Περί φιλικών και μη ανακρίσεων

"Δεν έχει γίνει καμία επίσημη καταγγελία"
        (Ευάγγελος Αντώναρος, «Απογευματινή», 14 /4/05)

Τελικά χρειάστηκε η μεσολάβηση του BBC για να ληφθεί σοβαρά υπόψη από την ελληνική κοινή γνώμη η έγκαιρη καταγγελία εκπροσώπων της πακιστανικής κοινότητας στην Αθήνα, σύμφωνα με την οποία μετανάστες από το Πακιστάν έγιναν θύματα απαγωγής και υπέστησαν ανακρίσεις από «υπηρεσίες» στο ελληνικό έδαφος.

Σε μια επίδειξη ακραίου γραφειοκρατικού κυνισμού τα υπουργεία Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης αφού πρώτα αρνήθηκαν ότι συνέβη οτιδήποτε παρόμοιο, στη συνέχεια έσπευσαν να ανακοινώσουν «διενέργεια έρευνας κατ' απόλυτη προτεραιότητα».

Είχαν φροντίσει τις περασμένες μέρες να διαψεύσουν ακόμα και την ύπαρξη σχετικής καταγγελίας παίζοντας με τη νοημοσύνη όσων είχαν παρακολουθήσει την υπόθεση από τα σχετικά δημοσιεύματα. Πιο κατηγορηματικός απ' όλους ο κ. Βουλγαράκης, ο οποίος -εμφανώς ταραγμένος- διάβασε την περασμένη Τετάρτη μια σύντομη δήλωση: «Τέτοιο θέμα δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει».

Αλλά σε ποιους τα λένε όλα αυτά; Ούτε ο κ. Τράγκας δεν πείστηκε με τα επιχειρήματα των δύο υπουργών. Γνωρίζει ο άνθρωπος -όπως και όλοι μας- ότι οι ελληνικές αρχές είναι πρόθυμες να διευκολύνουν όλες τις καθωσπρέπει μυστικές υπηρεσίες των μεγάλων συμμάχων (κατά προτίμηση αμερικανικές και βρετανικές) στα ζητήματα της διεθνούς τρομοκρατίας. Δεν έχουν περάσει ούτε πέντε χρόνια από τότε που τα στελέχη της ελληνικής Αντιτρομοκρατικής είχαν ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της ελληνικής επικράτειας στα στελέχη του βρετανικού ΜΙ-6 και των αμερικανικών CIA και FBI, τα οποία διέθεταν καταλόγους ανθρώπων προς ανάκριση, παρακάμπτοντας νόμους και διεθνείς συμβάσεις. Η υπόθεση ήρθε στο φως μόνο μετά τις συλλήψεις του 2002, όταν ο τρόμος όσων είχαν υποστεί τις «φιλικές ανακρίσεις» υποχώρησε μπροστά στο αίσθημα αυτοσεβασμού για κάποιους ή την ανάγκη διαχωρισμού από τους συλληφθέντες για κάποιους άλλους. Και δεν μιλάμε για μετανάστες σε κάποια ξένη, μακρινή και αλλόθρησκη χώρα, αλλά για ανθρώπους με υψηλό κοινωνικό και μορφωτικό επίπεδο, για πανεπιστημιακούς, για δοκιμασμένους αγωνιστές της αντιδικτατορικής αντίστασης.

Ολα αυτά είναι γνωστά. Εχουν μάλιστα καταγραφεί σε ειδικό κεφάλαιο του γνωστού βιβλίου των Παπαχελά-Τέλλογλου, την εγκυρότητα του οποίου -από την πλευρά των αρχών- έχει επικυρώσει με τον πιο επίσημο τρόπο ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Βέβαια δεν καταγγέλθηκαν «απαγωγές» ούτε επίσημες ανακρίσεις. Αλλά και ο όρος «φιλικός» είναι ασφαλώς ευφημισμός. Διότι ήταν ανακρίσεις κανονικές και μάλιστα πιεστικές, συνοδευόμενες από απειλές και υποσχέσεις, το δίπολο του καλού και του κακού που συνοδεύει την αστυνομική ανάκριση σε όλες τις παραλλαγές της.

Είναι λοιπόν λίγο δύσκολο να δεχτούμε ότι αυτό που επέτρεψαν στο όνομα του αντιτρομοκρατικού αγώνα οι ελληνικές αρχές εις βάρος διακεκριμένων Ελλήνων πολιτών (και μάλιστα για εσωτερικό ζήτημα), δεν θα το επέτρεπαν εις βάρος απλών τρομοκρατημένων μεταναστών μετά τα χτυπήματα στο Λονδίνο.

Πριν από λίγες μέρες, άλλωστε, οι ελληνικές αρχές έδωσαν άλλο ένα δείγμα αυτής της συνεργάσιμης στάσης τους. Την ίδια ώρα που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος απέκρουε στα λόγια την ευθεία επέμβαση του πρεσβευτή των ΗΠΑ, οι κρατικές υπηρεσίες έσπευδαν να προλάβουν τις επιθυμίες του κ. Ρις. Με πρωτοφανή τρόπο εμφανίστηκε στο δικαστήριο του Κορυδαλλού η περιβόητη πραγματογνωμοσύνη για τα κλειδιά της γιάφκας και ως διά μαγείας ικανοποιήθηκαν όλες οι αμερικανικές αξιώσεις. Δόθηκε η αφορμή να επαναληφθούν τα ίδια περί ασυλλήπτων μελών («Πάρκινσον», κλπ), ρίχτηκε μια προειδοποιητική βολή στον Ψαραδέλη (ότι κάποιοι δεν τον θεωρούν αθώο), ενώ δεν έλειψε ακόμα και η έμμεση απειλή προς τον Τσελέντη ότι πρέπει να συνεργαστεί πλήρως. Κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται που με την όψιμη εμφάνιση αυτού του νέου λαγού από το καπέλο της Αντιτρομοκρατικής καταρρέει κάθε προσπάθεια τήρησης των δικονομικών κανόνων και επαληθεύονται όσοι υποστηρίζουν ότι ακόμα μαγειρεύονται αυτές οι υποθέσεις.

Είπαμε: στα ζητήματα του αντιτρομοκρατικού αγώνα, το ψέμα και η κατασκευή είναι θεμιτά μέσα.
 

(Ελευθεροτυπία, 17/12/2005)