Φοιτητικό κίνημα με λογοκρισία
"Μια 'χούφτα' φοιτητές βάζουν λουκέτα στις πανεπιστημιακές σχολές"
("Αυριανή" 10/12/97)
Τελικά, η νοσταλγία για τα νιάτα τα μπερμπάντικα δεν κρατάει πολύ. Ηταν
παραμονές του φετινού Πολυτεχνείου, όταν τα ΜΜΕ έδειξαν να θορυβούνται από το
αποτέλεσμα της έρευνας που έκανε η PRC για λογαριασμό της Γενικής Γραμματείας
Νέας Γενιάς. Επώνυμα σχόλια και κύρια άρθρα δεν παρέλειψαν τότε να καυτηριάσουν
τον κραυγαλέο συντηρητισμό των σημερινών νέων, που δηλώνουν πως θεωρούν πρώτη
αξία την οικογένεια, ζητάνε περισσότερη καταστολή των παρανομούντων και -σε
ποσοστό 41%- πιστεύουν ότι η λογοκρισία είναι απαραίτητη για τη διατήρηση των
ηθικών μας αξιών. Οι περισσότεροι σχολιαστές δεν παρέλειψαν να επισημάνουν,
τότε, τη διαφορά των "πρόωρα γερασμένων" σύγχρονων παιδιών με τα αγωνιστικά
νιάτα του παρελθόντος. Δεν έλειψαν μάλιστα και οι συμβουλές προς τους σημερινούς
νέους, να αποκτήσουν κι αυτοί οράματα όπως οι προπάτορές τους του '60 και του
'70.
Δεν πρόλαβε να περάσει ούτε μήνας και οι αγωνιστικές προτροπές μπήκαν στο
συρτάρι. Μόλις μερικές χιλιάδες φοιτητές έδειξαν να βγαίνουν από τη "συντηρητική
νάρκη", εκδηλώνοντας τη διαφωνία τους με την προοπτική ενός ημι-ιδιωτικοποιημένου
πανεπιστημίου, που συνεπάγεται ο νόμος Αρσένη, οι συμβουλές άλλαξαν ύφος και η
χορωδία των ΜΜΕ πέρασε στη συλλογική κινδυνολογία: προς Θεού, με τρεις βδομάδες
κατάληψης μπορεί να χάσετε το εξάμηνο! Οι ίδιοι που διαπίστωναν γεμάτοι πικρία
πως η κομματικοποίηση ήταν αυτή που οδήγησε τους νέους στο διαζύγιο από τα
κοινά, εξοργίζονται τώρα από το γεγονός ότι οι καταλήψεις ψηφίζονται ενάντια στη
θέληση των κυριότερων κομματικών παρατάξεων (ΠΑΣΠ, ΔΑΠ και, συνήθως,
Πανσπουδαστικής). Οι πιο ακραίοι φτάνουν μάλιστα να επικαλεστούν τη διαφορά
ανάμεσα στους συσχετισμούς των γενικών συνελεύσεων κι εκείνες των φοιτητικών
εκλογών ("παρατηρείται το παράξενο φαινόμενο", γράφει η "Απογευματινή" στις
11/12, "σε σχολές που τα μπλοκ της κατάληψης στις φοιτητικές εκλογές ψηφίζονται
από 50-70 φοιτητές, στις συγκεκριμένες συνελεύσεις να παίρνουν 180-200 ψήφους")
για να αναζητήσουν ύποπτους κύκλους και σκοτεινά κέντρα πίσω από την όλη
"αναταραχή".
Την ίδια σύγχυση και αρνητική προδιάθεση απέναντι στο ανήσυχο κομμάτι της
σπουδάζουσας νεολαίας συναντάμε και στα ρεπορτάζ των περισσότερων καναλιών κι
εφημερίδων για τα επεισόδια της 5ης Δεκεμβρίου. Το γεγονός ότι ειρηνική πορεία
μαζικού φορέα χτυπήθηκε -για πρώτη φορά εδώ και κάτι χρόνια- στα καλά καθούμενα
και με ασυνήθιστη αγριότητα από τα ΜΑΤ, σχεδόν πέρασε απαρατήρητο -συγχωνευμένο,
σε ένα τρομολάγνο κοκτέιλ, με τις "συνηθισμένες" (και άσχετες, εν πολλοίς)
επιδείξεις θεαματικής βίας μιας εικοσάδας πιτσιρικάδων, σε άλλο χρόνο και
τόπο...
Χαρακτηριστικό μπορεί να θεωρηθεί το χάος των δημοσιογραφικών εκδοχών όσον αφορά
την αφορμή που πυροδότησε την επίθεση της αστυνομίας κατά των φοιτητών:
"Αδέσμευτος Τύπος" και "Απογευματινή" κάνουν λόγο για ρίψη μολότοφ από
"γνωστούς-αγνώστους", άλλοι μιλάν για "προκλητική στάση" (έτσι, γενικά...) των
διαδηλωτών, η δε "Εξουσία" καταφέρνει να παραθέσει τρεις διαφορετικές εκδοχές
από λεζάντα σε λεζάντα. Το πραγματικό γεγονός, ότι δηλαδή αυτό που χτυπήθηκε δεν
ήταν κάποια "παρεισφρήσαντα ταραχοποιά στοιχεία" αλλά το ίδιο το κύριο σώμα της
διαδήλωσης, όταν η περιφρούρησή τους επιχείρησε να κλείσει το πεζοδρόμιο για να
χαλαρώσει κάπως η ασφυκτική παρουσία των "οργάνων" δίπλα στους πορευόμενους,
αναφέρθηκε σε ελάχιστα μόνο ρεπορτάζ. Φαίνεται πως οι μολότοφ είναι τελικά τόσο
απαραίτητες για την εύρυθμη λειτουργία των δημοσιογραφικών μας θεσμών, ώστε μια
νεανική διαμαρτυρία να μην έχει και πολλές ελπίδες ανάδειξης σε πρωτοσέλιδο,
χωρίς τις ανάλογες φωταψίες και τα συνακόλουθα μπερδέματα...
(Ελευθεροτυπία, 13/12/1997)