Εξυπνοι βομβιστές



"Σ' έναν πόλεμο, δεν υπάρχουν εγγυήσεις"

(Χάρλαν Ούλμαν, εμπνευστής της στρατηγικής «Σοκ & Δέος», 1/4/2003) 

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ δεν είναι παρά η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Κάτι που φαίνεται ότι συνήθως ξεχνούν όλοι εκείνοι οι πάλαι ποτέ βαθμοφόροι -από τέως υποδιοικητές ΓΕΣ μέχρι απόστρατοι ταγματάρχες- που βλέπουμε αυτό τον καιρό να παρελαύνουν στις μικρές μας οθόνες, για να μας εξηγήσουν τα μυστικά της συνεχιζόμενης ιμπεριαλιστικής επίθεσης.

Υστερα από τόσους ύμνους για τις δυνατότητες της σύγχρονης τεχνολογίας, αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά πως η έρμη η πολιτική είναι αυτή που όχι μόνο οδηγεί στην επιλογή του πολέμου, αλλά και καθορίζει σε τελική ανάλυση τους στόχους και τους όρους διεξαγωγής του. 

ΑΠΟΡΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ με τη βιασύνη των Αγγλοαμερικανών εισβολέων να ξεκινήσουν αμέσως τις χερσαίες επιχειρήσεις, χωρίς να λιώσουν πρώτα το θύμα τους από αέρος, όπως είχαν κάνει το 1991, το 1999 με τη Σερβία και το 2001 με τους Ταλιμπάν. Ξεχνούν έτσι ότι, σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκστρατείες της Νέας Τάξης, τούτη τη φορά το ζητούμενο δεν είναι απλά η θανατηφόρα επιβεβαίωση της στρατιωτικής υπεροπλίας της Ουάσιγκτον, αλλά και κάποια πολύ πιο ταπεινά λάφυρα: τα πετρελαϊκά αποθέματα και η βιομηχανική υποδομή του μελλοντικού προτεκτοράτου. Το εξήγησε με μοναδική σαφήνεια στο κοινό του, λίγα λεπτά μετά τον πρώτο "χειρουργικό" βομβαρδισμό της 19.3.03, ο βασικός παρουσιαστής ειδήσεων του NBC, Τομ Μπρόκαου: "Δεν θέλουμε να καταστρέψουμε την υποδομή του Ιράκ, γιατί σε λίγες μέρες θα είμαστε οι ιδιοκτήτες αυτής της χώρας".

ΔΥΟ ΒΔΟΜΑΔΕΣ μετά, είναι προφανές ότι αυτή η στρατηγική έχει οδηγηθεί σε πλήρη αποτυχία. Αντί να καλωσορίσουν τους εισβολείς, οι ιθαγενείς προτίμησαν να τους αντισταθούν με κάθε διαθέσιμο όπλο. Οι αμήχανες δικαιολογίες των προπαγανδιστών του Πενταγώνου, περί "συνεχιζόμενης τρομοκρατικής επιβολής" του Σαντάμ πάνω στους υπηκόους του, γελοιοποιούνται από τις δηλώσεις των απλών κατοίκων στους δημοσιογράφους που συνοδεύουν τους εισβολείς: "Δεν θέλουμε να γίνουμε σαν τους Παλαιστίνιους", ξεκαθαρίζει ένας κάτοικος του "απελευθερωμένου" Ουμ Κασρ, πριν οι εκνευρισμένοι αξιωματικοί της υπηρεσίας δημοσίων σχέσεων του βρετανικού στρατού απομακρύνουν τους εκπροσώπους των ΜΜΕ από το χώρο (New York Times 1.4.03). "Υπάρχει μεγάλη παρεξήγηση σχετικά με τους σκοπούς των Αμερικανών", καταθέτει την ίδια μέρα τις εντυπώσεις του από τη Νασιρίγια ο Αντριου Νορθ του BBC. "Ο κόσμος εδώ δεν το βλέπει σαν ένα είδος απελευθερωτικού πολέμου". Ο διοικητής των βρετανικών δυνάμεων στο Νότιο Ιράκ, ταξίαρχος Ρόμπιν Μπριμς, έχει βέβαια τη δική του ερμηνεία για τα τεκταινόμενα: "Παρομοίασε τον λαό με ένα ζώο που έχει κακοποιηθεί τόσο πολύ", μεταδίδει η 'embedded' ανταποκρίτρια Κάλι Μόρις, "ώστε, όταν το σώζουν, δαγκώνει το χέρι εκείνων που πρώτοι επιχειρούν να το βοηθήσουν" (BBC Reporter's Log 1.4.03).

ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ που αρνούνται να δεχτούν το καινούργιο τους αφεντικό, υπάρχει φυσικά και άλλη μέθοδος. Μόλις η προέλαση των εισβολέων καθηλώθηκε, οι τελευταίοι επέστρεψαν στην παλιά καλή συνταγή της τρομοκρατίας από αέρος: καλύτερα ένα μισοκατεστραμμένο λάφυρο, παρά η πανηγυρική απόδειξη της στρατιωτικής σου αδυναμίας. Τηλεφωνικά δίκτυα, εγκαταστάσεις υποδομής και απλά νοσοκομεία δέχονται έτσι, εδώ και κάμποσες μέρες, τη συνηθισμένη βροχή "έξυπνων" βομβών και πυραύλων. Χωρίς, φυσικά, αυτό να δίνει πειστική απάντηση στα στρατηγικά διλήμματα της Coalition: 4 εκατομμύρια κάτοικοι της Βαγδάτης εξακολουθούν να είναι πάρα πολλοί.

ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, η "επιχείρηση Ιρακινή Ελευθερία" δίνει το πρώτο δείγμα γραφής των μεταπολεμικών της σχεδίων, "απελευθερώνοντας" -με τον τρόπο της- τις "αγορές": πεθαμένοι στη δίψα, οι 40.000 κάτοικοι του Ουμ Κασρ είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν για το νερό που τους μοιράζει η "ανθρωπιστική βοήθεια". Βάσει μιας "εσπευσμένης συμφωνίας" ανάμεσα στον αμερικανικό στρατό και τους τοπικούς ιδιοκτήτες βυτιοφόρων, μας πληροφορεί η New York Daily News (1/4./03), οι τελευταίοι έχουν αναλάβει "να πουλάνε σε μια 'λογική' τιμή" το νερό που παραλαμβάνουν δωρεάν. "Αυτό τους παρέχει ένα κίνητρο να βιαστούν και να δουλέψουν", εξηγεί στους δημοσιογράφους ο Ντέιβιντ Μπάσερτ -χωρίς να μπορεί να εξηγήσει ούτε τι θα πει "λογική τιμή" ούτε πόσο χρεώνουν στην πραγματικότητα οι μαυραγορίτες τους "απελευθερωμένους" συμπατριώτες τους. Οι New York Times της ίδιας ημέρας, πάντως, μας πληροφορούν πως η τιμή του πολύτιμου υγρού στη λιανική έχει φτάσει μέχρι και τα 68 δολάρια το γαλόνι. Ακριβότερα, δηλαδή, κι από το πετρέλαιο...

(Ελευθεροτυπία, 5/4/2003)