Ο μεγάλος πρίγκιπας
"Διοχετευμένη από το χαλκείο Τσουκάτου η δήθεν αποκαλυπτική φωτογραφία"
(Χρήστος Πασαλάρης, Ελ. Τύπος, 12/7/2000)
Είναι για γέλια οι αντιδράσεις που προκάλεσε η δημοσίευση από τον "Ιό" το περασμένο Σάββατο της φωτογραφίας του κ. Παρασκευαϊδη εν μέσω της πολιτικής και της στρατιωτικής ηγεσίας της χούντας. Ακούστηκαν και γράφτηκαν τα πιο απίθανα επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν την τόσο εύγλωττη πόζα.
Κάποιοι υποστήριξαν ότι ο κ. Παρασκευαϊδης επιλέχθηκε από την χουντική εκκλησιαστική ηγεσία, εξαιτίας των ιδιαιτέρων προσόντων του και κατόπιν αδιάβλητου διαγωνισμού. Βέβαια τους διαψεύδει ο ίδιος ο πνευματικός πατέρας του, ο μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος, ο οποίος επιβεβαιώνει ότι επρόκειτο για διορισμό που αποφασίστηκε από τον Ιερώνυμο, μόλις τον τοποθέτησε αρχιεπίσκοπο η χούντα ("Η διακονία μου στα Μετέωρα", σελ. 55). Και φυσικά η παρουσία του κ. Παρασκευαϊδη δεν ήταν απλώς διακοσμητική. Ως αρθρογράφος του δημοσιογραφικού οργάνου της χούντας υπήρξε ο άτυπος "Γεωργαλάς" της εκκλησίας κατά την περίοδο της δικτατορίας.
Κάποιοι άλλοι -κρίνοντας προφανώς εξ ιδίων- ανακάλυψαν "συνωμοσία" και "διαρροές", αποκαλύπτοντας άθελά τους ότι δεν έχουν ψάξει ποτέ κάποια φωτογραφία στο αρχείο ενός πρακτορείου φωτορεπορτάζ. Και λησμονούν ότι πριν από ένα μήνα είχαμε δημοσιεύσει μια άλλη εξίσου αποκαλυπτική πόζα του κ. Χριστόδουλου: να παρασημοφορεί με τον Ιερώνυμο τον Παπαδόπουλο, με ένα παράσημο που δεν έχει τιμηθεί ποτέ άλλος "πρωθυπουργός"...
Κοινός παρονομαστής όλων των αντιδράσεων υπήρξε το "επιχείρημα" ότι εκείνη την εποχή δεν ήταν μόνο ο Χριστόδουλος χουντικός, αλλά και άλλοι ιεράρχες, μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο Σεραφείμ. Φυσικά αυτό ισχύει. Η εκκλησία είναι ο μοναδικός οργανισμός όπου δεν έγινε ποτέ αποχουντοποίηση. Αλλά αυτό είναι ένα επιπλέον στοιχείο εις βάρος του αρχιεπισκόπου, το γεγονός δηλαδή ότι κατόρθωσε να διατηρήσει τη θέση του και επί Σεραφείμ, υπηρετώντας και τις δύο χουντικές περιόδους.
Το έσχατο επιχείρημα των συνοδοιπόρων του κ. Χριστόδουλου είναι ότι πολύ αργά θυμηθήκαμε το χουντικό παρελθόν του. Δυστυχώς γι' αυτούς τα γραπτά μένουν. Η στήλη αυτή είχε εγκαίρως -δηλαδή από την ημέρα της εκλογής του- προειδοποιήσει ότι ο αρχιεπίσκοπος έχει σαφή πολιτική τοποθέτηση, ότι δεν είναι απλώς "συντηρητικός", όπως το θέλει η παράδοση των ιεραρχών, αλλά υπερδεξιός. Η σχέση του με τη χούντα θα ήταν ένα απλό παραγραμμένο αδίκημα, αν δεν συνοδευόταν από την αντίστοιχη δράση του ως μητροπολίτη μετά τη μεταπολίτευση, και την ανοιχτή υποστήριξη που προσέφερε σε ρατσιστικές και ακροδεξιές κινήσεις, όπως ο "Στόχος".
Οι αισιόδοξοι θεώρησαν τότε (το 1998) την προειδοποίησή μας υπερβολική και άδικη, θαμπωμένοι ίσως από την εικόνα του εκσυγχρονιστή, τεχνοκράτη και διασκεδαστή που πρόβαλε τότε ο κ. Χριστόδουλος.
Όμως δεν χρειάζεται να είναι κανείς εξοικειωμένος με τα εκκλησιαστικά πράγματα για να διακρίνει από τα κείμενα και τη δράση του την ακραία ιδεολογική του τοποθέτηση και τη συνεχή διεκδίκηση πολιτικής εξουσίας.
Ήταν αυτός που πρωτοστάτησε το 1987 στην ανατροπή του νόμου Τρίτση αποκαλώντας "γενίτσαρους" την εκλεγμένη κυβέρνηση.
Τις προθέσεις του και το πρότυπό του για τους ιεράρχες ο κ. Χριστόδουλος τις είχε διατυπώσει με απίστευτο κυνισμό ήδη το 1987, στην ημιεπίσημη εφημερίδα της Ιεραρχίας "Εκκλησιαστική Αλήθεια", εκφράζοντας το θαυμασμό του για τους μητροπολίτες της Μόσχας, πριν την κατάρρευση του καθεστώτος: "Ζουν ηγεμονικά και άνετα. Χαίρω επισκεπτόμενος τα ενδιαιτήματα διαφόρων μητροπολιτών. Βλέπω τις ακολουθίες που έχουν, την αφθονία των αγαθών, τα δώρα που μου κάνουν και απορώ. Εδώ στην Ελλάδα σήμερα οι επίσκοποι τελούν υπό απηνή διωγμό... Κανείς μας δεν τολμά να απολαύσει, σαν κοινός άνθρωπος, μια στιγμή ανθρώπινης ευτυχίας. Ω και να έβλεπαν οι
Έλληνες πώς ζουν όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και σε όλη τη Βαλκανική οι Επίσκοποι, τα μέγαρά των, τα αυτοκίνητά των, τις ανέσεις των. Στις χώρες αυτές οι Επίσκοποι είναι όντως Πρίγκιπες". (16/4/87)
Για να μη βιαστούν οι οπαδοί των συνωμοτικών σεναρίων να ανακαλύψουν "νέα διαρροή" τους παραπέμπουμε στο βιβλίο του Αθανασίου Νίκα "Εκκλησία και Παιδεία" (Αθήνα 1991, σελ. 83).
(Ελευθεροτυπία, 15/7/2000)