Ο βασικός οπαδός


"Αισχρά συνθήματα κατά Καραμανλή"
    («Φίλαθλος», 13/1/2005) 

Παράξενη σύμπτωση. Την ίδια βδομάδα που συζητιέται στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής η περιβόητη νέα ρύθμιση για τον βασικό μέτοχο βρέθηκε στο επίκεντρο της δημοσιότητας και ο χουλιγκανισμός. Σύμπτωση; Τι σύμπτωση; Τι σχέση έχει η διαπλοκή με την αλητεία των γηπέδων; Τι σχέση έχουν τα δημόσια έργα με τα βίαια επεισόδια που οδήγησαν στη ματαίωση του αγώνα Πανιωνίου-Ολυμπιακού την περασμένη Κυριακή στη Νέα Σμύρνη;

Και όμως. Αν θέλει κάποιος να αντιληφθεί τι ακριβώς σημαίνουν όλες αυτές οι αδιέξοδες συζητήσεις για τις ακροβατικές ρυθμίσεις με τους διαπλεκόμενους των μέσων ενημέρωσης, τους συγγενείς τρίτου βαθμού των εργολάβων και τις ποικίλες εξωχώριες εταιρείες, καλά θα κάνει να δει και λίγο ποδόσφαιρο.

Πολύ πριν εισαχθεί στην Ελλάδα η ιδιωτική τηλεόραση, τον ρόλο της διαπλοκής μεταξύ επιχειρηματικών συμφερόντων και πολιτικής εξουσίας στο πεδίο της «κοινής γνώμης» έπαιζε ο επαγγελματικός αθλητισμός. Από τον Κοσκωτά έως τον Τροχανά η αγορά ποδοσφαιρικών ομάδων υπάκουε σε συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία απαιτούσαν τη σχετικά φτηνή αυτή εξαγορά μεριδίου φανατικών «οπαδών».

Η ιδιωτική τηλεόραση απλώς ενίσχυσε αυτή την τάση. Και δεν είναι, βέβαια, τυχαίο που πολλοί από τους επιχειρηματίες των σύγχρονων μέσων ενημέρωσης διατηρούν το επιχειρηματικό ενδιαφέρον τους για τον επαγγελματικό αθλητισμό (Βαρδινογιάννης, Κόκκαλης, Κυριακού, Κοντομηνάς κ.ά.). Δίπλα σ' αυτούς τους μεγάλους, ξεφυτρώνουν δεκάδες «μικροί» παρόμοιοι σ' όλη την Ελλάδα. Επιχειρηματίας-μοντέλο ο Μάκης Ψωμιάδης, ιδιοκτήτης νυχτερινών κέντρων, ΠΑΕ και αποκαλυπτικής εφημερίδας.

Αν θέλουμε, λοιπόν, να καταλάβουμε τη δυσκολία των κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν αυτό που οι ίδιες ονομάζουν με τον αδόκιμο όρο «διαπλοκή», πρέπει να θυμηθούμε την ατολμία τους απέναντι σε ό,τι έχει σχέση με τις παρενέργειες του επαγγελματικού αθλητισμού (βία, αδιαφάνεια, οικονομικά σκάνδαλα, πολιτικοί εκβιασμοί). Η «λαϊκή βάση» των επιχειρήσεων με τη μορφή των οπαδών ή των τηλεθεατών τρομοκρατεί εξίσου την πολιτική τάξη.

Να γιατί η πολιτική των κυβερνήσεων είναι παρόμοια στους δύο επιχειρηματικούς τομείς:

- Μας λένε για ονομαστικοποίηση των μετοχών, όπως μας έλεγαν και για «ονομαστικοποίηση» των φιλάθλων, δηλαδή για πάταξη της βίας μέσω της ηλεκτρονικής καταγραφής των οπαδών.

- Χαρίζουν τα χρέη των ΠΑΕ -προς χάριν, λέει, της ιστορίας τους-, όπως αμνηστεύουν την εισαγωγή κεφαλαίων που είχαν φύγει λαθραία στο εξωτερικό.

- Διατηρούν τον αθλητισμό και την τηλεόραση σε καθεστώς νομιμοποιημένης αυθαιρεσίας.

Αν λοιπόν επιχειρείται να αλλάξει κάτι σ' αυτούς τους δύο τομείς, είναι απλώς οι συσχετισμοί μεταξύ συμφερόντων.

«Ολα γίνονται για την αναδιανομή της πίτας», όπως έγραφε ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος (Τα Νέα, 10/1/05). Αυτή την απλή αλήθεια κατανόησαν πρώτοι οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού. Αισθάνθηκαν ύστερα από χρόνια ότι απειλούνται από αυστηρή τιμωρία μετά τα επεισόδια της Κυριακής, μόνο και μόνο επειδή ο Κόκκαλης είναι στα κάτω του. Και για πρώτη φορά στόχος των συνθημάτων τους έγινε ο ίδιος ο πρωθυπουργός: «Ηρθε η ώρα του Καραμανλή, μαζί με τους ρουφιάνους του να πάει να γαμηθεί», «Γαμιέται ο ΠΑΟ και ο Καραμανλής», «Γαμιέται η Νέα Δημοκρατία», και βέβαια το γνωστό ρεφρέν που απευθύνεται κατά κανόνα στους διαιτητές: «Καραμανλή μπινέ, πουτάνας γιε»...

Με τον άκομψο αυτόν τρόπο, οι οπαδοί του Ολυμπιακού είπαν περισσότερα από όσα ακούστηκαν τόσες μέρες στην επιτροπή της Βουλής. Αυτοί ξέρουν ότι ψηφίζοντας συγκεκριμένα κόμματα και βουλευτές, ψηφίζουμε μαζί και ποδοσφαιρικές ομάδες, κανάλια, εργολάβους και εφοπλιστές! Μόνο που αυτό δεν μας κάνει «μετόχους». Παραμένουμε απλοί «οπαδοί».

 

(Ελευθεροτυπία, 15/1/2005)