Η νέα παλιά σταυροφορία
 

Μετά το πρώτο ξάφνιασμα που προκάλεσε το χτύπημα στην πρεσβεία των ΗΠΑ ενεργοποιήθηκε και πάλι ο ίδιος μηχανισμός που είχε διαπρέψει το καλοκαίρι του 2002, ύατερα από την έκρηξη στα χέρια του Σάββα Ξηρού στο λιμάνι του Πειραιά. Οι ίδιοι άνθρωποι που μας είχαν πείσει από τηλεοράσεως ότι χάρη στις ικανότητές τους είχαν εξαρθρώσει τότε την τρομοκρατία στην Ελλάδα, έρχονται σήμερα να μας δηλώσουν ότι όλα είναι ανοιχτά: νέοι και παλιοί τρομοκράτες, άντρες και γυναίκες, 17 Νοέμβρη και Επαναστατικός Αγώνας και Πυρήνες, ξένοι και Ελληνες, ή «εδώδιμοι», όπως επιμένει να τους αποκαλεί ο σταρ των ημερών Γιώργος Καρατζαφέρης, νομίζοντας ότι η λέξη ετυμολογείται από το «εδώ».

Και βέβαια αρχηγός αναλαμβάνει ο κ. Σύρος - κατ' επιταγήν των Αμερικανών, όπως αποκαλύπτει ο γνώστης αυτών των θεμάτων Γιάννης Πρετεντέρης. Αλλά ποιος είναι ο στόχος Σύρου, κυβέρνησης και αμερικανικών υπηρεσιών; Ποιος άλλος; «Ο Σύρος στα Εξάρχεια. Το FBI κοιτάει τους αναρχικούς», τιτλοφορείται ο Τύπος της Κυριακής, για να μας υπενθυμίσει ότι τελικά δικαιώνεται η γραμμή Πολύδωρα, που πρώτος άνοιξε πόλεμο με τα «Εξάρχεια» και είναι αυτός που «πρωτοκοίταξε» τους αναρχικούς.

Από κοντά όλοι οι σταυροφόροι του 2002 ανασυντάσσονται με τα δικά τους πολεμοφόδια: τα αστήρικτα σενάρια, την πίεση για συλλήψεις πάση θυσία, την επιμονή ότι είναι γνωστοί οι δράστες και αναζητούνται ...στοιχεία, τη δαιμονοποίηση όποιου επιμένει να τηρούνται οι νόμοι και το Σύνταγμα και να γίνονται σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στο στόχαστρο όλων βρίσκεται εν προκειμένω η Αρχή Προστασίας Δεδομένων που τόλμησε να αμφισβητήσει την αυθαίρετη χρήση των συστημάτων ηλεκτρονικής παρακολούθησης στο σωρό.

Είχαμε εγκαίρως προβλέψει από αυτή τη στήλη πού θα οδηγούσε η αντιτρομοκρατική υστερία των κρατικών μηχανισμών και των μέσων ενημέρωσης εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 2002. Αντιγράφουμε από δημοσίευμά μας με τίτλο «Η αναστήλωση του μύθου» (14/9/02): «Η συνέχεια στο αντιτρομοκρατικό σίριαλ δεν πρέπει να είναι αστυνομική, αλλά πολιτική. Το πογκρόμ συλλήψεων που εξαγγέλλεται και η ποινικοποίηση πολιτικών χώρων που επιχειρείται θα είναι η καλύτερη δικαίωση της ίδιας της ατομικής τρομοκρατίας. Δεν συμμεριζόμαστε καθόλου την ομόθυμη και όψιμη επιδοκιμασία του τρομονόμου, ακόμα και από εκείνους που είχαν διακρίνει στις διατάξεις του την περιστολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η πορεία των πραγμάτων δείχνει ότι δεν ήταν τα ευεργετήματα του νόμου που προκάλεσαν την κατάρρευση της ένοπλης οργάνωσης. Αντιθέτως, το κλίμα που δημιουργείται αυτή την περίοδο, ενδέχεται να προκαλέσει αυτό ακριβώς που υποτίθεται ότι θέλει να προλάβει: τη γέννηση δηλαδή μιας τέταρτης γενιάς ένοπλων ομάδων, με παρόμοιους ή ακόμα πιο αιματηρούς στόχους».

Και συνεχίζαμε παρακάτω: «Δεν κινδυνολογούμε. Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες (και στη δική μας), οι αριστερές ένοπλες ομάδες γεννήθηκαν σε περιόδους περιστολής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καταστολής του εργατικού κινήματος και ενίσχυσης της αστυνομικής αυθαιρεσίας. Δεν είναι λοιπόν λύση για την ελληνική πολιτεία να εφαρμόσει στα Εξάρχεια ή στην Αίγινα τις μεθόδους που εφαρμόζει ο Μπους στο Τόρα Μπόρα. Οποιοι παίρνουν την ευθύνη να 'φωτογραφίζουν' πολίτες ή να πιέζουν για συλλήψεις στο σωρό για παραδειγματισμό, προσφέρουν τη χειρότερη υπηρεσία στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Είναι οι ίδιοι επικίνδυνοι για τη δημοκρατία».

Οι παρατηρήσεις αυτές φαίνεται δυστυχώς ότι δικαιώνονται. Αλλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να «μάθει» από την εμπειρία του 2002. Λές και όλοι εμπνέονται από την πολιτική του προέδρου Μπους, ο οποίος εκστράτευσε εναντίον δύο κρατών για να συλλάβει έναν άνθρωπο και στο τέλος ξέχασε ποιον ακριβώς κυνηγούσε. Και οι δικοί μας μιμητές τού Αμερικανού προέδρου στην πολιτική και τα μέσα ενημέρωσης είναι έτοιμοι να εκστρατεύσουν πάλι εναντίον πολιτικών χώρων και αμαρτωλών συνοικιών κραδαίνοντες λίστες υπόπτων και κουρελιάζοντας νόμους και Συντάγματα. Αλλά μ' αυτό τον τρόπο δικαιώνουν και πάλι αυτούς που -όποιοι κι αν είναι- έσπασαν το πολύτιμο τζάμι και παρατρίχα να γδάρουν τον τιμημένο θυρεό στο κτίριο της Βασιλίσσης Σοφίας.

 

(Ελευθεροτυπία, 20/1/2007)

 

 

www.iospress.gr