Παραβιάσεις ανοιχτών θυρών     

"Πάντως εγώ θα φύγω τελευταίος και θα κλείσω και την πόρτα"
        (Στ. Παπαθεμελής, "Νέα", 23.12.1997)

Μακριά από μας οι διοικητικές "λύσεις" στα πολιτικά προβλήματα, αλλά οι αποπομπές των 3 βουλευτών από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Δεν έχει ουδείς, ως τώρα, υποψιαστεί ότι, σχεδόν σ' όλους τους πολιτικούς οργανισμούς, η πολυσυλλεκτικότητα έχει γίνει μπούμεραγκ; Οι παλιές διαχωριστικές γραμμές έχουν αντικατασταθεί από νέες, οριζόντιες, που διαπερνούν περίπου ολόκληρο το κλασικό πολιτικό φάσμα Αριστεράς-Δεξιάς. Καθημερινά επιβεβαιώνονται ιδεολογικές και πολιτικές συγγένειες ανάμεσα σε βουλευτές και στελέχη, που θεωρητικά ανήκουν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Οι τάσεις μέσα στον ίδιο πολιτικό μηχανισμό δυσκολεύονται να συνυπάρξουν, ανακαλύπτοντας μέρα με τη μέρα, ότι συμπίπτουν με ομάδες του διπλανού χώρου.
Ενδεικτικά θυμίζουμε την ταύτιση του Γιώργου Παπανδρέου με την άποψη του ΣΥΝ για την αποποινικοποίηση της χρήσης των ναρκωτικών ουσιών και την νομιμοποίηση της κάνναβης, και από την άλλη τη συμφωνία, π.χ, του κ. Παπαθεμελή με τις πιο πρωτόγονες κατασταλτικές απόψεις στο ίδιο θέμα, όπως αυθεντικά εκφράζονται από τους "Χρυσαυγίτες", τους Καρατζαφερικούς της Ν.Δ, αλλά και από το ΚΚΕ! Τι κοινό ενώνει τον ευρωβουλευτή της Ν.Δ Κωστή Χατζιδάκη, ο οποίος οργάνωσε στις Βρυξέλλες συνάντηση Ελληνοκυπρίων με Τουρκοκύπριους στην κατεύθυνση μιας ομοσπονδιακής λύσης στο ταλαιπωρημένο νησί, με τους πολεμοχαρείς του κόμματός του και τους προμηθευτές των S-300 που φωλιάζουν στο κυβερνητικό μπλοκ; Μήπως η πολιτική του διαλόγου στην Κύπρο συμπίπτει με την πάγια θέση της κυπριακής και της ελληνικής Αριστεράς, που με τη σειρά τους δυσκολεύονται να παραδεχτούν ότι δεν είναι εγκληματικό που το ίδιο επιθυμεί -αυτή την περίοδο- το Στεϊτ Ντιπάρτμεντ και το "Διευθυντήριο των Βρυξελλών"; Είναι κρυφό ότι το ΠΑΣΟΚ, υπό τον κ. Σημίτη, επιθυμεί την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας και δέχεται την υπερατλαντική μεσολάβηση για τη διευθέτηση των διαφορών με τον "εχθρό", όπως περίπου και οι κύριοι Μητσοτάκης, Μάνος, Παπακωνσταντίνου, αλλά και οι περισσότεροι του ΣΥΝ; Πόση σχέση με τις ρεαλιστικές πλέον απόψεις των ηγεσιών τους έχουν όσοι "νεομακεδονομάχοι" ζητούσαν την αποστολή μερικών ελληνικών μεραρχιών για να ξεπαστρέψουν το "ψευδοκράτος των Σκοπίων";
Παρόμοια σύγχυση επικρατεί σε όλους τους τομείς. Είναι "αριστερή" η άποψη του "πατριωτικού" ΠΑΣΟΚ για τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην Ελλάδα, η οποία συμπίπτει με "εθνοκαθαρτήριες" ιδέες των τοπικών μουλάδων της Ορθοδοξίας και των ακροδεξιών της ΠΟΛ.ΑΝ και της Ν.Δ; Είναι "αριστεροί" οι επικριτές του "ευρωλιγούρη" Σημίτη, όταν σε όλες τους τις κοινωνιολογικές αναφορές δεν έχουν να πουν κουβέντα για την αξιοπρέπεια των χιλιάδων, κυρίως ξένων εργαζομένων, που ζουν στην αθέατη πλευρά της οικονομίας και της κοινωνίας; Δεν είδαμε και πολλούς, από όσους στο ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ βγάζουν σπυράκια στο άκουσμα της λέξης Μάαστριχτ, να υποστηρίζουν το κλείσιμο της ψαλίδας στις αμοιβές και τη γενναία δραχμική αύξηση στους βασικούς μισθούς και τις συντάξεις. Με ποιου το μέρος βρίσκονται οι οπαδοί του "κράτους προνοίας", όταν η εφορία προσπαθεί να εισπράξει από την ασύδοτη μεγαλομεσαία ιδιοκτησία, ή όταν προσπαθεί να επέμβει στο τερατώδες παραοικονομικό φαινόμενο; Γνωρίζουμε όλοι τα κροκοδείλια δάκρυα που ξοδεύονται από τους λαϊκιστές, (με σκοπό τη σύγχυση, την καχυποψία και τη φθορά του αντιπάλου), όποτε ζητηθεί να πληρώσουν επιτέλους τα "μεσαία" στρώματα και οι ραντιέρηδες -όπως έλεγε ο μακαρίτης ο Ανδρέας.
Το χαώδες αυτό σκηνικό υποδηλώνει το βάθος του σύγχρονου πολιτικού προβλήματος. Τα διακομματικά λόμπι άλλο δεν έχουν από το να αλληλοσπαραχθούν. Αγνωστη η έκβαση της αναμέτρησης. Αν, πάντως, επικρατούσε μια νέα κοινωνικοπολιτική συμμαχία, που θα δικαίωνε το μίγμα των αυταρχικών, ξενόφοβων και εθνικιστικών απόψεων, πάνω στο πτώμα της κοινωνικής αλληλεγγύης και της ισότητας, δεν θα ερχόντουσαν καθόλου καλύτερες μέρες.

(Ελευθεροτυπία, 27/12/1997)