Αντιιμπεριαλιστές δύο ταχυτήτων  

"Ενας συνασπισμός αντιαμερικανών διαδηλωτών κατάφερε να τρέψει σε φυγή το Λευκό Οίκο"
        (Ασοσιέϊτεντ Πρες 10/11/99)

Δεν είμαστε, φυσικά, σε θέση να γνωρίζουμε με ακρίβεια και βεβαιότητα την ακριβή δοσολογία των λόγων που καθόρισαν την αναβολή της επίσκεψης Κλίντον. Καθολική είναι, ωστόσο, η αίσθηση πως το ζήτημα της καταστολής ή όχι των προγραμματισμένων μαζικών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας έπαιξε, αν όχι καθοριστικό, τουλάχιστον ένα σημαντικό ρόλο στην τροποποίηση του αρχικού προγράμματος. Αψευδής μάρτυρας, τόσο τα δημοσιεύματα των αμερικανικών ΜΜΕ όσο και οι υστερικές κραυγές όλων εκείνων των θιασωτών της "τάξης" που, στο όνομα του "εθνικού συμφέροντος", απαιτούν από την κυβέρνηση να "σταθεί στη θέση της" πνίγοντας στο αίμα και τα δακρυγόνα κάθε απόπειρα των αντιφρονούντων να διασαλεύσουν την ευταξία της περιοδείας του πλανητάρχη. Δε χρειάζεται να είναι κανείς οπαδός των πάσης φύσεων συνωμοτικών θεωριών για να καταλάβει τι σημαίνει η "διαπίστωση" του Ι.Κ.Πρετεντέρη ("Βήμα" 11/11) ότι "κυβέρνηση που εκβιάζεται από δέκα Καραγκιόζηδες και πενήντα σαλεμένους, δεν είναι κυβέρνηση" -και η συνακόλουθη ανοιχτή προτροπή του για δυναμικά μέτρα, έτσι ώστε "αν γίνει το παραμικρό επεισόδιο όσο είναι εδώ ο Κλίντον, το ΚΚΕ να μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που ο Μαρξ βάφτισε το μανιφέστο του κομμουνιστικό και όχι ορειβατικό, να ζουν στις βουνοκορφές!"
Η πιο ενδιαφέρουσα, ωστόσο, από τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών είναι αυτή που σημειώνεται στις τάξεις του αντίπερα "στρατοπέδου". Ούτε λίγο ούτε πολύ, διαπιστώνουμε τη διάρρηξη του "αντιιμπεριαλιστικού" εκείνου μπλοκ που διαμορφώθηκε στις αρχές της χρονιάς και περιλάμβανε δυνάμεις όχι μόνο της Αριστεράς αλλά και ένα καθόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι της παραδοσιακής, ακόμη και της φασιστικής Δεξιάς. Η αναδίπλωση αυτού του δεύτερου σκέλους (τουλάχιστον όσον αφορά τις μη περιθωριακές ή ανοιχτά φασιστικές συνιστώσες του) μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη. Δεν είναι μόνο ο Μ. Εβερτ που δηλώνει ότι "είναι λάθος να καθορίζεται η εξωτερική πολιτική, και μάλιστα τα εθνικά μας θέματα, στο δρόμο" ( Flash 9.61 8/11). Η πιο εντυπωσιακή μεταστροφή έγινε αναμφισβήτητα από το Γιώργο Τράγκα. Πάνε πια οι μέρες που ο πρύτανης του δεξιού "αντιιμπεριαλισμού" συμπαρατασσόταν χωρίς επιφυλάξεις με κάθε συνεπή αγωνιστή που ήταν διατεθειμένος να πολεμήσει μέχρι τέλους τον "Αδόλφο Κλίντον" και τους εγχώριους "δοσιλόγους". Ηδη από το μεσημέρι της Δευτέρας, το κύριο άρθρο της "Βραδυνής" διαπίστωνε χωρίς περιστροφές ότι "η Αριστερά [είναι] πάντα ίδια" και πως "το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος θα παραμένει πάντα η πηγή των ταραχών στη χώρα μας, είτε άμεσα είτε έμμεσα", καθώς η απόφασή του "να αρχίσει τις πορείες και τα παλαιομοδίτικα αντιαμερικανικά συνθήματα (...) είναι πέραν όλων των άλλων και επικίνδυνη, για τον απλούστατο λόγο ότι θα δώσει την ευκαιρία στη δράση προβοκατόρων" με αποτέλεσμα "να κληθούν να πληρώσουν τη νύφη τα Σώματα Ασφαλείας, μόνο και μόνο επειδή θέλει να παίξει η Αριστερά!"
Τα πράγματα φαίνεται, λοιπόν, ότι ξεκαθαρίζουν. Μπροστά στο ενδεχόμενο μιας (έστω και συμβολικής) αναμέτρησης με την πολιτική ηγεσία της Νέας Τάξης, οι εκφραστές της "πληγωμένης" εθνικοφροσύνης και του ελληνορθόδοξου τσαμπουκά υπενθυμίζουν με το σαφέστερο δυνατό τρόπο ότι το "αντιιμπεριαλιστικό" όραμά τους είναι απλώς μια μεγαλύτερη φέτα από το μεταψυχροπολεμικό πλιάτσικο των Βαλκανίων. Το ερώτημα, βέβαια, είναι κατά πόσον η πολιτικοϊδεολογική κληρονομιά αυτής της παράδοξης συμπόρευσης των τελευταίων μηνών θα επιβιώσει στον πολιτικό λόγο, τις αναλύσεις και τους προσανατολισμούς των αυθεντικών αντιιμπεριαλιστών. Κατά πόσο, δηλαδή -για να χρησιμοποιήσουμε δυο κείμενα που δημοσιεύθηκαν στο ίδιο φύλλο του "Ριζοσπάστη" (7/11)- η εκτίμηση πως "ο ελληνικός λαός δεν έχει τίποτα να κερδίσει" από το γεγονός ότι "στην Ελλάδα έχει ανατεθεί σοβαρός ρόλος ως περιφερειακής δύναμης στο ιμπεριαλιστικό σύστημα" θα επισκιάζεται από ιαχές του τύπου "δεν είναι Μπανανία η γη των Μυρμιδόνων!"...

(Ελευθεροτυπία, 13/11/1999)