Ο "βασικός συμμέτοχος"


"Λαμόγια TV, τόσο πολύ φοβάστε τις 'λίστες';"
    ("Η ΑΥΓΗ", 26/1/2005) 

Τον περασμένο Φλεβάρη, ο Γ. Κουρής της "Αυριανής" υποχρέωσε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις του Τύπου να σταματήσουν την απεργία εναντίον του, απειλώντας τες με αποκαλύψεις για "διεφθαρμένους δημοσιογράφους", τους "χαραμοφάηδες πολυθεσίτες" του Δημόσιου Ταμείου που "παριστάνουν τους συνδικαλιστές". Τότε, η πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ -αν και πιέστηκε από τη μεγαλύτερη μερίδα του κλάδου- δεν τόλμησε να ζητήσει από την κυβέρνηση να δοθούν στη δημοσιότητα όλα τα στοιχεία για τις θέσεις δημοσιογράφων σε οποιοδήποτε πόστο του δημόσιου τομέα (επικαλούμενο, όπως και ο Π. Σόμπολος, το 2003, όταν έλαβε τις 'λίστες' από τον Χρ. Πρωτόπαπα, τα ..."προσωπικά δεδομένα").

Τον Ιούλιο του 2004, ο Γ. Αλαφούζος του ΣΚΑΪ, πάλι για να αντιμετωπίσει τις απεργιακές κινητοποιήσεις των δημοσιογράφων, πήρε τα (απεργοσπαστικά) μικρόφωνα του σταθμού και "έβαλε τη λάσπη στον ανεμιστήρα" ακολουθώντας τη συνταγή του Κουρή. Πάλι η πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, ενώ βούιζε ο κλάδος, δεν ζήτησε από την πολιτική εξουσία πλήρη διαφάνεια, αφήνοντας, άλλη μια φορά, τα χλωρά να καίγονται με τα ξηρά.

Σήμερα, έρχεται η Ν.Δ να ξεδιπλώσει μια τακτική, που μοιάζει με τις προηγούμενες, ενώ θα έπρεπε -σύμφωνα με τις προεκλογικές της εξαγγελίες- να είχε ήδη δώσει τις "λίστες", να τελειώνουμε. Επειδή, ο κ. Ρουσόπουλος γνωρίζει ποιοι δημοσιογράφοι, πότε και πώς παραβιάζουν τη δεοντολογία (αποδεχόμενοι θέσεις στο κράτος και τους οργανισμούς), πολλοί θεωρούν ότι η πρωτοβουλία του στοχεύει σε μια εκσυγχρονισμένη αναδιανομή και των "βασικών συμμετόχων". Οπως και να 'χει, η κίνηση δεν αντιμετωπίζεται με το "σύνδρομο του σκαντζόχοιρου" που είχαν αναγάγει σε επιστήμη οι δημαγωγοί των "επαγγελματιών δημοσιογράφων".

Επιτέλους, και η πλειοψηφία του Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ πείθεται (γιατί δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς) και ζητεί το προφανές: Να συζητήσει με τους πολιτικούς και την κοινωνία για τα "ασυμβίβαστα", που τόσα χρόνια οι πλειοψηφίες των διοικήσεων της έκρυβαν κάτω απ' το χαλί. Ας ξεσπάσει λοιπόν η κρίση.

Από τα τέλη του '90 οι δημοσιογράφοι όφειλαν να ελέγχονται από τη Δικαιοσύνη για το "πόθεν έσχες" και έπρεπε να τηρούν τον Κώδικα Δεοντολογίας (άρθρο 5, παρ. β΄: δεν τους επιτρέπεται "αργομισθία ή επ' αμοιβή θέση σε δημόσια υπηρεσία, ή ιδιωτική επιχείρηση, που θέτει εν αμφιβόλω την επαγγελματική αυτονομία και ανεξαρτησία τους"). Ηταν επίσης υποχρεωμένοι να δηλώνουν στην ΕΣΗΕΑ υπεύθυνα τις θέσεις και το είδος της εργασίας που παρέχουν στον οποιονδήποτε, τις εταιρείες στις οποίες συμμετέχουν, αλλά και την ανεργία τους -που γεννά το τόσο βολικό χάος στην αγορά των Μέσων. Τίποτα απ' αυτά δεν εφαρμόστηκε, και η διαφθορά επεκτεινόταν, όχι μόνο διαβρώνοντας την "εικόνα του επαγγέλματος", αλλά, κυρίως, διαμορφώνοντας το ενημερωτικό (υπό)προϊόν.

Γιατί δεν εφαρμόστηκε η "αυτοκάθαρση"; Μα διότι βόλευε τόσο τους "διαφθορείς", όσο και τους "διεφθαρμένους", αλλά και τους δημαγωγούς της συντεχνίας (που μοίραζαν πελατειακά την τράπουλα με τις πολλές "δουλειές"). Εξυπηρετούσε όμως και τους περισσότερους εργοδότες των ΜΜΕ η άνευ αρχών και ορίων πολυθεσία, ώστε να κρατούν καθηλωμένες τις αμοιβές, να αγνοούν τα συντακτικά δικαιώματα των πολλών και ευσυνείδητων, καθώς και να εκμεταλλεύονται αυτή τη "διαπλοκή" για τις επιχειρηματικές τους επιδιώξεις. Κι όσο υποβαθμίζονταν τα δικαιώματα των πολλών, τόσο διευρύνονταν οι "ορίζοντες" της διαφθοράς, εν ονόματι και της (περισσότερο ή λιγότερο) θεμιτής ανάγκης για καλύτερες απολαβές.

Εδώ που έχουμε φτάσει, η καθαρή απάντηση είναι μία: σταδιακά, χωρίς να χάσει το ψωμί του κανένας αθώος, να οδηγηθούμε στον επαγγελματικό διαχωρισμό. Αλλη η δουλειά στις δημόσιες σχέσεις και την προπαγάνδα (στο δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα), κι άλλη δουλειά η ανεξάρτητη και κριτική δημοσιογραφία. Ας διαλέξουμε.

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ τα 40 χρόνια από την έκδοση του περιοδικού «Αναγέννηση» οργανώνεται το επόμενο Σαββατοκύριακο στο Πολυτεχνείο Διήμερο προβληματισμού και συζήτησης της Αριστεράς. Το διήμερο που διοργανώνεται με πρωτοβουλία της ΚΟΕ δεν είναι, σύμφωνα με τους οργανωτές του, μια ακόμα συζήτηση, μια ακόμα εκδήλωση. "Είναι η πρώτη φορά που πραγματοποιείται ένα διήμερο με συμμετοχή σχεδόν ολόκληρου του φάσματος της Αριστεράς και γίνεται συζήτηση για το παρελθόν, την πρόσφατη ιστορία, άρα με στοιχεία απολογισμού για το παρόν, το τώρα, τα διλήμματα και τις ανεπάρκειες της Αριστεράς και φυσικά για το μέλλον της, τι χαρακτηριστικά, τι ενότητες και τι πολιτικές γραμμές πρέπει να προωθηθούν. Είναι η πρώτη φορά που πραγματοποιείται ένα διήμερο συζήτησης, αντιπαράθεσης, συνεύρεσης και σύνθεσης απόψεων, δυνάμεων, κατευθύνσεων στο χώρο της Αριστεράς που αγκαλιάζει τέτοια ευρύτητα δυνάμεων".

 

(Ελευθεροτυπία, 29/1/2005)