Η ταυτότητα μιας
διαμάχης
"Ο ιδεολογικός πρόμαχος των μέτρων θρησκευτικού αποχρωματισμού εμφανίζεται να είναι ο Μιχ. Σταθόπουλος"
(Χριστόδουλος, 1/6/2000)
Έχει δίκιο ο κ. Χριστόδουλος που στρέφει τα πυρά του κυρίως κατά του υπουργού Δικαιοσύνης. Πράγματι, με τον Μιχάλη Σταθόπουλο έχουν σοβαρές πολιτικές διαφορές, όχι μόνο ως προς τις σχέσεις Εκκλησίας-Πολιτείας, αλλά και ως προς το σύνολο σχεδόν των θεμάτων που ανήκουν στη σφαίρα των δικαιωμάτων των πολιτών. Σε κάθε ευκαιρία ο Αρχιεπίσκοπος και οι άνθρωποι του φέρνουν στην επιφάνεια παλαιότερα βιβλία ή άρθρα του καθηγητή Σταθόπουλου με προφανή σκοπό να δείξουν την "επικινδυνότητα", για τα "ιερά και όσια του γένους", των απόψεών του. Δημόσιες διαφορές τους, ωστόσο, έχουν εκδηλωθεί και σε άλλους τομείς της πολιτικής. Γι' αυτές όμως ο κ. Χριστόδουλος φαίνεται ότι δεν θα ήθελε να μιλήσει σήμερα, εφόσον οι πολιτικοί συσχετισμοί έχουν αλλάξει και οι "εθνικές" του θέσεις έχουν πλέον περισσότερο "ευρωπαϊκό προσανατολισμό" και ελάχιστο βαλκανικό τσαμπουκά.
Το 1994, οι εξωτερικές σχέσεις της χώρας με όλους περίπου τους γείτονες, μέσα στο γενικότερο κλίμα της βαλκανικής κρίσης ήταν τεταμένες. Ο πυρετός του εθνικισμού είχε για τα καλά δηλητηριάσει και την ελληνική κοινωνία. Η φιλοπόλεμη ρητορική πότε κατά της Τουρκίας, πότε κατά των "γυφτοσκοπιανών" (όπως έλεγαν οι ιεράρχες μας στα τότε συλλαλητήρια) και πότε κατά της Αλβανίας, ήταν στην ημερήσια διάταξη. Στις 10 Απριλίου του 1994, μια ομάδα κομάντο της τρομοκρατικής ελληνικής οργάνωσης ΜΑΒΗ, πέρασε την ελληνοαλβανική μεθόριο και δολοφόνησε δύο Αλβανούς στρατιωτικούς μέσα στο στρατόπεδο της Επισκοπής. Επρόκειτο για μια πρώτης τάξεως προβοκάτσια που στόχευε στον πόλεμο με την Αλβανία και την "απελευθέρωση της σκλαβωμένης Β. Ηπείρου μας".
Όπως συμβαίνει πάντοτε σε ανάλογες περιπτώσεις, οι περισσότεροι έσπευσαν να μιλήσουν για "πράκτορες ξένων δυνάμεων", και μόνο ο ακροδεξιός χώρος, ιδίως η εφημερίδα "Στόχος", υπερασπίστηκε την "εθνικά δίκαιη" ενέργεια της ΜΑΒΗ και προανήγγειλε επόμενα "χτυπήματα".
Όταν όμως έφτασε στον Τύπο η αναλυτική προκήρυξη της τρομοκρατικής οργάνωσης (με τη φωτογραφία μάλιστα των όπλων που είχε αποσπάσει από το αλβανικό στρατόπεδο), δεν έμενε αμφιβολία: Το κομάντο ήταν τελικά "δικό μας".
Ο Μιχ. Σταθόπουλος, μαζί με άλλους εικοσιδύο πολίτες, τον Οκτώβριο του 1994, βλέποντας ότι για "διπλωματικούς λόγους" η κυβέρνηση επιθυμούσε την αποσιώπηση της υπόθεσης, κατέθεσε μηνυτήρια αναφορά κατά των αγνώστων τρομοκρατών εθνικιστών της ΜΑΒΗ και των φανερών οπαδών τους. Ο νυν υπουργός είχε διαλέξει στρατόπεδο.
Ήταν μ' αυτούς που ήθελαν ειρήνη και δεν δίσταζε να συγκρουστεί με το συνονθύλευμα νεοφασιστών και παρακρατικών που είχαν λόγους να καλύπτουν την τρομοκρατία για εθνικούς λόγους. Ο σημερινός του μεγάλος αντίπαλος Χριστόδουλος Παρασκευαϊδης βρέθηκε στην απέναντι πλευρά. Η εφημερίδα "Πληροφόρηση" που εξέδιδε, ως μητροπολίτης Δημητριάδος, ακόμα και αργότερα, όταν η αστυνομία συνέλαβε στο Δελβινάκι (πάλι στα ελληνοαλβανικά σύνορα) τους πάνοπλους "αγωνιστές του βορειοηπειρωτικού κινήματος", δεν έπαψε να ευθυγραμμίζεται με την αδελφό "Στόχο": "Φαίνεται πως οι συλληφθέντες μέλη της οργάνωσης ΜΑΒΗ, που δρα με στόχο την απελευθέρωση της Β. Ηπείρου, προσφέρονται ως εξιλαστήρια θύματα στο βωμό της βελτίωσης των ελληνοαλβανικών σχέσεων (...) Οι συνθήκες σύλληψης, φυλάκισης και διαπόμπευσής τους, δείχνουν μια έσχατη υποτέλεια απέναντι στους Αλβανούς (...) Πού ηκούσθη να παραδίδει μια χώρα σε μίαν άλλη στοιχεία που εξακρίβωσε σε βάρος πολιτών της που έδρασαν πατριωτικά και
ηρωικά;" Και συνεχίζει η εφημερίδα του επίδοξου εθνάρχη κ. Χριστόδουλου. "Στο κάτω κάτω και ένοχοι αν είναι οι συλληφθέντες, θα έπρεπε να συγκαλυφθούν. Γιατί τώρα, ποιος θα θελήσει να αναλάβει κάποια τόσο επικίνδυνη αποστολή, όταν είναι βέβαιος ότι η ίδια του η κυβέρνηση θα τον απαρνηθεί; Κατά τα άλλα τα όνειρα για ελευθερία στη Β.
Ήπειρο θάπτονται, οι νέοι απογοητεύονται και η διπλωματία θριαμβεύει" (Πληροφόρηση, Ιούλιος-Αύγουστος 1995).
Τελικά, η διαμάχη του κ. Χριστόδουλου με την κυβέρνηση και τον "πρόμαχό" της κ. Σταθόπουλο, δεν είναι και τόσο "αποπροσανατολιστική", και "άκαιρη". Κάθε κατεργάρης κάποτε, πρέπει να κάτσει στον πάγκο του.
(Ελευθεροτυπία, 24/6/2000)