Ο ακροκεντρώος κ. Καρατζαφέρης


"Ο Καρατζαφέρης έκανε κρα, προεκλογικά, να τον φωνάξει ο Καραμανλής"
        (Νίκος Χατζηνικολάου, Alpha, 15/6/2004)

Οσοι νομίζατε ότι ο κ. Καρατζαφέρης εκπροσωπεί την ελληνική ακροδεξιά, καλύτερα ξεχάστε το. Ο άνθρωπος είναι απλώς κατά της Νέας Τάξης πραγμάτων. Κάτι σαν το ΚΚΕ, αλλά στο πιο πατριωτικό. Αν είσαστε μάλιστα δημοσιογράφοι, τότε μετρήστε τα λόγια σας. Μην τολμήσετε να τον εντάξετε στην ακροδεξιά. Κινδυνεύετε να καταδικαστείτε από τις αγωγές του για συκοφαντική δυσφήμηση!

Είναι δικαίωμα του κ. Καρατζαφέρη να τοποθετεί το κόμμα του σε όποιο σημείο του πολιτικού φάσματος επιθυμεί. Το ίδιο κάνουν άλλωστε όλα τα κόμματα. Αυτό που δεν είναι στο χέρι του, είναι να ξεχνάει αυτά που έλεγε (και έκανε) μέχρι προχθές και να βγάζει τρελούς τους συνομιλητές του που κάτι έχουν ακούσει για τις σχέσεις του με τους Χρυσαυγίτες και τους χουντικούς, για το θαυμασμό του στη «σκέψη Πλεύρη», για τα αντισημιτικά και ξενοφοβικά του λογύδρια, κ.λπ.

Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι που τον φιλοξένησαν αιφνιδιάστηκαν από την αντίδρασή του. Δεν είχαν τίποτα πρόχειρο να του αντιτάξουν όταν τους πέταξε το βασικό του επιχείρημα: «Μα τι λέτε, εμείς είμαστε σε άλλη ευρωπαϊκή ομάδα. Δεν είμαστε με τον Λεπέν. Καμία σχέση». Αλλά και όσοι ήταν «διαβασμένοι» (όπως οι Λυριντζής-Οικονόμου στη ΝΕΤ, 15/06) και του θύμισαν το φλερτ του με τη Χρυσή Αυγή, τις θέσεις του για την «εβραιοκρατούμενη» Ελλάδα ή και τους συνεργάτες του, δέχτηκαν την παντελή του άρνηση: «Οι θέσεις μου παραποιήθηκαν». Οσο για τον Πλεύρη, «πάρτε τα συγγράμματά του για να δείτε ότι δεν υπάρχει πουθενά η λέξη δικτατορία». Χοντροκομμένα ψέματα, για τον στενό του συνεργάτη που λάτρεψε τη μια δικτατορία (4η Αυγούστου) και υπηρέτησε την άλλη (21η Απριλίου). Για τις ακροδεξιές θέσεις του Καρατζαφέρη έχουμε ασχοληθεί αναλυτικά (βλ. «Ο αγών του», 20/10/02), αλλά αρκεί να ακούσει κάποιος τον ύμνο του κόμματός για να καταλάβει: «Θα νικήσουμε τον ντόπιο τον εχθρό» τραγουδούν τα καρατζαφερόπουλα, στο γνωστό σκοπό «τα χριστιανόπουλα».

Το αστείο είναι ότι ο λόγος που ο Καρατζαφέρης δεν βρίσκεται στην ίδια ομάδα με τον Λεπέν είναι ακριβώς η σχέση του με την ευρωπαϊκή ακροδεξιά. Ηδη εδώ και δύο χρόνια ο ΛΑΟΣ έχει γίνει δεκτός στην ευρωπαϊκή ομάδα UEN (Ενωση της Ευρώπης των Εθνών). Και αν έχει μειωθεί ο αντισημιτικός λόγος του κόμματος, αυτό ας αποδοθεί στην ένταξη του (ακροδεξιού βεβαίως) κόμματος Λικούντ του Σαρόν στην ίδια ομάδα ως παρατηρητή. Η έγκριση της εισδοχής του ΛΑΟΣ οφείλεται στην ειδική σχέση του στενού του συνεργάτη Σπύρου Σταθόπουλου (τρίτου στην ευρωλίστα του ΛΑΟΣ) με τον Τζιανφράνκο Φίνι. «Ο κ. Σταθόπουλος υπήρξε ο μέντορας του Φίνι», καμαρώνει ο Καρατζαφέρης. Σύμφωνοι, αλλά πότε; Μα την περίοδο της χούντας, όταν ο ένας ήταν υπαρχηγός του Αλμιράντε στο φασιστικό κόμμα (MSI) και ο άλλος ιδρυτής του (χουντικού) Εθνικού Σύνδεσμου Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας. Συνεργάτες τότε, συνεργάτες και τώρα. Σήμα τότε και των δύο ο διπλούς πέλεκυς.

Ας μην παρεξηγηθούμε. Ο κ. Καρατζαφέρης δεν είναι ούτε Μουσολίνι ούτε Φίνι ούτε καν Πλεύρης. Η παρέμβασή του στα πράγματα είναι απλώς αγοραία πολιτική και δεν έχει ιδεολογικά προαπαιτούμενα. Αλλωστε η σύγχρονη ακροδεξιά δεν βασίζεται σε ολοκληρωμένες θεωρίες όπως ο φασισμός. Χαρακτηριστικό της είναι η λαϊκιστική «προσαρμοστικότητα». Οπως το «χέρι-χέρι με τον ψηλό» μετατράπηκε στο «με τον Εβερτ αρχηγό» μόλις έπεσε ο Μητσοτάκης, έτσι και τον Λεπέν, τον Πλεύρη και τον Μιχαλολιάκο τους θυμάται ο Καρατζαφέρης όποτε τους χρειάζεται.

Ας μη μας ξεγελάει, λοιπόν, ο νέος ευρωβουλευτής. Μπορεί να διαλαλεί την αντίθεσή του στη Νέα Τάξη, αλλά την Ορντινε Νουόβο την έχει σημαία και καμάρι του.

 

(Ελευθεροτυπία, 19/6/2004)