Ο πρόεδρος των «σκλαβωμένων»

"Με τις καλύτερες εντυπώσεις αποχωρεί ο Κωστής Στεφανόπουλος"
    (Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, 8/2/05) 

Τα στερνά -λένε- τιμούν τα πρώτα. Τι συμβαίνει, όμως, όταν αυτά τα άτιμα τα «πρώτα» επανέρχονται και στο τέλος των «στερνών»;

Η κάπως μπερδεμένη αυτή απορία μάς γεννήθηκε το περασμένο Σάββατο, όταν πληροφορηθήκαμε τις τελευταίες επίσημες δηλώσεις του απελθόντος Προέδρου της Δημοκρατίας. Στα μέλη της ελληνικής κοινότητας Γκενκ του Βελγίου διάλεξε ο κ. Στεφανόπουλος να εξομολογηθεί συγκινημένος: «Εγώ κατάγομαι από την Πελοπόννησο, αλλά και από τη Βόρειο Ηπειρο, αλλά και από την Κύπρο. Μη σας κάνει εντύπωση ότι έχω καταγωγή και από τα δύο σκλαβωμένα ακόμη μέρη της Ελλάδας».

Ετσι λοιπόν. Σκλαβωμένα μέρη της Ελλάδας. Πάει το δόγμα «δεν διεκδικούμε τίποτα», πάει η υπογραφή της χώρας στις διεθνείς συνθήκες σεβασμού των συνόρων, πάει η βαλκανική μας πολιτική.

Και κυρίως: πάει η σοβαρή εικόνα του ίδιου του προέδρου που είχε καταφέρει μέχρι τώρα να κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης με τις μετρημένες του δηλώσεις, την απλή ζωή του, τον ανοιχτό του χαρακτήρα, το πολιτικό του θάρρος. Ενας συντηρητικός κοινοβουλευτικός που είχε οδηγηθεί σε πολιτικό παροπλισμό, κατάφερε μετά την ανάρρησή του στο αξίωμα του προέδρου να επιδείξει όλα τα προσόντα που ταιριάζουν στον συνταγματικό ανώτατο άρχοντα της χώρας. Ακόμα και στον Αρχιεπίσκοπο κ. Χριστόδουλο είχε την τόλμη να αντιμιλήσει, όταν εκείνος επέμενε στα γνωστά περί «παράδοσης» και «πίσω ολοταχώς».

Και τώρα που απέρχεται θυμήθηκε τις «σκλαβωμένες πατρίδες»! Δεν μπορούσε τουλάχιστον να περιμένει δυο μέρες να φύγει;

Λές και ένας ειδικός εθνικιστικός οίστρος τσιμπάει τους Προέδρους πριν παραδώσουν τα κλειδιά του Προεδρικού μεγάρου. Προηγήθηκε ο ιδιόρρυθμος Σαρτζετάκης. Βέβαια η δική του θητεία δεν ευτύχησε όπως οι δύο πρόσφατες του κ. Στεφανόπουλου. Ομως κανείς δεν θα περίμενε ούτε από τον τολμηρό ανακριτή και αντιστασιακό κ. Σαρτζετάκη να καταντήσει θερμός θιασώτης των γιορτών μίσους στη Βόρεια Ελλάδα και μόνιμος θαμώνας στις εκδηλώσεις εθνικόφρονος κιτς του κ. Ψωμιάδη. Και όμως συνέβη.

Και να τώρα που βλέπουμε τον κ. Στεφανόπουλο να υποκύπτει στον ίδιο πειρασμό της έκφρασης των προσωπικών ακραίων του θέσεων. Βέβαια φρόντισαν τα μέσα ενημέρωσης να θάψουν την είδηση, μέσα στον ορυμαγδό των άλλων θεσμικών κρίσεων. Αλλά η εικόνα του προέδρου τσαλακώθηκε δυστυχώς ανεπανόρθωτα.

Οι παλιές απόψεις του κ. Στεφανόπουλου ήταν γνωστές. Βασιλικός, αντικομμουνιστής, παλαιοδεξιός ανήκε στην σκληρή πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας. Τον θυμόμαστε στην κεντρική προεκλογική εκδήλωση της ΔΑΠ το 1984 να επιμένει με στεντόρεια φωνή: «Εγώ δεν θα πω ποτέ τη λέξη εμφύλιος πόλεμος. Για μένα ήταν και θα παραμείνει συ-μμο-ρι-το-πό-λε-μος!»

Βέβαια μεσολάβησε η ήπια διαδρομή της ΔΗΑΝΑ (όπου όμως στεγάστηκαν και πατεντάτοι ακροδεξιοί) και οι δύο πετυχημένες θητείες. Μήπως λοιπόν τον αδικούμε τον άνθρωπο; Μήπως απλώς του ξέφυγε μια λέξη παραπάνω;

Μακάρι να ήταν έτσι. Παραμονή Χριστουγέννων υποδέχτηκε τον Γλίξμπουργκ οικογενειακώς στο προεδρικό μέγαρο με τη δικαιολογία ότι τον παρακάλεσε ο τέως βασιλιάς που ήθελε να ξαναδεί «το σπίτι του». Εσπευσε δυστυχώς να τον διαψεύσει ο ίδιος ο επισκέπτης του, ευχαριστώντας τον για την «ευγενική πρόσκληση». Ευθεία προσβολή από τον αμετανόητο τέως βασιλιά, αλλά και ένα πραγματικό «ανφέρ» για τον πρόεδρο. Ισως λοιπόν είχε δίκιο ο κ. Στεφανόπουλος όταν δήλωνε τη μέρα της αποχώρησής του: «Δέκα χρόνια ήταν υπεραρκετά, ίσως ήταν και περισσότερα απ' ό,τι έπρεπε»...

 

(Ελευθεροτυπία, 12/2/2005)