Το ολυμπιακό παρακράτος
"Πρόταση-βόμβα από τον εξ απορρήτων του Σημίτη"
(«ΤΑ ΝΕΑ», 8/5/2003)
ΤΕΛΙΚΑ, φαίνεται πως διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλο. Για κάμποσες μέρες, η πολιτική επικαιρότητα της χώρας περιστρεφόταν γύρω από το ερώτημα αν ο γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου υπερέβη τις αρμοδιότητές του όταν εισηγήθηκε μια βαθιά οργανωτική τομή στην κυβέρνηση και τη δημόσια διοίκηση της χώρας. Την ίδια στιγμή, πέρασε εντελώς ασχολίαστη η αποκάλυψη για τις χονδροειδέστατες -πλην "εθνικά νομιμοποιημένες"- παρεμβάσεις ενός καθαρά εξωθεσμικού αλλοδαπού παράγοντα, που έφτασε να υπαγορεύει στην ελληνική κυβέρνηση ακόμη και τα όρια αρμοδιοτήτων των υπουργών της!
Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ τα απομνημονεύματα του Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, εκτενή αποσπάσματα των οποίων προδημοσιεύθηκαν στο "Εψιλον" της περασμένης Κυριακής. Αντίθετα με τον κ. Κοσμίδη, που διατύπωσε απλά τις απόψεις του (καλές ή κακές) για κάτι που συνδέεται με την αρμοδιότητά του, ο τέως πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής δεν περιορίζεται στις αναμενόμενες δοξολογίες για την "ωραιότατη Γιάννα Αγγελοπούλου", αλλά παρεμβαίνει ανοιχτά στα εσωτερικά πράγματα μιας χώρας της οποίας δεν είναι καν πολίτης.
ΚΑΤΑ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ, ο Χουάν Αντόνιο μεταξύ άλλων:
**Φέρεται να συμβουλεύει τον ...Αβραμόπουλο για το πολιτικό του μέλλον (να φτιάξει δικό του κόμμα ή να διεκδικήσει την ηγεσία της Ν.Δ.;).
**Επιπλήττει τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας ότι δεν επιδεικνύουν την πρέπουσα ενότητα κι ομοφωνία (επειδή, προφανώς, ασχολούνται με μικροζητήματα της ταπεινής καθημερινότητας, αντί να υποκλίνονται στις ιδεολογικές αναζητήσεις των επιγόνων του εφευρέτη της ολυμπιακής φλόγας, δόκτορος Γκέμπελς).
**Μας εγκαλεί ότι δεν αποθεώσαμε δεόντως το γαλαζοαίματο Κοκό,
κοτζάμ "επίσημο μέλος της ΔΟΕ", όταν μας έκανε την τιμή να πει μια καλή κουβέντα για την ελληνική υποψηφιότητα το 1990.
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ, ο τέως πρόεδρος της "αθανάτων" μάς αποκαλύπτει ότι, πριν από τρία μόλις χρόνια, απαίτησε από την ελληνική κυβέρνηση να παραχωρήσει στην επικεφαλής του "2004" τέτοιες υπερεξουσίες, ώστε αυτή να έχει τη δυνατότητα να παρακάμπτει όσα από τα αρμόδια
μέλη της κυβέρνησης δεν ικανοποιούσαν τα κέφια της. Η σκηνή τοποθετείται στο Σίδνεϊ, την 1η Οκτωβρίου 2000: "Ερχεται στο γραφείο μου ο υπουργός Παπανδρέου. Του λέω ξεκάθαρα ότι, μόλο που η τοποθέτηση της Γιάννας επικεφαλής του 'Αθήνα 2004' ήταν ένα σημαντικό βήμα, υπάρχουν ακόμη προστριβές με ορισμένους υπουργούς. Η μόνη λύση θα ήταν η πρόεδρος του 'Αθήνα 2004' να ασκεί ταυτοχρόνως και καθήκοντα υπουργού. Θα το μεταφέρει στον πρωθυπουργό Σημίτη".
ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ, όπως και να το κάνουμε, λογοδοτούν στο εκλεγμένο Κοινοβούλιο και, κατ' επέκταση, στον ελληνικό λαό. Η κυρία Αγγελοπούλου λογοδοτεί στους "ελεγκτές" της ΔΟΕ, δηλαδή σ' έναν αδιαφανή, ανεξέλεγκτο, ανεύθυνο κι απολύτως εξωθεσμικό μηχανισμό. Κι όμως, οι αποκαλύψεις του Σάμαρανκ δεν προκάλεσαν τον παραμικρό σάλο, όπως θα περίμενε κανείς από μια τόσο ωμή αποκάλυψη της λειτουργίας ενός τέτοιου αντισυνταγματικού κέντρου εξουσίας. Το όραμα της μεγάλης αρπαχτής του 2004 αποδεικνύεται έτσι σε θέση να υπονομεύει (με τον τρόπο του) τους δημοκρατικούς θεσμούς, όπως ακριβώς ο φόβος του "κομμουνισμού" είχε κάποτε επιτρέψει την ανάδυση ενός "παράλληλου κράτους", με το "παρασύνταγμα" και τις λούμπεν αποφύσεις του. Με γνωστές σε όλους μας τις συνέπειες.
ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙ κανείς ότι, σ' εκείνους τους καιρούς που είθισται πια ν' αποκαλούμε σκοτεινούς, το τσαλάκωμα του κοινοβουλευτισμού "νομιμοποιούνταν" από την ορατή επαγγελία μιας μεσοπρόθεσμα πλουσιότερης ζωής: ο χωροφύλακας και τα δέντρα που ψήφιζαν εγγυώνταν, με τον τρόπο τους, τη μακροημέρευση ενός αναπτυξιακού μοντέλου που άδειασε μεν την ύπαιθρο και κατέστρεψε την Αθήνα, κάτι είχε όμως να προσφέρει και στην πεινασμένη φτωχολογιά που ονειρευόταν "πολυτέλειες και πολυκατοικίες". Ενώ σήμερα, ακόμη και η βραχύβια αρπαχτή ενός καλοκαιρινού δεκαπενθήμερου καθίσταται μέρα με τη μέρα όλο και πιο αμφίβολη, καθώς η 11η Σεπτεμβρίου και η φοβία του SARS επιφέρουν δραματικές αλλαγές στη συλλογική πρακτική των χαζοχαρούμενων εύπορων υπερατλαντικών μεσοστρωμάτων, που εδώ και δεκαετίες συνιστούν την προνομιακή αγορά ενός αρχαίου -υποτίθεται- ιδεώδους...
(Ελευθεροτυπία, 17/5/2003)