Λόγος υπέρ Ειρηναίου

"Πώς η Ελλάδα απέπεμψε τον Ειρηναίο"
              («Απογευματινή», 12/5/2005)

Τι είναι το ξεχωριστό στην υπόθεση του λεγόμενου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων που διαφοροποιεί τη σαπουνόπερα αυτή από όλες τις άλλες που είχαν προηγηθεί στα φιλόξενα παράθυρα της ελληνικής τηλεόρασης;

Για ποιο λόγο πρέπει να θεωρούμε το ξεμάλλιασμα ή τις μούντζες των μαυροντυμένων κυρίων στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ και την επαναλαμβανόμενη κόντρα Αλφαντάκη-Κούγια περισσότερο «εθνικό ζήτημα» από όσο την εξίσου προβεβλημένη αντιπαράθεση των δυο ποινικολόγων για μια οποιαδήποτε άλλη ποινική υπόθεση που συγκλόνισε το πανελλήνιο;

Για ποιο λόγο η σύγκρουση του Πατριάρχη με τους μητροπολίτες αυτών των φανταστικών μητροπόλεων θα 'πρεπε να μας συγκινεί περισσότερο, π.χ., από τη διαμάχη Παναγοπούλου-Δοξιάδη που κινητοποίησε τους ίδιους δικηγόρους και φιλοξενήθηκε με την ίδια επιμέλεια στα κανάλια πριν από δέκα χρόνια, όπως μαρτυρά και το στιγμιότυπο που δημοσιεύουμε; (ΣΚΑΪ, 2/6/96)

Και σε τι ακριβώς συνίσταται το «εθνικό» διακύβευμα;

- Μήπως είναι η διατήρηση της «Αγιοταφικής αδελφότητας», αυτής της θλιβερής κλειστής ομάδας, αυτής της «φαμίλιας» με όλες τις σημασίες του όρου;

- Μήπως είναι τα ειδωλολατρικά μασκαριλίκια με το «Αγιο Φως» που μας το στέλνουν κάθε Πάσχα κι εμείς το υποδεχόμαστε με τιμές αρχηγού κράτους και οργανώνουμε αερογέφυρες διανομής του;

- Μήπως είναι οι επιχειρήσεις αγοραπωλησίας ακινήτων και η εμπορική εκμετάλλευση μιας τουριστικής ατραξιόν που έχει βαπτιστεί «Αγιοι Τόποι»;

- Μήπως είναι η περιφορά (κάθε λίγο και λιγάκι) στην Ελλάδα «λειψάνων», «Τιμίου Ξύλου» ή «θαυματουργών εικόνων» με τη σφραγίδα των Ιεροσολύμων; Το σχετικό ρεκόρ έχει η «Παναγία η Ιεροσολυμίτισσα» που ήρθε στην Ελλάδα πρόπερσι με πρόσκληση του μητροπολίτη Αττικής Παντελεήμονος (ναι, του γνωστού) και συγκέντρωσε 2,5 εκατ. πιστούς με συνωστισμό, σπρωξίδια και επεισόδια.

Είναι -επιμένουν- «εθνικό» ζήτημα. Και όσο πιο «εθνικό» είναι ένα ζήτημα τόσο λιγότερο πρέπει να μαθαίνουμε γι' αυτό. Τα εθνικά ζητήματα πρέπει να τα χειρίζονται οι Βαβύληδες, οι Τριανταφυλλάκηδες και οι Νικόδημοι που δρουν ως εντολοδόχοι ακατονόμαστων κρατικών και εκκλησιαστικών αρχόντων. Και ενώ οι Βαβύληδες είναι αναλώσιμοι, οι εντολείς τους παραμένουν στο απυρόβλητο.

Πρέπει όμως να είμαστε δίκαιοι. Αυτά που συμβαίνουν -και τα παρακολουθούμε σε εθνικό δίκτυο- στα Ιεροσόλυμα δεν είναι διαφορετικά από όσα διαδραματίζονται σε μοναστήρια και μητροπόλεις ανά την επικράτεια. Φατριασμοί, εκμετάλλευση της αφέλειας των πιστών, θαύματα κατά παραγγελία, αγοραπωλησίες εκτάσεων ακόμα και δασικών. Μόνο που ο καημένος ο κ. Ειρηναίος είχε την τύχη-ατυχία να μην είναι απλός ηγούμενος σε κάποιο μοναστήρι, αλλά να διαφεντεύει το ελληνικό μερίδιο της πίτας των «Αγίων Τόπων», αυτής της βιτρίνας όλων των χριστιανικών δογμάτων.

Επεσαν τώρα να τον φάνε. Κι εκείνος απορεί -με το δίκιο του. Εσείς δεν είσαστε ρε παιδιά που με στείλατε ακριβώς για να πουλώ και να αγοράζω, για να κανοναρχώ την Αγιοταφική «φαμίλια» και να σας στέλνω το «Φως»;

Εχει δίκιο. Εκεί τον έστειλαν ακριβώς για να διαχειριστεί εν λευκώ τη μυστική διπλωματία μιας χώρας που πιστεύει ότι μέσω κάποιων εκκλησιαστικών ερεισμάτων μπορεί να το παίξει και αποικιοκρατική. Τι περίμεναν απ' αυτόν; Πάντως για κήρυγμα του λόγου του Θεού δεν τον έστειλαν, αφού είναι γνωστό ότι η Αγιοταφική φαμίλια είναι κλειστό κλαμπ και το ποίμνιον βρίσκεται εξορισμού εκτός στάνης.

Τώρα ψάχνουν για καλύτερο Πατριάρχη -αφού κι ο Ειρηναίος αποδείχτηκε γνήσιος διάδοχος του Διόδωρου. Ας στείλει ο κ. Αβραμόπουλος κάποιον μάνατζερ με ειδικότητα στα τουριστικά ακίνητα. Μπορεί να μην ψέλνει καλά, αλλά φιλάκια στους πιστούς θα μάθει εύκολα να στέλνει. Οσο για το «Αγιο Φως», δεν χρειάζεται τεχνογνωσία. Ανάβει μόνο του...

(Ελευθεροτυπία, 14/5/2005)