Μέρες του '91


"Οι αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν τελευταία από γονείς και μαθητές υποκινούνται από πολιτικά κίνητρα"
        (Γεράσιμος Αρσένης, 8/10/1998)

Αφού χρησιμοποίησε τις άλλες γνωστές μεθόδους για να επιβάλει το νόμο Αρσένη στη Mέση Εκπαίδευση, και αφού απέτυχαν οι προσπάθειές της να διασπάσει και να αποδυναμώσει το μαθητικό κίνημα, η κυβέρνηση παίζει αυτές τις μέρες το τελευταίο της χαρτί. Επιστρατεύει τα δυο παμπάλαια επιχειρήματα, στην απελπισμένη της προσπάθεια να τρομοκρατήσει τους πιο εύπιστους και να μεταστρέψει το ευνοϊκό προς τους μαθητές κλίμα, ανοίγοντας το δρόμο στους εισαγγελείς και την αστυνομία: 1. "Οι μαθητές είναι υποκινούμενοι" 2. "Οι καταλήψεις συνοδεύονται από καταστροφές, κλοπές, αλκοόλ και ναρκωτικά"
Το πρώτο επιχείρημα έχουμε κουραστεί να το ακούμε για κάθε κοινωνική κατηγορία που διανοείται να διεκδικήσει κάποιο αίτημα. Και βέβαια έχει απόλυτο δίκιο ο Αγγελος Ελεφάντης ότι "το δικαίωμα στην υποκίνηση είναι ιερό, απαράγραπτο, ακρογωνιαίος λίθος της δημοκρατίας", εφόσον στις δημοκρατίες "η πλειοψηφική βούληση διαμορφώνεται καθώς ο ένας υποκινεί τον άλλο, διαφωτίζοντας ο ένας τον άλλο, λέγοντας ο ένας στον άλλο τη γνώμη του περί του πρακτέου, πείθοντας ο ένας τον άλλο, υποκινώντας ο ένας τον άλλο" ( Αυγή, 15/11/98).
Ειδικά για τους μαθητές και τους φοιτητές, η σκοτεινή "υποκίνηση" θεωρείται σχεδόν δεδομένη από όλους τους υπουργούς Παιδείας που αντιμετωπίζουν κάποια κινητοποίηση στο χώρο τους. Θεωρείται αυτονόητο ότι η νεαρή ηλικία ισοδυναμεί με αφέλεια, και οι εκάστοτε κυβερνητικοί αναλυτές είναι πρόθυμοι να μας πείσουν ότι οι κακοί υποκινητές (κόμματα της αντιπολίτευσης ή οι συνδικαλιστές καθηγητές) βρίσκονται στα κάγκελα του σχολείου προσφέροντας σοκολάτες ή καραμέλες για να παρασύρουν τα αθώα θύματα στα δίχτυα. Από τον Γεώργιο Ράλλη που κατηγορούσε τον Λουκιανό Κηλαηδόνη ως υποκινητή του φοιτητικού κινήματος του 1979, μέχρι τον Γιώργο Σουφλιά το '93 και τον Γεράσιμο Αρσένη σήμερα.
Φυσικά αυτή τη φορά δεν ήταν τόσο εύκολο να υποστηριχθεί η ίδια άποψη. Η μαζικότητα των κινητοποιήσεων και η ωριμότητα που επέδειξαν όσοι μαθητές μίλησαν στα Μέσα, αποστόμωσαν τους αιώνιους κυνηγούς των "υποκινητών". Παρ' όλα αυτά δεν έλειψαν οι κραυγές περί "υποκίνησης" ακόμα και στο χώρο της αντιπολίτευσης. "Αποφάσισαν πριν απ' αυτούς (τους μαθητές δηλαδή) γι' αυτούς η ΚΝΕ και η ΟΛΜΕ", γράφει ο Γ. Μασσαβέτας. Και η εικόνα συμπληρώνεται με τον απαραίτητο κ. Χριστόδουλο: "να μη σύρονται αιχμάλωτοι πίσω από τα συμφέροντα".
Οσο για την προβολή εικόνων καταστροφής από τα σχολεία, δεν είναι παρά μια κακόγουστη επανάληψη της φρικαλέας περιδιάβασης του χουντικού προπαγανδιστή Ζουρνατζή στα ερείπια της κατάληψης, στο Πολυτεχνείο του '73. Στην επιχείρηση εντυπωσιασμού παίρνουν μετά χαράς μέρος οι περισσότερες εφημερίδες και τα κανάλια, από όλους τους πολιτικούς χώρους. "Καμένη γη στα σχολεία, μεγάλες καταστροφές από τις καταλήψεις", γράφει ο "Αδέσμευτος" (Ρίζου). "Εικόνες καταστροφής στον Ευκλείδη", προσθέτει ο "Αδέσμευτος" (Μήτση).
Το τραγικό είναι ότι κανείς δεν φαίνεται να θυμάται ότι μια παρόμοια επιμονή να επιβληθούν με το ζόρι οι κυβερνητικές εμπνεύσεις στα σχολεία είχε στοιχίσει πριν από 8 χρόνια ένα νεκρό, τον καθηγητή Τεμπονέρα. Και τότε, ο κ. Κοντογιαννόπουλος μιλούσε για υποκινητές και για "ανύπαρκτα αιτήματα". Και τότε προβάλλονταν από μεγάλη μερίδα των μέσων ενημέρωσης καταστροφές, βανδαλισμοί, κλπ. Και το χειρότερο: η τραγική κατάληξη συνέβη, όταν αποφάσισαν οι κομματικές οργανώσεις της Νέας Δημοκρατίας να "καθαρίσουν", κάτι που ήδη αναγγέλλεται ότι αποφάσισε να κάνει το ΠΑΣΟΚ.
Κάποιος χρειάζεται, επειγόντως, μαθήματα πρόσφατης ελληνικής ιστορίας. Και αυτός ο κάποιος δεν είναι μαθητής.

(Ελευθεροτυπία, 9/1/1999)