Μια χαμένη θυσία
"Επιθυμώ το πόρισμα για τα γεγονότα να μην εκδοθεί εν θερμώ"
(Ρουμπίνη Σταθέα, 12/10/03)
Η Ρ. ΣΤΑΘΕΑ, μια ανώτερη υπάλληλος της Κτηματικής Υπηρεσίας του Δημοσίου, της Ανατολικής Αττικής, αυτοκτονεί, αφήνοντας μια επιστολή προς δημοσιεύση που την εμπιστεύτηκε στον Σεραφείμ Φυντανίδη. Το αμέσως προηγούμενο διάστημα το όνομά της είχε έρθει στη δημοσιότητα (με το γνωστό πρόχειρο και υπερβολικό τρόπο των ηλεκτρονικών κυρίως ΜΜΕ), όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να θέσει σε λειτουργία το δημαγωγικό τηλεοπτικό σόου της «κατεδάφισης μιας μάντρας πλουσίου», από τις χιλιάδες άλλες, στον νομικά ακαθόριστο αιγιαλό του Σαρωνικού. Αν η επικοινωνιακή πολιτική των υπουργείων για την πελατειακή διαχείριση της αυθαιρεσίας στρεφόταν λ.χ. στη Χαλκιδική, ουδείς από το φιλοθεάμον κοινό θα γνώριζε ούτε καν την ύπαρξη της -κρυμμένης κάπου στον Χολαργό- βαρύγδουπης υπηρεσίας της Σταθέα και των ελάχιστων καταπατημένων από το χάος της συναρμοδιότητας συναδέλφων της. Ολοι θα συνέχιζαν να ψιλογκρινιάζουν ανέξοδα για την κατάντια της Αν. Αττικής, των εκατοντάδων χιλιάδων μικρό και μεγαλοϊδιοκτητών που ωστόσο πάντα βρίσκουν τρόπους να αξιοποιήσουν την αντιφατική νομοθεσία με τους κολλητούς τους στην πολιτική, τους δήμους και τις υπηρεσίες, ώστε να αρπάξουν -με την ανοχή, αν όχι την επιβράβευση του μεγάλου κοινού- λίγη ακόμα παραλία, λίγο ακόμα δάσος κ.ο.κ. Και κανένας δεν θα έμπαινε στον κόπο να μάθει το κατά πώς μια Σταθέα με λίγους συνεργάτες θα ήταν ποτέ δυνατό να τα βγάλει πέρα με τα χιλιάδες καταπατημένα στρέμματα και την τεράστια ακτογραμμή της θεωρητικής ευθύνης της.
Ο ΚΑΘΕΝΑΣ εκ των υστέρων αντιλαμβάνεται ότι οι προσωπικές επιθέσεις κατά της αυτόχειρος που προηγήθηκαν και πήραν πανελλήνιες διαστάσεις μέσω των καναλιών, όπως και οι ανακριτικές διαδικασίες που κινήθηκαν πομπωδώς σε βάρος της -πέρα από την επιρροή τους στη διάλυση της προσωπικότητάς της- ελάχιστη συμβολή είχαν στην ουσιαστική κατανόηση του μείζονος θέματος της γενικευμένης καταστροφικής οικοπεδοφαγίας και των δεκάδων μικρών και μεγάλων σκανδάλων που την (ανα)παράγουν καθημερινά. Γράφοντας η απελπισμένη Σταθέα στη δημόσια επιστολή της, με τις τελευταίες της επιθυμίες, για εντιμότερους πολιτικούς, αξιόπιστους δικαστές και λιγότερο σαρκοβόρους, κίτρινους και σοβαροφανείς δημοσιογράφους που εξυπηρετούν σκοπιμότητες, θα περίμενε κανείς να επικρατήσει -παροδικά έστω- κάποιου είδους αυτοσυγκράτηση. Τα μέσα να σταθούν σε όσα εκείνη θέλησε να μας πει, περιμένοντας υπομονετικά τα όποια πορίσματα της υπηρεσιακής και της δικαστικής έρευνας. «Θα ήθελα να παρακαλέσω από όλους να σεβαστούμε τουλάχιστον τη νεκρή, να μην αρχίσει ο κανιβαλισμός», δήλωνε ο Σ. Φυντανίδης, ήδη από την περασμένη Τρίτη το πρωί. Μάταια όμως.
ΟΙ ΤΥΜΒΩΡΥΧΟΙ ορισμένων ΜΜΕ ξανάπιασαν την αγαπημένη τους δουλειά. Σκάλισαν στοιχεία της προσωπικής ζωής της, ώστε να τη δικάσουν εκείνοι στις αρένες του ενημερωτικού, δήθεν, εμπορίου τους. Στον ALTER επί μία ώρα ακούγαμε τα υπονοούμενα του παραθυρόβιου Ν. Κακαουνάκη, παράλληλα με την ...έγκυρη ανάλυση ενός συνδικαλιστή των αυθαιρετούχων μιας από τις πολλές πληγείσες παραλίες της Αν. Αττικής. Ο Ν. Ευαγγελάτος ανέκρινε έναν διευθυντή του υπουργείου Οικονομικών για το τι του έγραψε η Σταθέα, με τη μέθοδο: «Πείτε τα όλα τώρα, διότι ούτως ή άλλως αύριο θα τα μάθουμε». Ο Μ. Καψής στον ALPHA κοκορευόταν ότι έχει στην τσέπη του ντοκουμέντα για προηγούμενες δικαστικές διαμάχες της Σταθέα. Η καθ' ύλην αρμόδια ESPRESSO εξασφάλισε (;) την επιστολή της αυτόχειρος προς τον σύζυγό της και μια «αποκλειστική» φωτογραφία της - που όμως ανήκε σε μια άλλη γυναίκα, υπάλληλο της Περιφέρειας Αττικής. Πολλοί εκδότες αγνόησαν για λόγους ανταγωνισμού την επιστολή της προς την «Ε», τη μόνη που θα μπορούσαν να δημοσιοποιήσουν σεβόμενοι μια τραγωδία, βγαίνοντας όμως με πρωτοσέλιδο, όπως τα ΝΕΑ στις 15/10, με τις επιστολές που έστειλε στα παιδιά της... Κι ακόμα να παρέμβει η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, τα όργανα δεοντολογίας των δημοσιογραφικών ενώσεων ή κάποιος απ' όσους κόπτονται για τον νομικό πολιτισμό και τους παρθενώνες των Ελλήνων.
ΑΛΛΑ Η ΣΤΑΘΕΑ μιλά και για καλούς δημοσιογράφους. Ισως να εννοούσε -όπως γράφει- αυτούς έστω που όταν δεν ξέρουν ένα πρόσωπο, τα ίδια τα κρίσιμα γεγονότα και τις πολύπλοκες πτυχές τους, έντιμα δηλώνουν ότι απλώς δεν έχουν άποψη. Δεν πουλάνε χάριν εντυπωσιασμού τις κάθε λογής «απίστευτες» «αποκαλυπτικές» και «αποκλειστικές» προχειράτζες τους, κι όποιον πάρει ο χάρος.
(Ελευθεροτυπία, 18/10/2003)