Πόσα κέρατα έχει ο Πάπας;


"Εξω ο δικέρατος από τα τείχη της Ορθοδοξία"
                («ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ», 6/4/2001) 


ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ οι παραινέσεις του κ. Χριστόδουλου πιάνουν τόπο. Οι δημόσιες εκδηλώσεις κατά της επίσκεψης του Πάπα περιορίζονται σε ολιγάριθμους ζηλωτές μοναχούς και μερικούς παρατρεχάμενους ακροδεξιούς. Το έργο αυτό ήταν δύσκολο, καθώς η αρχική "περήφανη" στάση της Ιεραρχίας απέναντι στον Πάπα υποδαύλιζε στην πραγματικότητα όλες αυτές τις κινήσεις και ενίσχυε όσους δήλωναν ότι θα επαναληφθούν οι "λαοσυνάξεις", με απώτερο στόχο να ματαιωθεί η επίσκεψη του "Αντιχρίστου".

ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΟΥΜΕ εξαρχής ότι είναι δικαίωμα κάθε πολίτη (ή ομάδας πολιτών) να διαδηλώνει την αντίθεσή του στην παρουσία κάποιου ηγέτη (πολιτικού ή θρησκευτικού) στη χώρα μας, κι αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί η πολιτεία ή η Εκκλησία να του το αρνηθεί στο όνομα της "ελληνικής παράδοσης", της "φιλοξενίας", κ.λπ. Αρα, καλώς διαδηλώνουν οι γνωστοί τηλε-μοναχοί Μάξιμος και Μουλατσιώτης, εφόσον αυτά πιστεύουν. Οπως καλώς διαδήλωναν πριν από δύο χρόνια και εκείνοι που αντιδρούσαν στην επίσκεψη του Κλίντον ή, ακόμη πιο παλιά, οι άλλοι που διαμαρτύρονταν για την παρουσία του Οζάλ στην Αθήνα. Μόνο που η περίπτωση του Πάπα είναι κάπως διαφορετική. Στην περίπτωση του ηγέτη της Καθολικής Εκκλησίας πρέπει να συνυπολογιστεί η παρουσία στην Ελλάδα μιας μικρής, αλλά ιστορικής κοινότητας καθολικών, οι οποίοι έχουν -ως Ελληνες πολίτες- το δικαίωμα να απαιτήσουν την παρουσία στη χώρα μας του θρησκευτικού αρχηγού τους. Και έχουν ακόμη το δικαίωμα να πουν ότι αυτοί -ως μειονότητα- δεν έχουν αντιμετωπιστεί μέχρι σήμερα με όρους ισοπολιτείας ούτε από την πολιτεία ούτε από την Εκκλησία.

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ, ΟΜΩΣ, του Πάπα από τις οργανωμένες εκκλησιαστικές ομάδες στη χώρα μας (Διοικούσα Εκκλησία, οργανώσεις, μονές), έχει κυρίως μια άλλη διάσταση. Το τελικό διακύβευμα της υπόθεσης δεν είναι θεολογικό ή εκκλησιολογικό, αλλά καθαρά πολιτικό. Το τελικό πρόβλημα είναι η στάση που κρατά η Ελληνική Εκκλησία απέναντι στην Ευρώπη. Οι γνωστές παλινωδίες στους λόγους του κ. Χριστόδουλου, ο οποίος τη μια καταγγέλλει το Διαφωτισμό της Δύσης και την άλλη προβάλλει τις καλές σχέσεις με την Ευρώπη που επιδιώκει η Εκκλησία, οφείλονται σε μια πραγματική αντίφαση που ακόμη δεν έχει λυθεί. Η αντίφαση αυτή προβάλλει ως καρικατούρα στην περίπτωση των "παπαροκάδων". Η γνωστή αυτή ομάδα των δημοφιλών ημι-μοναχών κρατά την πιο σκληρή -υποτίθεται- στάση σε δογματικά θέματα, και από την άλλη μετέρχεται χωρίς καμία δυσκολία ακόμη και τις πιο ακραίες μεθόδους του μάρκετινγκ, προκειμένου να πουλήσει το θείο εμπόρευμα.

ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ την Ελλάδα ακμάζουν εκείνες οι εκκλησιαστικές μονάδες και τα μοναστήρια που έχουν προλάβει να ενταχθούν σε κάποιο ευρωπαϊκό κοινοτικό πρόγραμμα χρηματοδότησης, με τρόπο ελάχιστα διαφανή και ιδιαιτέρως "ανορθόδοξο". Και είναι γνωστό ότι η επίσημη Εκκλησία είναι η πρώτη διδάξασα. Ακόμη και η περίφημη "μοναστική πολιτεία" του Αγίου Ορους, η οποία έχει λύσει το ζωνάρι της εναντίον της επίσκεψης του Πάπα, είναι μεταξύ των πρώτων αποδεκτών των "χρυσοφόρων πακέτων" της Δύσης. Ιδού τι γράφει ο ηγούμενος της γνωστής φονταμενταλιστικής μονής "Εσφιγμένου" προς τους συναδέλφους του των άλλων αθωνικών μονών, εν όψει της επίσκεψης του Πάπα: "Αλλ' ας ίδωμεν, Σεβαστοί Πατέρες, ποίαι είναι αι σχέσεις Υμών, σήμερον ως μη ώφειλε, μετά της Ευρωπαϊκής Κοινότητος. Πακτωλός δισεκατομμυρίων κατακλύζει τον Ιερόν ημών τόπον με δυσοιώνους και απροβλέπτους συνεπείας διά το μέλλον ημών. (...) Αραγε θα δυνηθείτε, δέσμιοι όντες των δαψιλών και αφειδών χορηγιών, να αντιδράσετε εις την μεγίστην αυτήν πρόκλησιν και πειρασμόν χάριν της ακεραιότητος της Ορθοδόξου ημών πίστεως;"

ΟΛΕΣ ΛΟΙΠΟΝ ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ είναι απλώς για την τιμή των όπλων. Ούτε ο κ. Χριστόδουλος επιθυμεί να χάσει το γραφείο των Βρυξελλών ούτε οι μητροπολίτες και οι ηγούμενοι διανοούνται να τους πάρουν πίσω τα "πακέτα". Οσο κι αν φωνάζουν οι μαυροφορεμένες μοναχές, όσο πύρινοι κι αν είναι οι λόγοι των ζηλωτών, τις τύχες της ορθοδοξίας καθορίζουν αποφασιστικά οι μάνατζερ των εταιρειών, στις οποίες έχει οριστικά ανατεθεί το έργο του Θεού.   

(Ελευθεροτυπία, 28/4/2001)