Κράτος με βασικό μέτοχο


"Στον αέρα η σύμβαση του ΙΚΑ με την Intrasoft"
                («Η ΧΩΡΑ», 26/2/2002) 


ΣΩΣΤΑ ΑΝΗΣΥΧΕΙ η κυβέρνηση για την κλιμακούμενη "σύγκρουση των επιχειρηματικών συμφερόντων". Εχει δίκιο να φοβάται για την ποινικοποίηση της οικονομικής ζωής. Διότι αυτές οι εντάσεις κλονίζουν όχι μόνο το κυβερνών κόμμα, το ΧΑΑ, ή την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, αλλά και την υλική υπόσταση του ίδιου του κράτους. Με αυτή την έννοια πρόκειται πράγματι για "εκτροπή", καθώς κρίνεται η συνέχεια της κρατικής λειτουργίας. Το "εκσυγχρονιστικό εγχείρημα" απειλείται όντως, εφόσον εξαρτήθηκε -στους κρίσιμους τομείς των επικοινωνιών και της πληροφορικής- από επιχειρηματικούς κολοσσούς, που σήμερα ελέγχονται για σοβαρότατες παρανομίες.

ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να έχει κανείς γνωριμίες στη Στάζι για να αντιληφθεί ότι ο όμιλος των εταιρειών του Σωκράτη Κόκκαλη αποτελεί ζωτικό συνεταίρο του ελληνικού κράτους. Αρκεί μια ανάγνωση των "Ετήσιων Απολογισμών" των εταιρειών του κ. Κόκκαλη. Δεν είναι μόνο οι γνωστές σούπερ μπίζνες με τον ΟΤΕ, την κινητή τηλεφωνία, το Internet, τον ΟΠΑΠ, ή ο καθοδηγητικός ρόλος που έχει αναλάβει ο όμιλος στο άνοιγμα των αγορών για τα ελληνικά συμφέροντα εκτός συνόρων. Intracom και Intrasoft ελέγχουν όλο και περισσότερο την καρδιά των κρατικών λειτουργιών. Από τους ασυρμάτους του στρατού και το πυραυλικό σύστημα Patriot έως τη μηχανοργάνωση του φορολογικού συστήματος (TAXIS), του ΟΛΠ, του αεροδρομίου, των τελωνείων και του ΙΚΑ.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ έκδοση της Intrasoft διαβάζουμε: "Στο πλαίσιο εκσυγχρονισμού της Δημόσιας Διοίκησης, η Intrasoft, κατέχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο, έχει να επιδείξει ουσιαστική και σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη της πληροφοριακής υποδομής του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα της χώρας. Οι κυριότεροι λόγοι που συνέβαλαν σε αυτό είναι η ανάληψη νέων σύνθετων έργων για μεγάλους δημόσιους φορείς (οργανισμούς, υπουργεία, ιδρύματα κ.λπ.), η ολοκλήρωση και παράδοση ήδη αναληφθέντων έργων, καθώς και η παροχή ενός μεγάλου φάσματος εξειδικευμένων υπηρεσιών". Με λίγα λόγια ο κ. Κόκκαλης έχει στα χέρια του και αναπτύσσει τα πληροφοριακά συστήματα, την καρδιά δηλαδή του ελληνικού Δημοσίου. Είτε πρόκειται για το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, τα ΕΛΤΑ, τον ΟΑΕΔ, το e-ΦΑΠ, το Περιβαλλοντικό Κέντρο του ΥΠΕΧΩΔΕ είτε για συστήματα του ΣΔΟΕ και των δημόσιων νοσοκομείων, τη δουλειά την κάνει η Intrasoft. Ανάλογα επιτεύγματα επιδεικνύει και η Intracom, στο δικό της πεδίο δράσης: "Η Intracom προχώρησε στη σύναψη νέων συμβάσεων για μεγάλα έργα και δίκτυα, συνέχισε τη δραστηριοποίησή της σε όλους τους τομείς των τηλεπικοινωνιακών δικτύων, προσφέροντας προϊόντα και συστήματα, σχεδίασε και ανέπτυξε νέα προϊόντα, διεύρυνε τον τομέα αμυντικών συστημάτων, συμμετείχε στα σημαντικότερα προγράμματα ανάπτυξης της Ε.Ε...".

ΠΕΡΑ, ΛΟΙΠΟΝ, από τις συμβάσεις πολλών δισ. με ΟΤΕ, COSMOTE, HELLASCOM International κ.λπ., η εταιρεία επαίρεται για τη δουλειά με το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας (Εθνικό Πληροφορικό Σύστημα Διαχείρισης Θαλάσσιας Κυκλοφορίας), για το δίκτυο δημόσιας διοίκησης ("Σύζευξις") του Υπουργείου Εσωτερικών, για το πρόγραμμα ERIEYE της Πολεμικής Αεροπορίας, τους ασυρμάτους, τα κρυπτογραφικά, τα αντιπυραυλικά συστήματα PATRIOT, τα πυραυλικά SEA SPARROW, τον εκσυγχρονισμό των F-4, των AWACS, των αντιεροπορικών του Πολεμικού Ναυτικού, των υποβρυχίων κ.ο.κ. 

Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ του διοικητή του ΙΚΑ, Μιλτ. Νεκτάριου, ο οποίος -όπως δήλωσε- δεν μπορεί να προχωρήσει στην επιτακτική εξυγίανση του οργανισμού χωρίς την Intrasoft, είναι ενδεικτική του αδιεξόδου που δημιουργείται. Επρεπε όμως να έχει προβλεφθεί. Εδώ και μια δεκαετία το κράτος και οι δημόσιοι οργανισμοί πωλούνται κομμάτι κομμάτι σε δαιμόνιους επιχειρηματίες που αμέσως μετά μεταλλάσσονται σε ηγέτες ακλόνητων μονοπωλίων. 

Η ΓΟΗΤΕΙΑ που άσκησαν οι ιδιωτικοποιήσεις σε όλο σχεδόν το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων δεν άφησε περιθώρια να μετρηθούν οι ουσιαστικές επιπτώσεις. Συνειδητοποιώντας σήμερα το βαθμό εξάρτησης του Δημοσίου από τον κ. Κόκκαλη, δεν μπορούμε να περιοριστούμε στο οικονομικό πεδίο και τους διαπλεκόμενους. Το θέμα δεν εξαντλείται εκεί. Είναι ώρα να αναρωτηθούμε για την ευπιστία που έδειξαν κυβερνήσεις, κόμματα και Τύπος όλα τα προηγούμενα χρόνια. Οταν έβλεπαν την είσοδο του κ. Κόκκαλη στο δημόσιο τομέα σαν αυτονόητη εξέλιξη. Λες και ήταν αδύνατο στο ίδιο το Δημόσιο να συγκροτήσει δικές του επιχειρήσεις έρευνας, τεχνολογίας και πληροφορικής. Λες και η κοινωνική και η οικονομική σκέψη αρχίζει και τελειώνει στις σοφίες της σχολής του Σικάγου ή της θύρας 7.

(Ελευθεροτυπία, 2/3/2002)