Φαιά σύννεφα στην ΕΣΗΕΑ

«Ενταση στο Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ με την κατηγορία της υπονόμευσης»

(«Φως των Σπορ», 10/12/03)

 
Στην αίθουσα τελετών της Ενωσης των δημοσιογράφων της Αθήνας (ΕΣΗΕΑ) προβάλλεται μια ρήση του πρωτοπόρου του ελληνικού Τύπου, Ιωάννη-Ιακώβου Μάγιερ: "Η δημοσίευσις είναι ψυχή της δικαιοσύνης".

Τη Δευτέρα (8/12), λίγους ορόφους πιο πάνω στο ίδιο κτίριο, το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ συναντιόταν με τις εργοδοτικές Ενώσεις των ιδιωτικών ραδιοτηλεοπτικών ΜΜΕ, μήπως και βρεθεί άκρη με τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ) των δημοσιογράφων για το 2003. Η καθυστέρηση υπογραφής συμβάσεων συνεπάγεται απώλεια εισοδήματος, αλλά και επιδείνωση της εργασιακής αξιοπρέπειας σ' έναν απορρυθμισμένο και προβληματικό, και από άποψη ποιότητας προϊόντος, κλάδο.

Ο κίνδυνος να χαθούν οι αυξήσεις ενός ολόκληρου χρόνου για πολλές εκατοντάδες κακοπληρωμένους ανθρώπους της ενημέρωσης είναι προφανής, όταν όλοι πλέον αναγνωρίζουμε τη σοβαρή άνοδο του πληθωρισμού και ζούμε το κύμα ακρίβειας καθ' όλο το 2003. Κι ας μη μιλήσουμε εδώ για την ποικιλόμορφη κερδοφορία των ηλεκτρονικών μέσων.

Κατά τη συνάντηση (Δ.Σ. ΕΣΗΕΑ - ραδιοκαναλαρχών), η εργοδοτική πλευρά κατέθεσε ένα (non paper) έγγραφο εργασίας, στο οποίο αναγράφονταν τα ποσοστά αυξήσεων ανά μισθολογικό κλιμάκιο: Στα χαμηλά κλιμάκια (δηλαδή στους νεότερους δημοσιογράφους, των 700-900 ευρώ που αποτελούν και τη συντριπτική πλειονότητα του δυναμικού των ηλεκτρονικών ΜΜΕ) οι αυξήσεις ήταν 3,7% έως 5%, ενώ γενναιόδωρη (6-7%) εμφανίστηκε η εργοδοσία προς τους ελάχιστους που εργάζονται πάνω από 24 χρόνια και οι οποίοι δεν εξαρτούν τη μοίρα τους από καμιά συλλογική ρύθμιση.

Βουβή και αμήχανη, η ηγετική ομάδα του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ διεκπεραίωσε και αυτή τη συνάντηση με την εργοδοσία (δίχως κι εκείνη τη μέρα να πει καθαρά το τι ακριβώς ζητάει), και ύστερα προσήλθε στην καθορισμένη συνεδρίαση του Μικτού Συμβουλίου. Τη σύσκεψη, δηλαδή, με τους 61 εκλεγμένους εκπροσώπους των δημοσιογράφων από τα περισσότερα ΜΜΕ που εδρεύουν στην Αττική, και τα μέλη των Πειθαρχικών Συμβουλίων και των συνταξιούχων.

Τι συνδέει όμως τα λόγια του Μάγιερ, που λέγαμε στην αρχή, με το συνδικαλισμό και τις ΣΣΕ των δημοσιογράφων; 

Μετά το γενικόλογο λογύδριο του προέδρου της ΕΣΗΕΑ, όπως ήταν λογικό ήρθαν στο προσκήνιο τα φλέγοντα. Ο ένας από μας του "Ιού", ο Δ. Τρίμης, μέλος του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, αναφέρθηκε στην απαράδεκτη πρόταση των εργοδοτών, εξηγώντας τη θέση της παράταξης που εκπροσωπεί για ουσιαστικές αυξήσεις κυρίως στα κατώτερα κλιμάκια και για την ανάγκη κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων. Οι δύο αντιπρόεδροι υποχρεώθηκαν έτσι να ενημερώσουν συγκεκριμένα τα μέλη του Μικτού για τις εργοδοτικές θέσεις. Πράγματι, ο ένας διάβασε το εργοδοτικό non paper με τα κλιμάκια και η άλλη το φωτοτύπησε και το διένειμε στους άμεσα ενδιαφερομένους συνδικαλιστές, ιδίως από τα κανάλια και τα ραδιόφωνα, όπως ακριβώς θα συνέβαινε σε κάθε σωματείο που λειτουργεί δημοκρατικά. Οπως θα ήταν προφανές για μια δημοσιογραφική Ενωση που εμπνέεται από τη σοφή ρήση του Μάγιερ.

Την επομένη όμως το σκηνικό άλλαξε. Τα φαντάσματα του αλήστου μνήμης συντεχνιακού παρελθόντος της ΕΣΗΕΑ ξαναβγήκαν από το χρονοντούλαπό τους. Η ανεπάρκεια της πλειοψηφίας του Δ.Σ να αντιμετωπίσει τις ΣΣΕ, αλλά και όλο το μέτωπο των κρίσιμων προβλημάτων στο επάγγελμα και την ενημέρωση, πήρε τη μορφή της αναζήτησης του "εσωτερικού εχθρού". Ο Δ. Τρίμης κατηγορήθηκε (από προέδρους, ταμίες και αντιπροέδρους!) για "υπονόμευση" του διαπραγματευτικού (ανύπαρκτου) έργου του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ και του προέδρου προσωπικά, επειδή "αποκάλυψε το non paper" των εργοδοτών!

Καθώς φαίνεται, τα εργοδοτικά τερτίπια είναι για να μένουν "μεταξύ μας". Να τα χειρίζεται μια μικρή προνομιούχα γραφειοκρατία κατά το δοκούν, ώστε να αναπαράγεται η ίδια ανεμπόδιστα ως αρχή ελέγχου των υπηρεσιών της Ενωσης και πελατειακής διαχείρισης των μελών της.

(Ελευθεροτυπία, 13/12/2003)