέση σου, θα τον πατούσα (τον συλληφθέντα) στο λαιμό μέχρι να ξεράσει τους μεγαλεμπόρους και ας έλεγαν ότι ήθελαν οι κοπρίτες οι προοδευτικοί." Το κείμενο καταλήγει με διάθεση εξέγερσης: "Είναι ώρες που σκέφτομαι να εγκαταλείψω την ατελέσφορη δημοσιογραφία. Να βγω στην παρανομία. Να ιδρύσω ομάδες θανάτου και να εκτελούμε τέτοιου είδους υποκείμενα. Να υποκαταστήσουμε και την εγκληματικά αδιαφορούσα πολιτεία!"
Καθησυχάζουμε όσους φοβούνται ότι η δημοσιογραφία θα χάσει την πένα του κ. Ρίζου και θα κερδίσει η "λαϊκή αυτοδικία" το κουμπούρι του. Σχήμα λόγου ήταν κι αυτό, επηρεασμένο ίσως από τον "ντέρτι Χάρι" που έδειχνε εκείνη τη μέρα η τηλεόραση. Μόνο που όλα αυτά τα τρομοκρατικά λεκτικά σχήματα (όπως και οι τρομοκρατικές εικόνες που μεταδίδονται κατά κόρον από τα τηλεοπτικά δελτία), έχουν μοναδική συνέπεια την οριστική αποβολή από το κοινωνικό σώμα των ίδιων των χρηστών, που εμφανίζονται όσο ζουν ως τέρατα, και παίρνουν ανθρώπινη μορφή μόνο μετά θάνατον. Τελευταίο τραγικό παράδειγμα η επιχείρηση σκούπα στην Ομόνοια. Οι χρήστες αντιμετωπίστηκαν σαν επικίνδυνα ζωύφια ή τρωκτικά. Και ως καταλληλότερη λύση, η απολύμανση.

(Ελευθεροτυπία, 11/10/1997)