Οι σκοτεινές πλευρές της αλληλεγγύης

"Τόσο το PKK όσο και οι ελληνικές υπηρεσίες είναι διαβρωμένες"
        (Αντώνης Ναξάκης, ΝΕΑ, 18/2/1999)

Ενός κακού μύρια έπονται. Η δραματική κατάληξη της υπόθεσης Οτσαλάν αποκαλύπτει τα αδιέξοδα της "ιδωτικοποιημένης" και μυστικής εξωτερικής πολιτικής, που τα τελευταία χρόνια ασκούν οι ελληνικές κυβερνήσεις (και) στο κουρδικό ζήτημα. Οι ανατριχιαστικές αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών κονιορτοποιούν όλο το βολικό σκηνικό περί δήθεν εξωτερικής πολιτικής αρχών. Το ίδιο άλλωστε καταγράφεται και στις διπλωματικές κινήσεις των ευρωπαίων εταίρων μας. Κανείς δεν ήθελε να αναλάβει το κόστος της χορήγησης ασύλου στον κυνηγημένο Από, ούτε να διεθνοποιήσει το υπαρκτό (και τραγικό) πρόβλημα ενός λαού που ζητά την αυτοδιάθεσή του.
Απολύτως φυσιολογικά οι Κούρδοι, ακτιβιστές και φίλοι του PKK, μιλούν για προδοσία, ιδίως από τους Ελληνες φίλους τους. Λογικά καταγγέλλουν τους κυβερνητικούς χειρισμούς, καταλαμβάνουν τις πρεσβείες και πυρπολούν τους ως τώρα πολυδιαφημισμένους "ακατάλυτους ελληνοκουρδικούς δεσμούς". Τους ίδιους δεσμούς που, ταυτόχρονα, φρόντισε να διαρρήξει και ο ίδιος ο Κ. Σημίτης ισχυριζόμενος ψευδώς ότι "η θέση της ελληνικής κυβέρνησης για το κουρδικό ζήτημα ήταν πάντοτε κρυστάλλινα διαυγής". "Εχουμε ως αρχή", είπε ο πρωθυπουργός, "αλλά και γιατί έτσι απαιτεί το εθνικό μας συμφέρον, να είμαστε αντίθετοι σε κάθε είδους αποσχιστικά κινήματα. Είμαστε κατά των ενόπλων ανταρσιών και των πράξεων τρομοκρατίας και βίας" (16/2). Αρα, όσοι -και ήταν άφθονοι μέσα κι έξω από το ΠΑΣΟΚ και το κράτος- πίστευαν στην "εθνικώς" αξιοποιήσιμη υπόθεση του αποσχιστικού αγώνα του PKK, σήμερα καλούνται να το ξεχάσουν. Η διαδικασία θα είναι επώδυνη για πολλούς και κυρίως για το κυβερνητικό κόμμα. Οι συνέπειες που ακολουθούν, δυστυχώς για τους εμπλεκόμενους, δεν είναι μόνο ιδεολογικές ή πολιτικές.
Οι απίθανοι παράγοντες που εμφανίζονται να έχουν πρωταγωνιστήσει σε τζεϊμσμποντικές περιπέτειες, αναλαμβάνοντας τη διεκπεραίωση λεπτών χειρισμών (με ή χωρίς την απόλυτη συγκατάθεση των επισήμων αρχών), εξηγεί ήδη πολλά. Ο ε.α. αξιωματικός του ναυτικού Α. Ναξάκης, δημοσίως, περιγράφει καταλεπτώς πώς νοίκιαζε ιδωτικά τζετ, μαζί με έναν "πατριώτη επιχειρηματία", πώς βρέθηκε στο Μινσκ, στη Νέα Μάκρη, στο Νέο Βουτζά και στα αεροδρόμια με τον Από. Πώς επικοινώνησε με τον κ. Πάγκαλο, το αρχηγό της ΕΥΠ, τους φίλους του βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ, που κι αυτοί μίλησαν με άλλα στελέχη της ΕΥΠ, με τους δικηγόρους του Κούρδου ηγέτη στην Ελλάδα (Κρανιδιώτη και Λυκουρέζο) και τα μέλη του ΡΚΚ. Μάθαμε ότι το ένα στέλεχος της ΕΥΠ είναι "πατριώτης", ενώ το άλλο δεν είναι. Ακούσαμε τα πάντα για το τι έγινε στο Ναϊρόμπι, από πρώτο χέρι. Στελέχη του Οτσαλάν τηλεφωνούσαν στην ΕΥΠ, στον κ. Καμμένο και σε άλλους επίσημους και ανεπίσημους φίλους τους, ψάχνοντας εναγωνίως μαζί με το επιτελείο του κ. Πάγκαλου, για ένα ασφαλές καταφύγιο, μακριά από τις άλλες μυστικές υπηρεσίες. Αρθρογράφος, πρώην διπλωμάτης, μας διαβεβαιώνει ότι και στις 9 Οκτωβρίου ο Από ήταν σε ελληνικό έδαφος (ΝΕΑ, 17/2). Στην ΑΥΓΗ (18/2), πληροφορούμαστε ότι ένας Ελληνας δημοσιογράφος παρέδωσε στον Οτσαλάν, στη Ρώμη, στις 15/1, το γνωστό διαβατήριο του Κυπρίου - επίσης δημοσιογράφου, στρατευμένου στην κουρδική υπόθεση- Λάζαρου Μαύρου.
Να το ομολογήσουμε, λοιπόν. Η αλληλεγγύη "μας" στον κούρδικο λαό και τον ηγέτη του, ήταν εξαρχής ύποπτη. Στα χέρια των μυστικών υπηρεσιών και των διαπλεγμένων μ' αυτές "πατριωτικών παραγόντων", πολιτική αρχών δεν γίνεται. Από καιρό διαπιστώναμε το αφύσικο και το επικίνδυνο της ετερόκλητης -και εργολαβικής- φιλοκουρδικής συνεργασίας των αποστράτων, των ακροδεξιών, των ΕΥΠιτών, των υπερπατριωτών βουλευτών κ.λπ. Ρατσιστές και τουρκοφάγοι, οπαδοί του δόγματος "οι εχθροί του εχθρού μας είναι φίλοι μας", ελάχιστη σχέση έχουν με τα δικαιώματα των λαών. Δεν πήραν μόνο στο λαιμό τους την αξιοπιστία της χώρας, και μερικούς υπουργούς, αλλά δυστυχώς και τον ίδιο τον πολύτιμο φίλο τους.

(Ελευθεροτυπία, 20/2/1999)