Χέρι-χέρι με τον Καρατζαφέρη;     

"Πλατύ μέτωπο κατά της νέας δομής του ΝΑΤΟ."
        ("ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ", 26/11/97)

Και ξαφνικά ξαναγεννήθηκε η δημοκρατία στην ελληνική Βουλή. Εκεί που όλοι διαμαρτύρονταν για το μαρασμό των πολιτικών κομμάτων και αποφαίνονταν ότι η κρίση του μεταπολιτευτικού μας συστήματος είναι βαθιά κι αγιάτρευτη, αλλεπάλληλες πρωτοβουλίες ομάδων βουλευτών έρχονται να μας θυμίσουν ότι μπορεί να απέτυχαν οι "θεσμοί", αλλά την υπόθεση την έχουν πάρει πλέον στα χέρια τους τα άτομα. Μπορεί, μ' άλλα λόγια, να απέτυχαν τα κόμματα, αλλά τα "άτομα-βουλευτές" είναι έτοιμα να ασκήσουν μια νέα πολιτική, και μάλιστα υπερπηδώντας κάθε "κατεστημένο" φραγμό.
* Προηγήθηκε η ρητή επιθυμία 61 βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ να επαναφέρουν τη θανατική ποινή "ειδικά για τους εμπόρους ναρκωτικών".
* Ακολούθησε, την περασμένη Τρίτη, η διακήρυξη του "Ομίλου Ανδρέας Κάλβος" για τη νέα δομή του ΝΑΤΟ. Μεταξύ των πολιτών που φέρονται να ανησυχούν, συγκαταλέγονται 80 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, του ΔΗΚΚΙ, του Συνασπισμού και του ΚΚΕ.
* Την ίδια μέρα, 75 βουλευτές από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ ζήτησαν από τον Πρόεδρο της Βουλής την ανάρτηση της εικόνας του Χριστού στην Αίθουσα του Κοινοβουλίου.
* Την Τετάρτη εκδηλώθηκε νέα διακομματική βουλευτική έκρηξη. Αυτή τη φορά, 123 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας, του ΔΗΚΚΙ και του Συνασπισμού κατέθεσαν ερώτηση στη Βουλή, με την οποία εγκαλούν τους μεγαλοπαράγοντες ως υπεύθυνους για τη σήψη του ελληνικού ποδοσφαίρου και για τα πρόσφατα κρούσματα βίας στα γήπεδα.
Τα θετικά στοιχεία αυτών των πρωτοβουλιών είναι ορατά διά γυμνού οφθαλμού. Οι οριζόντιες διασυνδέσεις πολιτικών όλου του φάσματος ακυρώνουν τις κομματικές αγκυλώσεις, επιτρέπουν τη συζήτηση στην ουσία των προβλημάτων και όχι στα όρια που επιτρέπει κάθε φορά η κομματική περιχαράκωση. Είναι, άλλωστε, στοιχείο "εκσυγχρονισμού" του πολιτικού σκηνικού η διαμόρφωση ειδικών πολιτικών "λόμπι" -όσο κι αν οι περισσότεροι υπογράφοντες απορρίπτουν μετά βδελυγμίας την ιδιότητα του εκσυγχρονιστή.
Ομως, η διαφαινόμενη υποκατάσταση των πολιτικών κομμάτων από κάθε είδους θεματικές ομαδοποιήσεις βουλευτών και πολιτευομένων πολιτών, δεν οδηγεί - δυστυχώς- σε πραγματικές λύσεις. Το αντίθετο, μάλιστα. Κατά τη γνώμη μας, η πολιτική αυτή πρακτική οδηγεί στη συγκάλυψη των προβλημάτων, και όχι μόνο δεν προβληματίζει την κυρίαρχη πολιτική τάξη, αλλά της παρέχει ένα ανέλπιστο άλλοθι. Η συνυπογραφή κειμένων από πολιτικούς που βρίσκονται στους αντίποδες, υπονομεύει τελικά τον ουσιαστικό διάλογο. Αυτό που προσπαθεί ο ένας βουλευτής να πει με την υπογραφή του, ακυρώνεται από τη συνυπογραφή του συναδέλφου του.
Ποιος θα μπορούσε, για παράδειγμα, να αρνηθεί τη βασιμότητα της τελευταίας κίνησης κατά των "μεγαλοπαραγόντων" του ποδοσφαίρου; Ομως μοιάζει ειρωνεία το γεγονός ότι την καταγγελία αυτή τη συνυπογράφουν μεταξύ άλλων και οι κ.κ. Κουλούρης, Μεϊμαράκης, Αχ. Καραμανλής, άνθρωποι δηλαδή που η θητεία τους στο χώρο του Αθλητισμού συνοδεύθηκε από την πλήρη επικράτηση αυτών των παραγόντων.
Και το σοβαρότερο. Τι είδους "αντιϊμπεριαλιστική συμμαχία" μπορεί να κάνει κατά του ΝΑΤΟ ο κ. Κολοζώφ και ο κ. Αγγουράκης με τον κ. Καμμένο ή τον κ. Καρατζαφέρη; Αυτό το "μέτωπο" που ευαγγελίζεται ο Ριζοσπάστης πόσο "πλατύ" μπορεί να είναι; Μπορεί, άραγε, αυτό το "νέο ΕΑΜ" να περιλαμβάνει και ολίγη "Χ";
Τελικά η συνυπογραφή παρόμοιων κειμένων δεν είναι παρά μια μορφή ανέξοδης "ηθικής" και αποπολιτικοποιημένης στάσης του πολιτικού απέναντι στα "κακώς κείμενα" της εποχής. Η πολιτική τους αποτελεσματικότητα περιορίζεται στις σκοπιμότητες της εσωκομματικής πάλης και στην άγρα σταυρών από τη δεξαμενή των πολιτών με ειδικές ευαισθησίες. Αλλοτε στο στόχαστρο μπαίνουν οι γονείς που φοβούνται τα ναρκωτικά, άλλοτε οι θρησκόληπτοι κυνηγοί του Αντιχρίστου, άλλοτε οι έμφοβοι και εθνικώς ανησυχούντες, άλλοτε οι φιλήσυχοι φίλαθλοι και οι γονείς των νεαρών οπαδών.

(Ελευθεροτυπία, 29/11/1997)