Η τρομοκρατία του μέλλοντός μας



"Είναι άθλιο φαινόμενο να προλέγονται συλλήψεις"

(Κώστας Χαρδαβέλλας «Alter», 4/2/03) 

ΤΟΥΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ με τις σαγιονάρες του καλοκαιριού διαδέχονται οι συνταξιούχοι τρομοκράτες με τις παντόφλες του χειμώνα. Ολοι οι αναλυτές συγκρίνουν τα καθ' ημάς με τις ανάλογες περιπτώσεις της Εσπερίας και χαμογελούν μελαγχολικά: «Ε, τι περιμένεις. Αυτή είναι η Ελλάδα, τέτοια τρομοκρατία είχαμε!». 

ΑΥΤΟ ΠΟΥ φαίνεται ότι όλοι ξεχνούν είναι το γεγονός ότι η εξάρθρωση των αντίστοιχων ένοπλων ομάδων της Δυτικής Ευρώπης διεξήχθη την περίοδο της ακμής τους. Οι συλλήψεις των ηγετών εκείνων των οργανώσεων πραγματοποιούνταν μέσα σε ένα κλίμα πραγματικού εσωτερικού πολέμου, με ενεργά ένοπλα τμήματα, τα οποία αντιδρούσαν με δυναμικές κινητοποιήσεις, επιθέσεις, απαγωγές. Τα στελέχη των οργανώσεων συλλαμβάνονταν έπειτα από μάχες, αντίστοιχες με εκείνες που ζήσαμε εδώ παλιότερα, στο εργοστάσιο της AEG, στου Γκύζη ή στα Σεπόλια. 

ΤΩΡΑ, ΟΜΩΣ, συμβαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό. Επί 7 μήνες δεν άνοιξε ούτε ρουθούνι. Ολες οι ένοπλες οργανώσεις έχουν ουσιαστικά αδρανοποιηθεί πριν από τις πρώτες συλλήψεις. Η 17Ν έχει ήδη μπει στην πορεία της εξαφάνισης, όπως μαρτυρά η τελευταία της προκήρυξη, αλλά και το γεγονός ότι είχε συρρικνωθεί σε δυο-τρεις ανθρώπους. Οσο για τον ΕΛΑ, αυτός είναι εδώ και οκτώ χρόνια πλήρως διαλυμένος.

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ, λοιπόν, των διωκτικών αρχών να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο αυτών των οργανώσεων από το 1975 έως το 2002 έχει και ένα «ευνοϊκό» αποτέλεσμα. Οι συλλήψεις πραγματοποιούνται αναίμακτα και απολύτως ειρηνικά, οι κινήσεις των αρχών γίνονται αβίαστα και ραχατλίδικα, οι μάρτυρες καταθέτουν πρώτα στο Νέο Μεγάλο Κανάλι και μετά στον κ. Ζερβομπεάκο. Οι «φωτογραφιζόμενοι» ύποπτοι συλλαμβάνονται μόνο όταν επιχειρούν να επισκεφθούν τον υπουργό Δημόσιας Τάξης.

ΟΛΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝ με ένα μεγάλο θέατρο. Λες και παρατηρούμε όχι την εξάρθρωση της τρομοκρατίας, αλλά την αναπαράστασή της. Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, η χώρα μας είχε μια μοναδική ευκαιρία. Να προχωρήσει, δηλαδή, στην οριστική αντιμετώπιση του φαινομένου, χωρίς να καταφύγει στα μέτρα έκτακτης νομοθεσίας, θεσμικών παρεκτροπών και αστυνομικού κράτους, τα οποία εφαρμόστηκαν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (ειδικά την Ιταλία και τη Γερμανία) στις αρχές της δεκαετίας του '70.

Μ' ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, οι πολιτικές συνθήκες στη χώρα μας δεν δικαιολογούν σε καμιά περίπτωση τη δημιουργία ειδικών συνθηκών που σημαίνουν:

- Κάμψη των δικονομικών προϋποθέσεων μιας δίκαιης δίκης

- Θέσπιση φωτογραφικών διατάξεων

- Παραβίαση των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων 

- Δημιουργία ειδικού καθεστώτος εγκλεισμού των υποδίκων

Πολύ περισσότερο δεν δικαιολογείται η χρήση σοφισμάτων για να ακυρωθούν θεσπισμένες αρχές, όπως αυτή της παραγραφής. Το γεγονός ότι ο ΕΛΑ δεν υπάρχει από το 1995, κατά συνέπεια δεν μπορεί η δράση του να υπαχθεί στις διατάξεις του τρομονόμου, δεν είναι δυνατόν να ξεπεραστεί παρά μόνο με λογικό άλμα και νομικά κατασκευάσματα. 

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ την παραμικρή αμφιβολία ότι στο σύνολό του ο πολιτικός κόσμος αναγνωρίζει αυτή την πραγματικότητα. Απαιτείται, όμως, ξεχωριστό πολιτικό θάρρος για να μην υποκύψουν οι αρχές στον πειρασμό να διατηρήσουν αυτό το σκηνικό. Φοβούνται ότι αν παραδεχτούν επισήμως ότι η εξάρθρωση των οργανώσεων συνέπεσε (στην περίπτωση της 17Ν) ή ακολούθησε (στην περίπτωση του ΕΛΑ) την ουσιαστική τους αδρανοποίηση, θα μειωθεί το προσδοκώμενο πολιτικό όφελος. Αυτός είναι ο λόγος που στήνονται τα σκηνικά των επεισοδιακών συλλήψεων, των πολυδάπανων μεταγωγών, των επιδεικτικών μαζικών παρακολουθήσεων κ.λπ. 

ΑΥΤΑ ΟΛΑ είναι κατανοητά και αναμενόμενα, σε μια περίοδο που η πολιτική είναι κατά κύριο λόγο τηλεοπτικό θέαμα. Ομως η προσφυγή σε θεσμικά μέτρα «έκτακτης ανάγκης» και η επικράτηση της στενά αστυνομικής λογικής στους αρμόδιους πολιτικούς και δικαστικούς φορείς λειτουργεί ως μπούμερανγκ.

Η ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ της κρατικής σκληρότητας και η εμφανής «ειδική μεταχείριση» κινδυνεύει να δικαιώσει εκ των υστέρων όσους επιχείρησαν να «κάνουν πολιτική» με βίαια μέσα. Η κατάχρηση του μονοπώλιου της βίας από την πλευρά του κράτους μπορεί να ικανοποιεί το περί δικαίου αίσθημα μερίδας των πολιτών, μπορεί να λύνει βραχυπρόθεσμα τα επικοινωνιακά ελλείμματα της κυβέρνησης, αλλά είναι ταυτόχρονα το φυτώριο των μελλοντικών βίαιων αντιδράσεων, της τρομοκρατίας του μέλλοντός μας.

 

(Ελευθεροτυπία, 8/2/2003)

 

www.iospress.gr