Ο ταξικός Ξένιος Ζευς
"Έρχονται οι ξένοι. Κάτι αρχίζει να κινείται στη Σοφοκλέους"
("Αδέσμευτος Τύπος", 2/2/2000)
Τις τελευταίες βδομάδες μια πρόχειρη ματιά στους μεγάλους τίτλους των εντύπων δίνει την εντύπωση μιας ριζικής αλλαγής των πεποιθήσεων για τους ξένους στη χώρα μας: "Πότε θα έρθουν οι ξένοι", εξηγεί με φανερή προσμονή η Καθημερινή. "Περιμένοντας τους ξένους με τα δώρα", επιγράφει μεγάλο ρεπορτάζ του το
Έθνος. "Ανοίγει ο δρόμος στους ξένους", λέει η Ναυτεμπορική, αναλύοντας τις θεσμικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης για να τους φέρει μια ώρα αρχύτερα, να βοηθήσουν την ανάπτυξη της Ελλάδας. Προφανώς, ο έμπειρος και τακτικός καταναλωτής πληροφοριών γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι αυτοί οι τίτλοι αναφέρονται στους "καλούς ξένους".
Δεν είναι κρυφό ότι το "κόμμα του χρηματιστηρίου" (κάπου το 32% του πληθυσμού στο λεκανοπέδιο, σύμφωνα με την V-PRC), περιμένει πώς και πώς την επανάκαμψη των ξένων επενδυτών στην ελληνική αγορά και το ΧΧΑ, μπας και πολλαπλασιάσει τα κέρδη του. Περίπου σαν εθνικός στόχος αναμένεται το να πουλήσουμε, (ως "εθνικό" χρηματιστήριο και "εθνικοί" επενδυτές ή επιχειρηματίες των εισηγμένων εταιρειών) τα "εθνικά" μας χαρτιά και τους "εθνικούς" μας πόρους, σε όσο το δυνατόν υψηλότερες τιμές. Την ίδια αγάπη γι' αυτούς τους ξένους εκφράζουν σε κάθε ευκαιρία, όπως φαίνεται άπό τις δηλώσεις τους στα ΜΜΕ, όλοι οι επικεφαλής της πολιτικής και της οικονομικής μας ζωής και τα γνωστά σομόν παπαγαλάκια τους.
Επομένως, οι πολύ πρόσφατες δημοσκοπήσεις της MRB που δείχνουν ότι το 32% των κατοίκων της πρωτεύουσας θεωρεί ως μείζον πρόβλημα τους ξένους, δείχνουν, ασφαλώς, κάποιους άλλους, "κακούς", αυτή τη φορά, ξένους. Ποιοι κατατάσσονται στους "καλούς" και ποιοι στους "κακούς" έχουν κοπιάσει πολλοί να μας το διδάξουν. Για να απαντηθεί το ερώτημα, δεν χρειάζεται παρά να ενεργοποιηθούν ένστικτα, ή ακριβέστερα, στερεότυπα και ιδεολογικές προκαταλήψεις.
Από την πλευρά τους, πολιτικοί και ΜΜΕ έχουν ήδη απαντήσει με τα έργα τους και τις ιδέες τους: Την ίδια στιγμή που στην ιεράρχηση των ειδήσεων και της δημόσιας συζήτησης ανεβαίνει το πνεύμα της φιλοξενίας προς τους ξένους με τα δώρα (επενδυτών και, σε λίγο καιρό, και τουριστών), η πραγματικότητα των άλλων ξένων που δεν βρίσκονται στον προθάλαμο του κόσμου των μπίζνες υποτιμάται, δαιμονοποιείται ή αποκρύπτεται. Οι εντεινόμενες αστυνομικές επιχειρήσεις σκούπα χάνονται στα ψιλά, οι φωνές καταγγελίας για την αθλιότητα της καθημερινής ζωής των προσφύγων και των μεταναστών περιορίζονται δραστικά, ενώ όλο και περισσότερο η παρουσία τους ιδίως στο εκπαιδευτικό σύστημα ή στα μαιευτήρια "μας", εκλαμβάνεται
ως ο απόλυτος κίνδυνος.
Ποιος στ' αλήθεια θυμάται ότι τα "θύματα των δουλεμπόρων" -πολιτικοί και οικονομικοί πρόσφυγες- που καταφτάνουν κακήν κακώς στο ελληνικό έδαφος, λίγα 24ωρα μετά την επίδειξη της συμπάθειάς των ΜΜΕ και των αρμοδίων, ξαποστέλλονται από 'κει που ήρθαν με συνοπτικές (και παράνομες) διαδικασίες; Εφτασε να θεωρείται αυτονόητη η οργή -και λογική η διαμαρτυρία- όσων αντιδρούν στη μίξη των "δικών μας" παιδιών με εκείνα των αλλοδαπών στα σχολεία. Ο κ. Σιούφας της Δεξιάς αντιπολίτευσης, με τα περισσότερα ΜΜΕ στο πλευρό του, τις προάλλες, επιτέθηκε στον πρωθυπουργό επειδή η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει με τη Ρουμανία και την Αλβανία να υιοθετούνται από ελληνικές οικογένειες που το επιθυμούν, φτωχά ορφανά από 'κει. Και να σκεφτείτε ότι το θέμα της κοινοβουλευτικής συζήτησης ήταν η διαρκής αγωνία της εθνικόφρονος παράταξης για την δημογραφική γήρανση της κοινωνίας μας. "Ο Σημίτης θα εισάγει παιδιά από το εξωτερικό! Καταγγελία-σοκ Σιούφα στη Βουλή", έγραφαν στις 27/1 τα δημοσιογραφικά όργανα που υπερασπίζονται τη φυλετική καθαρότητα των Ελλήνων.
Συμπέρασμα; Προφανές, αλλά χρήσιμο να ακούγεται. Οι διακρίσεις χτίζονται πάνω στην κοινωνική (εθνική και διεθνή) ανισότητα.
(Ελευθεροτυπία, 5/2/2000)