Η νεκρανάσταση των «συνοδοιπόρων»
"Τελεσίγραφο σε 17Ν-περίγυρο, από κυβέρνηση-αρχές"
(«Τα Νέα», 14.9.02)
ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που η 17Ν έχει εξαρθρωθεί, όπως επίσημα χείλη μάς βεβαιώνουν, προς τι όλο αυτό το συνεχιζόμενο σίριαλ περί τα «τρομοκρατικά»; Την απάντηση ανέλαβε να δώσει, το περασμένο Σάββατο, το έγκυρο πρωτοσέλιδο των «Νέων»: ενοχλημένη από την «πολιτικοποίηση» της υπόθεσης, διαβάζουμε, «η κυβέρνηση έχει ενδείξεις αφύπνισης ενός ευρύτερου δικτύου συμπαθούντων και πολιτικών υποστηρικτών της τρομοκρατίας -το αποκαλούμενο γραφικά Σιν Φέιν, σε χαλαρή αναλογία προς το πολιτικό τμήμα του ιρλανδικού IRA». Η σύλληψη της Αγγελικής Σωτηροπούλου δεν είναι, ως εκ τούτου, παρά μια «προειδοποιητική» κίνηση για ένα «δεύτερο γύρο». Με στόχο, τούτη τη φορά, κάποιους απροσδιόριστους «ομόκεντρους κύκλους» -εφόσον, «όπως σημειώνεται χαρακτηριστικά, υπάρχουν πολλοί τρόποι να ορίσεις την τρομοκρατία».
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να είναι σοβαροί όσοι προβάλλουν έναν τέτοιο παραλληλισμό. Το ιρλανδικό Σιν Φέιν είναι ένας μαζικός, συγκεντρωτικά δομημένος κομματικός οργανισμός, με δημόσια διακηρυγμένες τις πολιτικές σχέσεις του με τον IRA. Η ύπαρξή του, μάλιστα, προηγήθηκε της δημιουργίας του τελευταίου: ιδρύθηκε το 1905, ενώ ο IRA μόλις το 1919, όταν οι τότε βρετανικές αρχές έθεσαν το Σιν Φέιν εκτός νόμου. Στα καθ' ημάς, αντιθέτως, το υποτιθέμενο «δίκτυο συμπαθούντων» δεν είναι παρά ένα πολύχρωμο άθροισμα μεμονωμένων πολιτών και συλλογικοτήτων, που απλώς αρνούνται να συνταχθούν ψυχή τε και σώματι με την αντιτρομοκρατική υστερία των ημερών.
ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια έμπνευση των Βρετανών καθοδηγητών του όλου εγχειρήματος (εξ ου και η αναφορά στο Σιν Φέιν κι όχι, λόγου χάριν, στο πολύ πιο επίκαιρο Ερι Μπατασούνα των Βάσκων), χωρίς οποιαδήποτε αντικειμενική υπόσταση αλλά με οφθαλμοφανείς στόχους: την ποινικοποίηση κάθε διαφωνίας με το συνεχιζόμενο κυνήγι μαγισσών. Αντί για την ανάδυση του εγχώριου «πολιτικού σκέλους των τρομοκρατών», βρισκόμαστε έτσι αντιμέτωποι με την αναβίωση της αλήστου μνήμης «συνοδοιπορίας» (fellow-travelling στο αμερικανικό πρωτότυπο), μιας έννοιας που επιστρατεύτηκε στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου για το στιγματισμό και την καταστολή όσων δεν ήταν μεν κομμουνιστές, αρνούνταν ωστόσο να νομιμοποιήσουν το αντικομμουνιστικό κράτος εκτάκτου ανάγκης και τις μαζικές παραβιάσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων. Πρόκειται για εκείνην ακριβώς τη λογική η οποία, όπως μας υπενθύμισαν και τα ντοκουμέντα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που δόθηκαν πρόσφατα στη δημοσιότητα, οδήγησε στην υπονόμευση και εν συνεχεία στην κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών στη χώρα μας το 1965-67.
ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ; Ας δούμε πώς ακριβώς περιγράφει το «συνοδοιπόρο» ο κατ' εξοχήν αρμόδιος -ο χουντικός προπαγανδιστής και υπουργός Παιδείας Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου, στη σχολική «Πολιτική Αγωγή» του. Τέσσερα είναι, κατ' αυτόν, τα βασικά χαρακτηριστικά όσων «προσφέρουν, ενσυνειδήτως ή ασυνειδήτως, ανεκτιμήτους υπηρεσίας εις τον κομμουνισμόν»: (α) «η ιδιόρρυθμος "προοδευτικότης" τους» (η αντιμετώπηση δηλαδή του κομμουνισμού «με κατανόησιν»), (β) «η άρνησις του δικαιώματος αμύνης εις τας δημοκρατίας», καθώς «διά τον συνοδοιπόρον νοθεύει την δημοκρατίαν η νόμιμος άμυνά της έναντι της κομμουνιστικής επιβουλής», (γ) «η σιγή διά τα εγκλήματα του κομμουνισμού», και (δ) «η αποφυγή συζητήσεως διά τα κομμουνιστικά καθεστώτα». («Πολιτική Αγωγή», Αθήναι 1972, εκδ. ΟΕΔΒ, σ. 100-2). Η ταύτιση με όσα καταλογίζονται σήμερα στον «περίγυρο» και το «Σιν Φέιν της 17Ν» είναι εντυπωσιακή.
Η ΑΙΣΘΗΣΗ ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια προσπάθεια να (ξανα)μπολιαστεί η ελληνική κοινωνία με μια τέτοια λογική, με πρόσχημα την «υπεράσπιση της δημοκρατίας» απέναντι στους τρομοκράτες, ενισχύεται από κάποια συμπληρωματικά δεδομένα. Αναφερόμαστε στην υπό εξέλιξη καμπάνια, με στόχο την «ενοχοποίηση» της αντιδικτατορικής Αντίστασης -και όλης συλλήβδην της Αριστεράς- για τη δράση των ένοπλων οργανώσεων, αλλά και στο ότι διάφορα «βαποράκια» επικαλούνται εδώ κι εκεί «βρετανικές λίστες», όπου ενεργοί πολίτες φέρονται φακελωμένοι για «εξτρεμιστικές» (αλλά ουδόλως παράνομες ή «τρομοκρατικές») δραστηριότητές τους στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι στο ίδιο κλίμα εντάσσεται και η πρόσφατη ενορχηστρωμένη επίθεση κατά της «Ελευθεροτυπίας», μέσω των συκοφαντιών που διοχετεύθηκαν εναντίον της συναδέλφου Ιωάννας Σωτήρχου (και όχι μόνο αυτών). Νωπές είναι άλλωστε οι δημόσιες δηλώσεις του απερχόμενου Αμερικανού πρέσβη, κατά την «αποχαιρετιστήρια» συνέντευξή του (MEGA 27.7.01), όταν κατήγγειλε τούτην εδώ την εφημερίδα ως το πρότυπο «αντιαμερικανισμού» και «φιλοτρομοκρατικής» στάσης. Και, στο κάτω κάτω της γραφής, δεν είναι η πρώτη φορά...
(Ελευθεροτυπία, 21/9/2002)