Το στρίβειν διά της Οδηγίας

"Το τέλος του άρθρου 16"
   («ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ», 23/10/2007)
 

Αν κάτι αξίζει να συγκρατήσουμε απ' αυτή την υπόθεση της ευρωπαϊκής Οδηγίας 26/2005 «για την αναγνώριση των επαγγελματικών προσόντων», με την οποία επιχειρείται η έμμεση αναγνώριση των πάσης φύσεως κολεγίων σαν de facto ιδιωτικών ΑΕΙ, αυτό είναι η διαθεσιμότητα της κυβέρνησης Καραμανλή να προσφύγει στον «καταναγκασμό» (και ταυτόχρονα στο άλλοθι) της Ε.Ε., για να παρακάμψει τις συνταγματικές διατάξεις που εμποδίζουν την πλήρη παράδοση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη ζούγκλα των «κανόνων» της αγοράς.

Μπορεί ο κ. Ρουσόπουλος να δηλώνει ότι «η Ελλάδα έχει σαφώς την υποχρέωση να εναρμονίζει τη νομοθεσία της στις Κοινοτικές Οδηγίες», ξεχνά όμως να μας πει ότι οι συγκεκριμένες ρυθμίσεις για τα ημεδαπά «Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών» δεν έπεσαν από τον ουρανό. Υπήρξαν το αποτέλεσμα συγκεκριμένης τροπολογίας που κατατέθηκε τον Ιανουάριο του 2004 στο Ευρωκοινοβούλιο απ' τον τότε ευρωβουλευτή της Ν.Δ. Κωστή Χατζηδάκη. Στην προσωπική του ιστοσελίδα, ο νυν υπουργός Μεταφορών προβάλλει την υιοθέτηση του διαβήματός του από τον αρμόδιο επίτροπο Μπολκεστάιν σαν μεγάλη επιτυχία. Κατά τη σχετική αγόρευσή του στην Ευρωβουλή (15.1.04) διεκδίκησε μάλιστα και δάφνες για την «αλλαγή στη θέση της ηγεσίας του σοσιαλιστικού κόμματος ως προς τη μη κρατική τριτοβάθμια εκπαίδευση», την οποία αποδίδει στο «θόρυβο που προκλήθηκε» από τη δική του κίνηση.

Αποκαλυπτική γι' αυτή την εργαλειακή χρήση της Ε.Ε., ώστε ν' ανατραπεί απ' έξω το ενοχλητικό άρθρο 16 του Συντάγματος, είναι άλλωστε η πανηγυρική υποδοχή της Οδηγίας από όσα ΜΜΕ δίνουν εδώ και καιρό τη μάχη υπέρ των ιδιωτικών ΑΕΙ. «Είναι προφανές ότι η Κυβέρνηση θα αναγνωρίσει όσα πτυχία χορηγούνται από Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών που είναι συνδεδεμένα με αναγνωρισμένα πανεπιστήμια άλλων ευρωπαϊκών χωρών», προεξοφλεί π.χ. από τις στήλες του «Βήματος» (26.10.07) ο Ι.Κ. Πρετεντέρης. «Και θα τα αναγνωρίσει επειδή είναι υποχρεωμένη από την κοινοτική νομοθεσία. Αν δεν θέλει να το κάνει, έχει μπροστά της μόνο δυο δρόμους: Είτε την παραπομπή της στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, υπό την απειλή περικοπής κοινοτικών πόρων. Είτε την αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Για να τελειώνουμε με τα καλαμπούρια, λοιπόν, το ερώτημα είναι απλό: Ποιος εισηγείται υπεύθυνα να ακολουθήσει η χώρα μας τον έναν από τους δυο αυτούς δρόμους; Το εισηγείται το ΚΚΕ; Το εισηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ; Το εισηγείται η ΠΟΣΔΕΠ; Το εισηγούνται οι "Επιτροπές Καταλήψεων"; Ωραία, αλλά να μας πουν ταυτοχρόνως και πού θα βρούμε τα χρήματα που θα χαθούν από τους κοινοτικούς πόρους. Θα τα δώσουν από την τσέπη τους;».

Στην πραγματικότητα, η προστασία του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της ανώτατης παιδείας δεν προϋποθέτει τόσο ριζικά μέτρα. Υπενθυμίζουμε ότι, ως αποτέλεσμα της στρουθοκαμηλικής πολιτικής των κυβερνήσεων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, τα καθ' ημάς «κολέγια» και ΚΕΣ λειτουργούν με βάση άδειες όχι του ΥΠΕΠΘ αλλά του υπουργείου... Εμπορίου. Η λύση του προβλήματος έχει προταθεί επανειλημμένα από τον ΣΥΝ και είναι εξαιρετικά απλή: άμεση απαγόρευση της λειτουργίας κάθε τέτοιου «Κέντρου» που (διά της επίμαχης Οδηγίας και μέσω franchising) παραβιάζει το άρθρο 16 του ελληνικού Συντάγματος, μετατρεπόμενο από διαπιστευμένο μπακάλικο σε ιδιωτικό ΑΕΙ. Μια τέτοια κίνηση δεν αντιτίθεται στο ευρωπαϊκό δίκαιο, αφού η Παιδεία ανήκει στις αρμοδιότητες των κρατών-μελών της Ε.Ε. κι όχι των κεντρικών οργάνων της Ενωσης.

Αυτό που δεν υπάρχει είναι φυσικά η πολιτική βούληση. Από την κυβέρνηση που έχασε την περσινή μάχη του άρθρου 16, η εξ Εσπερίας Οδηγία γίνεται αντίθετα αντιληπτή ως από μηχανής Θεός. Το αποδεικνύει η βιασύνη της να «συμμορφωθεί», σε αντίθεση προς τη συνηθισμένη αδιαφορία (ή σιωπηρή αντίσταση) που επιδεικνύει απέναντι σε αντίστοιχες εντολές -για ζητήματα που κυμαίνονται απ' το άνοιγμα κάποιων κλειστών επαγγελμάτων μέχρι την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων και του περιβάλλοντος. Στις 26.10.2007, η χώρα μας καταδικάστηκε π.χ. απ' το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν υπάρχει πλήρης βιολογικός καθαρισμός των λυμάτων σε 20 βιομηχανικά και μεγάλα τουριστικά κέντρα, όπως έπρεπε να έχει γίνει ήδη από το 2000. Φως φανάρι ότι, για τους κυβερνώντες, η δημόσια υγεία συνιστά έλασσον ζήτημα σε σχέση με την απορρύθμιση της εκπαιδευτικής «αγοράς»...

 

(Ελευθεροτυπία, 3/11/2007)